Het is altijd nogal deprimerend als na de prijsuitreiking iedereen weer vertrekt, de meesten zelfs zonder afscheid in alle chaos. Gelukkig blijven er ook veel voor de Dutch Open, maar m’n geliefde frenchies zijn vertrokken.
Het was wel de beste dag tot nu toe, en de ceremonie was precies goed, kort en feestelijk, dus we scheurden naar boven voor hopelijk twee vluchtjes. We waren allemaal wel erg brak na het feest van gisteravond, maar deze gelegenheid was te goed om te laten liggen. Cameron had geen zin om te vliegen dus die ging voor mij op en neer rijden, en ik had het landingsterrein vrijwel voor mezelf omdat iedereen druk bezig was te toplanden. De eerste landing ging zo goed dat ik er bijna zin in kreeg. Bij de tweede landing was het nog een hoop werk om naar beneden te komen, alles ging goed omhoog, brede vette lift overal. Onnatuurlijk om te laten liggen en m’n best te doen om te landen, maar uiteindelijk was ik erg blij met drie goeie landingen op een rijtje. Voor het eerst in jaren kreeg ik weer echt hoop, misschien kan ik het echt fatsoenlijk leren. Ik heb gisteren besloten dat ik de afgelopen 17 jaar afsluit, en vanaf nu als een volstrekte beginner een mindset heb alsof ik nu leer vliegen. Helemaal overnieuw.
Ik heb in al die jaren nooit echt in m’n comfortzone gezeten. Ik ben niet het type om rustigjes gemakkelijk aan te doen, ik wil altijd uitdaging, werken, inspanning, vooruit. Als er drie stress-fases zijn: comfort, spanning/inspanning, paniek, dan heb ik altijd veel meer in de tweede en derde fase gezeten dan in de eerste. Het is nieuw voor mij om me te beperken tot alleen dat wat makkelijk en veilig en relaxed is, maar op m’n ouwe dag ;-) begin ik te ontdekken dat er wel iets in zit om het gewoon rustig aan te doen.
Dat neemt niet weg dat ik met wedstrijden mee wil blijven doen, altijd zien hoever ik kan komen, altijd proberen m’n grenzen op te zoeken en misschien te verleggen. Maar voorlopig hou ik die grenzen maar eens even héél dicht bij huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten