Mart

Mart kwam aan z’n chute naar beneden, drie kilometer van de camping net toen ik op het landingsterrein was. Het zag er vreselijk uit, hij werd net als de meeste anderen die ik heb zien neerkomen alle kanten opgeslagen, hij tolde rond en hij daalde absurd snel. Binnen een minuut nadat hij uit zicht verdween belde hij Heather, die een speakertelefoon heeft zodat we allemaal mee konden luisteren. Hij klonk helemaal niet goed, ook al beweerde ie dat er niks aan de hand was. Terwijl Heather tegen ‘m bleef praten, om z’n coördinaten bleef vragen, kwam iedereen naar haar toe om te vragen hoe en wat, bloedirritant. Andreas was al op goal en Tanno was niet ver meer, dus ik pakte Tanno’s auto om ‘m te gaan zoeken. Dat was het rottigste deel van het hele avontuur, bergpaadjes op en af scheuren en locals die verkeerde aanwijzingen gaven. Toen we ‘m eenmaal gevonden hadden, flink geschokt en gebutst moest ie persé terug om z’n harnas en instrumenten te halen en wat fotoos te maken met een big smile naast het wrak. Heather en ik overlegden hoe we ‘m het snelst in een ziekenhuis konden krijgen, maar dat bleek niet nodig, hij had flink pijn en hij was misselijk. Ik was bang, inmiddels heb ik voldoende ervaring met ongelukken om te weten dat rondlopen en lachen niet betekent dat je in orde bent. Afijn, na alle onderzoeken en fotoos blijkt hij niks gebroken te hebben, z’n kop is in orde en ze hebben ‘m een nachtje ter observatie gehouden zodat ie ook niet stiekem leeg kan bloeden.
Andere wachtenden bij de noodhulp droegen t-shirts met schermvliegers, rockclimbing en motorrijden, eigenlijk een soort van grappig. Heather verzuchtte dat we vreselijk gevaarlijke dingen doen, ik zei heb je wel eens bekeken hoe leeftijdgenoten die niks doen eruit zien? Maar ondertussen is het niks, die emergence in Gap. Ik ken het inmiddels goed, en ik ben doodsbang voor een chutedeployment. Maar ik heb ook keer op keer gezien dat diegenen die hun chute gooien er meestal behoorlijk goed vanaf komen. Toch maar weer eens vouwen dat ding.