Geen taak

foto Regina

Ook klassiek in Ager: opbouwen in de wolken en dan bibberend wachten tot de lucht klaart. Ik had gelukkig mijn krantje en nog voor de (verlate) briefings besloot ik niet op te bouwen. Eerst werd gezegd dat alleen klasse 5 zou vliegen omdat er te weinig tijd zou zijn voor alle 140 piloten, en pas toen klasse 1 echt niet meer aan een taak kon beginnen lieten de rigids weten dat ze helemaal niet wilden vliegen. Beetje irritant voor de flexies maar eigenlijk was het maar de vraag of die wel een eerlijke taak hadden kunnen doen.
Ik scheurde naar beneden om een potje te kunnen zwemmen om daarna wat in m'n sjieke stoel te dutten. Het rook naar Australië. 's Avonds met de Amerikanen naar Port d'Ager waar het vegetarische eten niet heel bijzonder is en de Amerikaan tegenover me consequent langs me heen keek alsof ik z'n ex was ofzo.  Ik kwam er Joop tegen dus nu heb ik al m'n bekende locals even gesproken: Nikki, Ad, Peter en Joop. Bij thuiskomst overwoog ik even om met de Catalanen mee te gaan naar een dorpsfeest maar m'n rug en m'n voeten doen pijn dus ik dook liever meteen m'n bed in. Zij uiteindelijk ook. 

Geen nieuws over Stephen of Lukas.

Ongelukken

Vanwege Stephens ongeluk namen we een rustdag gisteren. Het team was volkomen uitgeput en veel piloten zijn zodanig geraakt dat het niet eerlijk en niet veilig zou zijn om ze een wedstrijdtaak te laten vliegen. Rustdagen om deze reden leveren wel altijd ellenlange teamleaderbriefings op maar het bleef gelukkig cooperatief en respectvol. We hebben inclusief de week voorafgaand aan de wedstrijd erg veel ongelukken gehad waarvan twee heel ernstig, bizar. Het is in decennia niet voorgekomen dat er bij een categorie 1 wedstrijd meer dan één of twee ongelukken waren en vaak was er niet één. Nu dertien op dag drie! Juaki vroeg om suggesties om het niet alleen in toekomstige wedstrijden maar vooral ook nu veiliger te maken en we kwamen uit op het toevoegen van de coordinaten van landbare velden. Dat is zeker een goed idee, maar aangezien er talloze factoren een rol spelen (de piloten zijn ouder, het gemiddelde niveau is lager, de toestellen zijn stijver en ik wilde het niet zeggen maar we vliegen tegenwoordig alleen nog maar race in plaats van elapsed time) zal het maar beperkt helpen. Het belangrijkste wat zou helpen is verstandiger gedrag van de piloten.
Het is wel bepalend voor de overleggen die we als jury met Jamie als steward hebben. Bij elk besluit wordt uitvoerig besproken wat de veiligheidsimpact zou kunnen zijn. Stimuleer je piloten om vooral de eerste start te nemen? Dan krijg je te weinig spreiding in de lucht. Leg je end of speedsection niet slim op hoogte? Dan komen ze veel te laag binnen zoomen. Enzovoort. Het kost bijna de hele dag.
Toch had ik tijd om even bij Peter op bezoek te gaan, die vertelde dat de wrange grap in het dorp is dat "the last man standing" de wedstrijd wint. Ik heb 'm uitvoerig bijgepraat over alle ins and outs van deze kampioenschappen zodat hij weer veel stof ter bespreking met Ad, Joop en de andere voormalige piloten heeft.
Daarna Balasz opgehaald om even te gaan zwemmen. De Aussies waren er al, verontwaardigd over de rustdag omdat de weersvoorspellingen slecht zijn voor de komende dagen. Begrijpelijk, maar ze hebben ongelijk.
Na een vergaderdiner eindigde ik bij een tweede etentje met de Spanjaarden bij ons achterin de tuin. Dat was het gezelligste deel van de dag en het was fijn om te zien dat mijn drie huisgenoten weer konden lachen.

WK dag drie

 

Hoe te bloggen? Mijn dag was goed, ik kreeg van alle kanten hulp om de Fun die ik van Araldo heb gekregen in orde te maken en ik maakte er een leuk vluchtje mee. Onze ingrepen in de startvolgorde werkten ook allemaal, ik zag sommige notoire laatkomers zelfs rennen (Jamie heeft gedreigd met penalties voor iedereen die voorkruipt) en de piloten waren blij dat ze niet de halve berg over hoefden.
Maar we hadden alweer een ernstig ongeluk en het team is volkomen uitgeput. Het is al rampzalig genoeg dat er ernstige ongelukken gebeuren maar er worden ook nog allerlei verwijten geuit terwijl iedereen nog aan telefoon en radio met reddingsdiensten bezig is. Het zal wel weer nachtwerk worden, ook voor Paco die gisternacht nog in het donker iemand uit een boom moest halen die alleen te voet bereikt kon worden. Ik hoor ze elke avond thuis komen maar ik slaap dan vrijwel meteen door, terwijl zij nog moeten koken.

Dag twee

Belgisch team

Paco, Lara, Sergie

Darren wordt overhoord

De wedstrijddeelnemers waren ondanks de westenwind weer snel van de berg af dus ik kon al voor half vier starten. Didu en Paco waren er om me te helpen en er waren nog meer vrijvliegers en parapenters in de lucht die redelijk omhoog gingen. Ik deed er alleen ouderwets lang over voordat ik gecoordineerd genoeg was om een bel in te draaien, en dat bleek nou juist mijn voordeel want de bellen verder voor de berg waren beter dan die op de kam. Het duurde zeker een kwartier voordat ik echt gesetteld was. De lucht van Ager is toch echt wat de Amerikanen 'big air' noemen, het is pittig allemaal zelfs op een dag zoals vandaag dat het voor hier niet echt bijzonder heftig is. Toen ik eenmaal op bijna tweeduizend meter boven het dal ronddobberde had ik tijd om na te denken. Is het dit allemaal waard? De hitte en de krachtsinspanning, de stress voor de landing, de voortdurende spanning als je echt moet werken om zo'n enkeldoekertje daar te krijgen waar je het hebben wil? Ik keek om me heen en ik bedacht ja, hier word ik nog steeds heel erg gelukkig van. De bergen en het dal, de azuurblauwe meren en de gieren en het onbeschrijflijke gevoel van vliegen. Er is niks beters.
Op hq plakten we allemaal aan de livetracking om de laatste 8 kilometer voor goal te zien. Ze zaten belachelijk laag en er kwamen steeds meer in hun gaggle, waanzinnig spannend. Daarna kwamen de uitgezakte piloten binnen met verhalen over hoe moeilijk het was geweest. We eindigden tranen lachend met Peter Seiss, het broertje van Woolfy die minstens zo grappig is.

HG wereldkampioenschappen 2025 taak 1

Jamie en Andy aan het werk

De wekker op half zeven gezet omdat ik nog dacht dat de teamleaderbriefing om acht uur was, maar dat betekende dus een uur voor niks in de warme zaal met vieze koffie wachten tot het echt begon. En veel te lang duurde. Vervolgens maakte ik de fout om m'n vleugel niet mee naar boven te nemen. En daarna ging het niet soepel met de nummers - de class 1 piloten hadden gelukkig wel door waar ze op moesten bouwen maar het lukte me ruim onvoldoende om ze netjes te informeren achter wie ze moesten aansluiten in de startrij. Nene en Dani zijn natuurlijk nooit op tijd klaar dus die negeer ik gewoon. Nu ik geen bevoegdheid heb is er niemand om ze naar achteren te sturen, waar ze zich toch nooit bij neerleggen. En terwijl de meeste piloten keurig blijven wachten tot ik ze vertel dat ze in de rij  mogen, zijn er altijd een paar die grof voordringen en dat is dan weer super oneerlijk tegenover al die normale mannen die staan te zweten in hun harnas.
Tegen de tijd dat ze allemaal de berg af waren had ik prima kunnen starten maar dus m'n spullen niet bij me. Jamie en ik reden Jochems auto naar goal, maar kwamen zo laat aan dat de meesten al lang aan het afbouwen waren Bijna iedereen stond op goal dus ik kon Atilla's humeur wel uittekenen: een belachelijk kleine Mickey Mouse taak. Zonde van zo'n mooie dag. Maar de meeste piloten waren wel gelukkig met deze voor hen geslaagde eerste dag.
Vervolgens maakte ik alweer een fout door met Fabio en Andy mee terug te rijden in plaats van op goal te blijven hangen en even het meer in te duiken. Ik maak er nu dan maar het beste van door m'n gmail account op te schonen.

