Rugwind

Het zag er vandaag allemaal hetzelfde uit als gisteren en dat veroorzaakt domme besluiten. De windzakken en streamers gingen alle kanten op, heel lichtjes, het leek me een recept voor nog een paar dustdevils. En de voorspelling was dat het vrij vroeg echt naar west zou draaien dus ook om die reden had ik een beetje haast om van de berg af te komen. Ik startte in een minimaal stroompje lucht ongeveer van voren, vrijwel tegelijk met Benno de parapenter. En zakte er meteen hard uit. De bovenstroom was wel degelijk noordelijk dus, niet zo heel verrassend met die rare windzakken. Ik landde niet fraai maar wel veilig op de Vis gevolgd door Benno en na het inpakken liepen we samen de zeven kilometer omhoog naar de start. Waar we een paar honderd meter voordat we er waren werden opgepikt door Christophe en Jean-Francois die op de start hadden ingepakt. Mensen die langer hadden gewacht vlogen wel een paar uur maar de wedstrijdtaak voor de schermvliegers was ook geannuleerd.
Daarna het vertrouwde rondje: Mart ophalen, zwemmen, kletsen, eten, bloggen en lezen. Terwijl ik nu zit te typen hoor ik het applaus bij de prijsuitreiking van de parapenters. Morgen zal het wel rustiger zijn verwacht ik.
 

Bezoek van Shedsy

Ik zou met Hans en Christine naar Aspres meerijden maar die sliepen nog toen Jean-Francois me een lift naar de Chabre aanbood. Liever op tijd en dichtbij dan gedoe met auto's en files. Er stonden al zo'n tien mensen op de Feignant (de luie) en ik kon recht achter Francoise terecht. Op enig moment gooide een dustdevil twee vleugels om. Er was geen schade maar we schrokken allemaal omdat dusties op de Feignant heel zeldzaam zijn. Ik wilde dan ook snel van de berg af maar toen ik klaar stond kwam er een dusty recht op me af en Loul die naast me stond kon weinig meer betekenen dan geruststellende geluiden maken. Gelukkig was het maar een kleintje en het was snel voorbij. Met bonzend hart startte ik direct in de goeie wind die achter de dustdevil aan kwam en na twee slagen zoeken draaide ik met een parapenter gestaag omhoog. Me heel erg bewust van mijn gebrek aan spierkracht, die je normaal gesproken nauwelijks nodig hebt maar als je laag bij de grond door een dusty geraakt wordt wil je toch wel controle over je vleugeltje houden. Eenmaal hoog begon ik al weer plannen te maken voor een klein overlandje, maar toen ik de bel uitvloog raakte ik m'n hoogte ook erg snel kwijt en greep de ga-ik-het-veld-wel-halen-stress me weer bij de keel. Ook al beweerde m'n instrument dat ik 400 meter boven de camping aan zou komen, ik had geen zin meer in avonturen en vloog rechtstreeks naar het veld. Met een perfecte landing was ik er niet heel erg rouwig om, maar het blijft raar dat ik zó zenuwachtig word van iets waar ik dertig jaar lang ontzettend veel plezier aan heb beleefd. Misschien is het wel gewoon hormonaal. Al vertelt iedereen me dat Jean-Francois precies zo'n zelfde fase heeft doorgemaakt en jarenlang alleen maar top-to-bottoms heeft gedaan, net als ik nu. Inmiddels blijft hij wel weer een uurtje ofzo vliegen, zij het wel alleen lokaal.
Mart kon niet mee komen zwemmen omdat hij z'n beton af wilde krijgen in verband met een regenvoorspelling voor zaterdag. Net toen ik klaar was met zwemmen en boodschappen belde eerst Francoise om te zeggen dat ik haar niet op hoefde te halen, en toen Shedsy die op doorreis naar Annecy even wilde komen bijpraten. Dat was erg fijn, eindelijk weer eens een echt gesprek in plaats van een vluchtige begroeting.Het leek of hij meer kon met z'n bovenlijf en hij heeft ook een volledig aangepaste VW-bus met rolstoellift en electrisch verschuifbare stoelen, erg handig. Z'n huidige assistent leek me een leuke meid maar die gaat na de zomer weer studeren dus hij zal een nieuwe moeten vinden. 

Afscherming

Er zijn zat leuke mensen op de camping en ik kan me de hele dag suf kletsen als ik wil, maar ik mis de gezelligheid van een min of meer vast maatje die vanzelfsprekend overlegt wat we zullen doen of waar we zullen eten. De Belgen zijn vertrokken, Martin en Bettina zijn weg, en gisteren vertrok Attila. Gelukkig is Mart er wel maar die is zo hard aan het bouwen dat hij uberhaupt geen tijd heeft om te vliegen. Gisteren was een suf dagje, ik heb vrijwel alleen in m'n hangmat liggen lezen en 's middags een rondje meer gezwommen. Vandaag zag de lucht er ook niet denderend uit maar Jeanluc wilde wel naar boven en we hadden met Noel en Loul twee chauffeurs en ik ben al dik tevreden met een start en landing. Francoise startte nog voor twaalf uur met een scherm, voorbij de noordstart pakte ze lift maar het zag er niet heel makkelijk uit. Ik wilde niet op termiek wachten omdat er 72 parapenters klaar stonden om een taak te gaan vliegen, en aangezien de kans groot was dat ik op de vis zou moeten landen wilde ik hen voor zijn. De vis is niet moeilijk maar ik wil 'm wel voor mij alleen hebben en al helemaal niet om de schermen heen moeten slalommen. Ik vloog naar rechts, er zat wel iets maar te weinig om in te draaien, en acht minuten later stond ik met een prima landing (met drogue, dat maakt het wel heel erg makkelijk) op de vis. Ik zag de delta's nog boven staan dus in plaats van gaan zitten wachten, zonder iets te lezen, wilde ik naar boven lopen. Een busje keerde om mij op te pikken, het bleek iemand te zijn die ik tien jaar geleden eens ontmoet heb en die mij nog af en toe op facebook ziet. Superdeluxe werd ik op de start afgeleverd waar nog geen delta vertrokken was. Uiteindelijk kwamen ze allemaal goed weg en ik hoor net van Christophe, de Zwitser met rigide, dat hij drie uur gevlogen heeft op termiek die misschien van de opgewarmde aarde afkwam want zon heeft er niet geschenen.

