Dag twee

Belgisch team

Paco, Lara, Sergie

Darren wordt overhoord

De wedstrijddeelnemers waren ondanks de westenwind weer snel van de berg af dus ik kon al voor half vier starten. Didu en Paco waren er om me te helpen en er waren nog meer vrijvliegers en parapenters in de lucht die redelijk omhoog gingen. Ik deed er alleen ouderwets lang over voordat ik gecoordineerd genoeg was om een bel in te draaien, en dat bleek nou juist mijn voordeel want de bellen verder voor de berg waren beter dan die op de kam. Het duurde zeker een kwartier voordat ik echt gesetteld was. De lucht van Ager is toch echt wat de Amerikanen 'big air' noemen, het is pittig allemaal zelfs op een dag zoals vandaag dat het voor hier niet echt bijzonder heftig is. Toen ik eenmaal op bijna tweeduizend meter boven het dal ronddobberde had ik tijd om na te denken. Is het dit allemaal waard? De hitte en de krachtsinspanning, de stress voor de landing, de voortdurende spanning als je echt moet werken om zo'n enkeldoekertje daar te krijgen waar je het hebben wil? Ik keek om me heen en ik bedacht ja, hier word ik nog steeds heel erg gelukkig van. De bergen en het dal, de azuurblauwe meren en de gieren en het onbeschrijflijke gevoel van vliegen. Er is niks beters.
Op hq plakten we allemaal aan de livetracking om de laatste 8 kilometer voor goal te zien. Ze zaten belachelijk laag en er kwamen steeds meer in hun gaggle, waanzinnig spannend. Daarna kwamen de uitgezakte piloten binnen met verhalen over hoe moeilijk het was geweest. We eindigden tranen lachend met Peter Seiss, het broertje van Woolfy die minstens zo grappig is.