Oud en nieuw

De koelkast dreunt, de airco bromt, de ventilator zoeft, Cameron snurkt, het is doodstil. Eindelijk, nadat de bakstenen de muren uittrilden door de gigantische herrie van de band. Arme Hans en Christine, ze liggen er boven en oordoppen zijn lachwekkend tegenover zoveel decibellen.
Ik ben vroeg op doordat ik nauwelijks gedronken heb gisteravond en om half een ofzo in bed lag. Weer een saai begin van een nieuw jaar, maar dat is wel ok, we wensten elkaar een zo saai mogelijk jaar toe. Het zou mooi zijn als er totaal niks gebeurt in 2010.

Corryong

Geweldig gevlogen, ook al moest ik na twee uurtjes echt landen wegens koppijn en oververmoeidheid. Dat heb ik aan Blenkie en Djenghis te danken, wat een ontzettende eikels. Ik heb sinds vertrek uit Den Haag geen nacht goed geslapen, dus gisteravond lag ik heerlijk om half tien met een slaappilletje op te knorren. De lolbroeken vonden het leuk om tegen elf uur ons te bellen, zodat ik weer uren wakker lag. Een tweede slaappil hielp wel enigszins maar ik voelde me vanochtend mega brak. Het ergste is dat ze wisten dat we vroeg naar bed gingen omdat ik zo moe ben. Nooit meer in mijn team dus.
Ondanks die ellende toch een goeie dag gehad. Vanmorgen met de Fun vier hopjes gemaakt, om te proberen toch nog ns te werken aan m’n landingen. Het werkte ook nog. Cameron is een ontzettend goeie coach, hij ziet precies wat er gebeurt en hij geeft precies de goeie aanwijzingen. Ik blijf eikelen met m’n grondfase, en we ontdekten dat het er mee te maken heeft dat ik al vrij hoog in de verte ga kijken (ooit een uitstekend advies van Dennis Pagen, maar ik doe het gewoon te vroeg). Vier hopjes, bloedjeheet, Camo droeg iedere keer de vleugel naar boven maar ik was toch op apegapen. Daarna naar boven, de LitespeedS opgebouwd, en als eerste van een groepje van zes of zeven delta’s de berg af. Het is een schitterende start hier in Corryong, maar de wind was eigenlijk vooral van opzij en achter, dus het was een kwestie van lang wachten en op een goed moment ook niet aarzelen. Ik vind het altijd weer heerlijk dat ik me op dit punt compleet zeker voel, dit kan ik gewoon goed. Na mij duurde het een hele tijd voor de volgende kon starten, ik zag het rijtje groeien, dus ik had de lucht lekker voor mij alleen. Het ging goed omhoog, en er waren wolken opwind dus daar stak ik heen. Een tijdje later zakte ik bijna uit, maar kon ik toch weer naar boven krabbelen. Ondertussen werd ik moe, dus ik vond het welletjes en stak naar het vliegveld. Daar ging het echter zo goed omhoog dat ik dat toch niet met goed fatsoen kon laten liggen. Dan maar naar het bombout veld, waar de auto’s staan. Het zag er alleen niet echt als een mooi veld uit en ondertussen had ik echt stekende koppijn, dus ik wilde in ieder geval ergens landen waar schaduw is en misschien iets te drinken. De camping dus, maar ik zag het nergens. Terug, naar het dorp, en gebuikland in een perfect veld. Na het inpakken kreeg ik direct een lift naar de pub, waar ze gelukkig nog een reservesleutel hadden voor onze kamer. Nou maar hopen dat Blenkie en Djenghis de auto’s ophalen, dat zijn ze ons wel verschuldigd.

30 december
Shitshitshit Christine is op weg naar het ziekenhuis in Sydney om een specialist te zien. Ze is bij haar eerste start in Rylestone voor de dolly terecht gekomen, fuck ik stond echt te janken net. Ik had me er zo op verheugd dat we hier samen zouden vliegen, ik heb haar ook overgehaald omdat ze aarzelde over het slepen, maar ik was er zo absoluut zeker van dat ze het gewoon zou kunnen. Ze is verdorie een betere piloot dan ik, en fit, en ze had al een paar uitstekende sleeps gedaan in Duitsland. Klote m’n vriendinnetje de eerste vliegdag in Australië, de eerste keer dat ze in Australië is, pats gelijk kapot. Ik was er niet eens om d’r vast te houden, te troosten, samen te grienen. We gingen elkaar morgen weer zien in Forbes, Cameron is de hele dag druk aan het bellen om de reservering rond te maken.
Geen idee hoe het nu verder gaat, als ze in Sydney moet blijven wil ik daar ook heen. Hans moet terug naar Rylestone omdat Kari en Virpi nog niet eens weten wat er aan de hand is, ze hebben geen telefoonontvangst in Rylestone.

Volgens de meteokaarten gaat het overal in oost-Australië regenen vanaf morgen. Moeilijk te geloven, het is hier in Corryong blauw, bloedheet, met heerlijke rustige termiek tot 2800 m. Ik heb bijna drie uur gevlogen, met Cameron op m’n hielen maar ik was te moe om een taak van 100 km te doen (ik had er nu 54, beetje mini in dit gebied maar het was gewoon leuk). Ik heb sinds september niet meer gevlogen en ik merk dat alles meteen weer pijn doet, m’n benen, opgesloten in het harnas en m’n nek en onderarmen. En m’n meest verse kneuzing, gisteren gleed ik uit in de douche en ik stootte m’n arm tegen de deurpost. Erg pijnlijk.
Ik was ook op apegapen van de vijf hopjes van vanmorgen, jeetje dat was ik bijna vergeten hoe zwaar dat is. Fantastisch dat ik de kans weer eens krijg om echt gedetailleerd aan m’n landingen te werken (en op m’n starts krijg ik toch ook nogal wat commentaar, ondanks m’n zelfvertrouwen), en Cameron sleepte iedere keer m’n vleugel naar boven, maar jeetje wat was ik compleet uitgeteld. Toen ik zei dat ik dat sinds m’n eerste lessen zestien jaar geleden, en sinds de bijlessen bij Diederik, niet meer gedaan heb, drong het ook tot me door dat ik dus ook zestien jaar ouder ben inmiddels. M’n spieren ontkennen het niet, ook al doe ik nog zo m’n best om vooral niet ouder te worden. Bah. Bovendien lukte het ook weer niet goed, ik maak eigenlijk op ieder detail van een landing wel foutjes en alles bij elkaar telt dat toch op tot bovenmatige spanning, verkeerde inschattingen, een buiklanding aan het eind en geen marge voor gevaarlijke situaties. M’n landing vanmiddag was op m’n voeten en naast de boom waar ik in wilde pakken, maar ik heb wel gesjoemeld want ik moest m’n droguechute gebruiken. Veel te hoog op final, op een mega mega mega groot veld met een fijn briesje tegen, en toch nog een overshoot maken. Morgen maar weer hopjes, als het weer nog wil.

31 december, Forbes
Het is heet, klam, en de lucht onderweg was absoluut fantastisch. We hadden natuurlijk moeten vliegen maar we moesten rijden, en ook nog een band verwisselen die gisteravond compleet aan stukken scheurde op de berg. Het hotel loopt langzaam vol. Hopelijk gaan Hans en Christine vanavond mee eten zoals gepland, maar Christine heeft een kapot hoornvlies en ze is harstikke moe. Dikke kans dat ze gelijk een bed in duikt als ze aankomen.

Regen

De hele dag regen, grauwe lucht, wind, temperaturen onder de 18 graden. Brrrr. Na een traag ontbijt met z’n vieren de auto ingedoken, en de ene na de andere kustsite bekeken. Het bleef pestweer dus de vleugels kwamen het dak niet af. Na een late lunch en wat boodschappen gaan we vroeg naar bed. Al die perongeluk teveel opgenomen vakantiedagen, gewoon weggewaaid.

geluiden

Gezellig gelunchd met Camerons familie en Hans en Christine, maar verdorie net toen we hun vleugels wilden opzetten om daarna aan de duinen te gaan vliegen begon het te regenen. Vandaag voelde ik me helemaal fit om te vliegen, ondanks de korte nacht. Die was niet kort door de jetlag maar door het krankzinnige geschreeuw van de kookaburra’s, om een uur of vier. Het stikt hier van de vogels die zich voordoen als een koelkast die aanslaat, of een electrische alarmklok, of rinkelende belletjes. Kookaburra’s klinken als gevaarlijk gestoorde apen.
De cicades vanmiddag maakten zo’n herrie dat het pijn aan je oren deed, zonder overdrijving, we moesten hard schreeuwen om ons verstaanbaar te maken. Toen het afgekoeld was (koud, truien en jassentemperaturen) waren ze stil.

Vleugels binnen

Een hoop drama en vooral enorme rekeningen verder, maar hehe de vleugels zijn er en de mijne is inmiddels langgepakt en van een verse upright voorzien. Ondertussen heb ik nog nauwelijks geslapen, ’s nachts ben ik gewoon wakker en overdag hebben we teveel dingen te doen en teveel te praten om bij te slapen. Ik ben dus veel te ver heen om te vliegen, en ondertussen lijkt het weer slechter te worden dus het ziet er naar uit dat ik voorlopig ook niet de lucht in kom. On the sunny side Hans en Christine komen morgen aan. We pikken ze op vanaf de kerslunch bij Camerons moeder, pakken hun vleugels uit op het gazon daar en hopelijk kunnen we ’s middags dan toch even wat lucht happen.

Ik ben er weer

Het goeie van jetlag en reismoeheid en gewoon zo’n veertig uur nauwelijks slapen is dat ik helemaal vanzelf mentaal totaal hier ben. Ik sjok gewoon als een zombie achter Cameron aan, het hoofd staat uit en in m’n lijf zit ook al geen energie. Als de grote rijstebrijberg waar je doorheen eet om bij Luilekkerland te komen. Beam me up Scotty, geen werk geen politiek geen Nederland meer in m’n systeem. Uitgespoeld door het oversteken van de wereld.
Het is allemaal erg vertrouwd en bijna gewoon, op een leuke manier. De temperatuur, warm en zweterig, ik pas me redelijk makkelijk aan. Ik weet de weg, herken de typische Australische jongeman van onbestemde leeftijd. Iedere natie heeft wel z’n stereotypen, maar hier lopen ze ook echt met duizenden rond. Stevige blonde knappe ideale schoonzonen, sterk en gezond en gebruind, vriendelijk maar wel een beetje saai omdat ze zo inwisselbaar zijn. De vrouwen zijn ietsje minder typisch, al geloof ik niet dat je ze ergens anders zo massaal in een minuscuul doorkijk babydolletje ziet rondlopen. O ja ik herken de kledingvoorschriften ook weer, vrijwel iedereen in halflange korte broek, sokken en schoenen, bloot bovenlijf of een hempje of openhangende kleurige bloes. In de stad, in winkels, overal. Ik val maar een heel klein beetje uit de toon met m’n sportbroekje, ik had niks anders zo gauw bij de hand. M’n tas zit nog in de kist, en die staat nu bij quarantaine. Erg jammer want het leek er even op dat we ‘m meteen konden ophalen, maar na een uur tussen de ronkende vrachtwagens te hebben gewacht bleek het toch nog net niet in orde te zijn. Ik maak me zorgen omdat Gijs’ vleugel nat in de kist is gegaan, er zal wel schimmel in zitten.
Een uurtje iedereen gegroet in de fabriek, heerlijk om Bill weer te kunnen omhelzen. Ik ben altijd benauwd dat ie er op een dag niet meer zou zijn, ook al is dat natuurlijk volstrekt ondenkbaar. Hij vroeg weer naar Wendela, daardoor merk ik dat hij toch wel erg oud wordt want dat was bijna tien jaar geleden en ik ben inmiddels voor de vierde keer hier. Maar dan vraagt hij ook gelijk naar Rinus, dus hij weet nog steeds precies waar ie mee bezig is. Ik heb verteld dat Rinus een supergoeie tugpiloot is, enorm considerate, hoogstens onervaren in de ruige lucht van Forbes. Als ie zich er al zorgen over maakt zal dat meer zijn omdat hij wil dat de deltisten het makkelijk hebben, dan om zichzelf.
Het is vijf uur, als ik nu ga liggen kom ik voorlopig niet meer uit m’n coma. Ah well, opblijven gaat toch niet lukken.

halverwege

De vertraging van zeven uur voordat we eens een keer opstegen was een complete slapstick. Niet erg, want wij waren upgraded naar businessclass omdat we standby hadden gestaan vanwege een te vol vliegtuig. Met de benen gestrekt en een glas wijn in de hand wachtten we af of we ooit nog wegkwamen. Eerst was er een onduidelijke vertraging vanwege de sneeuw, toen lukte het niet om van de gate weg te komen omdat de rampe te glad was, toen moesten we wachten op de de-icing, toen was het Russische luchtruim gesloten omdat we zo laat waren, toen moesten we opnieuw tanken omdat we al uren stroom hadden zitten te verbruiken, toen was de tankwagen kapot. Af en toe kwam de steeds gefrustreerder gezagvoerder over de intercom met excuses en nog meer excuses. Maar wij zaten met z’n tienen te giechelen in de businessclass, omdat we niet gewend zijn om zo belachelijk luxe te zitten. Als je de stoel helemaal platlegde was het een comfortabel bed, te groot voor mij.
Door dit alles mis ik natuurlijk wel m’n aansluiting in Hongkong, dus ik zit nu met een toevallig reismaatje Tal te wachten op onze avondvlucht. Gijs is richting Adelaide, daar hoef ik me geen zorgen om te maken, en ik heb een sms van Cameron dat onze vleugels morgen vrijgegeven worden. De reis begint goed!

Klaar voor Oz

Voor de vierde keer naar Oz, dus ik heb zo langzamerhand een paar truukjes om in ieder geval de reis te overleven. Slaappillen en oordoppen voor onderweg, korte broek bij de hand voor Sydney (’t is weer tussen de 35 en 40 graden), boodschappenlijstje voor de eerste jetlag –dag paraat. Cameron haalt me op, helaas nog zonder de kist met vleugels want die staat nog ergens op de kade tussen tonnen andere cargo. Dat is toch iedere keer weer een drama, vleugels versturen. Het lijkt goedkoop per schip maar iedere mafketel die er onderweg een blik op werpt stuurt weer een extra rekening met twintig ondoorgrondelijke items. Als je de spullen te vroeg aanlevert (zoals deze keer dus) laten ze de kist vrolijk nog een paar weken in Delft slingeren voordat ze ‘m op een schip naar de onderkant van de wereld zetten. Agenten, transporteurs, douaniers, belastingpapieren drugscontrole carantaine beestjesinspectie, iedereen is er op uit om zoveel mogelijk vertraging en zo hoog mogelijke kosten te veroorzaken.
Nou ja, Kari en Virpi komen pas volgende week aan, Gijs vliegt eerst naar Adelaide dus die heeft z’n vleugel pas in januari nodig, en Cameron heeft nog wel een enkeldoekertje voor me liggen. De ergste schade zou dus vooral de ergernis kunnen zijn en een dag op en neer naar Sydney rijden, als de Australische douane me tenminste niet opnieuw probeert te flessen (twee jaar geleden hebben ze me 800 dollar afhandig gemaakt uit pure lamlendigheid, wat een drama).
Nog even een kiekje van hiero, om me eraan te herinneren hoe goed ik het heb als ik zwetend door de bush loop te strompelen.

Ouders

Mensen die me het vliegen hebben gegeven: Bill Moyes, m'n moeder, Henk & Pien, Dennis, Jan Huijbers. Rare mensen. Het zijn m'n ouders en ik voel me als hun kind.

stom ongeluk

Ik zeg wel eens dat vliegen niet zo gevaarlijk is als gewoon door de stad fietsen. En ik bedenk ook wel eens dat ik best zomaar een ongeluk zou kunnen hebben. Maar toen ik dan inderdaad als een lappenpop door de lucht vloog was ik toch verbaasd. En het was ook anders dan een landingscrash, het gebeurde allemaal zo snel en zo totaal onverwacht dat ik niet eens anticipeerde op enorme pijn. Die bleef ook uit, ongelooflijk ik heb de voorruit van de auto volledig ingedeukt, z’n dak ook, m’n fiets ligt totaal aan kreukels maar ik mankeer best weinig. Ik was verdwaasd van de schrik, de arme automobilist ook trouwens hij was heel lief en ik zag ‘m later snikken. Het was mijn schuld, volkomen, ik fietste aan de verkeerde kant en hij kon mij niet zien. Gewoon niet opgelet op een punt waar ik altijd weet dat ik even op moet letten. Lekker brug af met de wind in m’n rug, aan het denken of ik zou gaan kayaken met deze storm.
Met een landing klop ik mezelf af, probeer even niet te denken aan de mogelijke verwondingen en pak m’n vleugel in, sjouw m’n harnas naar de weg en ben blij dat ik morgen weer kan vliegen. Nu ging het heel anders, horden agenten en geel-groene GGD-ers die m’n broek openknipten m’n hoofd vasthielden infusen instaken (ik vroeg of dat niet kon wachten tot het echt moest, maar nee). Op een plankje in de ambulance, raar om alleen recht naar boven te kunnen kijken en echt niks te bewegen. Ik lag alleen gigantisch te rillen want het was toch wel fris, en ik wist al dat m’n teen gebroken was want dat deed pijn. En m’n linkerknie flink gekneusd, verdorie ik hou geen fatsoenlijk been meer over. Maar fotoos en echos waren allemaal ok, ik heb eigenlijk nergens echt pijn en piep nog het hardst vanwege de schaafwonden. Morgen spierpijn in m’n schouders en nek, net nu alle knopen er zo lekker uitgemasseerd waren. Boe.

20/10
Ben erg geroerd door de reacties van m'n collega's, die eerst erg moesten lachen om mijn verslag (ze vonden het nogal typisch dat ik het allemaal vooral erg interessant vond). Er zijn boodschappen voor me gedaan, ik word door een luxe taxi gehaald en gebracht en nou krijg ik voor de troost een kadootje van m'n team: een geluks-lieveheersbeestjes-fietsbel.

poedelen en peddelen

Zwemmen vanmorgen kon eindelijk eindelijk eindelijk weer gewoon, zonder me in te houden zonder pijn en zonder acuut eczeem. Heerlijk, het is ook altijd redelijk rustig op zondagochtend dus dan kan ik ook echt even dóórtrekken.
Vanwege het mooie weer overwoog ik om te gaan vliegen op Langevelderslag, maar ik vond de wind toch veel te hard te vlagerig en waarschijnlijk ook nog eens te cross. Dan maar kayaken, m’n nieuwe verslaving. Fantastisch, doodstil in het botenhuis, ik kan m’n favoriete kano pakken en een lichte peddel. Het is niet moeilijk meer om min of meer rechtuit te varen en ik denk dat ik niet snel meer zal omslaan. Wel nog een hele toer om te leren de juiste beweging te maken, elleboog omhoog hand omlaag, meebewegen, tegen de bocht in leunen. Als ik het verkeerd aanleer krijg ik geheid peesontstekingen hoor ik maar tjee het lukt me nauwelijks om zelfs maar te onthouden hoe het nou precies moet. Altijd hetzelfde met mij, ik val op sporten die nogal technisch zijn en breng het er vervolgens abominabel vanaf omdat ik motorisch nou een keer geen natuurtalent ben. Het schaatsseizoen breekt weer aan…

Nazomer

Gaaf! M’n vriendinnetje heeft vandaag haar eerste sleepstarts gemaakt, ik ben zo blij voor d’r! Ze zag er enorm tegen op en Hans en ik waren ook wel bezorgd maar als ze kan slepen kunnen we zoveel meer samen vliegen. Ze kan meedoen met Forbes, te gek. Wat een mooie dag, ik heb zelf een paar startjes met m’n Unootje gemaakt, toch heel leuk om met zo’n makkelijk dingetje te vliegen en landingen te oefenen. Ook al word ik daar wel gefrustreerd van, zelfs met alles mee zo’n beetje land ik nog steeds alsof ik het vliegen net een jaartje geleerd heb. Het geeft ook een raar effect omdat ik me aan de start heel zelfverzekerd voel. Dat mag ook wel na 16 jaar en 380 lierstarts, maar jeetje ik heb er inmiddels een veelvoud aan landingen opzitten en het blijft klunzen.
Morgen net zo’n mooi weer, maar even niet vliegen met een paar andere vriendinnetjes.

