Via ferrata

Een hoogtepunt: de via ferrata. Precies goed: pittig maar wel te doen als je fit bent, leuk eng niet akelig eng, veilig zonder overdreven betutteling. Drie uur klauteren en zweten en zoveel mogelijk om ons heen kijken om extra te genieten van de hoogte en de uitdaging. Het waaide natuurlijk wel erg hard anders waren we wel in de lucht geweest, en op de hangkabel was dat wel griezelig. Als beloning aan het einde drie keer over een kloof heen repellen (geen idee hoe het heet eigenlijk), fantastisch. We waren allevijf een beetje euforisch. Knap van Jonas die een beetje hoogtevrees heeft.
Het was ’s avonds niet simpel om enige conversatie op gang te houden, jeetje wat zijn die Zweden stug zeg. Nu z’n maatjes er zijn is Andreas ook weer stil en gereserveerd, terwijl hij vorige week honderduit babbelde. Gelukkig kletste Paddy ons de oren van de kop. Hij is verliefd en Australiër, niks gereserveerds aan.
Blauwe plekken schrammen en spierpijn vallen mee, al kan ik best een massage gebruiken. Eerst maar weer eens vliegen vandaag, hopelijk.