eerste taken

Gisteren was een echt hangdagje, eindeloos bedenken wat we zullen gaan doen en uren op elkaar wachten. We zouden naar Rome maar dat bleek toch te ver. We zouden een glijvluchtje maar het bleek te cross. We zouden gaan paardrijden maar dat was te actief. Uiteindelijk reden we met een paar Britten en Ieren naar Perugia. Schitterende citadel/metro, deed me vooral aan de Pietersberg denken. Spectaculair, imposant. Zeer de moeite waard. Het museum was een tegenvaller, prachtige drieluiken wel maar veel te veel en de audiogids wist ons niet meer te vertellen dan dat het allemaal erg mooi was. We hoopten verhalen en verwijzingen te horen over de symbolen in de schilderijen.
’s Avonds eten op de camping, Shaun en Hans en Christine weer aangekomen, besloten dat we team Chickenwings zijn (Christa en ik zijn de chicken, de mannen moeten maar zorgen dat ze de wings vormen) en mij wegens vroeg opstaan gebombardeerd tot teamleider. Bah dan moet ik op gaan letten en heb ik minder tijd om te bloggen.
De registratie vanmorgen is al sinds acht of negen uur bezig. We scheurden eerst nog een keer de berg op in de vage hoop op een glijvluchtje maar de wind was al noord. Daarna druk met de bureaucratie, honderd papieren tekenen waarin je je onderwerpt aan de Italiaanse wet en alle verantwoordelijkheid neemt voor ieder denkbaar en ondenkbaar geval, een nieuwe helm kopen zonder barsten, paspoort laten kopieren verzekeringsnummers twintig keer opschrijven. Het wordt ieder jaar gekker, benauwder, idioter. Volgend jaar gaan ze waarschijnlijk onze schoenen nakijken of een urinesample vragen.
Het is natuurlijk wel weer gezellig, iedereen komt binnen en er zijn zo’n honderd mensen te zoenen. Telefoonnummers checken, bijbloggen, straks een wasje doen en dan beginnen we morgen zoals het hoort, met een gecancellde dag.

Ook al ben ik er al eens geweest, toch maar weer naar de grotten van Frasassi geweest. Niet te bevatten, ik vind tweeduizend jaar al ingewikkeld laat staan een paar honderdduizend of miljoenen.
Vandaag mogelijk wel de lucht in.

Maandag
Alleen het eerste keerpuntje, slechts 16 km (+ 12 naar de startcirkel) terwijl er 110 piloten op goal stonden, en nog een blauwe plek erbij op m’n knie ook, maar ik ben toch heel tevreden. Ik wilde niet in een gaggle om de lichte termiek vechten dus ik startte heel laat. Christine stond voor me te worstelen met de wind, maar ik ging heerlijk gecontroleerd weg. Meteen omhoog, maar zoals gewoonlijk duurde het nog zeker vier bellen voor ik eindelijk eens in de buurt van cloudbase kwam. M’n eerste prioriteit was zeker stellen dat ik een fatsoenlijk landingsterrein kon bereiken, en vanaf het moment dat ik het vliegveldje makkelijk kon halen kon ik me weer relaxed concentreren op de gaggletjes. Christine liet zich twee keer aan de westkant van de Cucco onder tophoogte zakken, doodeng. Maar ze is inmiddels heel veel zelfverzekerder dan ik, dus het kwam helemaal goed. Ik zag een wolkje midden boven het dal, maar het deed niks en al gauw zat ik bijna op landingshoogte boven het vliegveld. Shedsy was er aan het draaien en ik klom heel relaxed, langzamer dan hij trouwens, mee omhoog. Op 1500 leek het op, dus ik gleed richting startcirkel. Heel voorzichtig, en net toen ik zag dat er iemand vlak achter me vloog begon het weer te piepen. Ik draaide naar links, hij draaide naar rechts om me het belletje uit te duwen. Ouwe Italiaan, ik heb ‘m later op z’n donder gegeven. Het was een mooie bel en ik kwam op 1700 meter in de buurt van het keerpunt boven. Verderop zag ik een wirwar van draaiende vleugels, en geen fatsoenlijk landingsterrein. Toch maar daarheen maar hoe verder ik vloog hoe meer ik fixeerde op landingsterreinen. Tegen de tijd dat ik er ééntje besloten had zat ik laag en ik had het lef niet om flink te knokken, uit angst het terrein weer te verliezen doordat ik ervan weg zou driften. Landen dus. Goed circuit maar harde nose in dus m’n getergde knietje is weer ns blauw en paars. Bovendien stond ik onderaan een gigantische stijle berg waar echt geen auto zou kunnen komen, dus dat werd twee keer naar boven sjouwen met harnas en vleugel, in de brandende zon. Boven ingepakt en nog eens zes km gelopen op zoek naar een straatnaambordje of een dorpsnaam. Tegen die tijd had Phil me gevonden en konden we Ken en Rich gaan ophalen, die al eerder waren uitgezakt.

Dinsdag
Ik zakte er vrijwel meteen uit, voor de zoveelste keer op het grote terrein voor de windmolens. Slechte landing, upright krom, ouwerwets in tranen omdat ik zo verschrikkelijk boos en gefrustreerd over mezelf ben. Phil deed z’n best om me zo snel mogelijk voor een tweede start boven te krijgen, upright recht geduwd, maar het window was al gesloten. Dan maar een vrije vlucht. Dat was een lekker vluchtje maar ik kon nergens naartoe, Phil moest de anderen ophalen dus ik moest wel op goal landen. Wel tof, alsof je eerste rang zit, ik kon perfect zien hoe de eerste vier, vijf, landden, daarna een peleton van zeker twintig die knoerhard naar goal scheurden, en het volgende uur druppelden er continu twee, drie vleugeltjes binnen. Heel gaaf gezicht. Net toen ik er genoeg van had draaide Christine onder me in. Ze was op weg van het eerste naar het tweede keerpunt, jezus wat kan dat mens volhouden! Geweldig, maar ze was te laat en zakte een half uur later toch uit.
Ik had een uitstekende landing. Vervolgens met z’n allen naar het hotel, waar ik al snel veel teveel bier op had met allerlei slechte gevolgen. Nu op de berg wachten tot het begint te onweren, met een oog waar een hinderlijk vuiltje in zit dat ik er niet uitkrijg. Vanmiddag naar de garage voor een nieuwe voorruit, en dan naar de oogarts.

Hm ooginfectie, een week geen lenzen. Dat wordt vliegen met een bril op, balen. Nou ja vandaag en de komende twee dagen ziet het er toch niet zo denderend uit, dikke kans dat we nog wel een tijdje tegen deze zwarte wolken aan zitten te kijken. Er wordt op dit moment gevlogen maar ik ben net terug van de dokter en de kans is groot dat het straks weer gaat regenen.