Practice day

In de afgelopen vijfentwintig jaar heb ik twee keer een week vakantie opgenomen voor iets anders dan vliegen. Een keer om een voormalig vliegmaatje in Nieuw Zeeland op te zoeken en met hem te gaan surfen, en een keer omdat Lon zijn vijftigste verjaardag in Californië vierde. Maar verder kan ik me geen uitstapje herinneren zonder m’n vleugel en m’n harnas en de bereidheid om duizenden kilometers rond te rijden op zoek naar een geschikte startplaats. Vijfentwintig jaar is de helft van mijn hele leven. eigenlijk m’n volledige volwassen leven. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat mijn leven anders kan zijn, ik kan het me niet voorstellen en ik wil het niet. Dus ik verzet me nog steeds tegen het verraderlijke lijf en ik verwacht nog steeds dat ik van dit absurde proces van ouder worden zal herstellen, zoals ik altijd van iedere kwaal en blessure hersteld ben.

Toch begin ik gelukkig steeds beter te accepteren dat ik nooit meer hetzelfde zal worden als ik altijd was. Fit en sterk en altijd startklaar. Vandaag is het me goed gelukt om nauwelijks te treuren omdat ik de berg niet af kon, terwijl ongeveer de helft van de deelnemers een leuk vluchtje maakten toen de dag gecancelled werd vanwege dreigende regenwolken. Ik had sowieso m’n vleugel niet meegenomen omdat ik nauwelijks begreep wat het programma zou zijn – ik ben de enige in de staf die geen Italiaans verstaat. We bleken om kwart voor acht naar Meduno te rijden (een rit van twee uur) en onderweg werd ik kotsmisselijk van de esigaret van een medevrijwilliger, en misschien ook wel van het slaapgebrek en de verdacht gistende smoothy in mijn niet-meer-zo-koelbox. Eénmaal boven kon ik weinig doen en uiteindelijk reed ik met de Franse teamdokter terug. Tot nu toe levert de WK me wel precies wat ik er van verwachtte: geen vliegen, vroeg opstaan, laat eten, en heel veel gezelligheid.

Inschrijvingsdag

Het sfeertje hier doet sterk denken aan de el cid-week in Leiden, met de illusie dat de hele stad van ons is. Overal zie je piloten, auto’s met vleugels op het dak, posters met het logo van de WK. Ik zat vanmorgen al vroeg koffie te drinken op het plein. Nog meer teams dan gister al arriveerden, iedereen kwam even groeten en het terras raakte gestaag vol met piloten. Supergezellig. Vanmiddag een uitgebreide stafbriefing inclusief fotoos van de juiste wijze van kabelhulp geven en procedures bij een push. Uitstekend, ook al was er geen t-shirt meer voor mij (draag ik toch zelden dus daar valt mee te leven) en ook al sta ik elke dag ingepland van ’s ochtends kwart voor acht tot en met de avondbriefing.

Ik kwam Gianni tegen, mijn persoonlijke chauffeur en fotograaf, hij troonde me mee naar de foto-expositie en maakte duidelijk dat de plaat met de voltallige staf van vorig jaar na afloop voor mij is. Zo lief. Ook al had ik liever zijn fotoos van de piloten gehad dan zijn tientallen kiekjes van mij...

WK-voorbereidingen in Tolmezzo

goodybags

Barbara

pizzeria Vesuvio

Elke keer weer is het allerleukste van wedstrijden, tenminste als je niet zelf meevliegt, de dag van aankomst. Heerlijk om iedereen weer te zien, te knuffelen, een klein praatje te maken, binnen een paar minuten weer grappen en verhalen. Eerst Jamie die me kwam zoeken toen ik niet meteen naar het hoofdkwartier kwam. Barbara natuurlijk en Bernardo. De Brazilianen, Nene en een paar nieuwe gezichten en ene Fabiano in Mario’s plaats. Tanno, de Britten, Gordon heeft een probleem met z’n stem en nou klinkt ie helemaal als een enge kinderlokker. Grant, Andy, Dave, Darren en ze hebben weer hetzelfde aardige meisje als chauffeur. Ik was helemaal blij verrast om Rory te treffen met een leuke vriendin, Evan en Tyler en een paar Noren en Zweden en toen kwamen de Australiers en het Duitse team tegelijk. Voor het eerst sinds jaren Regina weer eens in levende lijve gezien, en Roland nog altijd dezelfde. En net toen ik aangeschoten begon te raken kwam Gunther met z’n twee jonge volgelingen langs. We zijn er weer. Vanaf mijn moeders huis kwam ik mooi in de avond aan bij de vrienden van Kirsty waar ik kon slapen, gelukkig maar want het regende de hele weg keihard en het was koud ook. Geen weer om leuk in m’n tentje te kruipen. Vanmorgen hadden we alle tijd om gezellig te ontbijten en Kirsty’s harnas in het laatste gaatje in m’n auto te proppen, binnen enkele uurtjes zaten we in Tolmezzo. We waren precies een halve minuut binnen toen we aan het werk werden gezet, tasjes vullen voor de deelnemers en toen dat klaar was kon ik Kirsty bij haar hotel droppen en zelf naar het mijne, waar ik een prima kamer heb op redelijke fietsafstand van hq. Trudy is er gelukkig en zij zal de startorganisatie weer voor haar rekening nemen, zodat ik alleen maar het simpele werk hoef te doen. Bovendien liggen de nummers er nu al, en ook nog goed, dat zal een hoop stress schelen.

filmpjes enzo hier

Hittegolf in België

vliegtuigvormige brandplek

De uitdaging zit 'm er onder meer in dat je je tegelijkertijd enorm moet concentreren op wat je voelt en hoort en hoe je je vleugel zo efficiënt mogelijk in de stijgende lucht manoevreert, terwijl je je voortdurend bewust bent van de omgeving: wolkjes die ergens ontstaan wat op termiek duidt, andere vliegtuigen waar je niet tegenaan wil botsen of vogels en zwevers die stijgen, landingsopties en variaties in het landschap waar termiek los kan komen, de windrichting en sterkte, een aankomend front.
Gisteren moest ik keihard werken om geen meter te verliezen, en ondertussen wist ik dat Bobo in de buurt net zo hard aan het werk was en ik wilde niet van het veld wegdriften. Liefst landde ik pas als de sleep net weg was, zodat het veld mooi vrij zou zijn.
Het ging allemaal zeer naar wens en m'n landingen waren best redelijk (laat Tom het maar niet horen, te langzaam, altijd te langzaam en dat is natuurlijk waar maar beter dan dit krijg ik het niet voor elkaar). Drie vluchtjes zonder noemenswaardige pijn. En vooraf en vanmorgen weer een mooie passagiersvlucht in de dragonfly, over al die hoeves en kastelen, dalen en glooiende velden en pittoreske dorpjes. Een paar keer spelen rond de wolkjes en ronddraaien boven de vliegtuigvormige brandplek waar vorige week een ulm is gecrasht.
's Avonds spoelden we ons af in de Maas, we sloten af met een dansje op een Cranberries cover en vanmorgen ontbijt met comedy. Relaxter wordt het niet.

Meer dan dertig graden

De condities leken wel goed voor de Slufter maar er meldden zich geen soarmaatjes, wel Djenghiz die vertelde dat er niet veel meer over is van de startmogelijkheden op de Maasvlakte. De kraamkamer van het Nederlandse zeilvliegen, toch treurig.
Dus ik scheurde wind mee naar de Vlietlanden, trok mijn eerste baantje van het seizoen en werd nèt niet overvaren door een grote boot die wel heel erg stilletjes aan kwam kachelen. Het stonk van de ontelbare bootjes met dieselmotoren en het water was best fris, zeg maar koud eigenlijk, en de golven maakten het een beetje een worsteling, maar ik was weer halleluja-zingend gelukkig. Dat hield ik bijna de hele terugweg met windkracht 7 tegen vol, alleen gezonde spierpijn en pas op de IJsclubweg gemene steken die ik er met een heet bad en nog wat verder zonnen wel weer uit kreeg.
Best goed te doen, zo'n zomerse dag niet-vliegen.

Een heel hemelvaartwiekend niet vliegen

De verschillende vlieggroepsapps en messengergroepen staan vol berichten over vliegmogelijkheden. En het is mooi weer. En we hebben een lang wiekend van vier dagen maar liefst, helemaal ideaal om het tentje in en de vleugel op te laden en lekker naar buiten te gaan.
Maar de fysiotherapeut zei me dat ik de rugpijn als chronisch moet beschouwen, en de artrose in m'n schouder zal sowieso direct pijn veroorzaken als ik sport. Dus de truc is om alleen te gaan vliegen als de condities echt supergoed zijn en dan nog niet lange vluchten en ook niet dagen achter elkaar.
Wat nou juist in déze sport een onmogelijke opgave is. Vliegen kan je maar heel moeilijk plannen, en je kan het al helemaal niet door de tijd spreiden. We zijn niet alleen afhankelijk van het weer maar ook van sleeppiloten en liermannen, van vliegmaatjes en starthulpen, van chauffeurs en sjouwers. Van een vliegveld waar toestemming is om te starten, of een berghelling waar de wind recht op staat. Echt serieus vliegen gebeurt altijd gecomprimeerd, een week, met een beetje geluk twee of zelfs drie weken achter elkaar.

Ondanks de uitnodigende apps en weersvoorspellingen blijf ik dus maar thuis, fiets ik een rustig rondje en pomp ik m'n SUP-board weer eens op voor een klein stukje peddelen. Ik ben er nog lang niet aan gewend, binnen anderhalve dag heb ik alle afvoeren schoon gemaakt, onkruid gewied, kranten gelezen en kasten afgestoft tot m'n rug begint te protesteren. Ondanks een wandelingetje met Ruud en een etentje met Piewie word ik toch al ongedurig nog voordat het wiekend begint.
Ik hou  mezelf voor dat ik nog een hoop huiswerk heb, maar dat is allemaal binnen en dat lukt me echt niet bij zulke zon.
Eén van de klusjes was het oplappen van de hangmat. Dat is gedaan dus de rest van het wiekend lig ik te luieren. Superlastig!