WK-voorbereidingen in Tolmezzo

goodybags

Barbara

pizzeria Vesuvio

Elke keer weer is het allerleukste van wedstrijden, tenminste als je niet zelf meevliegt, de dag van aankomst. Heerlijk om iedereen weer te zien, te knuffelen, een klein praatje te maken, binnen een paar minuten weer grappen en verhalen. Eerst Jamie die me kwam zoeken toen ik niet meteen naar het hoofdkwartier kwam. Barbara natuurlijk en Bernardo. De Brazilianen, Nene en een paar nieuwe gezichten en ene Fabiano in Mario’s plaats. Tanno, de Britten, Gordon heeft een probleem met z’n stem en nou klinkt ie helemaal als een enge kinderlokker. Grant, Andy, Dave, Darren en ze hebben weer hetzelfde aardige meisje als chauffeur. Ik was helemaal blij verrast om Rory te treffen met een leuke vriendin, Evan en Tyler en een paar Noren en Zweden en toen kwamen de Australiers en het Duitse team tegelijk. Voor het eerst sinds jaren Regina weer eens in levende lijve gezien, en Roland nog altijd dezelfde. En net toen ik aangeschoten begon te raken kwam Gunther met z’n twee jonge volgelingen langs. We zijn er weer. Vanaf mijn moeders huis kwam ik mooi in de avond aan bij de vrienden van Kirsty waar ik kon slapen, gelukkig maar want het regende de hele weg keihard en het was koud ook. Geen weer om leuk in m’n tentje te kruipen. Vanmorgen hadden we alle tijd om gezellig te ontbijten en Kirsty’s harnas in het laatste gaatje in m’n auto te proppen, binnen enkele uurtjes zaten we in Tolmezzo. We waren precies een halve minuut binnen toen we aan het werk werden gezet, tasjes vullen voor de deelnemers en toen dat klaar was kon ik Kirsty bij haar hotel droppen en zelf naar het mijne, waar ik een prima kamer heb op redelijke fietsafstand van hq. Trudy is er gelukkig en zij zal de startorganisatie weer voor haar rekening nemen, zodat ik alleen maar het simpele werk hoef te doen. Bovendien liggen de nummers er nu al, en ook nog goed, dat zal een hoop stress schelen.

filmpjes enzo hier