Wind

Het waaide best en er hing een hoop cirrus en stratus dus ik verwachtte geen denderende lift. Luke werd van de berg afgegooid en ging nog best goed omhoog, maar je kon zien dat het wel schrapen was en daar had ik niet zo’n trek in tussen vijftig anderen. Bovendien maakte ik me zorgen over de tegenwind als ik zou uitzakken, de angst als je denkt dat je de Vis niet zal halen of als er nog drie anderen tegelijk willen landen. Toen ik éénmaal gestart was viel de lucht eigenlijk best mee en draaide ik ook mooi omhoog, maar ik had mezelf in de drie kwartier daarvoor al zo zenuwachtig gemaakt dat ik eigenlijk al was uitgezakt voordat ik in de lucht hing. Ik verliet de bel waar alle anderen in draaiden en ging naar de noordstart waar ik er twee goed omhoog zag gaan, maar daar was het al op. Toen ik terugdraaide zat ik te noordelijk van de riggel om te kunnen soaren. In plaats van me in te spannen om weer hoogte te vinden draaide ik in een impuls naar het noorden, naar grote veilige landingsterreinen en lege lucht. Beneden me cirkelden twee grote vale gieren, en er piepte wel iets maar omhoog kwam ik er niet op. Binnen vijftien minuten stond ik op de grond, een beetje teleurgesteld omdat hiermee dus mijn ene dag roem over was maar wel tevreden omdat ik me gehouden heb aan de belofte aan mezelf: eerst stressvrij landen, de wedstrijd komt pas op de tweede plaats.
Op de camping scheurden de toppers binnen: Andreas met één uur drie-en-twintig voor hun taak van 70 kilometer, Tanno superlaag met 1:54. Juicy haalde het net niet en draaide op het allerlaatste moment naar een klein veldje, wat ‘m een upright kostte maar wel een puntje in de 400-meter-goalcirkel opleverde. Ropje en Martin redden het niet, Araldo met z’n Sting haalde bijna goal (onze taak was 45 km). Iemand vertelde dat Araldo z’n vluchten voorbereidt met een slimme combinatie van meteo en oude tracklogs, z’n computer vertelt ‘m gewoon waar ie moet vliegen. Het zou mijn pret niet zijn, maar ik vind het wel geniaal.