Na bijna drie uur vliegen en twee keerpuntjes was ik behoorlijk moe. Ik kwam laag bij Gualdo Tadino aan en ik zou er alleen langs durven als ik weer op wolkenbasis zat. Dat betekende hard werken, vechten, vastbijten, en dan nog was het niet zeker dat ik er uiteindelijk zou komen, dat ik dan de oversteek zou durven maken, dat er zuidelijk van Gualdo een fijn landingsterrein zou zijn. De groeten, ik zette ‘m gewoon weer neer in m’n standaard uitzakterreintje bij Osteria del Gatto.
Christine niet, die was harstikke moe van de drie-en-een-half uur gisteren, spierpijn, slecht slapen, en ze zakte er meteen na de start uit zodat ze een relaunch moest maken. Mooi dat dat kan, maar wel erg vermoeiend. Ik kwam haar tegen toen ik vanaf keerpunt 2 over de start vloog, en voordat ik weer boven de windturbines was had ze de eerste twee keerpunten al gepakt en ging ze op weg naar drie. Uiteindelijk zakte ze bij Hans en Cameron uit na het vierde keerpunt, na weer ruim drie uur vliegen, in Foligno. Jeetje wat een tough cookie, ze verdient een prijs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten