Geen vliegdag

De Belgische Open is afgelopen, de Britse Open zijn begonnen. Er zijn een paar mensen vertrokken, een hoop oude bekenden kwam gisteravond aan. Andreas is gedeserteerd; er zijn twee Zweden bijgekomen waar hij een team mee vormt. Jammer van het babbelen op de achterbank, dat was gezellig, maar voor de retrieve maakt het eigenlijk weinig uit. Hij landt toch meestal op goal. Met alleen Tanno en Montse is het net zo ideaal. Tanno is net zo’n vroeg type als ik, Montse helpt altijd met sjouwen, we lijken alledrie dezelfde verhouding te willen van samen dingen doen en los van elkaar. Montse gaat rennen en zwemmen en allerlei vage dingen doen met allerlei vage mannen, maar vaak wil ze wel mee naar de kloof of een performance in het dorp. Tanno zit te lezen of met Martin of Juicy te praten, en ik hang bij de Ieren rond of bij m’n muppets, voor politieke discussies met Enda met m’n boek op schoot terwijl Shedsy op z’n gitaar tokkelt. Ideaal, totdat Geoff en Shaun weer wiskey in a jar beginnen te spelen.
Ik ben gisteren de camping niet af geweest, er stond een enorme puist wind en iedereen was sloom van de zon en de late avond ervoor. Bijna miste ik de prijsuitreiking, de Belgen zijn extreem op tijd, dus ik mocht meteen doorlopen om m’n prijsjes op te halen. Derde in de sportsclass, en eerste, tweede en laatste vrouw. Toch een hele prestatie, om vrouw te zijn. Ik trok het roze t-shirt van de British Open aan zodat iedereen kon zien dat ik echt geen jongetje ben.