Decathlon

De vooruitzichten en trouwens ook de lucht waren niet juichend en sowieso zou het pas laat starten worden, dus we togen naar de Decathlon. De winkelketen die speciaal is uitgevonden om ons op niet-vliegbare dagen te amuseren. Na m'n buikschuiver gisteren had ik een nieuwe broek nodig en voor het geval ik nog eens een berg op-en-af zou willen wandelen lichte handschoentjes, tegen de blaren van de wandelstokken. Na Decathlonsucces (ik wist me te beheersen en viel niet voor de aanbiedingen van stoeltjes, zaklampen en proteinekoekjes) reden we de Colombis op. Sowieso een schitterende berg met waanzinnig uitzicht over het hele gebied en er hingen zelfs een paar schermen en een zwever boven, ondanks de dikke laag cirrus. Na afloop smachtte ik naar een rondje meer en Attila naar een ijsje en we eindigden met alweer pizza's. En een uitvoerige uitleg over twist, camber en spanwijdte, de maximale neushoek als je wil dat de tippen ver genoeg achter je zitten, sprogsettings en wanneer er een staart nodig is. Ik bekijk de filmpjes van Tim Swait wel eens maar dat gaat me toch grotendeels boven de pet, Attila paste z'n tempo ietsje meer aan mijn trage begrip aan. Bovendien put hij uit kennis over alle merken en types en hij heeft natuurlijk eindeloos met Gerolf gepraat. Ik vind het allemaal nog steeds interessant, ook al vlieg ik geen topless meer en begeef ik me zelden meer in echt heftige turbulentie.
Op facebook weer eens de discussie over de bevestiging van de reserve: aan je schouders of de musketon. Ik heb 'm niet aan m'n harnas maar Gordon vindt dat onverstandig omdat je dan mogelijk met je hoofd naar beneden neerkomt. Aan de andere kant is er wel eens een vanglijn om iemands nek gedraaid, ook ongezond. Ik blijf maar hopen dat ik het ding nooit nodig zal hebben.

Stevige noordenwind

Toen Attila belde om te vragen hoe het weer hier was dacht ik nog dat er teveel wind zou zijn om te vliegen, maar een paar Fransen wilden toch wel omhoog dus ik bood weer aan voor hem te rijden. Eerst zelf vliegen natuurlijk en dankzij Noel en Jean-Luc hoefde ik me geen zorgen om de auto te maken. Het werd m'n leukste of in ieder geval langste vluchtje van de week, met best lekkere bellen en eigenlijk geen turbulentie. Totaal anders dan Attila's beleving die het één van de meest turbulente ervaringen in jaren vond. Maar goed, hij vloog naar het noorden en terug, ik heb alleen drie kwartier boven start gedraaid. Op enig moment zag ik Marcel richting het noord landingsterrein gaan en omdat ik één ander op dat smalle veld wel genoeg vind ging ik er achteraan. Ik zat zo'n 150 meter boven hem en daar weer boven hing Stephane met z'n passagier, dus we konden z'n circuit goed zien. Hij deed het prima, draaide boven de parkeerplaats op final en hoefde alleen nog maar rechtuit te vliegen om netjes te landen, maar toen nam hij ineens een afslag en vloog recht op de windzak af die hij vol raakte. Eenmaal geland en uitgehaakt belde ik 112, terwijl Marcel geagiteerd bleef herhalen dat z'n elleboog uit de kom was en weigerde in de schaduw te gaan zitten. De centralist stelde allemaal moeilijke vragen in het Frans dus ik was blij dat ik de telefoon aan Steph over kon geven. Snel kwamen er een ambulance en nog drie (!) gewone auto's vol pompiers, veel gedoe dus maar fijn dat hij in goeie handen was. Wel ontzettend sneu, zeker nu het oogstseizoen voor de deur staat (Marcel is wijnboer). Ik bedacht dat zijn rare actie op final misschien vergelijkbaar was met de mijne toen ik m'n knieband scheurde op Doussard, of met Christine die ook op het laatste moment ergens anders probeerde te landen dan waar ze mee bezig was. Dat loopt nooit goed af en ik heb geen idee hoe we aan dat soort rare mentale kortsluitingen komen. Stress, afleiding?
Na een rondje meer bleven we op Marts terras hangen met verhalen over zweefvliegen. Ik had geen idee dat die dingen zo extreem veel geld kosten, tonnen! Geen wonder dat weinig piloten hun eigen toestel hebben. Attila is ooit een dag met Klaus Ulman meegevlogen en daar kregen we een smakelijk verslag van.

Orpierre

De camping is ineens vergeven van de parapenters, meteen een heel andere sfeer. Mensen kennen elkaar niet, er is non stop muziek met een zware boom, midden op het landingsveld worden er schermen opgezet. En m'n maatjes zijn vertrokken. Voorlopig kan niemand vliegen, vandaag stond er een puist wind en het is ook vrij koud. Na een hele ochtend kletsen - Thierry waarschuwde dat je nevernooit op Colombis moet starten als er ook maar een pietsie noord in zit, en hij wist te vertellen dat wind alleen nog in Nîmes gemeten wordt - liep ik pas na twee uur een berg bij Orpierres op. Ik wist natuurlijk al ruim voor de helft dat ik niet door moest klimmen maar tja, het is net als wijn drinken pas bij de afdaling beloof je jezelf het nooit meer te doen. Pijn aan m'n knieën, heupen, tenen, handen en een paar keer uitgegleden over het grint. Maar het was prachtig en lekker om weer eens iets pittigs te doen. Meer dan vier uur later dook ik het meertje in en daar kwam ik rillend van de kou uit om te ontdekken dat m'n handdoek verdwenen was. De lul die zich op het vlonder installeerde had 'm met m'n slippers bij de vuilnisbak gelegd. 

Verkeerde beslissingen

Opnieuw een domme dag. Martin bood weer aan voor ons te rijden en omdat de wind nogal westelijk leek en ik met mijn auto de Longeagne niet op wilde suggereerde hij de Colombis. Daar had ik wel zin in, ik dacht dat er uberhaupt weinig kans was om te starten en het zou de moeite waard zijn om gewoon weer eens de start op de Colombis te bekijken, waar ik voor het laatst met Hayo ben geweest. Maar Attila had er twee dagen geleden geen enkele landingsmogelijkheid gezien. Op google earth vonden we iets en we besloten pas laat te gaan zodat ik eerst met Marts vriendin kon gaan bellen. Nou beweerde Mart dat de weg bij Aspres helemaal geweldig glad gemaakt was en dat er inderdaad geen landing bij de Colombis was, dus we veranderden het plan. Met wel ineens veel haast want voor Aspres waren we wel al laat. Ondertussen kwam Hans laten zien dat de wind noord was, maar in de haast namen we er nauwelijks notie van. Afijn, de weg was verbeterd maar nog altijd verschrikkelijk en de wind stond pal noord. En de wolken zagen er fantastisch uit. Terug naar de Chabre dus, waar we rond vier uur startten en allebei snel uitzakten, terwijl de wolkenstraten met vette platte onderkanten zich tot aan de kust oplijnden.

Gemiste kansen

Omdat Bettina naar de markt ging kreeg ik Martin mee als privéchauffeur, drager en adviseur. Stom genoeg had ik niet de Litesport maar de Fun meegenomen, stom genoeg startte ik toch weer veel te vroeg, stom genoeg pakte ik de bel niet waar net drie rigids in omhoog waren gedraaid en stom genoeg was m'n landing goed genoeg maar niet perfect. En het werd allemaal nog stommer toen ik aanbood om Ante en Zoltan naar boven te rijden zonder m'n eigen spullen mee te nemen want op de start was het tegen drieën helemaal fantastisch. Gelukkig kon ik wel een rondje zwemmen en het boekhandeltje plunderen zodat ik ook de komende tijd m'n frans bij kan houden.
Op dit moment lees ik een Nederlands boek met dialogen en gedachtengangen die 's middags één op één terugkwamen in een onaangename discussie met Zoltan. Het leek wel of hij de teksten uit m'n boek uit z'n hoofd had geleerd en steeds luider en agressiever sloeg hij me ermee om mijn oren. Tot het moment dat hij me begon te waarschuwen dat ik wel zou gaan merken wat er gebeurde als < insert onduidelijke insinuaties over een anarchistische omwenteling > en ik wegliep omdat ik me niet laat intimideren. Toen ik hem later bezig zag met z'n vleugel bedacht ik dat ik misschien een tikje had overgereageerd en dat compenseer ik dan door extra aardig te zijn, elke keer weer dezelfde fout. Dus toen hij met een tweede fles wijn aanschoof terwijl Attila en ik het over Moyes en Gerolfs nieuwe model hadden gaf ik hem te verstaan het niet over politiek te hebben, wat prompt wel gebeurde en we eindigden in een soort schreeuwwedstrijd waarin hij me van vanalles en nog wat beschuldigde en beloofde dat er een Darwinistische selectie aanstaande is op basis van wetenschappelijke social engineering enzovoort. Allerlei kreten en stellingen rechtstreeks uit de extreemrechtse propaganda.

Bejaard vliegen

In de bus legde ik aan Michel uit waarom ik volledig ben teruggeschroefd naar vliegen alsof ik het pas vorig jaar heb geleerd. Waardoor mijn comfortzone zo klein geworden is. Ik snap het zelf nauwelijks maar constateer dat ik geen enkel risico meer durf te nemen en dat ik volledig ben gestopt om mezelf een trap onder m'n kont te geven. Ik denk dat het verhaal vooral is dat ik al m'n zelfvertrouwen kwijt ben geraakt, door verdriet, ongelukken van mezelf en van anderen, perfectionisme. Daar komen m'n frozen shoulders en overgang nog eens bovenop waardoor ik nu gewoon harstikke moe ben na een half uurtje vliegen.
Gelukkig vlieg ik dat half uurtje nog wel en het is goed voor m'n plezier dat het me helemaal niet meer kan schelen als het maar tien minuten wordt, zolang m'n landing maar goed is. Ik startte dan ook opnieuw veel te vroeg, tien over elf vanaf de lage noord, deze keer met heel weinig wind die naar het westen neigde waardoor ik haast had. Ik zocht wat naar termiek, kwam even vijftig meter boven start uit, maar verloor het toch en maakte een perfecte landing op noord. Liftend naar de camping werd ik opgepikt door een loodgieter met de grootste neus die ik ooit heb gezien die claimde een vriend van August te zijn geweest. Hij trakteerde me op de camping op een sapje in ruil voor een praatje en was teleurgesteld dat ik niet met zijn pastiche meedeed (nog voor de lunch!).
De rest van de dag was prettige herhaling van mijn gewoonten: vleugel ophalen hondje aaien, zwemmen, bijkletsen met Mart en 's avonds eten met Attila. Die na vijf uur richting het noordwesten voorzichtig aan het begin van het veld, met drogue, was geland wat kennelijk bij de Duitse rigidpiloten allerlei smalende opmerkingen opriep. Martin was enorm verontwaardigd omdat Attila natuurlijk niet alleen een wereldkampioen is maar volgens hem was het sowieso de beste landing van de dag. Het maakt zichtbaar hoe kinderachtig veel vrijvliegers zijn: wie vliegt het langste (in minuten haha), het hoogste, het verst? Ik vermoed dat het onzekerheid is waardoor ze het gevoel van superioriteit nodig hebben. Of zoals Scott tegen me zei: het enige verschil tussen jou en anderen die ook slecht landen is dat jij je niet druk maakt over de lengte van je lul. Er loopt een hoop ego rond in deze mannenwereld. En ik heb er zeker aan meegedaan, heb ook erg nodig gehad om te bewijzen dat ik minstens zo goed vloog als een ander, had het respect nodig van de mannen. Maar inmiddels krijg ik respect van de mensen die er echt toe doen, voor het feit dat ik ben blijven vliegen.

Vakantie in Laragne

met Martin

Jaco

In vergelijking met de WK is dit toch inderdaad wel echt meer vakantie. Ik wilde het stipendium voor m'n jurydienst eerst niet aannemen maar Andy overtuigde me ervan dat ik serieus werkte en nu heb ik het pas door. Geen wekker om half zeven, geen urenlang rondhangen op de start en geen troost uitdelen aan overwerkte organisatoren. Gisteren stond er een gigantisch harde Mistral dus Martin, Betina en ik togen naar La Batie Neuve waar een soort Lourdes is met een al even heilig herderinnetje dat talloze keren met Maria heeft overlegd over de bouw van een kerkje. Na wasje en een boekje dommelde ik wat in m'n hangmat en vanwege de kou lag ik al vroeg in bed. Vanmorgen nam  ik alle tijd voor ontbijt maar net toen ik klaar was riepen de Belgen dat er nog één plekje op de navette was dus of ik me maar een beetje wilde haasten. Super natuurlijk en om elf uur holde ik de lage noord af, erg vroeg maar ik was benauwd dat de wind zou draaien of toenemen terwijl ie er nu perfect op stond. Ik draaide goed omhoog maar het ging niet ver en na die eerste grote harde bel was het wel over. Naar het westen toe ging het beter maar zoals altijd heb ik een enorme aversie om van het landingsveld weg te vliegen, zelfs als ik op tweeduizend meter zit. Eigenlijk is dat meer mijn probleem dan het landen zelf: de spanning of ik een landingsterrein wel haal. Ik ben er altijd slecht in geweest om m'n glijhoek goed in te schatten en zeker met de Fun houdt het ook niet over. Ik kom doorgaans dan ook honderden meters boven een landingsterrein aan wat natuurlijk zonde is van een potentieel langere vlucht, maar dat toch altijd liever dan de stress van sink onderweg naar een veld in de verte.
M'n landing was prima, ik maakte nog een selfie voor facebook en dat bracht Jaco in actie. Hij bracht me met m'n vleugel naar de camping, nou ja bijna want hij komt het terrein niet meer op vanwege z'n conflict met Nico. Dezelfde situatie als Richard in Manilla die door Godfried verbannen is, heb ik weer.
Terwijl ik m'n lenzen uitdeed bakte Jaco wat groente voor een heerlijke lunch ('diner' in het frans, snap ik eindelijk, en het avondeten is 'souper'). Net toen ik 'm vertelde dat ik toch echt vertrok voor een potje zwemmen belde Atila die in het dal van Gap opgehaald wilde worden. Het kostte even wat moeite om 'm te vinden maar het was vlakbij dus een uurtje later kon ik alsnog te water. Na afloop van mijn erg koude rondje aten we een ijsje in de kiosk aan de overkant. Voor morgen staan we weer op de vroege navette, we zullen zien. 

Van Ager naar Laragne-Montéglin

Zegt de ene planeet tegen de andere: "ik voel me niet goed, ik heb last van mensen." Zegt de ander: "ach dat gaat gauw over." Als je van Ager naar Laragne rijdt zie je tegelijk hoe waanzinnig schitterend de aarde is en hoe hard we bezig zijn het allemaal te vernietigen. Ik natuurlijk ook met m'n benzine-auto en nylon tentje. Tegelijk intens genieten van gieren, roofvogels, zwaluwen en verdrietig naar alle roadkill kijken en de enorme blokkendozen langs de weg.
Ik werd nadat ik driekwart had ingepakt ingehaald door m'n kater, dus eerst heb ik een paar uurtjes liggen zieltogen op de bank van het huis dat we om twaalf uur verlaten hadden moeten hebben. Paco legde een kauwe fles in m'n nek en Lara deed de afwas en net toen Jamie wegreed kon ik weer op m'n benen staan. Na een laatste zwem in het meer vertrok ik naar Frankrijk met het idee de Canards sauvages weer eens op te zoeken in Millau, waar ik nog nooit geweest ben. Maar toen ik vanochtend m'n tentje bij Perpignan had ingepakt zag ik dat er de komende dagen een stevige Mistral waait, in Millau nog erger dan in Laragne, dus reed ik toch maar door. Op de half lege camping (de Franse nationals zijn niet hier) had ik net een plekje uitgezocht en wie verschijnt daar? Martin! Supergaaf, hij was hier een dagje met Bettina om te fietsen en morgen vertrekken ze weer, maar vanavond kan ik in ieder geval met hen eten. Hij hielp m'n grote tent opzetten en na nog een uur uitladen en installeren was ik klaar voor een zwem in m'n favoriete meertje. Straks maar eens kijken of er nog meer bekenden zijn.

Laatste dag

 

De laatste taak was een hele lange en de laatste dag ook. Over de Sierra Ferrara, de allergaafste ridge waar ik ooit overheen ben gevlogen.
Ik had weer na afloop van alle starts naar beneden willen vliegen maar de wind was hard cross dus ik pakte weer in. Achteraf hoorde ik dat de landingen in het dal behoorlijk turbulent waren. Ondertussen was Zac ergens in het hooggebergte gecrasht, waarschijnlijk had hij alleen ernstige kneuzingen maar hij vroeg toch om in een ziekenhuis nagekeken te worden. Daardoor reden we niet naar goal, wat een zegen was want dat scheelde drie en een half uur in de auto. Ik probeerde ondertussen zoveel mogelijk pilotenhandtekeningen te krijgen op een poster voor Jamie, waarmee de piloten haar bedankten voor haar CIVL-werk. Daniel Velez die dat met een speech zou doen won de dag, ver voor Alex Ploner die als tweede binnen kwam. Peter Benes werd, na vijf jaar afwezigheid, opnieuw wereldkampioen. Arne stond op het podium! Ik geloof niet dat we ooit eerder zo'n goeie Nederlander hebben gehad.
Het eten, aan enorm lange tafels op het Plaza Mayor, begon om kwart voor elf. Ik wist iets vegetarisch te bemachtigen en ik besloot het niet non-alcoholisch te houden, waar ik nu natuurlijk spijt van heb. Desalniettemin was het prachtig allemaal. De ceremonie duurde niet langer dan anders (toespraken van sponsors, burgemeeste en Andy, top tien rigids op het podium, volkslied voor de winnaar, beste drie teams, daarna een herhaling voor de flexies, foto's), daarna vuurwerk dat erg lang duurde en toen wist ik Juaki te overtuigen om Daniels speech voor de band te doen. Gelukkig, want toen de band eenmaal begon te spelen liep de helft weg en de andere helft danste en feestte en viel elkaar in de armen. Mogelijk voor de laatste keer want de piloten zijn overduidelijk te oud om nog veilig zo'n categorie 1 wedstrijd te kunnen vliegen. En met de jonkies heb ik zelf niet meer gevlogen.

Bewolking

Ondanks de bewolking reden we naar boven maar nog voor de parapentestart zat je al dik in de wolken. Dat werd uren wachten met een zacht rugwindje. Jongleren, kletsen, Peter Neuenschwander die zonder helm rondjes rennend met z'n scherm de wolken in startte en toplandde. Groepsfoto, plannen maken voor de afsluitingsceremonie. Om half vijf werden er twee taken gezet en moesten de flexies opbouwen, maar de rigids startten eerst en daar ging het twee keer mis. Geen gewonden maar wel voldoende vertraging om de dag te cancellen. Ik moest in verband met m'n plannetje nog gauw naar Tremp dus 's avonds schoof ik zonder gevlogen of gezwommen te hebben aan in Port d'Ager, waar Jamie en Jochen hun 'friendiversiry' vierden. Het werd de gezelligste avond van de hele twee weken, met Rich die heel geestig blijkt te zijn en Jamies griezelverhalen over groupies en stalkers.

Rustdag wegens onweer

De twee periodes in mijn leven dat ik geen angst had vloog ik super. Toen ik net had leren vliegen was ik nergens bang voor omdat ik geen idee van de gevaren had. Ik deed wat mijn instructeur zei, ik was enorm gemotiveerd om te leren vliegen en door mijn bijziendheid liep ik heel wat schrammen en blauwe plekken op maar ik ben niet van suiker dus dat ging helemaal goed. Jammer genoeg droegen die bijziendheid, lessen met heel veel wind en matige instructie wel bij aan foute landingstechniek die ik nooit meer ben kwijtgeraakt.
Vanaf dat moment was er een opgaande lijn, ook al heb ik bepaald geen motorische talenten en mis ik het tactische inzicht dat je nodig hebt om lang in de lucht te blijven. Maar ik was gigantisch gemotiveerd en ambitieus: ik wilde net zo kunnen vliegen als ik kan fietsen. Om dat te bereiken deed ik veel aan krachttraining, sportpsychologische oefeningen, lezen en praten over vliegen en eindeloos aan m'n materiaal frutselen. Ik leefde en droomde vliegen en vanaf m'n eerste wedstrijd scoorde ik steeds beter. Totdat ik uit overmoed en impulsiviteit m'n pols brak en langzaam maar zeker steeds angstiger werd om te landen in kleine of schuine veldjes. Ik vloog nog steeds vaak prima maar het was niet denderend.
Door pijn en verdriet nadat m'n relatie uit ging was ik opnieuw nergens bang voor, niet uit onschuld maar omdat niks erger kon zijn dan het verlies van m'n lief. En dat hielp in de zin dat ik grotere afstanden vloog en meer keerpunten pakte die op onmogelijke plekken lagen. Ik maalde gewoon niet om het gevaar van onlandbaar terrein.
Toen het later weer beter met me ging en ik weer serieus belang stelde in m'n veiligheid had ik inmiddels meer wedstrijdervaring, Cameron was er om me fantastisch te coachen en ik vloog Litespeed en LitespeedS die een fijne handling hadden. Maar toen werd wel de balans tussen scoringsdrift en voorzichtigheid lastig.
Dat was een belangrijk onderdeel van de human factors workshop gisteren: motivatie, ambitie en (zelf)vertrouwen kunnen een kampioen maken, maar iets teveel daarvan en je krijgt ongelukken. Je vertrouwen moet altijd gebaseerd zijn op je vaardigheden, meteo en landschap en veilig verkeersgedrag. Vrijwel iedereen is bang in gaggles en drukte en de meeste ervaren piloten kunnen uitstekend het weer lezen. Maar ze misrekenen zich nog wel eens in het landschap en sluiten zichzelf dan op in onlandbare valleien en er komt heel veel zelfoverschatting voor.
De Zwitsers maken nu een veiligheids/human factors boekje speciaal voor hanggliders, in drie talen. In mijn ogen zou de CIVL meer kunnen doen aan publicaties over materiaal-gerelateerde gevaren, zoals de positie van de chutehandles ten opzichte van de achterkabels of sprogsettings of mijn lierrelease-automatische onderkabelavontuur. Dingen die niet van een fabrikant komen omdat ze niet gerelateerd zijn aan een specifiek merk. Fabio, safety official, is wel geinteresseerd in een nieuw format voor wedstrijdbriefings die dan misschien met safetyissues zouden moeten starten, in plaats van meteo of applaus voor de dagwinnaar.

Taak 5

Snel na m'n start had ik een heerlijke bel te pakken die me in regelmatige cirkels snel naar de wolken bracht. Helaas precies naar de plek waar een hele gaggle rigids hing te wachten op hun start. Ik wilde ze absoluut niet hinderen dus ik stak naar voren, raakte nog een beetje in de wolk verzeild doordat het zo ontzettend goed omhoog ging, maar toen ik dacht ergens anders een nieuwe bel te vinden werd ik teleurgesteld. Boven het kapelletje zat wel lift maar dat was heftig en ongeorganiseerd dus ik vloog bij de ridge weg om op adem te komen. En daarmee zakte ik uit, wel met een prima landing maar goed dat is geen kunst met stevige wind en een Fun. Ik pakte snel in naast mijn auto die Jamie weer voor me in de schaduw had geparkeerd. Didu, die was wezen schermvliegen, hielp me de vleugel opladen en een half uur later waren Jamie en ik op weg naar goal. Op tijd deze keer; er stonden alleen enkele vrijvliegers (Wout! Toms zoon die pas net komt kijken en nu al de sterren van de hemel vliegt). En Corinna. Ik heb met haar te doen, ook zij begint oud te worden en vermoedelijk heeft zij het er nog moeilijker mee dan ik.
Scott en Christian kwamen binnen, daarna was het weer een of twee uur lang een voortdurende aankomst van deelnemers, en pas na lange tijd de eerste rigid. In de verte crashte Robin over een boom en Flavio en ik begonnen tegen de helling op te rennen. Flavio is vijf jaar ouder dan ik maar ik kon hem op geen enkele manier bijhouden en halverwege lukte het me sowieso niet meer om te rennen. Gelukkig zagen we Robin even later rond z'n vleugel lopen dus hij komt er genadig vanaf.
Na nog een duik in het meer reden jury en steward terug naar hq waar we opnieuw in de tapasbar gefrituurde dingetjes aten. Best lekker maar nog een zo'n avond en ik ben ziek. Toen ik thuis kwam bleken de Spanjaarden weer een diner in de tuin te organiseren waar we met z'n tienen onze wederzijdse bekenden bespraken. Het werd erg laat maar vandaag hebben we toch een rustdag vanwege de aankomende regen.

Harde wind

Elke internationale wedstrijd weer is het of je na een lange reis thuiskomt bij je familie. Zeker op zo'n dag dat er wel een taak gezet wordt en iedereen opbouwt, maar we urenlang op de berg rondhangen in afwachting van de windontwikkeling. Dan zijn ze er allemaal en iedereen kletst met iedereen. Het is ook weer de voorbode van het naderende vertrek; ik hou van deze mensen en over een week verdwijnen ze weer.
Nadat de taak gecancelled werd omdat de wind keihard was wat in het noorden smerige wolken opleverde en heel zeker heftige turbulentie aan de leizijde van de berg nam ik een uurtje om fotoos te pinchen van Billo. Daarna alweer met Balazs een potje zwemmen en kletsen. Hij liet me kiekjes zien van waar hij woont, heel schitterend allemaal. Wel bijzonder dat we deze keer ineens zo vriendschappelijk zijn, na twintig jaar.

Naar Calaf aerodrome

Ik wilde de laatste kans om een vluchtje te maken wel grijpen, maar tegelijk wilde ik erg graag op goal zijn voordat de eersten binnen zouden komen en bovendien was er toenemende wind voorspeld dus ik wilde zo vroeg mogelijk landen. Dat lukte bijna niet doordat het zo lifty was, elke keer als ik op circuit wilde draaien begon de vario te piepen. Met veel slippende bochten en rechtopstaand snelheid aantrekken kwam ik er uiteindelijk toch, maar ik had Jamie en de mannen al weg zien rijden. Ik vroeg Peter Siess om een lift maar hij moest eerst een uitgezakte piloot ophalen, dus we reden veel te laat weg. In Jochens Mercedes waarmee we de hele weg naar Balaguer Formule 1 reden en af en toe uit de bocht dreigden te vliegen. Ik concentreerde me maar op m'n telefoon. Waar ik zag dat de eersten al op final glide zaten: Rory voorop gevolgd door Arne en Peter Benes. Die laatste was wereldkampioen in Brazilie dus ik zou het leuk voor Rory of Arne vinden als die nou eens een dag zouden winnen. Dat gebeurde niet. Arne en Peter haalden Rory in en de laatste twintig meter ofzo won Peter het. Terug naar Rory zag ik dat hij nog maar 40 meter hoogte had, honderden meters van de goalcirkel. Ik moest er bijna van huilen zo jammer vond ik het, voor zo'n ontzettend lieve, vriendelijke, goeie piloot. Hij haalde het toch, op het nippertje. Toen ik 'm later sprak was hij er redelijk kalm over, geen Balasz die chagrijnig is omdat hij alleen maar vierde is. Of Atilla en Alex, uitgezakt.
Ik had een paar minuten de tijd om een aantal goallandingen te zien en toen wilden Jamie en de mannen alweer terug. In de auto was het stil en ik voelde dat er iets loos was maar wist natuurlijk niet wat. Thuis kreeg ik het hele verhaal, waarvan ik het afgelopen jaar stukjes en beetjes heb gehoord maar Jamie is er de vrouw niet naar om slecht gedrag uitgebreid met derden te bespreken. Maar inmiddels is ze zo getergd dat ze wil aftreden bij de CIVL. Ze heeft zich meer dan twintig jaar met hart en ziel voor het zeilvliegen ingezet. Wedstrijden georganiseerd, geleid, geassisteerd. Ze is ruim twaalf jaar vicepresident van het bureau en ze coordineert stewards en jury. Tijdens een wedstrijd is ze vrijwel non stop aan het werk om alles soepel, eerlijk en veilig te laten verlopen en buiten de wedstrijden om vergadert ze, schrijft ze voorstellen en notulen en ik weet niet wat allemaal. Er is geen detail of ze onderzoekt het niet, ze bespreekt verschillende benaderingen en weegt voors en tegens af. Het kost haar ongelooflijk veel tijd en energie, en frustratie sinds de enige betaalde werknemer van het bureau zich gedraagt alsof zij de baas van alles is. Vrijwel niemand ziet of begrijpt hoeveel werk ze er in stopt, ze krijgt er niet voor betaald, en regelmatig zijn er piloten die mekkeren over de travel club van CIVL officials bij categorie 1 wedstrijden wiens onkosten vergoed worden. Jamie doet wat ze doet om precies dezelfde redenen als ik destijds wedstrijdcommissie en bestuur deed en nu jury en launchorder: omdat haar hart bij hanggliding ligt en omdat ze van de piloten houdt. Zelfs van de piloten die niet aardig zijn. Ze heeft geen behoefte aan applaus of ontzag, maar potverdorie een beetje erkenning zou wel leuk zijn. En wat echt nodig is is solidariteit binnen het bureau. Dat is er niet, integendeel er zijn grote problemen van belangenverstrengeling (een relatie tussen een lid van het bureau en de werknemer, en dat lid van het bureau is commercieel directeur van Flymaster) en voortdurende valse beschuldigingen en publieke scheldpartijen op de socials gericht tegen concurrent Volandoo.
Ik ben er echt woest van dat het enige lid van het CIVL-bureau dat de belangen van zeilvliegen behartigt zich nu genoodzaakt ziet om met haar werk te stoppen. Haar kennende zal ze maar heel beperkt aan de piloten laten weten waarom ze zich genoodzaakt voelt om te stoppen maar verdorie, op z'n minst zouden piloten moeten weten wat ze de afgelopen jaren voor hen betekend heeft. 

Geen taak

foto Regina

Ook klassiek in Ager: opbouwen in de wolken en dan bibberend wachten tot de lucht klaart. Ik had gelukkig mijn krantje en nog voor de (verlate) briefings besloot ik niet op te bouwen. Eerst werd gezegd dat alleen klasse 5 zou vliegen omdat er te weinig tijd zou zijn voor alle 140 piloten, en pas toen klasse 1 echt niet meer aan een taak kon beginnen lieten de rigids weten dat ze helemaal niet wilden vliegen. Beetje irritant voor de flexies maar eigenlijk was het maar de vraag of die wel een eerlijke taak hadden kunnen doen.
Ik scheurde naar beneden om een potje te kunnen zwemmen om daarna wat in m'n sjieke stoel te dutten. Het rook naar Australië. 's Avonds met de Amerikanen naar Port d'Ager waar het vegetarische eten niet heel bijzonder is en de Amerikaan tegenover me consequent langs me heen keek alsof ik z'n ex was ofzo.  Ik kwam er Joop tegen dus nu heb ik al m'n bekende locals even gesproken: Nikki, Ad, Peter en Joop. Bij thuiskomst overwoog ik even om met de Catalanen mee te gaan naar een dorpsfeest maar m'n rug en m'n voeten doen pijn dus ik dook liever meteen m'n bed in. Zij uiteindelijk ook. 

Geen nieuws over Stephen of Lukas.

Ongelukken

Vanwege Stephens ongeluk namen we een rustdag gisteren. Het team was volkomen uitgeput en veel piloten zijn zodanig geraakt dat het niet eerlijk en niet veilig zou zijn om ze een wedstrijdtaak te laten vliegen. Rustdagen om deze reden leveren wel altijd ellenlange teamleaderbriefings op maar het bleef gelukkig cooperatief en respectvol. We hebben inclusief de week voorafgaand aan de wedstrijd erg veel ongelukken gehad waarvan twee heel ernstig, bizar. Het is in decennia niet voorgekomen dat er bij een categorie 1 wedstrijd meer dan één of twee ongelukken waren en vaak was er niet één. Nu dertien op dag drie! Juaki vroeg om suggesties om het niet alleen in toekomstige wedstrijden maar vooral ook nu veiliger te maken en we kwamen uit op het toevoegen van de coordinaten van landbare velden. Dat is zeker een goed idee, maar aangezien er talloze factoren een rol spelen (de piloten zijn ouder, het gemiddelde niveau is lager, de toestellen zijn stijver en ik wilde het niet zeggen maar we vliegen tegenwoordig alleen nog maar race in plaats van elapsed time) zal het maar beperkt helpen. Het belangrijkste wat zou helpen is verstandiger gedrag van de piloten.
Het is wel bepalend voor de overleggen die we als jury met Jamie als steward hebben. Bij elk besluit wordt uitvoerig besproken wat de veiligheidsimpact zou kunnen zijn. Stimuleer je piloten om vooral de eerste start te nemen? Dan krijg je te weinig spreiding in de lucht. Leg je end of speedsection niet slim op hoogte? Dan komen ze veel te laag binnen zoomen. Enzovoort. Het kost bijna de hele dag.
Toch had ik tijd om even bij Peter op bezoek te gaan, die vertelde dat de wrange grap in het dorp is dat "the last man standing" de wedstrijd wint. Ik heb 'm uitvoerig bijgepraat over alle ins and outs van deze kampioenschappen zodat hij weer veel stof ter bespreking met Ad, Joop en de andere voormalige piloten heeft.
Daarna Balasz opgehaald om even te gaan zwemmen. De Aussies waren er al, verontwaardigd over de rustdag omdat de weersvoorspellingen slecht zijn voor de komende dagen. Begrijpelijk, maar ze hebben ongelijk.
Na een vergaderdiner eindigde ik bij een tweede etentje met de Spanjaarden bij ons achterin de tuin. Dat was het gezelligste deel van de dag en het was fijn om te zien dat mijn drie huisgenoten weer konden lachen.

WK dag drie

 

Hoe te bloggen? Mijn dag was goed, ik kreeg van alle kanten hulp om de Fun die ik van Araldo heb gekregen in orde te maken en ik maakte er een leuk vluchtje mee. Onze ingrepen in de startvolgorde werkten ook allemaal, ik zag sommige notoire laatkomers zelfs rennen (Jamie heeft gedreigd met penalties voor iedereen die voorkruipt) en de piloten waren blij dat ze niet de halve berg over hoefden.
Maar we hadden alweer een ernstig ongeluk en het team is volkomen uitgeput. Het is al rampzalig genoeg dat er ernstige ongelukken gebeuren maar er worden ook nog allerlei verwijten geuit terwijl iedereen nog aan telefoon en radio met reddingsdiensten bezig is. Het zal wel weer nachtwerk worden, ook voor Paco die gisternacht nog in het donker iemand uit een boom moest halen die alleen te voet bereikt kon worden. Ik hoor ze elke avond thuis komen maar ik slaap dan vrijwel meteen door, terwijl zij nog moeten koken.

Dag twee

Belgisch team

Paco, Lara, Sergie

Darren wordt overhoord

De wedstrijddeelnemers waren ondanks de westenwind weer snel van de berg af dus ik kon al voor half vier starten. Didu en Paco waren er om me te helpen en er waren nog meer vrijvliegers en parapenters in de lucht die redelijk omhoog gingen. Ik deed er alleen ouderwets lang over voordat ik gecoordineerd genoeg was om een bel in te draaien, en dat bleek nou juist mijn voordeel want de bellen verder voor de berg waren beter dan die op de kam. Het duurde zeker een kwartier voordat ik echt gesetteld was. De lucht van Ager is toch echt wat de Amerikanen 'big air' noemen, het is pittig allemaal zelfs op een dag zoals vandaag dat het voor hier niet echt bijzonder heftig is. Toen ik eenmaal op bijna tweeduizend meter boven het dal ronddobberde had ik tijd om na te denken. Is het dit allemaal waard? De hitte en de krachtsinspanning, de stress voor de landing, de voortdurende spanning als je echt moet werken om zo'n enkeldoekertje daar te krijgen waar je het hebben wil? Ik keek om me heen en ik bedacht ja, hier word ik nog steeds heel erg gelukkig van. De bergen en het dal, de azuurblauwe meren en de gieren en het onbeschrijflijke gevoel van vliegen. Er is niks beters.
Op hq plakten we allemaal aan de livetracking om de laatste 8 kilometer voor goal te zien. Ze zaten belachelijk laag en er kwamen steeds meer in hun gaggle, waanzinnig spannend. Daarna kwamen de uitgezakte piloten binnen met verhalen over hoe moeilijk het was geweest. We eindigden tranen lachend met Peter Seiss, het broertje van Woolfy die minstens zo grappig is.

HG wereldkampioenschappen 2025 taak 1

Jamie en Andy aan het werk

De wekker op half zeven gezet omdat ik nog dacht dat de teamleaderbriefing om acht uur was, maar dat betekende dus een uur voor niks in de warme zaal met vieze koffie wachten tot het echt begon. En veel te lang duurde. Vervolgens maakte ik de fout om m'n vleugel niet mee naar boven te nemen. En daarna ging het niet soepel met de nummers - de class 1 piloten hadden gelukkig wel door waar ze op moesten bouwen maar het lukte me ruim onvoldoende om ze netjes te informeren achter wie ze moesten aansluiten in de startrij. Nene en Dani zijn natuurlijk nooit op tijd klaar dus die negeer ik gewoon. Nu ik geen bevoegdheid heb is er niemand om ze naar achteren te sturen, waar ze zich toch nooit bij neerleggen. En terwijl de meeste piloten keurig blijven wachten tot ik ze vertel dat ze in de rij  mogen, zijn er altijd een paar die grof voordringen en dat is dan weer super oneerlijk tegenover al die normale mannen die staan te zweten in hun harnas.
Tegen de tijd dat ze allemaal de berg af waren had ik prima kunnen starten maar dus m'n spullen niet bij me. Jamie en ik reden Jochems auto naar goal, maar kwamen zo laat aan dat de meesten al lang aan het afbouwen waren Bijna iedereen stond op goal dus ik kon Atilla's humeur wel uittekenen: een belachelijk kleine Mickey Mouse taak. Zonde van zo'n mooie dag. Maar de meeste piloten waren wel gelukkig met deze voor hen geslaagde eerste dag.
Vervolgens maakte ik alweer een fout door met Fabio en Andy mee terug te rijden in plaats van op goal te blijven hangen en even het meer in te duiken. Ik maak er nu dan maar het beste van door m'n gmail account op te schonen.

Livetracking

blog Dutchies

scores

Practice day

 

Ik ben eigenlijk te moe om nog te bloggen maar de plicht roept. Na de leukste openingsceremonie die ik ooit heb meegemaakt en een paar uurtjes met Charlie voordat ze weer naar Australie vertrok, startten we vanmorgen pas om half negen met mandatory safetybriefing, general pilot briefing en teamleaderbriefing. Dat duurt uren want allerlei vragen moeten worden beantwoord en over vanalles moet worden gestemd en ik had net als Andy en Fabio notities moeten maken om later te kunnen checken of en wat er precies gezegd en besloten is bij die briefings. Puntje voor een volgende keer.
Daarna vrijwel meteen de berg op waar we na de taakbriefing aan de slag gingen om eerst de rigids en daarna de flexies op volgorde te waarschuwen om zich klaar te maken. Toen bleek eerst dat de piloten de nummers verkeerd hadden geinterpreteerd zodat iedereen door elkaar stond, en bij de class 1 werd het nog erger omdat de nummers op de grond in de verkeerde volgorde lagen. Besloten werd om deze practice day de volgorde maar gewoon te vergeten en ze ouderwets in de rij lieten invoegen op een moment dat piloten er zelf klaar voor waren. Met het dringende verzoek aan degenen die vooraan stonden om snel te starten. Dat werkte prima, de piloten waren allemaal prettig cooperatief en zelfs Nene was snel de berg af. Maar tegen de tijd dat ze allemaal weg waren en ik zou kunnen gaan opbouwen waaide het erg hard en bovendien moesten we de puzzel met de nummers opnieuw maken, dus ik besloot alweer niet te vliegen.
Met z'n vieren en twee tangetjes voor de tiewraps was het omnummeren in een uurtje gepiept en konden Jamie en ik naar goal rijden. Maar na een paar boodschapjes in Tremp bleek dat de meeste piloten al op de grond stonden dus onze rit naar goal had niet zoveel zin meer. Wij dus terug naar Ager, waar Jamie ontdekte dat ze haar iphone in de supermarkt had laten liggen. Gelukkig was de Duitse chauffeur daar in de buurt en die haalde het ding op, een opluchting om niet helemaal terug te hoeven rijden.
Na een biertje met Paco en Sergi die minstens zo klaar waren als wij moesten we als steward (Jamie) en jury (Andy, Fabio en ik) debriefen. Dat werd een heel lange zit want er waren ongelooflijk veel issues te bespreken en zo mogelijk op te lossen. Hoe de pushregel precies werkt nu in de regels is opgenomen dat er alleen gepusht kan worden vanuit de startrij; dat Joel niet tegelijk organiser en piloot kan zijn; de samenstelling van de task advisory committee; de penalties voor het hoger vliegen dan de toegestane hoogte; sommige teams kunnen niet op Telegram voor hun safe landing melding; Steward heeft z'n arm gebroken en waar stond de ambulance precies; en ongetwijfeld meer maar dat ben ik dan vergeten. Heel erg leerzaam en Jamie is fantastisch in haar overwegingen en formuleringen van oplossingen waardoor ik ook weer wijzer wordt over de ins and outs van categorie 1 wedstrijden. Het is al flink geëvolueerd sinds ik voor het laatst als deelnemer meevloog.
Om negen uur konden we eindelijk een hapje eten terwijl de ene na de andere piloot trackers kwam inleveren. Veel te laat voor de vrijwilligers die doodop en gaar verbrand op het terras zaten te hopen dat ze een douche en een bed op konden zoeken. Uiteindelijk ben ik daar het eerste klaar mee.

Naar Ager

Ik word helemaal gek van de vliegen en de varkenslucht maar verder is het allemaal weer geweldig. Ik kon pas vrijdagochtend weg omdat ik donderdag nog naar een pensionering wilde, maar de reis verliep op een paar gigantische files na eigenlijk wel heel voorspoedig dus ik kampeerde ergens bij Vierzon, precies halverwege. En toen ik het zaterdag zowaar voor de nacht leek te gaan halen als ik niet overvallen zou worden door de gigantische onweersbuien waar het hele vlieg- en treinverkeer voor was platgelegd, kreeg ik alleen nog maar de laatste verkoelende spetters voor de kiezen. Ik had geen zin om de tent in de modder op te zetten maar dat hoefde ook niet want ik kon in Fabio's bed omdat hij wel een dag vertraagd was door het onweer. En toen ik vanmorgen over de camping rondliep op zoek naar een goed plekje voor m'n kampement vertelde Joel dat ik bij de Catalanen in huis kan, in het nieuwe wijkje op de zuidkant van het oude landingsterrein. Paco geeft de tweepersoonskamer op zodat ik een deur dicht kan trekken en niet naast de koelkast hoef te slapen, geweldig.
Terwijl ik zat te wachten op instructies over die kamer kwam het ene na het andere team voor de registratie, natuurlijk niet dan na een paar zoenen of een knuffel. Ik leek de koningin wel en de piloten op audiëntie. Dat maakte het niet-vliegen vandaag goed, plus de dikke wolken boven start die er ook niet perse heel uitnodigend uitzagen. Ik hoop wel dat ik de komende dagen kan vliegen - juryvoorzitter Andy ziet het eigenlijk niet zitten want als ik een ongeluk zou krijgen heeft de hele wedstrijd daar last van. En Fabio ziet het niet zitten dat ik de piloten help met hun startvolgorde, omdat ik als jurylid zou kunnen moeten beslissen over een klacht die daarmee te maken zou kunnen hebben. Jammer want ik vind het best een leuke klus om de piloten dagelijks te vertellen of ze al aan de beurt zijn, maar ik voeg me natuurlijk naar de ervaren rotten. Jamie is steward en lid van het bureau en zij kent me goed, dus ik schakel met haar als er iets is.
Nu is mijn lastigste vraagstuk nog welke van de twee Funs ik aan Daniel mee zal geven voor Kirsty. De foeilelijke en inmiddels veelgebruikte groene waar ik erg graag op vlieg en waar ik vorig jaar alle kabels van heb vernieuwd. Of de mooie zo-goed-als-nieuwe van Araldo waarvan ik niet weet hoe ie vliegt en of er misschien iets aan vervangen moet worden. Die had ik eigenlijk vanmiddag op moeten zetten maar ik ben te lui en het is te plakkerig en ik heb in plaats daarvan m'n auto leeggeladen.

Australische toestanden

Na een heel fijne terugkomtweedaagse, een fietstocht door de streek, een grote bak aalbessen en een supercampingkje in de Achterhoek mocht ik Tom ophalen die had toegezegd me de lucht in te zullen helpen. Eenmaal op het veld, waar we van startplek moesten wisselen, nam Joop al het sjouwwerk van me over. Alex hielp me starten en na elke landing, veel te ver weg, bood Ramon aan om m'n harnas terug te dragen. Toen de kabel brak zorgde André er voor dat ie weer gelast werd, terwijl Mario mij in alle toonaarden bewonderde om m'n avontuurlijke verleden. Tom sloot de dag af met een verrukkelijke salade zodat ik pas na de file en met een gevulde maag naar huis hoefde te rijden. Al met al stelden drie starts kwa vliegprestaties nulkommaniks voor, maar ik kon als een prinses zwelgen in de zorgzaamheid van m'n schermvliegende vliegmaatjes en dat maakte de dag meer dan geslaagd.