Paasvluchtjes

 

Tussen de afsluiting van het leertraject persoonlijk leiderschap en Pasen in een bijna contemplatief dagje Maillen. De contemplatie wordt vooral bevorderd door de vijf en een half uur in de auto natuurlijk en niet echt door die twee keer tien minuten dat ik daadwerkelijk vlieg. Hoe dan ook, ik voel me heerlijk ontspannen en in het nu, hoef niks, mag wel. Het waaide veel harder dan we hadden gehoopt maar wel strak recht op de baan. Het was wat frisser dan gehoopt maar de zon scheen en ondanks de afscherming met hoge cirrus zat er hier en daar een belletje. Het was drukker dan verwacht, mede doordat de regen de Bassanogangers naar huis had gejaagd, heel gezellig.
Na m'n tweede landing had ik nog wel puf voor een derde start en met die afnemende oostenwind waren de omstandigheden ook best wel ideaal en ik hoefde niet speciaal vroeg naar huis dus ik schoof de rij weer in. Alleen kwam Tom vertellen dat de motor van de tug even was uitgevallen zodat Jo niet verder wilde slepen. Tom durfde het zelf wel aan maar voor mij was het het sein om in te pakken. Net toen ik daar klaar mee zag ik twee motorrijders wat zoekend om zich heen kijken, dus ik vroeg ze om te helpen de vleugel op m'n auto te tillen en zo raakten we aan de praat en ik nam ze mee naar de start om het hele gebeuren van dichtbij te zien. Het leek een grote kans dat tenminste een van de twee vliegles zou gaan nemen, of op z'n minst een keer een duo met Tom zou willen doen.