Voor de iets minder slimmen (anonieme reageerders): behalve lierstarts zijn er ook nog bergstarts, sleepstarts en watertow-starts.

Herfstwiekendje

uitzicht bij het ontwaken
Juicy boven het veen

Om elf uur zaten Juicy en ik op het veld, nauwelijks wind, harstikke warm, het kon wel eens een mooie dag worden. Toch duurde het tot een uur of één voor de eerste parapenter zich liet zien. Gelukkig was Reinier bereid om ons meteen maar even omhoog te trekken, en het werd ook niet druk dus we konden snel achter elkaar wat startjes maken. Bij de derde start had Juicy beet, en ik draaide boven hem in. Heel zachte, lichte termiek zonder duidelijke kern, je moest echt met je ogen dicht en de vingertoppen licht op de bar, iedere zenuw alert, precies goed indraaien. Niet te stijl, niet te langzaam, soms een beetje ruimer soms wat opschuiven naar het zuiden. Heel leuk om een vluchtje in zulke stabiele lucht zoveel mogelijk te verlengen.
Na afloop reed ik door naar Stadskanaal, mooi op tijd om m’n bedje op te maken en met de hele club naar de pizzeria. De twee biertjes hielpen echter niet meer om al het gezweet te compenseren, en behoorlijk gedehydrateerd lag ik de hele nacht wakker. Tegen de tijd dat ik vanmorgen eens ging kijken wat Rinus en Ropje aan het uitspoken waren leek het me het beste plan om één of twee startjes te maken en dan vroeg naar huis, naar m’n hete bad. Ik mocht de demo Litesport uitproberen, met Ropje op de dragonfly ook leuk hij heeft me nog niet zo vaak opgesleept. Heerlijke vleugel, licht, makkelijk, ik moet toch maar eens heel goed bij mezelf te rade waarom ik eigenlijk m’n Litespeed niet inruil voor een Litesport. Eerst maar eens zien hoe het in Forbes gaat.

gave filmpjes

helemaal super, m'n favoriete stek en een hoop van m'n favoriete piloten:

http://www.chabre2009.com/ (klik linksboven op news)

en http://www.youtube.com/watch?v=xwVpLfEP4C0

Buizerd

Vliegen is duur, maar soms toch een stuk goedkoper dan niet-vliegen. Gisteren een dagje sjoppen met Lon, die zie ik tenslotte bijna nooit meer. Erg gezellig maar tjee ik ben zowat failliet aan de rokjes en truitjes. Vandaag waren de weersvooruitzichten nog ietsje beter dan gisteren, en het was ook niet duidelijk of Bruinehaar of Moergestel beter zou zijn. Moergestel is wel veel dichter bij en meestal gaat het starten ook sneller, op een mooie dag kan je in Bruinehaar uren wachten voor je aan de beurt bent. Inderdaad, om twaalf uur kon ik als eerste de lucht in. Het was nog te vroeg dus twintig minuten later stond ik weer aan de grond. Daarna volgden een paar kabelbreuken en kabels over hekjes enzo, het was een lam dagje. Ondertussen groeiden er grote cumulus boven ons en de parapenters bleven af en toe lang hangen. Om twee uur weer gestart, en met een mooie bel tot duizend meter gedraaid. Er stond wel een behoorlijke wind en ik besloot om terug te steken. Ik had wel overland kunnen gaan maar dat is dan een kwestie van hard wegdrijven en maar weer zien hoe ik teruglift, niet echt de moeite waard. Dit was wel leuk, steeds omhoog draaien, beurtelings linksom en rechtsom, en dan weer terugsteken naar het veld om het boven de lier opnieuw te proberen. Na anderhalf uur was ik voldaan en bovendien voelde ik m’n overbelaste arm nogal, dus ik pakte in en was weer lekker vroeg thuis.

Lieren bij de Buizerd

Martin had natuurlijk weer eens gelijk, nog voor ik Tilburg voorbij was zag ik mooie cumultjes. Nou ja, toch een goeie beslissing om in te pakken en heel vroeg naar huis te rijden, ik heb best koppijn van m’n laatste landing en m’n schouders en armen doen nog belachelijk veel pijn van de vakantie. Normaal geloof ik heilig in de kracht van ontkenning, maar met deze wind heb ik echt alle spierkracht nodig om een beetje snelheid aan te trekken en om bij de start de neus laag te houden. Geen overdreven risico nemen dan maar, volgende keer beter. Misschien morgen.

vakantie voorbij

M’n lieve slaussie zit vol wijsheden, daarom hou ik van ‘m. If things seem too good to be true, it probably is. Zo is het altijd geweest met Koos, too good to be true. Ik wist het in het allereerste begin, kon niet geloven dat hij echt bestond en hij verzekerde me dat het goed zou zijn. Ik dacht dat dat een belofte was, maar misschien was het alleen de dokter die geruststellende formules mompelt. De echte dokter is Cameron, hij werkt als een pijnstiller. Het lukte me nog niet om naar Koos te kijken zonder het gemis te voelen, ik kan niet oprecht blij zijn als hij weer de NK wint, ik vind nog steeds dat als hij de keuze maakt om onze relatie stuk te maken hij dan ook zou moeten verdwijnen uit m’n leven, maar ik ga er niet meer iedere keer kapot aan. Voor een belangrijk deel dank ik dat aan Camo, aan de vriendschap waarin we elkaar telkens weer troosten om de pijn en elkaar stimuleren om lol te maken, te vliegen, gekheid te maken. De terugreis is therapie, we voelen ons allebei verrijkt. Tegelijk is het raar om na vijf weken zon en lol en vliegen door de mist te karren, moe en met het vooruitzicht een half jaar alleen te skypen. Nou ja, alleen, we spreken elkaar vaker dan dat ik m’n vrienden in Den Haag en Leiden zie. We moeten ons bedrijf op poten zetten, zorgen dat Djenghis een toffe reis heeft, dat alles soepel en betaalbaar verloopt. Fcf, flying comes first. First, vóór vriendjes, vóór feesten, vóór alles. Niet omdat het moet maar omdat we allebei weten dat het waar is, dat er niks beter is dan met plus vier naar drieduizend meter draaien.

onweer

Enkele Australische wijsheden met betrekking tot het vliegen:
Wat is het verschil tussen golfen en hanggliding? Het eerste klinkt als whack!...fuck, het tweede als fuck!....whack.
Een man die wil trouwen gaat parapenten. Als je wil scheiden ga je deltavliegen.
Aids is aviation induced divorce syndrome.
En net zo waar: it’s all about landing confidence. Als ik voldoende vertrouwen had gehad in m’n landingsvaardigheid was ik gisteren niet weer zo snel uitgezakt. Ik stak terug halverwege de glij naar het eerste keerpunt omdat ik perse nog hoogte wilde tanken voordat ik laag bij de ridge aan zou komen, omdat er achter me wel enorme landingsterreinen lagen maar bij de ridge niet. Niels zat achter me met een slechtere prestatie maar meer geloof in z’n eigen kunnen, en Ropje speerde ons voorbij omdat hij een betere lijn had. Ik dacht via de draaiende zweefvliegers te gaan maar dat werkte niet. Het dal waar kort daarvoor nog enorme vertikale bloemkolen hadden gestaan was nu leeg en ik zakte in no time naar het zweefvliegveld van Serres. Perfecte landing naast het zwembad, waar ik na het inpakken net genoeg tijd voor had. Kort nadat ik in het busje zat begon het te regenen en dat hield ook niet meer op.

Het knietje begint zowaar te slinken. Mooi zo, dan hoef ik er thuis ook niet mee naar een dokter, kan ik gewoon afwachten tot het over is. Een pak van m’n hart want ik zag ze al bezig met naalden en andere gruwelijkheden.

NK

M’n motivatie komt wel weer terug, de vluchtjes van gister en eergister waren weer ok. Niet dat ik het zo bijster goed gedaan heb maar ik had er wel weer lol in. Eergister zakte ik na de Hongrie uit, maar tijdens de briefing werd ik toch uitgebreid gefeliciteerd als ‘beste vrouw’. Daar heb ik eigenlijk de pest aan, het maakt wel erg duidelijk dat er van vrouwen per definitie minder verwacht wordt dan van mannen. Maar ach deltisten zijn blij met iedere aanleiding om te klappen en iemand te feliciteren.
Gisteren knalde ik omhoog bij de Ajour, spannend maar niet overdreven eng en kilometers boven Nigel en Clive en een paar anderen stak ik naar St.Genis. Diep onder me kwamen mensen overal boven de krater omhoog, maar ik kon het absoluut niet vinden. Bizar, binnen een paar minuten was ik al m’n hoogte kwijt en moest ik een landingsterrein opzoeken, terwijl de anderen rustig boven me uit draaiden (en goal haalden). Ik dreutelde nog wat door, vond twee keer een uitstekende bel midden boven het dal maar die verloor ik weer toen Koen en Erik boven me indraaiden. Zij staken de Chabre over maar ik vond dat ze teveel hoogte verloren, dus ik bleef aan de noordkant. Ik had het keerpunt kunnen halen maar ten koste van een hoop acceptabele landingsmogelijkheden, dus ik gaf gewoon op. Kort na Erik K stond ik op het noord bombout veld, en ietsje later kwam Rinus aan. Hij whackte, op z’n gezicht, en daarmee was z’n kortetermijngeheugen volledig weg. Veertig keer vroeg hij waarom hij hier geland was en of z’n vleugel kapot was, griezelig. Rinus is zo ongeveer de liefste piloot die ik ken, het voordeel daarvan was dat hij zich niet al te erg verzette tegen onze vermaningen om te blijven zitten en later om de ambulance in te stappen. Hij zal wel gewoon ok zijn, hersenschudding, maar het was toch weer schrikken. De Groene familie maakt het vliegen voor mij een heleboel leuker dus ik hoop dat ze allemaal heel blijven. Altijd weer tof om te zien, Erik K die de vleugel inpakt, Tanno mee in de ambulance, Fred standby om Ropje op te halen, een ongeluk loopt uiteindelijk met een sisser af omdat we elkaar helpen.

geen wedstrijdstress

Jaren en jaren vliegen, tig wedstrijden, ik besteed al m’n geld en al m’n tijd aan vliegen en nog zak ik elke dag uit. Ik word er moedeloos van. Letterlijk, ik sta op de start zonder zenuwen zonder gretigheid het maakt allemaal niet uit. Of ik vlieg of niet, wanneer, of ik omhoog draai of meteen land. De teleurstelling voorbij. En waar ik liters tranen vergoten heb uit frustratie, om de onbereikbaarheid van m’n doelen, ben ik hol nou ik geen doelen meer heb.
Ik ga er maar steeds vanuit dat het wel weer terugkomt, dat ik ooit stop met tollen van de klap. Maar inmiddels heeft het niet echt meer met Koos te maken. Ik dacht dat ik een type ben om nooit op te geven. Nou ja, ik ga maar gewoon door the motions, ik zou niks anders weten dus ik laad m’n vleugel op de bus, trek m’n harnas aan, loop van de berg af en drink een biertje. En heb nog een hoop lol ook met alle flirts en grappen en verhalen.
Een deel van het probleem is angst, ik ben heel veel banger geworden dan ik een paar jaar geleden was. Geen idee hoe dat komt, ik schrik al als er iemand vijftig meter naast me draait. Het hielp niet om gisteren Alphons te zien die bijna Robbie aanvloog, toen ik even later zelf in de lucht was met een hele gaggle vrijvliegers besefte ik heel goed dat de meesten van hen weinig ervaring hebben en misschien ook weinig controle. Daarbij opgeteld m’n bovenmatige belangstelling voor grote landingsterreinen met een windzak, en ik draaide op 1700 meter gewoon naar de andere kant in plaats van het eerste keerpunt.
Vandaag Aspres, weer een dag. En ondanks m’n gemiep heb ik toch wel weer grote zin om in de lucht te hangen.

Mistral

Het stormt, toch mistral. Na drie briefings om te zien of het zin zou hebben naar boven te rijden, ging het hele circus toch om twaalf uur alsnog naar de lage noord. Niemand maakte haast om op te bouwen, maar twee uur later stond ik toch weer ingehaakt te wachten tot ik aan de beurt zou zijn. Dat wachten gebeurt erg in de windschaduw van de start, dus ik had weinig idee hoe het er aan de voorkant aan toe ging. Een paar toppers waren al weg toen de start gesloten werd wegens harde en vlagerige wind. Ik overwoog om een paar uur te wachten in de hoop dat de avondlucht rustiger zou worden, maar ik heb geen vervoer en de hele verdere middag in m’n eentje op de berg zitten trok me ook niet aan. Beneden aangekomen bleek het flink te spoken en er zijn zelfs wat zorgen om een paar piloten die zich nog niet gemeld hebben. Cameron staat in ieder geval veilig bij het tweede keerpunt, van Shaun weet ik nog niks.

bloggen

Ineens heb ik een perfecte verbinding alleen heb ik nou niks te vertellen. Het klaarde gistermiddag mooi op maar iedereen was moe en hangerig en de paar Belgen die wel vlogen zeiden dat het compleet plat was in de lucht. Vanmorgen hangt er een dunne laag altocumulus en het waaide om half zeven al stevig vanuit het westen, weinig kans op een vliegdag dus. Dan maar weer m'n knietje rust geven.

ongeluk

We maakten ons op voor een gezellige avond met iedereen die er nog was, toen Manuela aan kwam lopen met een blauw oog. Op weg naar huis hadden ze een ongeluk gehad, auto total loss, vleugel kapot, zwaar de schrik in de benen. Manfred was ok maar Manuela werd al snel beroerd, misschien van de schrik maar mogelijk van een hersenschudding of gebroken nek. Geen riemen om. Shedsy is traumanurse en Claudia spreekt alle mogelijke talen, dus er was zorg genoeg maar de avond was wel weg.

