Dit is blues: het besef van vergankelijkheid, verloren liefde, onvermogen. Zeventien jaar in m’n tentje met een dorpsfeest dat door m’n oordoppen dringt, lady insomnia, weemoed. Ik wou ik wou ik wou. Dat de tijd stilstond, toen. Dat ik nooit meer hoefde te landen. Dat ik op dat feest danste en liefhad. Dat ik anders was. Dat hij anders was. Dat de banale werkelijheid me niet op zou slokken.