How good is Newcastle?!

Weer een geweldige dag! Het begon zo teleurstellend: prachtig weer, vooral voor inland, maar niemand om mee te vliegen. Conrad had de kinderen en Adams telefoon werkt niet, en alle anderen moesten werken. Ik zou op m’n eentje naar Denman zijn gereden, 150 km, maar Pete moest ook werken. Van arre moede pakte ik dan maar de fiets om m’n overtollige energie en het fantastische weer wel te besteden. Ik ploeterde stijle heuvels op, zweette me helemaal leeg, genoot van het Blackbutt bos en net toen ik via Glebe road op weg was naar huis omdat jarige Selmsy ook al op z’n kinderen moest passen, voelde ik de wind toenemen. Ik als een speer naar huis, F2 op de auto gegooid en ik was al bijna op de start toen Adams tekst kwam: ‘it’s on at Merewether’! Het was nog erg licht, maar Adam beloofde me iedere keer dat ik beneden landde halverwege te zullen landen en mijn vleugeltje naar boven te vliegen. Ideaal want nou kon ik wat proberen zonder meteen compleet uitgeput te raken. Ik startte uitstekend (het is een bijzonder vlakke start dus met lichte wind vind ik het erg spannend) en kwam niet boven de berg uit. Ik probeerde halverwege te landen maar overshot, en landde vervolgens op de halve meter strand die er nog over was bij hoogtij. Sjouwde de vleugel terug tot de open plek halverwege, en inderdaad Adam landde, startte mijn vleugel en werkte ‘m naar boven. Hij hielp me een tweede keer starten, en dankzij zijn aanwijzingen kwam ik nu vrij makkelijk boven de heuvel uit. Ik deed m’n eerste landing halverwege, perfect! Joehoe wat een gaaf gevoel is dat toch, om iets moeilijks en engs toch te kunnen. Opnieuw haalde Adam m’n vleugel op, en de wind was inmiddels goed toegenomen en ook wat beter op de berg gedraaid, dus nu kwam ik honderden meters boven Scenic Drive uit. Omdat Adam inmiddels naar Streszlecki was gevlogen en ik toch ook wel heel graag weer in het park wilde landen, stak ik over en deed een perfecte landing in Dixon Park. Meteen kreeg ik een lift naar m’n auto van Splint, toen ik weer terug was kon ik de dienst terugbewijzen door Dan naar boven te rijden, en een kwartier later startte ik op Dixon. Weer in het park geland, weer naar boven gelopen, Conrad kwam aanrijden en vroeg of ik even wilde babysitten terwijl hij Selmsy’s Sonic vloog. Dat duurde wel even omdat hij natuurlijk weer op een onmogelijke plaats uitzakte, ondertussen had Mickey de F2 even rondgevlogen, en uiteindelijk kon ik om een uur of vijf alweer starten. Op advies van Conrad deed ik eindeloos hoge approaches, tot m’n geblesseerde arm zo’n pijn deed dat ik niet eens meer wilde vliegen. Een laatste perfecte landing in het park, nog een beetje kletsen en geinen en naar de hotshots kijken: Kotzi’s en Adams loopings, James’s toplandingen. Het was weer helemaal perfect.