Ik weet dat het belangrijk is om positief en optimistisch te
zijn, maar jeetje dat kost af en toe wel erg veel moeite. Piloten in hun eerste
wedstrijd presteren consistent beter dan ik; Stings en zelfs Malibu’s komen
verder tegen de keiharde wind in. Na bijna twintig jaar vliegen en bijna
vijftig wedstrijden kost het me nog steeds moeite om niet als laatste te
eindigen. Hoe kan dat? Wat doe ik verkeerd? Ik heb echt absoluut geen idee.
Gisteren was er keiharde crosswind. Ik vond fantastische felle, kleine bellen
maar de drift was enorm, en met elke honderd meter extra hoogte verloor ik een
paar kilometer over onlandbaar terrein. Voordat het bos in de verte nog veel
breder werd, wilde ik naar de goeie kant steken, dus ik verliet de 5 m/s lift
laag en ja hoor, 500 meter voor de startcirkel stond ik aan de grond. Ik
probeerde niet te treuren want ik had toch hard gewerkt voor m’n 9,5 kilometer.
Het wachten duurde erg lang en toen Eva uiteindelijk op de radio kwam klonk ze
boos en grof, ‘where the fuck are you?’. Ik reageerde ongeduldig, ze had m’n
positie op vier verschillende manieren gekregen dus ik liet haar weten dat het
toch echt niet zo heel moeilijk kon zijn. Afijn tegen de tijd dat ik in de auto
zat begon ze tegen me te schreeuwen. Paul en ik stapten uit en liftten terug
naar Dalby, Eva werd aangehouden wegens te hard rijden. Een kuteinde van een
klotedag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten