Nederlands weer

Zolang ik me maar kan beheersen en gewoon heel langzaam zwem gaat het goed. Beter zelfs, ik kan weer een paar baantjes borstcrawl doen zonder m'n schouder te vernaggelen. Op kerstochtend was het fantastisch: koud water, schuimende golven op de rand, niet al te druk nog om half zeven.
Kerstlunch bij Nicola waar een hele zooi stokoude honden verlangend rond de tafel drentelden, daarna naar Cameron, Lyn en Max voor een heel kort bezoekje want ik moest snel door naar Sydney om Conrad en de kinderen op te halen. Om tien uur zaten we eindelijk met z'n tweeën m'n kliekjes op te eten. Fijn om even te kunnen praten maar we waren allebei moe dus snel naar bed. En vanmorgen ondanks de stormgeluiden en de kou en motregen weer naar de pool, heerlijk!

Als ik maar buiten kan spelen

Bombala street launch (Dudley)

Een deel van de Newcastle Hanggliding Club komt wekelijks bij elkaar voor een biertje en wat kletsen - Donny, Rob, JOD, dinges, Adriaan

Met veel gekreun en gesteun kreeg ik de Litespeed en de Sting op m'n auto en eenmaal naast het 'park' (een grasveld is hier een park, ideaal om te landen) waren er zat mensen om even een handje te helpen. De Litespeed hoefde ik niet eens op te zetten, ik zag de ultradunne kabels en de aluminium aerofoil basebar waar m'n skids niet op passen, dus daar ga ik zeker niet op vliegen. Selmsy wil 'm graag hebben voor Tish als die hier komt dus de vleugel krijgt een prima bestemming. De Sting zag er op wat roest- en schimmelplekjes na prima uit dus dat wordt m'n sleepvleugel. En ik heb de kleine Fun van Selmsy die acht jaar geleden al oud was maar we kunnen geen reden verzinnen waarom het niet in orde zou zijn. Klaar om te vliegen dus. Maar het was noordoostelijk dus alleen goed voor Dudley en daar zal ik toch echt nooit meer vliegen. In plaats daarvan besloot ik erheen te fietsen, ondanks de zadelpijn de hitte en de bijzonder steile heuvels. Het was een missie, maar de moeite waard. Je hoeft niet meer over de vluchtstrook van de Pacific Highway want er is nu een shared foot- and bicyclepath aangelegd met een hoge vangrail tussen het pad en de snelweg. En dan kom je makkelijker op de Fernleigh track dan voorheen; een mooi wandel- en fietspad langs een oude spoorlijn, helemaal tot aan Redhead. Eenmaal in Dudley kon ik de startplek niet vinden en vanwege die steile straten is het niet effetjes omdraaien en doorfietsen. Hele stukken moest ik lopen, ook al omdat een deel van de versnellingen het niet doet. Uiteindelijk zag ik Tony Bartons auto staan en ja hoor, hij stond net aan een klant uit te leggen waarom het niet goed startbaar was ondanks de parapenters die overal hoog boven de bomen hingen. Exact de situatie waarin ik vijf jaar geleden crashte: een hete luchtbubbel voor en boven de start door de steenplaten eronder, waarin geen lift is omdat de wind er om- en overheen gaat. Als je vroeg genoeg start is de bubbel nog niet gevormd, vandaar die parapenters, maar later dus wel en het komt helaas niet als termiek los want het temperatuurverschil is daar dan weer te weinig voor.

Dagje lummelen

 

Inmiddels ben ik sealice expert dus ik zou het zwemmen wel weer aandurven. Nooit in badpak maar altijd bikini, meteen uittrekken na het zwemmen en na afloop in de diepvries zodat de kwallenlarven het loodje leggen. Ik klieder enthousiast met nestosyl, hydrocortisone en vooral calamine, het is maar goed dat ik alleen thuis ben want ik zou waarschijnlijk direct in een dwangbuis worden afgevoerd als iemand me zo zag.
Ik sloeg dus een keertje zwemmen over gisterochtend maar na een paar uur lezen kreeg ik het toch op m'n heupen. Op advies van Lisa fietste ik naar de Newcastle baths want die zijn al gerenoveerd en het water zou er schoner kunnen zijn. Maar het was gesloten dus ik fietste over het memorial path terug en dook onderweg in the Bogey hole. Tien, twaalf jaar geleden was daar nog niemand, er stond toen een lullig hekje en het was lastig bereikbaar. Nu fiets of wandel je er over een breed pad met de vermaledijde dikke houten railing naar toe, daal over een stevige trap naar het gat en daar tref je dan tientallen gillende toeristen die zich allemaal aan het badtrapje vastklemmen zodat je er niet door kan. De hele kustlijn is hier enorm opgeknapt en het trekt ook echt zichtbaar meer publiek, maar het betekent wel dat het vliegen voor ons een stuk lastiger is geworden. Het hek onderaan de start van Dicko's is doodeng; de start- en toplandingsplek van Hickson zit dagelijks vol met picknickers en huwelijksgasten; het hek loopt achter de start van Strezzie langs zodat je je vleugel er hoog overheen moet tillen. Daar staat tegenover dat je helemaal van Merewether tot de haven over dat toch wel prachtige pad kan wandelen en daarna heb je nog een kilometer of zes een prima fietspad langs de haven.
Eenmaal terug besloot ik een poging te wagen de vleugels te checken maar net op dat moment kwam de regen met bakken neer en daarna had ik geen zin meer.

Van Gleberoad naar Redhead, Merewether en Mayfield

Nicola

 

Selmsy

pelikanen

Australische fietsinfrastructuur

Ik ben weer erg boos op mijn irritante lijf. Ben ik supervoorzichtig met m'n schouder, zo goed dat ik weer een paar baantjes crawl aandrufde, verrek ik een spiertje of pees in m'n lies. Schoolslag, 26 x 50 meter is kennelijk teveel. En to add insult to injury zit ik onder de sealice bulten die extreem verschrikkelijk jeuken en dat twee weken beloven te blijven doen. Plus het zeewater is erg warm dus de sealice is voorlopig ook nog niet weg. Zwemmen of niet zwemmen is de vraag dus. Van vliegen is het ook nog niet gekomen: eerst was ik te moe, toen had ik geen vleugel, en toen was de wind verkeerd. Nic en ik zetten haar Fun op in het park, om te checken en om verse elastiekjes achter de latten te knopen. Toen we aan de Sting wilden beginnen voelden we wind dus we togen naar Hickson street. Nic legde heel lief nog eens alle landingsopties uit en dat het helemaal niet druk is op het strand en dat het park helemaal niet eng is en dat naar boven lopen vanaf het zuidelijke strand best wel zou gaan. In zee duikelde een pod dolfijnen en we haalden herinneringen op aan Adam, die ooit drie keer achter elkaar bij mij landde op het kleine bultje halverwege, in mijn harnas stapte en mijn vleugel terug omhoog vloog zodat ik nog een keer kon oefenen. Afijn, ik wilde graag vliegen maar tegelijk was ik opgelucht dat de wind alweer weg was zodat het niet eens kon. Liever onmogelijk dan een ingewikkelde afweging of het goed voor mij zou zijn.
Eenmaal thuis was er een akelige aanvaring met Conrads meest recente ex dus ik liet Nic nog een uurtje uitrazen voordat ik Selmsy opzocht in Redhead. Hij woont in een grote schuur vol zware machines, naast de oude Airborne fabriek. De naam staat nog op het bord bij de ingang.
Thuis moest ik nog een uurtje venijn over me heen laten komen - nu Conrad op vakantie is haalt Lisa haar spullen op, op onverwachte momenten loopt ze ineens door de keuken en laat ze me weten dat ik hier ondanks alles toch mag zijn. Nou voer ik de kat, geef de planten water, en laat alles altijd schoner en de koelkast voller achter dan toen ik aankwam dus ik denk echt wel dat ik hier mag zijn. Maar ze wil graag haar positie neerzetten, ook al wil ze Conrad nooit meer zien.
Vanmorgen op de fiets langs de haven naar Karl, die niet Hairy meer is. Na een misdiagnose is hij verlamd geraakt en z'n benen zijn afgezet dus hij crosst in een electrische rolstoel door de omgebouwde garage van z'n broer. Ik was blij om 'm te zien maar de lol is natuurlijk wel voorbij. Niet voor het eerst bekende hij dat hij altijd een oogje op me had gehad, heel lief maar volstrekt irrelevant wat mij betreft. Al was het tof dat hij me een keer in Sydney ophaalde en aan het eind van m'n vakantie ook weer met vleugel en al terugbracht.
's Middags bouwde Selmsy een steviger neusrek voor me want de bezemstelen die ik eerst had gebruikt waren toch te wiebelig. En de rest van de avond hang ik lui op de bank te lezen totdat het genoeg is afgekoeld om naar bed te gaan.

Clubfeestje

Op de fiets naar Bunnings in Kotara, steile bulten over in de bloedhitte met druk verkeer was het een behoorlijke uitdaging. Hier en daar is een fiets op het wegdek geschilderd, maar over het algemeen wordt verwacht dat je over het smalle voetpad rijdt waar tegels nogal schots en scheef liggen. Of je stort je tussen de auto's maar als je een beetje aan de kant gaat moet je door grint en glas.
Op de terugweg langs Nic die fotoos liet zien van de renovatie van haar huis. Ze hebben de garage uitgebouwd tot een heel behoorlijke woning voor haar vader en toen de buren haar aangaven omdat het ding dertig centimeter te dicht op de erfgrens stond hebben ze het in z'n geheel verschoven. Selmsy had de gereedschappen en wist hoe het moest, Nic heeft zelf het huis opgekrikt en betonijzer gevlochten en beton gestort. Ik ben diep onder de indruk.
's Avonds was het kerstfeest van de club dus ik kon de meeste bekenden in één keer weerzien. Aan de ene kant voelt het bijna alsof ik nooit weg ben geweest, aan de andere kant ziet iedereen er veel grijzer uit. Er waren een paar opmerkingen waarmee complotgeloven en seksisme tevoorschijn kwamen maar over het algemeen was iedereen hartelijk. Kieran nog altijd high, Harry nog altijd stijf, Shane trots op Rory.
Vanmorgen maar even niet gaan zwemmen, eerst ontbijten en dan gauw met de vleugels spelen voordat het te heet wordt. Dan maar later op de dag om de andere badgasten heen laveren, als het tenminste niet onweert.

Settling in

de praktijk is nou juist precies wel onmiddellijke hulp

Dinsdag bracht ik Conrad met zijn drie prachtige maar verwende prinsesjes naar Sydney, wat meteen het verschil tussen daar en hier zichtbaar maakte. In Sydney is het ontzettend druk en het verkeer is vrij hectisch, ondanks de kilometerslange tunnels. Maar de auto's zijn er wel kleiner dan in Newcastle. Al die trucks en utes en suv's geven Newy het aanzien van een mijnbouwersstad. Maar hier rondrijden is een stuk relaxter dankzij de brede straten en hoffelijke chauffeurs. Hoffelijkheid is één van de redenen dat ik hier zo graag ben. Ik moest een simkaart hebben om te kunnen bellen, werd door google maps naar een telefooncel (die staan hier nog en het bellen is gratis!) gestuurd, liep een computerzaak binnen en de man aan wie ik vroeg of hij simkaarten verkocht liep met me mee naar het postkantoor.
Na een uurtje pielen werkte de telefoon nog steeds niet dus ik besloot om dan maar zonder te bellen naar de autowerkplaats te rijden, vijftien kilometer verderop en ze hadden me dringend verzocht eerst te bellen. Desalniettemin werd er meteen plaats voor me gemaakt toen ik onaangekondigd aankwam, en een mechanicien trok er ruim een half uur voor uit om uit te zoeken wat er met m'n cruise control aan de hand is. Gratis. Vervolgens reed ik naar de Telstrawinkel in Kotara waar het personeel ook weer out of their way gingen om me te helpen. Niet dat het hielp: m'n Fairphone staat gewoon geen Australische sim toe, dus uiteindelijk moest ik alsnog een nieuwe telefoon kopen.

Rond alle boodschappen heen geniet ik van de pool, met Nic naar het strand, eten met Selmsy. Op donderdag wordt de pool schoongemaakt en kan je 's ochtends niet zwemmen. Dan maar huishouden, lezen, Karl of Billo of Neva of JOD opzoeken. En een stuk fietsen, met helm en al want een boete trek ik echt niet meer en bovendien ben je hier toch wel erg kwetsbaar als fietser.

Jetlag

Conrad heeft m'n rekje verstevigd en ik heb een nieuw kleurenschema toegevoegd ;-)

 

De jetlag was veel erger vandaag maar gelukkig hoef ik helemaal niks. Nou ja, ik moest dringend boodschappen doen want ik ben al verbrand omdat ik nog geen zonnebrandcreme had. Waarschijnlijk tijdens m'n wandeling naar Strezlecki waar Conrad en Paul startten en ik een tijdje met Wayne stond te kletsen. De omstandigheden waren ideaal maar ik had geen enkele moeite om niet te vliegen vandaag, zelfs als iemand me een Fun had aangeboden had ik gepast denk ik. Te moe en te raar in m'n hoofd. Mijmerend over de attractie van Merewether bedacht ik dat het oorspronkelijk ging om de oneindige vliegopties, zowel aan de kust als inland in Hunter, en ik maakte er dan ook dankbaar gebruik van. Twee, drie, vier keer of meer starten vanaf Strezzie, Dixon park of Merewether en dan landen in het park, elke dag. Elke ochtend eerst zwemmen in de ocean pool. Bij de minste gelegenheid naar Brokenback mountain. Later kwam er het familiegevoel bij met Conrad als middelpunt van een vrolijke groep deltapiloten. Maar de groep is uit elkaar gevallen en niemand vliegt meer zoveel, alleen Conrad maar dan scherm. Dus dit jaar moet ik iedereen afzonderlijk opzoeken en nieuwe vliegmaatjes vinden.
De ocean pool blijft een constante dus eind van de middag trok ik een paar baantjes en voelde me perfect tevreden. Terug lopend voelden m'n benen alsof ik een dag gehiked had dus ik stortte op de bank in slaap. Werd gewekt door Selmsy die er nog beter uitziet dan vroeger! 

Ik ben er

Rod aan de slag met mn gliderrider

Conrads huis

Zaterdagochtend werd ik na een goeie slaap wakker met het geluid van de vogels, genoeg om meteen heel gelukkig te worden. Omdat ik me redelijk fris voelde vertrok ik direct na een uitgebreid (volledig Hollands) ontbijt omdat Rod had gezegd dat ik zaterdagochtend of zondagmiddag kon komen. Het ging, maar ik reed als een heel onzeker omaatje dus ik kwam pas twee uur later dan beloofd aan. In een prachtig cederhouten huis op een sprookjesachtig begroeide berg bij een bijzonder leuke man. Als ik terugdenk aan de middag lijkt het net of ik hem als een prinses op de erwt om mijn pinkje wond - hij maakte een geweldige lunch, hielp me de nodige onderdelen kopen en ging vervolgens aan de slag met boor en zaag om het door mij bedachte houten neusrek in elkaar te fabrieken. Heel veel beter dan ik zelf had kunnen doen en omdat ik dankbaar was hakte ik - na weken twijfelen - de knoop door en besloot de Litespeed mee te nemen want hij wilde er erg graag vanaf. Maar toen ik eenmaal onderweg was met het toch wat gammele rekje en de tien jaar oude vleugel waar ik zeer waarschijnlijk geen meter op zal vliegen en het harnas van Rohan waar ik uiteindelijk toch niet op durfde vertrouwen (dus ik heb alsnog m'n eigen harnas meegenomen) realiseerde ik me wel dat dit dus allemaal volkomen overbodig was. En duur want de auto zuipt benzine alsof ie lek is. Maar goed het was wel een bijzonder leuke ontmoeting en ik heb wel een neusrekje nu.
Rod hielp me een motel te reserveren, gelukkig want alles zit vol omdat dit wiekend de zomervakantie begonnen is. Hij stond erop dat ik naar Yamba ging omdat het uitzicht zo mooi is, maar toen ik vanmorgen met m'n provisorische ontbijt langs de ocean pool liep was het fris en bewolkt en inderdaad begon het te gieten toen ik m'n koffie stond af te rekenen. Het voordeel van Yamba was weer wel dat ik vandaag Newcastle bereikte, net aan want ik begon zo'n tweehonderd kilometer voor de eindstreep toch wel erg last van de jetlag te krijgen. En kramp in m'n voet want de cruisecontrol is kapot. En een stijve nek van de spanning over het rekje en of dat zou houden. Maar tegen de tijd dat ik Helenstreet opdraaide was ik wel gewend aan het links rijden en het zware schakelen. Ik zag geen huisnummer maar zodra ik een skelet zag rondslingeren wist ik dat dit het moest zijn. Het is prachtig, sfeervol, een doolhofje van slaap- en woonkamers vol grappige en kleurige troep. Heerlijk. Conrad woont antikraak want het zal worden gesloopt, erg jammer maar ik hoop dat hij z'n typische sfeer gewoon meeneemt naar een volgend adres.

Aardige mensen

het heeft altijd iets magisch

 

Wow. Just wow. Van de zenuwen in de zaligheid. Eerst Nel die me niet alleen naar het station bracht maar ook nog hielp m'n loeizware bagage mee de trein in te tillen. Toen allemaal vriendelijke en behulpzame stewardessen en beveiligers enzo, en precies genoeg tijd om gewicht van de ene in de andere tas te stoppen omdat de verdeling van kilo's bij Etiyad net anders moest zijn dan bij Qantas. M'n vlucht naar Toowoomba was een half uur vertraagd maar Dave en Inger stonden er nog dus ook daar had ik geen probleem met m'n onmogelijke bagage.
Niet alleen werd ik ontzettend hartelijk welkom geheten en stond mijn auto met dakdragers en al klaar, ik kreeg ook even rijles om te gaan tanken. De bekende issues: ruitenwissers in plaats van knipperlicht, in de lucht zwaaien in een mislukte poging om te schakelen, heel diep nadenken welke kant ik ook weer op moet kijken voordat ik een kruispunt oversteek. Na het tanken volgde meteen de tweede les omdat ik graag al spullen bij Bunnings wilde scoren voor een dakdrager en tegen de tijd dat we daar wegreden kon ik al bijna normaal schakelen.

Op weg naar Australie

Nu het ticket geboekt is (te krap), de bagage ingepakt (te zwaar) en het eerste stuk rijden gepland (te ver) begin ik zenuwachtig te worden. Over praktische zaken - lukt het me om harnas en handkoffer de trein in te hijsen? Heb ik genoeg tijd om de transfer van Sydney international naar Sydney domestic te maken? Moet ik nou de Litesport4 of de Litespeed3 meenemen? Kan ik de sleutel van Conrads huis vinden? Maar eigenlijk meer nog over de vraag hoe het zal zijn om iedereen na vijf jaar weer te zien. Een groot deel van de Newy club is zwaar complotgelovig inmiddels, veel mensen vliegen geen delta meer, ik durf het hek voor Dixon park niet meer aan, we zijn allemaal aan het oud worden. En over het vliegen: durf ik nog te landen bij Corryong, heb ik nog voldoende spierkracht voor de rodeo van Forbes?
Om mezelf te kalmeren en me weer te verheugen denk ik aan het geklok van de magpies en het getingel van de bellbirds. De ocean pool in Merewether. Omhelzen van mensen die me erg dierbaar zijn. En wie weet, af en toe toch nog een mooie vlucht maken.

Grijs en grauw

Tom met passagier

Ik hoopte de zwaarmoedigheid een beetje weg te vliegen en de meteo zag er best goed uit voor vandaag, maar het is niet echt gelukt. Sinds de extreem-rechtse rellen vorige week is het elke dag een graadje erger geworden: politici die bij voorheen fatsoenlijke democratische partijen hoorden vergoelijkten het fascisme en namen geen enkele verantwoordelijkheid voor het beschermen van de rechtsstaat. Integendeel zelfs. Toen ik 's ochtends de meteo nog een laatste keer checkte zag het er eigenlijk helemaal niet zo geweldig uit maar ik had m'n visite al gevraagd om morgen pas te komen en ik had ook wel echt even lucht nodig. Somber reed ik de drie-uur-en-een-kwartier naar Maillen, me ergerend aan de veel te groot opgeblazen patserwagens voor wie verkeersregels niet gelden. Onderweg kreeg ik zorgelijke berichten van mijn bejaarde vader en toen ik eenmaal terug kon bellen kreeg ik hem niet te pakken.

Het is de vraag wat meer gekreukeld en versleten is: m'n geliefde vleugeltje of de piloot (ik word achtenvijftig). De flarden hangen overal vanaf en er zit alweer een gat in m'n nieuwe vliegbroek - buiklanden met een koolstof brace om is maximale slijtagegarantie. Ik maak me een beetje zorgen of de Litesport er nog voor me zal zijn zolang ik nog wil slepen.

Ik startte als eerste, de lucht was volkomen dood en ik kreeg m'n pa niet uit mijn hoofd dus ik zette m'n spullen bij de auto neer om heel vroeg te stoppen. Toen belde m'n vader alsnog om honderduit te babbelen over de moeilijkheden van zijn ouderdom, dus ik hoefde me geen zorgen meer te maken maar ik had geen zin meer om nog een tweede start te maken. Ik hielp Hendrik en Tom nog weg en was redelijk vroeg thuis. Waar het buurmeisje, als puber heel petite, m'n vleugel moeiteloos op z'n plek hielp tillen. Wat uiteindelijk de dag helemaal goed maakte!

Septemberweekend

In het dagelijks verkeer moet ik gemiddeld vijf keer per dag in m'n remmen knijpen of het stuur omgooien omdat iemand geen voorrang verleent, me spookrijdend frontaal probeert aan te rijden of me plotseling afsnijdt. Ik ben het gewend en gelukkig heb ik goeie remmen. Met m'n vleugel op final kan ik niet remmen en ook niet meer serieus uitwijken maar gisteren was dat wel nodig. een klein jetvliegtuigje passeerde een paar keer laag in ons circuit en was duidelijk van plan om tegelijk met mij te landen. Ik zag het pas toen ik op final draaide en ik ging ervan uit dat hij z'n landing uit zou stellen, maar nee hij zette 'm bijna tegelijk met mij neer en had me zeker geraakt als ik gewoon diagonaal tegen de wind in was geland. Toen ik 'm later aansprak haalde hij zijn schouders op met een "kan gebeuren" of zoiets. Hij blijkt iets dergelijks al eerder geflikt te hebben maar is duidelijk niet onder de indruk van het feit dat hij kennelijk ander verkeer helemaal over het hoofd ziet.
Toch was het een lekker dagje ondanks de afscherming en de crosswind. Tom zette me in de enige bel van de dag af en heel voorzichtig schroefde ik er tweehonderd meter bij. Dat raakte ik ook weer in een halve minuut kwijt maar dat geeft niks, het is leuk om heel af en toe te merken dat ik toch wel wat kan. Bij m'n tweede vlucht was de lucht zo dood als een pier maar het leverde wel weer een ok landing op.
Vandaag is er teveel wind dus ik sprong dan maar op de fiets. Sinds de intensieve fysio bij de rugschool gaat dat weer uitstekend, ik voel me zelfs weer bijna fit ondanks een nieuwe periode van opvliegers en phpd. Tegenwind deert me weinig en ik haal overal ebikende paren in, wel lastig omdat die lui doorgaans de volle breedte van de weg in beslag nemen. Net als ik inhaal komt er van de andere kant een batallion racefietsers natuurlijk en als het even tegenzit moeten we met z'n allen ook nog uitwijken voor een wandelaar. Toch is het zalig om zo hard mogelijk door de duinen te fietsen, Philip Glass in m'n oren en een enorme buizerd op een paaltje.

Weer thuis

 

 

Vrijdag
Na al mijn pogingen om een lift te organiseren bood Mart gewoon spontaan aan om me naar boven te brengen. De weg op de Longeagne is deels verbeterd maar er zijn alweer flinke regenbuien overheen gegaan en dat betekent diepe kuilen en grote rotsblokken. Daarom moest eerst alle bagage in zijn auto zodat mijn bodemplaat een centimeter meer speling kreeg. Rustigaan, en gezellig, genietend van het bos en het uitzicht, arriveerden we op de start waar al een paar Duitse Russen stonden op te bouwen. Ik was natuurlijk weer de eerste en dankzij een parapenter vond ik zowaar lift en dat ook nog in de richting van het landingsterrein, de richting die ik tegenwoordig vrijwel altijd meteen op vlieg om te verkennen of ik misschien omhoog kan. In een prettige bel draaide ik langzaam tot een paar honderd meter boven start, ik nam zelfs een paar keer een kijkje boven start, maar verder durfde ik toch weer nergens heen en niks te proberen. M'n excuus werd gevormd door de dikke wolken in het zuiden en de onweersvoorspelling, maar dat was allemaal nog ver genoeg weg om zeker een uurtje rond te darren. En dat deed ik dus niet. Ik word tegenwoordig eenmaal in de lucht beheerst door 'wat als' zorgen en angsten. Belachelijk voor iemand die decennia lang vele uren en vele afstanden heeft gevlogen, niet eens zo gek gepresteerd in wedstrijden, en nu als een zenuwachtig kuiken mezelf loop gek te maken met onbestemde spanningen.
M'n landing was niet eens uitmuntend al kon ik tevreden zijn over m'n circuit. Dat gaat gewoon heel erg goed met de Fun en dat komt waarschijnlijk door de combinatie van langzaam vliegen en minimaal spanning opbouwen. Plus: ik trek 'm makkelijk naar de grond op het punt waar ik zo ongeveer aan wil komen. Alleen doe ik het uitronden dan toch weer te wild zodat ik alsnog vaak op m'n wielen eindig. Daarmee pinden de achterkabels me vast en ik moest door een toeschouwer bevrijd worden, heel erg genant.
Mart arriveerde toen ik net de pakzak op de vleugel legde dus het zag er naar uit dat ik eind van de middag al in Alby zou kunnen zijn. Dat liep anders want Marts auto sloot zichzelf af met zijn sleutels er in. We besloten terug in Laragne in z'n huis in te breken maar een uur zoeken leverde geen reservesleutel op. Ondertussen had ik het drama op facebook gepost in de hoop dat iemand met een slimme tip zou komen. De tip kwam niet maar wel Jaco die al met een kleerhanger in de weer was toen we met een volle gereedschapskist weer terug bij de auto aankwamen. Met wat geweld en enige vernieling kwamen we erbij, kon ik m'n spullen terug in mijn auto laden en stortten we ons de stromende regen in. Op de weg langs La Croix Haute was het verschrikkelijk, maar de luchten boven de bergen tussen Grenoble en Annecy waren daverend, schitterend, imposant. Donkergrijs, felle witte CB's, bliksem, windstoten en rondvliegende blaadjes en dan die geweldige bergen met geel uitgelichte rotswanden en gouden korenveldjes. Nadege was thuis en stond op het punt om groenten uit eigen tuin te eten dus ik kon zo aanschuiven.

Zondag
Ik bleef tot de lunch om Laurent, Gabin en Adèle nog even te kunnen zien. Wat een heerlijk gezin! Vrolijk, actief, sociaal, druk. Het fotoboek van de afgelopen twee jaar doorbladerend zag ik alleen maar scenes van spelen en ontdekken en vrolijkheid. En dat in een huisje met een enorme tuin waaruit ze het grootste deel van hun fruit en groente halen, met uitzicht op de Semnoz en dichtbij de Sappeney. Adèle demonstreerde haar nieuwe zwemvaardigheden in het opvouwbare zwembad en Gabin probeerde me extreem traag articulerend de spelregels van allerlei memory-achtige spelletjes bij te brengen. Hij begrijpt inmiddels dat ik te dom ben om goed Frans te spreken en dat maakt me een ideale spelpartner want ik verlies altijd.
Vroeg in de middag vertrok ik dan toch echt en ergens tussen Dijon en Toul wilde ik een camping. Dat bleek een gigantische uitdaging. Ik vond een personeelsloze, volledig geautomatiseerde, goedkope en volledig uitgeruste plek bij een kasteel vlakbij de snelweg maar zonder snelwegherrie. Perfect, alleen kwam ik er niet in. Na hulp van een Duits stel wie het wel gelukt was, drie keer bellen met de helpdesk, downloaden van een app, twee keer een account aanmaken en uiteindelijk zwaaien met een kaartje dat door de machine was uitgespuugd ging de slagboom ineens open. Na mij deden nog twee nieuwe gasten er minstens zo lang over als ik.
Sinds corona is Europa vergeven van de campers. Ze scheuren met duizenden over de snelwegen, nemen op de campings per stuk evenveel plaats in als vier koepeltentjes, blokkeren de toegang tot landingsterreinen en het ergste: ze staan op alle plekjes waar ik voorheen stiekem wildkampeerde. Ik ben een tikje jaloers op hun gemak en comfort geef ik toe, maar het zou voor mij lastig zijn om m'n vleugel met iets anders dan een personenauto mee te nemen.

Dagje sociaal

Ondanks de onweersvoorspelling werd er gevlogen: parapenters van de Longeagne en rigids sleepten achter René. Ik probeerde iemand te vinden die me vandaag een lift zou kunnen geven en ik haalde m'n sleeprelease tevoorschijn en dat nam zo ongeveer de hele dag in beslag. Eerst een paar uur met Phil bijkletsen, daarna naar het vliegveld waar ik Opal en René zag en waar me werd geadviseerd om 'parapente Max' te bellen. Eerst maar eens zwemmen en toen ik het meertje uit kwam stond de auto van parapente Max naast de mijne. Ik wachtte hem op en vroeg of hij plaats voor me had. Het was niet van harte maar hij zou me eventueel wel meenemen, om negen uur.
Het ontweer barstte zoals voorspeld om half vier los toen ik net de winkel in Veynes in liep en ja hoor, daar trof ik Laurent Zahn met twee andere deltisten bij de kassa. Ze zouden helaas vertrekken vandaag en Laurents auto is kapot dus dat leverde ook al geen duidelijke afspraak op.
De rest van de dag bracht ik met Phil door wat een stuk leuker is sinds hij een vriendin heeft. Hij is blijer en onze gesprekken gaan ergens over.

Verhuisd naar Aspres

Eergisteren naar boven en weer naar beneden gereden omdat de wind van alle kanten kwam en dat hadden we eigenlijk best kunnen weten. Gisteren was alles gunstig: er stond een goeie wind pal zuid, ik kon vroeg met Christophe mee naar boven en Noel zou me weer ophalen, ik had m'n radio bij me en hij deed het ook nog en de vier delta's en rigids die voor mij startten gingen omhoog. En ik had er veel zin in om nou toch eindelijk weer eens een wat langere vlucht te maken. Maar nee, ik zakte er nog harder uit dan andere dagen en in minder dan tien minuten stond ik weer op de Vis. De enige troost was dat een parapenter, Yves, Nora en Cedric kort na mij ook uitzakten. Maar echt leuk was het niet, zeker gezien de waarschijnlijkheid dat dat de laatste vlucht van deze vakantie was.
Op de camping zag ik een vrouw lopen die zich bewoog als Julia, maar ik moest ontzettend goed kijken om te zien dat zij het inderdaad was. Volwassen geworden, weg is haar babyvet en haar kinderlijke springerigheid. Ze heeft een dochter van zes of acht jaar! We hebben vanmorgen een paar uur bijgepraat, over hun problemen om ergens een verblijfsvergunning te krijgen, over de oorlog, over haar angst om te starten en mijn angst om te landen, over onze wederzijdse vrienden en kennissen. Ze wonen de komende maanden in het appartement van August en ik hoop dat het ze lukt om in Frankrijk te blijven en hun dochter hier naar school te sturen. Julia schildert, haar man zorgt voor internetverbindingen voor Russen en haar dochter heeft een plastic bak met slakken.
Jean-Francois vertrok gisteravond, Noel was vanmorgen aan het inpakken en toen ik m'n ontbijt op had bedacht ik dat ik ook beter kon gaan. Als 'koningin van de camping' kreeg ik korting van Nico (nog leuker was Nanard die me 'kleintje' noemde). Uiteindelijk verliet ik Laragne om vier uur: een paar uur inpakken, kletsen, naar Mart en weer kletsen, onderweg Remco tegengekomen en weer kletsen, een extra rondje in m'n favoriete meertje zwemmen en pas om zes uur kon ik m'n hangmat op de Chevalet hangen. Waar niemand meer is - Phil is naar Barcelona, Laurents auto is kapot en Christophe is vanmorgen al naar huis gegaan. Het is wel even cold turkey na de gezelligheid in Laragne maar ik ben blij dat ik m'n spullen droog heb kunnen inpakken (morgen gaat het hard onweren) en ik heb een dik boek om weg te werken.

Ouwe dozen

Jean-Francois

Noel

Nanard

De parapenters en gezinnen zijn vetrokken, de camping is bijna leeg. Met Jean-Francois en Noel en een pan salade werd het een ouderwetse avond sterke verhalen. Over gaggles van schermen, vrijvliegers, rigids en wedstrijdpiloten. Over Australisch cartowing zonder radio. Over lieren met Jean-Francois bovenop een helling en de lier onderaan. Over het opslepen van Francoise (49 kilo) achter een trike waarin Jean-Francois als cameraman voor zo'n honderd kilo extra zorgde. Over naar beneden spiralen in een termiekbel vol gieren met een camera voor je ogen. Jean-Francois was vroeger al net zo makkelijk proefkonijn voor domme ideeën als ik. Ik denk dat ik de eerste jaren alles nieuw en spannend vond en het verschil niet zag tussen goed doordachte en beproefde startmethoden en heel slechte ideeën. Ik moest alles nog leren maar starten sturen en landen kon ik al wel. Ik had er geen idee van hoeveel er fout kan gaan en dat invalshoek, kracht en aangrijpingspunt en trekrichting er net als de windrichting echt toe doen en niet alleen theoretisch te begrijpen waren. 

Rugwind

Het zag er vandaag allemaal hetzelfde uit als gisteren en dat veroorzaakt domme besluiten. De windzakken en streamers gingen alle kanten op, heel lichtjes, het leek me een recept voor nog een paar dustdevils. En de voorspelling was dat het vrij vroeg echt naar west zou draaien dus ook om die reden had ik een beetje haast om van de berg af te komen. Ik startte in een minimaal stroompje lucht ongeveer van voren, vrijwel tegelijk met Benno de parapenter. En zakte er meteen hard uit. De bovenstroom was wel degelijk noordelijk dus, niet zo heel verrassend met die rare windzakken. Ik landde niet fraai maar wel veilig op de Vis gevolgd door Benno en na het inpakken liepen we samen de zeven kilometer omhoog naar de start. Waar we een paar honderd meter voordat we er waren werden opgepikt door Christophe en Jean-Francois die op de start hadden ingepakt. Mensen die langer hadden gewacht vlogen wel een paar uur maar de wedstrijdtaak voor de schermvliegers was ook geannuleerd.
Daarna het vertrouwde rondje: Mart ophalen, zwemmen, kletsen, eten, bloggen en lezen. Terwijl ik nu zit te typen hoor ik het applaus bij de prijsuitreiking van de parapenters. Morgen zal het wel rustiger zijn verwacht ik.
 

Bezoek van Shedsy

Ik zou met Hans en Christine naar Aspres meerijden maar die sliepen nog toen Jean-Francois me een lift naar de Chabre aanbood. Liever op tijd en dichtbij dan gedoe met auto's en files. Er stonden al zo'n tien mensen op de Feignant (de luie) en ik kon recht achter Francoise terecht. Op enig moment gooide een dustdevil twee vleugels om. Er was geen schade maar we schrokken allemaal omdat dusties op de Feignant heel zeldzaam zijn. Ik wilde dan ook snel van de berg af maar toen ik klaar stond kwam er een dusty recht op me af en Loul die naast me stond kon weinig meer betekenen dan geruststellende geluiden maken. Gelukkig was het maar een kleintje en het was snel voorbij. Met bonzend hart startte ik direct in de goeie wind die achter de dustdevil aan kwam en na twee slagen zoeken draaide ik met een parapenter gestaag omhoog. Me heel erg bewust van mijn gebrek aan spierkracht, die je normaal gesproken nauwelijks nodig hebt maar als je laag bij de grond door een dusty geraakt wordt wil je toch wel controle over je vleugeltje houden. Eenmaal hoog begon ik al weer plannen te maken voor een klein overlandje, maar toen ik de bel uitvloog raakte ik m'n hoogte ook erg snel kwijt en greep de ga-ik-het-veld-wel-halen-stress me weer bij de keel. Ook al beweerde m'n instrument dat ik 400 meter boven de camping aan zou komen, ik had geen zin meer in avonturen en vloog rechtstreeks naar het veld. Met een perfecte landing was ik er niet heel erg rouwig om, maar het blijft raar dat ik zó zenuwachtig word van iets waar ik dertig jaar lang ontzettend veel plezier aan heb beleefd. Misschien is het wel gewoon hormonaal. Al vertelt iedereen me dat Jean-Francois precies zo'n zelfde fase heeft doorgemaakt en jarenlang alleen maar top-to-bottoms heeft gedaan, net als ik nu. Inmiddels blijft hij wel weer een uurtje ofzo vliegen, zij het wel alleen lokaal.
Mart kon niet mee komen zwemmen omdat hij z'n beton af wilde krijgen in verband met een regenvoorspelling voor zaterdag. Net toen ik klaar was met zwemmen en boodschappen belde eerst Francoise om te zeggen dat ik haar niet op hoefde te halen, en toen Shedsy die op doorreis naar Annecy even wilde komen bijpraten. Dat was erg fijn, eindelijk weer eens een echt gesprek in plaats van een vluchtige begroeting.Het leek of hij meer kon met z'n bovenlijf en hij heeft ook een volledig aangepaste VW-bus met rolstoellift en electrisch verschuifbare stoelen, erg handig. Z'n huidige assistent leek me een leuke meid maar die gaat na de zomer weer studeren dus hij zal een nieuwe moeten vinden. 

Afscherming

Er zijn zat leuke mensen op de camping en ik kan me de hele dag suf kletsen als ik wil, maar ik mis de gezelligheid van een min of meer vast maatje die vanzelfsprekend overlegt wat we zullen doen of waar we zullen eten. De Belgen zijn vertrokken, Martin en Bettina zijn weg, en gisteren vertrok Attila. Gelukkig is Mart er wel maar die is zo hard aan het bouwen dat hij uberhaupt geen tijd heeft om te vliegen. Gisteren was een suf dagje, ik heb vrijwel alleen in m'n hangmat liggen lezen en 's middags een rondje meer gezwommen. Vandaag zag de lucht er ook niet denderend uit maar Jeanluc wilde wel naar boven en we hadden met Noel en Loul twee chauffeurs en ik ben al dik tevreden met een start en landing. Francoise startte nog voor twaalf uur met een scherm, voorbij de noordstart pakte ze lift maar het zag er niet heel makkelijk uit. Ik wilde niet op termiek wachten omdat er 72 parapenters klaar stonden om een taak te gaan vliegen, en aangezien de kans groot was dat ik op de vis zou moeten landen wilde ik hen voor zijn. De vis is niet moeilijk maar ik wil 'm wel voor mij alleen hebben en al helemaal niet om de schermen heen moeten slalommen. Ik vloog naar rechts, er zat wel iets maar te weinig om in te draaien, en acht minuten later stond ik met een prima landing (met drogue, dat maakt het wel heel erg makkelijk) op de vis. Ik zag de delta's nog boven staan dus in plaats van gaan zitten wachten, zonder iets te lezen, wilde ik naar boven lopen. Een busje keerde om mij op te pikken, het bleek iemand te zijn die ik tien jaar geleden eens ontmoet heb en die mij nog af en toe op facebook ziet. Superdeluxe werd ik op de start afgeleverd waar nog geen delta vertrokken was. Uiteindelijk kwamen ze allemaal goed weg en ik hoor net van Christophe, de Zwitser met rigide, dat hij drie uur gevlogen heeft op termiek die misschien van de opgewarmde aarde afkwam want zon heeft er niet geschenen.

Decathlon

De vooruitzichten en trouwens ook de lucht waren niet juichend en sowieso zou het pas laat starten worden, dus we togen naar de Decathlon. De winkelketen die speciaal is uitgevonden om ons op niet-vliegbare dagen te amuseren. Na m'n buikschuiver gisteren had ik een nieuwe broek nodig en voor het geval ik nog eens een berg op-en-af zou willen wandelen lichte handschoentjes, tegen de blaren van de wandelstokken. Na Decathlonsucces (ik wist me te beheersen en viel niet voor de aanbiedingen van stoeltjes, zaklampen en proteinekoekjes) reden we de Colombis op. Sowieso een schitterende berg met waanzinnig uitzicht over het hele gebied en er hingen zelfs een paar schermen en een zwever boven, ondanks de dikke laag cirrus. Na afloop smachtte ik naar een rondje meer en Attila naar een ijsje en we eindigden met alweer pizza's. En een uitvoerige uitleg over twist, camber en spanwijdte, de maximale neushoek als je wil dat de tippen ver genoeg achter je zitten, sprogsettings en wanneer er een staart nodig is. Ik bekijk de filmpjes van Tim Swait wel eens maar dat gaat me toch grotendeels boven de pet, Attila paste z'n tempo ietsje meer aan mijn trage begrip aan. Bovendien put hij uit kennis over alle merken en types en hij heeft natuurlijk eindeloos met Gerolf gepraat. Ik vind het allemaal nog steeds interessant, ook al vlieg ik geen topless meer en begeef ik me zelden meer in echt heftige turbulentie.
Op facebook weer eens de discussie over de bevestiging van de reserve: aan je schouders of de musketon. Ik heb 'm niet aan m'n harnas maar Gordon vindt dat onverstandig omdat je dan mogelijk met je hoofd naar beneden neerkomt. Aan de andere kant is er wel eens een vanglijn om iemands nek gedraaid, ook ongezond. Ik blijf maar hopen dat ik het ding nooit nodig zal hebben.

Stevige noordenwind

Toen Attila belde om te vragen hoe het weer hier was dacht ik nog dat er teveel wind zou zijn om te vliegen, maar een paar Fransen wilden toch wel omhoog dus ik bood weer aan voor hem te rijden. Eerst zelf vliegen natuurlijk en dankzij Noel en Jean-Luc hoefde ik me geen zorgen om de auto te maken. Het werd m'n leukste of in ieder geval langste vluchtje van de week, met best lekkere bellen en eigenlijk geen turbulentie. Totaal anders dan Attila's beleving die het één van de meest turbulente ervaringen in jaren vond. Maar goed, hij vloog naar het noorden en terug, ik heb alleen drie kwartier boven start gedraaid. Op enig moment zag ik Marcel richting het noord landingsterrein gaan en omdat ik één ander op dat smalle veld wel genoeg vind ging ik er achteraan. Ik zat zo'n 150 meter boven hem en daar weer boven hing Stephane met z'n passagier, dus we konden z'n circuit goed zien. Hij deed het prima, draaide boven de parkeerplaats op final en hoefde alleen nog maar rechtuit te vliegen om netjes te landen, maar toen nam hij ineens een afslag en vloog recht op de windzak af die hij vol raakte. Eenmaal geland en uitgehaakt belde ik 112, terwijl Marcel geagiteerd bleef herhalen dat z'n elleboog uit de kom was en weigerde in de schaduw te gaan zitten. De centralist stelde allemaal moeilijke vragen in het Frans dus ik was blij dat ik de telefoon aan Steph over kon geven. Snel kwamen er een ambulance en nog drie (!) gewone auto's vol pompiers, veel gedoe dus maar fijn dat hij in goeie handen was. Wel ontzettend sneu, zeker nu het oogstseizoen voor de deur staat (Marcel is wijnboer). Ik bedacht dat zijn rare actie op final misschien vergelijkbaar was met de mijne toen ik m'n knieband scheurde op Doussard, of met Christine die ook op het laatste moment ergens anders probeerde te landen dan waar ze mee bezig was. Dat loopt nooit goed af en ik heb geen idee hoe we aan dat soort rare mentale kortsluitingen komen. Stress, afleiding?
Na een rondje meer bleven we op Marts terras hangen met verhalen over zweefvliegen. Ik had geen idee dat die dingen zo extreem veel geld kosten, tonnen! Geen wonder dat weinig piloten hun eigen toestel hebben. Attila is ooit een dag met Klaus Ulman meegevlogen en daar kregen we een smakelijk verslag van.

Orpierre

De camping is ineens vergeven van de parapenters, meteen een heel andere sfeer. Mensen kennen elkaar niet, er is non stop muziek met een zware boom, midden op het landingsveld worden er schermen opgezet. En m'n maatjes zijn vertrokken. Voorlopig kan niemand vliegen, vandaag stond er een puist wind en het is ook vrij koud. Na een hele ochtend kletsen - Thierry waarschuwde dat je nevernooit op Colombis moet starten als er ook maar een pietsie noord in zit, en hij wist te vertellen dat wind alleen nog in Nîmes gemeten wordt - liep ik pas na twee uur een berg bij Orpierres op. Ik wist natuurlijk al ruim voor de helft dat ik niet door moest klimmen maar tja, het is net als wijn drinken pas bij de afdaling beloof je jezelf het nooit meer te doen. Pijn aan m'n knieën, heupen, tenen, handen en een paar keer uitgegleden over het grint. Maar het was prachtig en lekker om weer eens iets pittigs te doen. Meer dan vier uur later dook ik het meertje in en daar kwam ik rillend van de kou uit om te ontdekken dat m'n handdoek verdwenen was. De lul die zich op het vlonder installeerde had 'm met m'n slippers bij de vuilnisbak gelegd. 

Verkeerde beslissingen

Opnieuw een domme dag. Martin bood weer aan voor ons te rijden en omdat de wind nogal westelijk leek en ik met mijn auto de Longeagne niet op wilde suggereerde hij de Colombis. Daar had ik wel zin in, ik dacht dat er uberhaupt weinig kans was om te starten en het zou de moeite waard zijn om gewoon weer eens de start op de Colombis te bekijken, waar ik voor het laatst met Hayo ben geweest. Maar Attila had er twee dagen geleden geen enkele landingsmogelijkheid gezien. Op google earth vonden we iets en we besloten pas laat te gaan zodat ik eerst met Marts vriendin kon gaan bellen. Nou beweerde Mart dat de weg bij Aspres helemaal geweldig glad gemaakt was en dat er inderdaad geen landing bij de Colombis was, dus we veranderden het plan. Met wel ineens veel haast want voor Aspres waren we wel al laat. Ondertussen kwam Hans laten zien dat de wind noord was, maar in de haast namen we er nauwelijks notie van. Afijn, de weg was verbeterd maar nog altijd verschrikkelijk en de wind stond pal noord. En de wolken zagen er fantastisch uit. Terug naar de Chabre dus, waar we rond vier uur startten en allebei snel uitzakten, terwijl de wolkenstraten met vette platte onderkanten zich tot aan de kust oplijnden.

Gemiste kansen

Omdat Bettina naar de markt ging kreeg ik Martin mee als privéchauffeur, drager en adviseur. Stom genoeg had ik niet de Litesport maar de Fun meegenomen, stom genoeg startte ik toch weer veel te vroeg, stom genoeg pakte ik de bel niet waar net drie rigids in omhoog waren gedraaid en stom genoeg was m'n landing goed genoeg maar niet perfect. En het werd allemaal nog stommer toen ik aanbood om Ante en Zoltan naar boven te rijden zonder m'n eigen spullen mee te nemen want op de start was het tegen drieën helemaal fantastisch. Gelukkig kon ik wel een rondje zwemmen en het boekhandeltje plunderen zodat ik ook de komende tijd m'n frans bij kan houden.
Op dit moment lees ik een Nederlands boek met dialogen en gedachtengangen die 's middags één op één terugkwamen in een onaangename discussie met Zoltan. Het leek wel of hij de teksten uit m'n boek uit z'n hoofd had geleerd en steeds luider en agressiever sloeg hij me ermee om mijn oren. Tot het moment dat hij me begon te waarschuwen dat ik wel zou gaan merken wat er gebeurde als < insert onduidelijke insinuaties over een anarchistische omwenteling > en ik wegliep omdat ik me niet laat intimideren. Toen ik hem later bezig zag met z'n vleugel bedacht ik dat ik misschien een tikje had overgereageerd en dat compenseer ik dan door extra aardig te zijn, elke keer weer dezelfde fout. Dus toen hij met een tweede fles wijn aanschoof terwijl Attila en ik het over Moyes en Gerolfs nieuwe model hadden gaf ik hem te verstaan het niet over politiek te hebben, wat prompt wel gebeurde en we eindigden in een soort schreeuwwedstrijd waarin hij me van vanalles en nog wat beschuldigde en beloofde dat er een Darwinistische selectie aanstaande is op basis van wetenschappelijke social engineering enzovoort. Allerlei kreten en stellingen rechtstreeks uit de extreemrechtse propaganda.

Bejaard vliegen

In de bus legde ik aan Michel uit waarom ik volledig ben teruggeschroefd naar vliegen alsof ik het pas vorig jaar heb geleerd. Waardoor mijn comfortzone zo klein geworden is. Ik snap het zelf nauwelijks maar constateer dat ik geen enkel risico meer durf te nemen en dat ik volledig ben gestopt om mezelf een trap onder m'n kont te geven. Ik denk dat het verhaal vooral is dat ik al m'n zelfvertrouwen kwijt ben geraakt, door verdriet, ongelukken van mezelf en van anderen, perfectionisme. Daar komen m'n frozen shoulders en overgang nog eens bovenop waardoor ik nu gewoon harstikke moe ben na een half uurtje vliegen.
Gelukkig vlieg ik dat half uurtje nog wel en het is goed voor m'n plezier dat het me helemaal niet meer kan schelen als het maar tien minuten wordt, zolang m'n landing maar goed is. Ik startte dan ook opnieuw veel te vroeg, tien over elf vanaf de lage noord, deze keer met heel weinig wind die naar het westen neigde waardoor ik haast had. Ik zocht wat naar termiek, kwam even vijftig meter boven start uit, maar verloor het toch en maakte een perfecte landing op noord. Liftend naar de camping werd ik opgepikt door een loodgieter met de grootste neus die ik ooit heb gezien die claimde een vriend van August te zijn geweest. Hij trakteerde me op de camping op een sapje in ruil voor een praatje en was teleurgesteld dat ik niet met zijn pastiche meedeed (nog voor de lunch!).
De rest van de dag was prettige herhaling van mijn gewoonten: vleugel ophalen hondje aaien, zwemmen, bijkletsen met Mart en 's avonds eten met Attila. Die na vijf uur richting het noordwesten voorzichtig aan het begin van het veld, met drogue, was geland wat kennelijk bij de Duitse rigidpiloten allerlei smalende opmerkingen opriep. Martin was enorm verontwaardigd omdat Attila natuurlijk niet alleen een wereldkampioen is maar volgens hem was het sowieso de beste landing van de dag. Het maakt zichtbaar hoe kinderachtig veel vrijvliegers zijn: wie vliegt het langste (in minuten haha), het hoogste, het verst? Ik vermoed dat het onzekerheid is waardoor ze het gevoel van superioriteit nodig hebben. Of zoals Scott tegen me zei: het enige verschil tussen jou en anderen die ook slecht landen is dat jij je niet druk maakt over de lengte van je lul. Er loopt een hoop ego rond in deze mannenwereld. En ik heb er zeker aan meegedaan, heb ook erg nodig gehad om te bewijzen dat ik minstens zo goed vloog als een ander, had het respect nodig van de mannen. Maar inmiddels krijg ik respect van de mensen die er echt toe doen, voor het feit dat ik ben blijven vliegen.

Vakantie in Laragne

met Martin

Jaco

In vergelijking met de WK is dit toch inderdaad wel echt meer vakantie. Ik wilde het stipendium voor m'n jurydienst eerst niet aannemen maar Andy overtuigde me ervan dat ik serieus werkte en nu heb ik het pas door. Geen wekker om half zeven, geen urenlang rondhangen op de start en geen troost uitdelen aan overwerkte organisatoren. Gisteren stond er een gigantisch harde Mistral dus Martin, Betina en ik togen naar La Batie Neuve waar een soort Lourdes is met een al even heilig herderinnetje dat talloze keren met Maria heeft overlegd over de bouw van een kerkje. Na wasje en een boekje dommelde ik wat in m'n hangmat en vanwege de kou lag ik al vroeg in bed. Vanmorgen nam  ik alle tijd voor ontbijt maar net toen ik klaar was riepen de Belgen dat er nog één plekje op de navette was dus of ik me maar een beetje wilde haasten. Super natuurlijk en om elf uur holde ik de lage noord af, erg vroeg maar ik was benauwd dat de wind zou draaien of toenemen terwijl ie er nu perfect op stond. Ik draaide goed omhoog maar het ging niet ver en na die eerste grote harde bel was het wel over. Naar het westen toe ging het beter maar zoals altijd heb ik een enorme aversie om van het landingsveld weg te vliegen, zelfs als ik op tweeduizend meter zit. Eigenlijk is dat meer mijn probleem dan het landen zelf: de spanning of ik een landingsterrein wel haal. Ik ben er altijd slecht in geweest om m'n glijhoek goed in te schatten en zeker met de Fun houdt het ook niet over. Ik kom doorgaans dan ook honderden meters boven een landingsterrein aan wat natuurlijk zonde is van een potentieel langere vlucht, maar dat toch altijd liever dan de stress van sink onderweg naar een veld in de verte.
M'n landing was prima, ik maakte nog een selfie voor facebook en dat bracht Jaco in actie. Hij bracht me met m'n vleugel naar de camping, nou ja bijna want hij komt het terrein niet meer op vanwege z'n conflict met Nico. Dezelfde situatie als Richard in Manilla die door Godfried verbannen is, heb ik weer.
Terwijl ik m'n lenzen uitdeed bakte Jaco wat groente voor een heerlijke lunch ('diner' in het frans, snap ik eindelijk, en het avondeten is 'souper'). Net toen ik 'm vertelde dat ik toch echt vertrok voor een potje zwemmen belde Atila die in het dal van Gap opgehaald wilde worden. Het kostte even wat moeite om 'm te vinden maar het was vlakbij dus een uurtje later kon ik alsnog te water. Na afloop van mijn erg koude rondje aten we een ijsje in de kiosk aan de overkant. Voor morgen staan we weer op de vroege navette, we zullen zien.