Het is altijd lastig beslissen als je voortijdig bij een wedstrijd weggaat. Het bleef maar regenen, iedere dag was de voorspelling dat het morgen goed zou zijn en ’s ochtends werd je dan wakker in de modder. Bovendien hebben we nou wel genoeg vakantie gehad. Weken achter elkaar met hetzelfde vriendje op stap valt me ook niet mee, ook al baat het weinig om naar huis te gaan want hij is er nog twee weken. Ik kan de clichés, gezegdes en open deuren niet meer hóren! En hij zal zo langzamerhand wel kotsmisselijk zijn van mijn gemiereneuk.
Rinus wachtte ons op met pizza en bier, in een paar minuten stond m’n tentje weer, drie dagen slepen in het vooruitzicht. Vrijdag is geen beste dag maar we kunnen in elk geval de lucht in denk ik. Morgen proberen we naar Denemarken te vliegen (mogelijk ietsje te ambitieus) en zondag doen we er dan nog eentje voor de harde werkelijkheid weer toeslaat.
Gisternacht met Christine zitten doorpraten. Over ons verlangen, onze ambities en onze angsten en beperkingen. Zijn vrouwelijke piloten echt zo anders dan mannen? Wat doet menopauze met ons beoordelingsvermogen? Waar liggen onze fysieke beperkingen?
Je moet eerst ontdekken dat er grenzen zijn, een soort peutertijd. Dan leren vaststellen waar die grenzen dan zijn, puberteit. Pas daarna kan je je grenzen proberen te verleggen, daarná suffe meid! Ik ben vanaf het begin maar meteen begonnen met het verleggen van m’n grenzen en trouwens vooral met het ontkennen ervan. Niet handig, en inmiddels heb ik genoeg botten en buizen gebroken om te beseffen dat ik niet zo sterk ben als Pipi Langkous, dat ik niet alles kan als een ander het ook kan.
Ik heb het dus weer ns allemaal achterstevoren gedaan, en nou ben ik waar ik zeventien jaar geleden had moeten zijn. Ik heb de meest ambivalente relatie met m’n Sting. Hij geeft me precies wat ik nodig heb, maar shit wat heb ik er een moeite mee dat ik dat nodig heb. Opnieuw beginnen met leren landen, maar lastiger nog, voor het eerst beginnen met puur vliegen zonder taak en zonder competitie. Alleen aan m’n vaardigheden werken, lessen, en proberen te genieten van de vooruitgang in plaats van de vlucht. Als ik me concentreer op een mooie vlucht gaat het mis, ik móét me richten op de techniek.
Ik kan natuurlijk wel een fijne tijd boven de berg blijven hangen, geen overland maken met het risico van een lastig landingsterrein, gewoon een beetje termieken en om me heen kijken. Maar dat wordt toch saai, ook al is het best een kunst om steeds weer op wolkenbasis te komen en weer naar beneden. Het is weinig uitdagend als je precies weet waar de bellen zitten, als je niet in de verte een clubje ziet draaien en plotseling ontdekt hé dat is Christine, of Cameron, of die ene Rus die altijd zo krap draait. Goal halen is niet meer de ultieme kick als je niet eerst een taak hebt gedaan.
We hebben eigenlijk een ander wedstrijdformat nodig, een ander score-systeem dat minder snelheid en kracht en risico’s nemen beloont. Wij, oudere meisjes en niet-top competitors, willen serieuze wedstrijden waar we ook nog een kans hebben om op ons uiterste te vliegen en dan op goal te landen. Dus niet zozeer kortere taken, zoals bij de womens worlds in 2008, want met onze moderne vleugels zijn Corinna, Kathleen en Julia dan al in anderhalf uur binnen.
Ropje schreef al over alternatieven zoals parameters van meer dan 50% (dus erop mikken dat meer dan de helft van de deelnemers goal haalt), Cameron heeft voor zijn club verschillende scoringssystemen bedacht zodat iedereen leuk mee kan doen, en ik herinner me van jaren geleden dat de Britten taken uitzetten die erop gericht waren alle niveaus een uitdaging te geven. Gerolf is ook geinteresseerd, dus misschien kunnen we wel iets ontwikkelen naast GAP. Ik had zo graag Angelo gemaild om hem om z’n gedachten te vragen, hij had wel begrepen wat we zoeken. Met Cameron komen we een heel eind wel.
Geen starttijden, maar je tijd gaat gewoon lopen vanaf de eerste keer dat je de startcirkel invliegt. Geen vaste taak, maar een verzameling keerpunten en bedenk zelf maar welke afstand je vliegt. Er wordt wel een goal aangewezen en er is een forse bonus voor het landen op goal, plus speedpoints ( je gemiddelde snelheid over de door jouw gevlogen afstand vanaf de startcirkel). Daarnaast krijg je punten voor de afstand, dus iemand die een lange afstand zonder goal heeft kan net zoveel scoren als iemand met een kortere afstand en wel goal.
Het enige nadeel dat we tot nu toe kunnen bedenken is dat mensen geneigd zullen zijn elkaar te gaan volgen. Aan de andere kant, als een dombo in staat is achter Corinna of Kathleen aan te vliegen, dan is dat super leerzaam en best knap ook. Het gaat er eigenlijk alleen maar om de toppers uit elkaar te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten