Blessure

Het leek wel Nederland zo grijs en nat vandaag. Ik had de wekker gezet voor een zonsopgangsvlucht maar toen ik om kwart over zes op Streszlecki stond was er nauwelijks wind. Dan maar een paar baantjes zwemmen, goed voor m’n arm dacht ik. Die heb ik flink geblesseerd toen ik whackte op Glennies Creek en gisteren moest ik stoppen met vliegen vanwege de pijn. Nou niet dus: toen Conrad om vijf uur thuis kwam speerden we naar Dixon park en binnen een half uur hing mijlenhoog in de lucht. Keiharde wind en regen, het was hard werken en m’n tweede vluchtje dacht ik dat ik ieder moment de stad in geblazen kon worden omdat ik geen kracht meer in m’n arm heb. Tegen de tijd dat ik (perfect) geland was stond ik te grienen van de pijn en ik mag van dokter Conrad alleen nog maar vliegen als de omstandigheden ideaal zijn. Ach ja het kan altijd erger. Terwijl we zaten te eten belde Jason die een vleugel nodig heeft omdat ie getumbled is in Manilla, en zo kwam het gesprek op parachutes en mid airs en Selmsies crash toen ie geen quickpin in z’n bottombar had. Iedereen die zwaar gewond is geraakt had maar één motivatie om zo snel mogelijk weer beter te worden: vliegen.