einde British Open

Iedereen voelde zich beroerd dus inderdaad, we gingen naar boven. Volgens de voorspelling zou het onder de 3000 meter niet te hard waaien, al stond er wel een stevige bries op de start. We kregen een taak naar het noorden maar ik kwam niet boven de ridge uit, en na een half uurtje rondstuiteren in gemene bellen vond ik het welletjes en keerde ik het moede hoofd naar het landingsterrein. In het dal pakte ik nog een mooie bel die niet zo turbulent was, maar een paar anderen zaten me in de weg en ik had gewoon geen zin in spannende avonturen vandaag. Bovendien zag ik op een gegeven moment iedereen van de berg richting het landingsterrein komen, en ik wilde graag op de grond staan voordat het een enorme drukte zou worden. Zo gezegd zo gedaan. De taak bleek gestopt, Juicy heeft nog een beetje rondgespeeld en is toen ook komen landen, Cameron stond ergens bij Tremp aan de grond. Wasje draaien, douchen, vanavond feest en morgen naar Laragne.

teveel rust

Zo langzamerhand zijn we gaar van verveling. Het is schitterend hier, veertig graden, gezellig en echt heel leuk zwemmen en spelen maar jeetje hier komen we niet voor. Na drie dagen belachelijk harde wind en ontzettende verstandigheid (dus geen via ferrata, geen gorge wandeling, geen gespring vanaf bruggen) smacht ik naar kantoor. We gaan maar weer eten in de speedbar want barbedinges is harstikke gezellig maar ik heb de ziekte aan het geeikel met m’n vegetarische rijst en groenteprutje.

We hebben het weer beter gedronken. Shedsy kan vandaag British champion worden, ik ga m’n kater uitvliegen en Cameron kan de rev verder tunen. Als niet dan inpakken.

Echte rustdag

Om tien uur een smsje dat er geen briefing was, de wind stond al 70 km/u te blazen. Ik heb me de hele dag keurig als een tachtigjarige gedragen, zelfs de kans om Fabien in het water te duwen niet gegrepen want ik was geheid meegegaan en dat moet ik nou net niet hebben.

Raften

Antoine vond dat het toch wel eens tijd werd om een echo te laten maken en hij was zo goed om met me mee te gaan naar het ziekenhuis. Daar begonnen ze met dezelfde diagnose die hij al had gemaakt en ik werd min of meer voor de keuze gesteld om me daar ter plekke te laten opereren of naar Nederland te gaan. Toen ze een echo maakten bleek de spier echter niet gescheurd en vervolgens wilden ze m’n complete been van enkel tot dij gipsen. Tien dagen totale rust. Ik in tranen, en Antoine bracht uiteindelijk de redding: ik mocht een beetje blijven bewegen als ik er maar voor zorg dat ik niet opnieuw een klap op het hematoom krijg. Dat kan ik snappen en ik heb dan ook plechtig beloofd alleen door te vliegen als er een enorm en vrij en plat landingsterrein binnen bereik is. Geen punten meer proberen te scoren, alleen nog goed landen.
We konden naadloos aansluiten bij de hele karavaan die net door Tremp reed toen wij het ziekenhuis uitkwamen, en een uur later zaten we met z’n dertienen in twee whitewaterrafts. Geweldig, de temperatuur kon niet beter en het water was zo laag dat het allemaal redelijk tam bleef. Precies goed voor mij, want ik wilde zo min mogelijk in het water vallen met het risico m’n knie tegen een rotsblok te stoten. Ik kon het niet echt laten om mee te vechten en Shedsy van de andere boot te trekken maar het was wel allemaal minder ruw dan normaal. Geen gespring van hoge bruggen meer voor mij. Ik vond het super, kreeg de brede grijns niet van m’n smoel.
’s Avonds nam Juice m’n jurkje voor me mee voor het feestje in het Buffethotel, waar we uiteraard allemaal geheel gekleed danwel geheel ontkleed in het zwembad eindigden met een meetdirector op de kant die verwoede pogingen deed ons tot geciviliseerd gedrag te bewegen. Het feestje eindigde met Sheds en Claudia in het water, oh well. Als een groep echte pubers dronken we nog wat na bij het zwembad op de camping, alleen leuk omdat het niet mag. Een paar diepe gesprekken en voldoende tlc later lag ik te ronken, op naar een volgende rustdag.

Harde wind

Getverdemme het weer wordt er niet beter op. Harde wind, de komende dagen. Gisteren hebben we ondervonden dat kayaken bij dit soort wind ook geen lolletje is, en whitewater rafting ga ik niet doen met m’n dikke knie, dus er blijft niet veel over dan een boek lezen en een dutje doen.
Gisteren begon de wind toe te nemen, dus we gingen na de briefing op de camping (waarbij piloten die iets doms gedaan hebben de vorige dag hun stommiteit moeten naspelen) wel naar boven maar met weinig illusies. Op de start zag het er nog niet meteen heel slecht uit dus we bouwden op, en toen de taak gecancelled werd besloten Juice (Joost), Camo en ik toch naar beneden te vliegen. Ik was van plan om op de start zelf met de vleugel in m’n handen te bepalen of het ok was, maar zo ver kwam ik niet eens. Van alle kanten kwamen er smeekbeden om maar niet te gaan vliegen, te gevaarlijk, dus ik draaide me weer om. Juice en Camo vlogen wel, en bevestigden dat een harde wind met oostelijke component in Ager een duidelijke afrader is.

en weer uitgezakt

Nou moe alweer als eerste thuis. Toch was het heel anders dan gisteren, het was nu gewoon belachelijk moeilijk niet turbulent maar gewoon heel lichte termiek, bijna geen wolken en een inversie op 1700 meter waar ik niet doorheen kwam. Ik had minder spierpijn in m'n armen dan gisteren en ik heb langer en beter geprobeerd om de ridge over te komen, maar helaas. M'n landing was perfect en het was helemaal gezellig om met Gerolf te kletsen. No worries dus hier.
Ik realiseer me wel dat ik tot nu toe meestal te hard wilde, en nu ik het eindelijk voor elkaar krijg om echt ontspannen de wedstrijden in te gaan mis ik een beetje de agressie om me vast te bijten. Nou ja ik zakte vaak net zo veel uit als nu alleen vond ik het ook nog erg, nu veel minder.

British Open

De British Open begint vandaag, maar ik heb flink spierpijn in m’n armen en buik en met de closing ceremony gisteren werd het toch best laat en iets te gezellig. En de weersvoorspellingen geven geen rustdag aan, jeetje. Het was gisteren hard werken in de lucht, en het leverde me maar net het tweede keerpuntje op. Eerst stond ik langer ingehaakt op de start dan dat ik uiteindelijk in de lucht ben geweest, anderhalf uur bakken in m’n harnas, helm op, handschoenen aan. De start werd een paar keer gesloten omdat de wind erg cross stond, en er kwamen dusties langs. Nogal stressig dus maar toen ik eindelijk de berg afliep ging dat goed en ik draaide ook snel naar boven. Geen fijne dikke bellen maar keiharde kerntjes en harde sink eromheen, je moest je bar goed vasthouden en een beetje met de lucht meebewegen. Vlak voor de start werd ik in een linkerbocht gegooid en het ging fantastisch omhoog, alleen was het gisteren rechtsom. Het leek me echter geen goed plan om van richting te veranderen of zelfs de bel uit te vliegen en er was toch niemand in de buurt dus ik nam de lift naar boven. Met die hoogte pakte ik het eerste keerpunt makkelijk, en terug naar de ridge kwam ik ruim boven het kerkje aan. Zo’n mooie bel vond ik niet meer en er waren ook wat anderen dus het was een behoorlijke chaos zo vlak boven de rotsen. Niet echt gezellig dus ik liet mezelf naar het oosten drijven, overal probeerde ik hoogte te winnen maar steeds als ik iets redelijks te pakken had kwamen Serge of anderen naar me toe. Serge is een ramp, een Rus die niet met de wedstrijden meedoet en daarom vindt dat hij zich niet aan de draairichting hoeft te houden. Hij bouwt altijd op waar ik moet staan (we krijgen een opbouwplaats toegewezen op basis van de ranglijst), zit altijd in mijn bellen en gisteren landde hij ook nog vlak voor me op een veldje waar nou niet bepaald veel plaats was voor twee binnenkomende delta’s. Hij bood aan om m’n vleugel naar de kant te draaien met een net aangestoken peuk in z’n mond, nee dankjewel. Afijn, ik pakte het tweede keerpunt te laag maar ik geloofde echt niet dat er meer uit te halen was, en daarna moesten we naar het westen met een puist tegenwind waar ik gewoon niet tegenin kon.
Nu m’n instrumentenpod repareren, het ding donderde iedere keer naar beneden bloedirritant, en om tien uur algemene briefing met de Britten.

Vandaag nog sneller uitgezakt dan anders, jeetje in minder dan een half uur stond ik aan de grond. En we startten binnen de startcirkel, die ben ik dus nooit uitgeweest, dus dat schoot ook al niet op. En de minimal distance is 10 km en ik heb er vermoedelijk niet meer dan vijf gevlogen, tjonge het kan niet veel minder. Wel relaxed eigenlijk, ik was om vijf uur al terug in het appartement en ik zit nu lekker aan de opgebakken pasta, even niemand om me heen en de douche voor mij alleen.

Party

Taak gecancelled vanwege de snoeiharde wind. Eerst blijft iedereen doelloos rondhangen, veel mensen gaan met de vleugels spelen en je neemt nog eens een bakje koffie. ’s Middags met de Frenchies naar de brug om te spelen. Laurent en Fabien hangen de acrobaten uit, Woolfie springt vanaf de pijlers. Ik tarzan mee natuurlijk alleen klapte ik iedere keer met m’n knie op het water en dat was toch iets te pijnlijk.
’s Avonds dinnerparty, altijd goed met Shedsy erbij, een eindeloze serie spelletjes en uitdagingen. Ik doe wel mee maar met die knie van mij hoef ik niet eens te proberen om een tafel rond te klimmen of bierflesjes over de grond te schuiven.
Nu de afwas, en de laatste pre-EK dag.

Pyreneeen

Volgens Antoine is de spier in m’n knie gescheurd dus over een paar weken moet ik echt rust houden. Corinna heeft haar voet gebroken, Moniek heeft typische landingsknieën, Bruno’s lip is gescheurd en er lopen een paar mensen rond met serieuze schrammen en blauwe plekken. Griezelig, maar het is het zo waard. Het was gisteren weer eens adembenemend, spectaculair. Niemand had veel zin om te starten want de mensen die in de lucht waren kwamen nauwelijks omhoog, en de wind stond cross. Ik was dus ook weer vrij laat de berg af, om maar vooral niet te hoeven wachten in zo’n druk lastig belletje voordat de start openging. Het ging echter vrij makkelijk dus ik moest toch nog zo’n tien minuten blijven cirkelen. Geen probleem, iedereen draaide vrij netjes en als ik het teveel vond was er genoeg ruimte voor mij alleen. Zo ging het de hele vlucht, ik kon hard omhoog met een paar anderen of iets minder hard op m’n eentje. Luxe.
De startcirkel pakte ik wel helemaal alleen en laag, niet handig maar ik zak toch echt liever uit dan dat ik bijna-botsingen meemaak. Voor het eerste keerpunt zat een kneiter van een bel en hoewel het me niet lukte om wolkenbasis te halen zat ik mooi hoog terwijl ik diep onder me een paar sneuerikken zag schrapen en zelfs landen. Vaak ben ik dat maar ha, niet altijd! Bij het keerpunt kwam ik Shedsy tegen, jeetje wat gaat die hard zeg. Binnen twee bellen was ik ‘m kwijt. Ik kachelde er rustig achteraan met een groepje waar ik uiteindelijk de hele dag mee gevlogen heb, ben benieuwd wie het waren en hoe ver ze gekomen zijn.
Bij een oversteek van een vrij klein dal zat ik vast. Ik ken het gebied niet, en zoals altijd had ik de voorkeur voor een route langs lekker grote platte landingsterreinen. Het dalletje had ook nog wel een landbare optie, maar het zag er niet echt goed uit en retrieve zou een drama worden. Recht onder me stonden twee vleugels op een klein hellinkje, doenlijk maar tricky. Ik draaide rustig in alles wat omhoog ging, en vanaf zo’n 2400 meter durfde ik de oversteek te wagen toen ik iemand voorop zag vliegen. In de verte werd gedraaid maar dat zou ik niet kunnen halen in één keer. Aan de overkant dacht ik eigenlijk dat het over was, ik was op een plateau en zat dus ineens laag boven de grond. Gelukkig lagen er velden op de helling aan de rand, en ik kon een landingsterrein zien in het grote dal daarachter dus ik durfde best laag daarheen te steken. Ik ben blij dat het zo liep want daar pakte ik de mooiste bel van de dag, tot wolkenbasis, 3000 meter. Wat een vrijheid ineens, en wat een uitzicht! Het bleek ook het mooiste gedeelte van de taak te zijn, met een Pic de Bure-achtige imposante gigarots, een diversiteit aan ridges en fijne brede dalen. Overal vale gieren, schitterend om met hen samen te vliegen. Ze kijken net zo naar ons als wij naar hen, speren op een omhoog draaiend gaggletje af alsof ze zonder ons de stijg niet zouden kunnen vinden.
De riggel naar het keerpunt deed ik superrustig, steeds stoppen en tot wolkenbasis draaien. Voor de punt stak Cameron vlak onder me in, hij kwam al terug van het keerpunt.We draaiden goed samen en hij kon me later uitstekende feedback geven over m’n termiektechniek. Niet slecht, alleen te relaxed, zodat ik de surges mis die je moet pakken om door inversies heen te steken.
De fout van de dag: ik focuste op het eind van de ridge maar het keerpunt lag vijf kilometer het dal in. Dat kostte me m’n hoogte en terug bij de ridge zat ik er vrij laag voor. Ik was behoorlijk moe na vier uur vliegen en m’n dijen deden pijn van de spanning, dus het was welletjes. Tijd voor een goeie landing. Met de hoogte die ik had kon ik makkelijk naar de grote weg en platte ruime velden glijden en als beloning kon ik op een heerlijk zacht gazonnetje in de schaduw van een sjiek hotel afbouwen.
Mar was er in een paar minuten, maar de hele retrieve duurde tot diep in de nacht omdat we Cameron moesten ophalen die zo ongeveer op de goalcirkel stond (we weten nog niet of ie het nou net wel of net niet gehaald heeft, over een uurtje kunnen we gpssen uit laten lezen). Bovendien hadden we een paar lifters mee omdat Monieks auto met Corinna’s ouders naar het ziekenhuis was. Het maakt niet uit, vandaag wordt waarschijnlijk toch niet vliegbaar en bovendien ben ik weer helemaal tevreden met m’n vlucht.

balen

Vandaag erg teleurstellend. De lucht was fantastisch, ik voelde me helemaal fit en relaxed en gefocussed en ja hoor de start was perfect. Ik draaide met Blenkie en nog een paar anderen in een vette drie, vier m/s naar wolkenbasis. Drie kwartier voor de start dus ik had alle tijd om fotoos te maken, om een beetje rond te darren, om te zakken en weer opnieuw naar wolkenbasis te draaien. Toen de start opende zat ik keigoed, nog een paar slagen naast een wolk een paar honderd meter hoger dan Wakkie zei dat nodig was om het onlandbare stuk over te steken. De hele massa stak op weg en ik vind het nooit zo erg om er een pietsie achteraan te komen, dan zit niemand me in de weg en kan ik mooi zien waar ze gaan draaien. Ik bleef veel meer bij de hoge ridge dan de rest en ik zakte weinig, al vrij snel had ik weer een landingsterrein onder me en nog even later draaide ik in met Jenny en nog zo’n vijf anderen. We dreven echter veel te hard richting noordoost en ik zag overal wolkjes, gaggles, heuveltjes en vogels plus aantrekkelijke landingsterreinen, dus ik stak – te laag – door richting keerpunt. Nog een paar slagen met twee anderen maar die draaiden erg dichtbij en ongeorganiseerd, dus dat belletje liet ik ook maar voor wat het was. Uiteindelijk dobberde ik een half uur rond tussen startcirkel en keerpunt, en ik had geen moment het gevoel dat het slecht ging. Ik keerde zelfs een keer terug nadat ik op impuls te laag naar het keerpunt begon te steken, m’n doel voor deze wedstrijd. Eigenlijk had ik mezelf daar een beloning voor beloofd, maar tering ik voel me helemaal niet geweldig. Voordat ik er erg in had stond ik aan de grond. Inmiddels is m’n knie flink opgezwollen en het doet nogal pijn, dus het rondsjouwen in de hete zon met vleugel en harnas was geen feest.
Mar vond me net toen ik de vleugel in de schaduw legde, en we namen een duik in een riviertje met Montse en een Zwitser. Kort daarna meldde Cameron zich, hij haalde goal net niet en is ongeveer net zo teleurgesteld als ik, na drie-en-een-half uur en 110 km. Blenkie had juist een superdag en Joost stond ook op goal, altijd een dubbel gevoel. Leuk voor hen en het zijn mijn vriendjes dus vind ik het ook gaaf, maar tegelijk voelt het extra zuur om juist op zo’n topdag uit te zakken.
Morgen poging vijf.

nog maar weer ns uitgezakt

Mario heeft gelijk en ik weet het natuurlijk ook al lang, toch doe ik het elke keer weer. Ik moet echt maximaal hoogte maken voordat ik naar een keerpunt in het dal steek. Desnoods ga ik terug als ik de gaggle ontvlucht ben, dan maar langzaam. Maar dit onnadenkend doorglijden is echt te stom, voor de zoveelste keer ben ik uitgezakt. Kwam ook doordat ik erg gefocussed was op mooie vlakke landingsterreinen, en inderdaad was het gisteren erg handig om een windzak te hebben. Iedereen die na mij landde koos de verkeerde richting en maakte een overshoot.
Omdat ik zo vroeg op de grond stond en ook nog vlakbij het dorp overwoog ik om Mar te laten rijden en zelf een middag vrij te nemen. Toch maar meegegaan om in ieder geval samen te kunnen eten in Tremp en hopelijk de jongens nog op goal te zien aankomen, maar alles zat tegen. We hadden nog op tijd kunnen zijn voor Cameron want die kwam na vier-en-een-half uur als laatste op goal, maar bij gebrek aan radio misten we dat ook. Vervolgens was het eten in Tremp één groot irritatiefeest, het wordt echt tijd dat ik een paar uurtjes van Blenkie af kom. Hij is verschrikkelijk overtuigd van z’n superioriteit dat hij niet door heeft dat niemand hevig geïnteresseerd is in zijn lessen of meningen, en als we niet vol bewondering en afhankelijkheid achter hem aanhollen ziet ie dat als bewijs dat ik een onbehouwen Nederlander ben. Dat ben ik natuurlijk ook, dat maakt het lastig om duidelijk te maken waar het probleem bij hem zit.
’s Avonds vet onweer inclusief wat regen, dus de lucht zal vandaag heel anders zijn dan gisteren. Dat is ook wel nodig, het was belachelijk drukkend en iedereen was zenuwachtig vanwege de maffe wolken en harde crosswind. Eigenlijk hadden we al een groep bij elkaar om te gaan whitewaterraften, zelfs opgebouwd op de start werd nog gesproken over inpakken. Deltapiloten zijn enorme schapen, maar zo stom is dat nou ook weer niet. Wijsheid in groepen, het is toch informatie om te zien dat Jonnie zich nog niet klaarmaakt of dat Mario een beetje rustig aan doet. Er kijken zelfs mensen naar mij tegenwoordig!

Gecancellde dag

Weinig te melden vandaag want we hebben weinig gedaan. Er was een mooie taak van 129 km de bergen in, maar de eerste piloot die wilde starten werd tegengehouden vanwege de harde wind. Na een uur ofzo uitstel werd de taak gecancelled, en pakte iedereen z’n vleugel weer in. We hebben kayaks bij Joel gehuurd, de Frenchies gingen zwemmen, de Britten slapen en Russen, Nederlanders, Duitsers en Austriches zie je meestal niet meer.
Geweldig filmpje op Jonnies blog http://www.jonnydurand.blogspot.com/