Uitgecheckt

Ik dacht dat ik zo ver gevorderd was in acceptatie van tijdelijkheid, dat m’n vertrek moeiteloos zou zijn. Niet dus. Conrad moest vroeg weg dus na een snelle omhelzing had ik nog alle tijd om het huis aan kant te doen, een beetje te lezen en nog een laatste hap zon te nemen. Selmsy en Nicola brachten me naar het station en ineens was de trein er en nog voor we echt goed konden knuffelen sloten de deuren al en reed ik weg. Toch huilen dus, als een kind op de kermis dat nog een keer en nog een keer en nog een keer wil. Ik besef heel goed dat ik iets fantastisch heb meegemaakt, meer dan de meeste mensen ooit kado krijgen. Ik zou in dankbaarheid moeten terugdenken aan de afgelopen zes maanden en aan de tientallen mensen die bijzonder vriendelijk en behulpzaam en gastvrij, of bijzonder, waren. Ik zou me moeten realiseren dat het vooral zo gaaf was omdat het tijdelijk en uitzonderlijk was. Ik zou moeten denken aan m’n geliefden in Nederland, aan Hollands landschap, aan interessante vraagstukken van recht en macht.

Ik heb twee levens, twee werelden, twee parallelle universums waar ik me thuis voel. In Australië lijkt alles herkenbaar min of meer hetzelfde als thuis, zij het wat zonniger en wat ongepolijster. Maar in werkelijkheid is alles, werkelijk alles, net een tikje anders dan op het noordelijk halfrond. De sterren zijn mooier, de bomen ruiken lekker en het glooiende landschap is vol stekels en tanden. Fietsen is een gevaarlijke lifestyle en hanggliding piloten leven rond het vliegen.

Afijn, genoeg gezeurd. Ik was vroeg op het vliegveld, werd meteen geholpen door een bijzonder vriendelijke dame, hoefde geen overgewicht te betalen, kreeg een raamplaats en er is iemand druk bezig om te proberen mij van vegetarisch eten te voorzien. Ik heb slaappillen gescoord, oordoppen bij de hand en volgens Pedro is het aanzienlijk prettiger reizen met de nieuwe 380, omdat het minder herrie maakt dan een ouderwets vliegtuig. Geen rijen bij de douane en de security, geen drama’s bij het fouilleren waar ik voor uitgepikt werd, een douanebeambte die vroeg waarom ik niet gewoon in Oz wilde blijven. Als het meezit kan ik straks m’n mates zien vliegen langs de kust bij Newcastle.