Livetracking

blog Dutchies

scores

Practice day

 

Ik ben eigenlijk te moe om nog te bloggen maar de plicht roept. Na de leukste openingsceremonie die ik ooit heb meegemaakt en een paar uurtjes met Charlie voordat ze weer naar Australie vertrok, startten we vanmorgen pas om half negen met mandatory safetybriefing, general pilot briefing en teamleaderbriefing. Dat duurt uren want allerlei vragen moeten worden beantwoord en over vanalles moet worden gestemd en ik had net als Andy en Fabio notities moeten maken om later te kunnen checken of en wat er precies gezegd en besloten is bij die briefings. Puntje voor een volgende keer.
Daarna vrijwel meteen de berg op waar we na de taakbriefing aan de slag gingen om eerst de rigids en daarna de flexies op volgorde te waarschuwen om zich klaar te maken. Toen bleek eerst dat de piloten de nummers verkeerd hadden geinterpreteerd zodat iedereen door elkaar stond, en bij de class 1 werd het nog erger omdat de nummers op de grond in de verkeerde volgorde lagen. Besloten werd om deze practice day de volgorde maar gewoon te vergeten en ze ouderwets in de rij lieten invoegen op een moment dat piloten er zelf klaar voor waren. Met het dringende verzoek aan degenen die vooraan stonden om snel te starten. Dat werkte prima, de piloten waren allemaal prettig cooperatief en zelfs Nene was snel de berg af. Maar tegen de tijd dat ze allemaal weg waren en ik zou kunnen gaan opbouwen waaide het erg hard en bovendien moesten we de puzzel met de nummers opnieuw maken, dus ik besloot alweer niet te vliegen.
Met z'n vieren en twee tangetjes voor de tiewraps was het omnummeren in een uurtje gepiept en konden Jamie en ik naar goal rijden. Maar na een paar boodschapjes in Tremp bleek dat de meeste piloten al op de grond stonden dus onze rit naar goal had niet zoveel zin meer. Wij dus terug naar Ager, waar Jamie ontdekte dat ze haar iphone in de supermarkt had laten liggen. Gelukkig was de Duitse chauffeur daar in de buurt en die haalde het ding op, een opluchting om niet helemaal terug te hoeven rijden.
Na een biertje met Paco en Sergi die minstens zo klaar waren als wij moesten we als steward (Jamie) en jury (Andy, Fabio en ik) debriefen. Dat werd een heel lange zit want er waren ongelooflijk veel issues te bespreken en zo mogelijk op te lossen. Hoe de pushregel precies werkt nu in de regels is opgenomen dat er alleen gepusht kan worden vanuit de startrij; dat Joel niet tegelijk organiser en piloot kan zijn; de samenstelling van de task advisory committee; de penalties voor het hoger vliegen dan de toegestane hoogte; sommige teams kunnen niet op Telegram voor hun safe landing melding; Steward heeft z'n arm gebroken en waar stond de ambulance precies; en ongetwijfeld meer maar dat ben ik dan vergeten. Heel erg leerzaam en Jamie is fantastisch in haar overwegingen en formuleringen van oplossingen waardoor ik ook weer wijzer wordt over de ins and outs van categorie 1 wedstrijden. Het is al flink geëvolueerd sinds ik voor het laatst als deelnemer meevloog.
Om negen uur konden we eindelijk een hapje eten terwijl de ene na de andere piloot trackers kwam inleveren. Veel te laat voor de vrijwilligers die doodop en gaar verbrand op het terras zaten te hopen dat ze een douche en een bed op konden zoeken. Uiteindelijk ben ik daar het eerste klaar mee.

Naar Ager

Ik word helemaal gek van de vliegen en de varkenslucht maar verder is het allemaal weer geweldig. Ik kon pas vrijdagochtend weg omdat ik donderdag nog naar een pensionering wilde, maar de reis verliep op een paar gigantische files na eigenlijk wel heel voorspoedig dus ik kampeerde ergens bij Vierzon, precies halverwege. En toen ik het zaterdag zowaar voor de nacht leek te gaan halen als ik niet overvallen zou worden door de gigantische onweersbuien waar het hele vlieg- en treinverkeer voor was platgelegd, kreeg ik alleen nog maar de laatste verkoelende spetters voor de kiezen. Ik had geen zin om de tent in de modder op te zetten maar dat hoefde ook niet want ik kon in Fabio's bed omdat hij wel een dag vertraagd was door het onweer. En toen ik vanmorgen over de camping rondliep op zoek naar een goed plekje voor m'n kampement vertelde Joel dat ik bij de Catalanen in huis kan, in het nieuwe wijkje op de zuidkant van het oude landingsterrein. Paco geeft de tweepersoonskamer op zodat ik een deur dicht kan trekken en niet naast de koelkast hoef te slapen, geweldig.
Terwijl ik zat te wachten op instructies over die kamer kwam het ene na het andere team voor de registratie, natuurlijk niet dan na een paar zoenen of een knuffel. Ik leek de koningin wel en de piloten op audiëntie. Dat maakte het niet-vliegen vandaag goed, plus de dikke wolken boven start die er ook niet perse heel uitnodigend uitzagen. Ik hoop wel dat ik de komende dagen kan vliegen - juryvoorzitter Andy ziet het eigenlijk niet zitten want als ik een ongeluk zou krijgen heeft de hele wedstrijd daar last van. En Fabio ziet het niet zitten dat ik de piloten help met hun startvolgorde, omdat ik als jurylid zou kunnen moeten beslissen over een klacht die daarmee te maken zou kunnen hebben. Jammer want ik vind het best een leuke klus om de piloten dagelijks te vertellen of ze al aan de beurt zijn, maar ik voeg me natuurlijk naar de ervaren rotten. Jamie is steward en lid van het bureau en zij kent me goed, dus ik schakel met haar als er iets is.
Nu is mijn lastigste vraagstuk nog welke van de twee Funs ik aan Daniel mee zal geven voor Kirsty. De foeilelijke en inmiddels veelgebruikte groene waar ik erg graag op vlieg en waar ik vorig jaar alle kabels van heb vernieuwd. Of de mooie zo-goed-als-nieuwe van Araldo waarvan ik niet weet hoe ie vliegt en of er misschien iets aan vervangen moet worden. Die had ik eigenlijk vanmiddag op moeten zetten maar ik ben te lui en het is te plakkerig en ik heb in plaats daarvan m'n auto leeggeladen.

Australische toestanden

Na een heel fijne terugkomtweedaagse, een fietstocht door de streek, een grote bak aalbessen en een supercampingkje in de Achterhoek mocht ik Tom ophalen die had toegezegd me de lucht in te zullen helpen. Eenmaal op het veld, waar we van startplek moesten wisselen, nam Joop al het sjouwwerk van me over. Alex hielp me starten en na elke landing, veel te ver weg, bood Ramon aan om m'n harnas terug te dragen. Toen de kabel brak zorgde André er voor dat ie weer gelast werd, terwijl Mario mij in alle toonaarden bewonderde om m'n avontuurlijke verleden. Tom sloot de dag af met een verrukkelijke salade zodat ik pas na de file en met een gevulde maag naar huis hoefde te rijden. Al met al stelden drie starts kwa vliegprestaties nulkommaniks voor, maar ik kon als een prinses zwelgen in de zorgzaamheid van m'n schermvliegende vliegmaatjes en dat maakte de dag meer dan geslaagd.

Ouderdom

 

Inmiddels heb ik me er wel een beetje bij neergelegd dat ik nooit meer wedstrijd zal vliegen en ook nauwelijks meer overland. Nu dient het volgende probleem zich aan: zonder de ambities die bij het overlandvliegen hoorden en met de angst die alsmaar toegenomen is doordat ik me veel te vaak bezeerd heb, wil ik alleen nog maar vliegen als het allemaal supermakkelijk en ideaal is. Rustig windje, groot landingsveld, makkelijk vleugeltje. Maar dat betekent dat ik bijna geen uren meer maak. En zonder uren nemen m'n vaardigheden duidelijk af. Een gevaarlijke vicieuze cirkel want nog altijd zou ik niet zonder vliegen willen leven.

Geurexplosie

En dan is het ineens 27 graden en staat alles vol in bloei. Overal knallende brem, geurige meidoorn en de lucht van dennehout. Hoog gras vol paarse en witte bloemetjes en zoemende insecten, ook muggen helaas. Ik had een perfect plekje gevonden bovenop de heuvel achter de mijn, voorbij een kapelletje een doodlopend weggetje en dan nog een stuk het bos in, niemand die me zou zien. Zo ziet ongeveer het paradijs er uit. Wel sloop er iets middenin de nacht om m'n tent heen, letterlijk alle haren op m'n lijf stonden overeind en ik was nog slaapverlamd. Naarmate ik wakkerder werd had ik beter door dat het waarschijnlijk een vosje was en geen mens of groot beest, maar het was toch even een griezelige gewaarwording. Later, tegen vijf uur, werd ik gewekt door de roffels van verschillende spechten en het aanzwellende vogeltjesgezang. Schitterend.

Zaterdag was ik pas rond half twee op de start, voor het eerst in twee jaar weer eens Neumagen. Er was het hele weekend hele lichte oostenwind voorspeld maar het was zaterdag al stevig en zondag zelfs te hard. De meesten van ons hebben weer ingepakt, zeker nadat een leerling met een ambulancehelikopter moest worden afgevoerd na een slechte landing. De windzak op het landingsveld ging dan ook alle kanten op. Maar goed, zaterdag was leuk. Ik had de Fun mee, eenmaal in de lucht bedacht ik dat ik bijna niet meer vlieg en dat is ook prima, als ik maar kan starten en dan helaas ook moet landen. Ik zorgde er na een minuut of twintig wel voor dat ik landde voordat we met z'n allen tegelijk abgesoffen werden. Het is een groot veld maar er staan bomen omheen, je moet boven de rivier wegblijven en een overshoot is wegens het hele hoge gras een slecht idee. Ik landde met een extra s goed ook al moest iemand me toch even laten weten dat hij het 'doodeng' vond dat mijn circuit niet perfect was. Het is een rare neiging van deltisten, waar ik me zelf ook wel eens schuldig aan heb gemaakt, om anderen een standje te geven over hun techniek - eigenlijk om te laten merken dat je het zelf zo heel goed weet en ook goed kan.
Een andere rare neiging is je te gaan verantwoorden over inpakken op de start of over vroegtijdig landen of over een nose-in. Hele verhalen over wat je dacht en waarom en hoe het niet uitpakte zoals voorspeld enzo. Heel stom, fijn dat iemand anders het doet want het maakt me duidelijk dat ik het zelf ook echt niet meer moet doen, mezelf verklaren over m'n matige vliegprestaties. Nergens voor nodig.

Verkeerd gegokt

 

Ik was de auto al aan het inpakken toen ik nog niet wist waar ik heen zou rijden. De vrienden die ik in Stadskanaal had willen bezoeken waren niet thuis dus EHST viel af. Bruinehaar zag er het beste uit maar ik kon niet zeker weten of er een deltalierman zou zijn - André schrijft zich in principe niet in. Maillen zou alleen zaterdag zijn en de wind zou wat naar noord draaien, maar ach het zou maar licht zijn dus dat werd 'm. Foute keuze. Toen ik aankwam stond de windzak al strak noord en ik twijfelde of het de moeite waard was mijn vleugel af te laden. Toch maar gedaan want zolang ie op de auto ligt vlieg ik sowieso niet.
Eenmaal op de start durfde ik het toch niet aan, en toen later Sven en Koen wat pogingen waagden zag je ze alle kanten op stuiteren en tegenwoordig nu ik verstandig slapjes en bangelijk ben zie ik er dan maar van af. Vier uur na aankomst sjouwde ik de hele handel weer terug naar de auto.

Gelukkig bood Tom een tripje naar het volgende ulm-veldje aan met de dragonfly, uurtje heen, frietje eten, half uurtje terug. Koud maar prachtig, wat is Wallonie toch mooi. Koolzaadvelden, de Maas, bosjes en paadjes en overal enorme middeleeuwse hoeves en hier en daar een kasteel of een pastorie. Erg mooi en de dragonfly is ook leuk. Al durfde ik niet te sturen toen hij met z'n instrumenten zat te klooien, ik ben al een kluns en met zo'n drie-assig ding kan ik al helemaal niet overweg. Lang geleden heeft Bobby me zo ver gekregen dat ik een hele driezestig draaide zonder hoogteverlies maar toen was ik nog jong en altijd in om iets nieuws te proberen. Tegenwoordig ben ik het liefst passagier en geniet ik gewoon van het uitzicht en van het vlieggevoel ook al waait de bril zowat van m'n hoofd.

Tegen half elf kwam ik aan bij tante waar we de halve zondag in de tuin genoten van de zon, terwijl in Bruinehaar en Stadskanaal iedereen de sterren van de hemel vloog. Jammer om het gemist te hebben maar al met al was het toch best een geslaagd wiekend.

Paasvluchtjes

 

Tussen de afsluiting van het leertraject persoonlijk leiderschap en Pasen in een bijna contemplatief dagje Maillen. De contemplatie wordt vooral bevorderd door de vijf en een half uur in de auto natuurlijk en niet echt door die twee keer tien minuten dat ik daadwerkelijk vlieg. Hoe dan ook, ik voel me heerlijk ontspannen en in het nu, hoef niks, mag wel. Het waaide veel harder dan we hadden gehoopt maar wel strak recht op de baan. Het was wat frisser dan gehoopt maar de zon scheen en ondanks de afscherming met hoge cirrus zat er hier en daar een belletje. Het was drukker dan verwacht, mede doordat de regen de Bassanogangers naar huis had gejaagd, heel gezellig.
Na m'n tweede landing had ik nog wel puf voor een derde start en met die afnemende oostenwind waren de omstandigheden ook best wel ideaal en ik hoefde niet speciaal vroeg naar huis dus ik schoof de rij weer in. Alleen kwam Tom vertellen dat de motor van de tug even was uitgevallen zodat Jo niet verder wilde slepen. Tom durfde het zelf wel aan maar voor mij was het het sein om in te pakken. Net toen ik daar klaar mee zag ik twee motorrijders wat zoekend om zich heen kijken, dus ik vroeg ze om te helpen de vleugel op m'n auto te tillen en zo raakten we aan de praat en ik nam ze mee naar de start om het hele gebeuren van dichtbij te zien. Het leek een grote kans dat tenminste een van de twee vliegles zou gaan nemen, of op z'n minst een keer een duo met Tom zou willen doen.

Eerste vluchtje sinds een half jaar

Het was wel een beetje zoals bij de zeeverkenners, waar ik vanaf m'n twaalfde of dertiende bij was. Vroeg op, ondanks de kou meteen aanpakken en samen de boot optuigen en vooral niet flauw doen. En dan de rest van de dag op het water spelen. Onze vleugels bouwen we allemaal individueel op maar de sfeer lijkt er toch op, iedereen helpt elkaar en wie het eerste klaar is maakt de startplek in orde. Vanwege de harde oostenwind nam ik Wouts aanbod om m'n kabel vast te houden dankbaar aan. Desondanks was het allemaal bijna boven m'n macht. Het opladen van de auto vanmorgen was weer zwaar maar te doen, drie uur rijden naar Maillen overkomelijk, de vleugel op m'n eentje naar het gras zeulen ging net. Maar eerst lukte het bijna niet om de spanning op te trekken en vervolgens kreeg ik beide tips er nauwelijks in. Slappe handjes.
Eenmaal op de start maakte ik gebruik van een moment van luwte om de vleugel op de dolly te zetten en m'n loeizware harnas erin te hijsen, maar zodra ik me omdraaide om de vg aan te trekken duwde de wind 'm op z'n neus. Wout en Vincent redden me maar het leverde weer een dikke hartslag op en nog meer slappe spieren.
Start en vlucht gingen lekker, ook al had ik teveel vg en vliegt Jeremy meestal te langzaam dus halverwege mikte ik de hele vg eraf. Ik werk liever hard dan dat ik uit moet duwen om een beetje boven de tug uit te komen. Snel daarna zwaaide hij me af en er zat zowaar een belletje waar ik ook nog een paar meter hoogte in won! Alleen dreef ik met de keiharde wind van het veld af en daar heb ik niet voor getekend op zo'n eerste vliegdag sinds zes maanden, dus ik liet het piepje voor wat het was, vloog terug, landde en liep meteen door naar de auto. Zonde misschien maar ik was nu al meer dan moe dus waarschijnlijk was het gewoon verstandig.
In de file terug naar huis probeer ik er niet aan te denken hoe zwaar het allemaal is en hoe weinig vlieguren ik er nog voor terugkrijg. Het was fijn om even te vliegen, om clubgenoten te zien en om de hele middag buiten te zijn. Thuis was m'n plekje voor de deur vrij en de nieuwe buurman bood aan te helpen, inmiddels heb ik gedoucht en gegeten en kan ik op tijd naar bed.