Ik zit te wiebelen op m'n zadel als een peuter met een volle blaas in een vruchteloze poging de pijn te dempen. Door m'n oordoppen luister ik naar Air, het nummer dat Foxy onder de remembrance video voor Adam zette. In gedachten raak ik met Adam in gesprek. Of eigenlijk, ik denk aan hem, voel zijn aanwezigheid, als een engel die over me waakt. Is dit nou bidden? Is het zweverig? Zo goed kenden we elkaar nou ook weer niet - dat geldt voor al m'n Australische vliegvriendjes en het is het fijne van die relaties: we kennen elkaar alleen op de beste momenten. Adam was bijzonder, de meest hoffelijke en aardige en voorkomende en hulpvaardige gentleman die ik ooit heb gekend. Als een wakende engel vloog hij keer op keer m'n toestel terug naar boven als ik netjes op het plateautje halverwege Merewether was geland.
Ik weet niet of ie veel uit kan halen vanuit de hemel waar ik sowieso niet in geloof, en dan ook nog voor een niet-vlieg-gerelateerd en beperkt probleempje. Rugpijn bij het fietsen, gaat nergens over. Maar de muziek roept hem op en het is een stuk fijner verder fietsen nu ik me bewust ben van zijn aanwezigheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten