Martin beloofde stijg tot 4000 meter en min vijf graden, maar ik ben niet hoger dan 2900 geweest. Frisjes, maar het grootste deel van de vlucht was vooral hard werken en veel zweten. M’n gebruikelijke fouten: te snel een bel verlaten, met min 7 tegen de wind in ploeteren, omhoog worstelen en weer opnieuw. Eénmaal geland, na twee-en-een-half uur en zo’n dertig kilometer, was ik zo gruwelijk totaal compleet uitgeput dat ik ’s avonds bij de pannekoeken van Ad niet eens meer kon lachen. Compleet lege spieren.
Voor het eerst in twintig, dertig wedstrijden zit ik in de sportsclass. Erg leuk, we krijgen gewoon een kortere taak dan de gewone wedstrijd, Gordon geeft een uitvoerige briefing met aandacht voor landingsmogelijkheden en slimme routes, en het allermooiste is dat er geen tijden zijn. Je mag van de berg af wanneer je wil, starten wanneer je wil, en dat betekent dat de score niet gebaseerd is op een race maar op elapsed time. En dat betekent weer dat je veel kan scoren met leading points, en daar had ik er gisteren genoeg van om als tweede te eindigen. Van de sportsclass, de beginners en de masttoestellen, maar toch leuk.
#like!
BeantwoordenVerwijderen