Duinsoaren

Byron Bay vuurtoren, meest oostelijke puntje van Australie

Het goot vannacht en het bleef gieten in de ochtend, maar volgens Cameron zou het in Canungra niet veel beter zijn en hier was nog een kans op vliegen in de middag. Dus ik fietste het dorp in en gaf al m’n geld uit. Dat krijg je ervan: geen vliegweer, geen alternatieve activiteiten, en een overvloed aan hippe winkeltjes met erg leuke kleren en kadootjes. Het zal allemaal niet in m’n bagage passen. Rond lunchtijd klaarde het op en net toen ik in de auto zat op weg naar de start belde Ashley om te vertellen dat het on was. Het was een beetje rotorig omdat de wind over de punt kwam, dus ik had lang tijd en veel hulp nodig voordat ik daadwerkelijk in de lucht was, maar dat was weer heerlijk. Geen vogels (Brahami kites waren het kennelijk) dit keer en ik durfde ook niet te dicht bij de vuurtoren te komen. Dat was gaaf geweest, het is het meest oostelijke puntje van het Australische vasteland. Ashley vloog me voor, maar ik had teveel horrorstories gehoord over plotselinge zuidenwind en verdrinken enzo.

M’n camera deed niks, en ik bleef eindeloos pielen in de lucht om er toch een foto uit te persen. Batterij eruit en weer erin, nog een keer, knopjes uitproberen, het ding bleef dood. Jammer want het is wel een gaaf gezicht: hoog boven de oceaan met links en rechts achter je de stranden van Byron Bay.

Cameron en Lyn zijn vertrokken, Ashley heeft een gezin, dus ik eet vanavond met Thea bij een meisje van haar slaapzaal. Morgen via Mt Tamborine naar Dalby.