Perfecte timing! Ik heb heel rustig m’n grote tent
opgebouwd, drie keer verplaatst omdat ik niet scheef wil slapen, alle zooi erin
gemikt en net toen ik het allerlaatste spul uit m’n auto haalde begon het te
regenen. Ideaal voor een middagdutje en een beetje teuten. Als de harnassen
maar droog blijven – deze tenten zijn niet gemaakt voor hellingen waar het
water zo onder het doek doorloopt. Dríé harnassen inmiddels, ik heb ook Jamies
joekel erbij omdat ze natuurlijk graag wil vliegen op Dune de Pyla, maar dat is
pas begin september.
Het is een schitterend campingkje, bovenop de berg boven
Iseo met hier en daar een doorkijkje naar het meer. Er is ook een restaurant
met alleen voedsel uit eigen akker en wei, eco denk ik. Wel heel erg veel
Nederlanders met heel erg veel kinderen, sterker nog volgens mij zijn er alleen
maar Nederlanders. Nou ja, beter dan Italiaanse kinderen.
Gisteravond wilden we met alle nablijvers eten. De Aussies,
Kaitlin, Noel en een paar kiwis, Phil en Ross en ik. Maar een griezelige
Duitser drong zich aan ons op en liet zich op geen enkele manier wegjagen, want
“hij was ook een deltapiloot” en hij was kennelijk van mening dat we hem
dankbaar zouden moeten zijn omdat hij
volgens eigen zeggen het enige publiek bij de wedstrijd was geweest. Wat gewoon
feitelijk niet waar is, er waren dagelijks een aantal toeschouwers ondanks de
lastig te bereiken startplaatsen. Op het landingsveld van Bordano was het
helemaal behoorlijk druk. De creep had dus gewoon weg kunnen blijven, maar nee
hij nam zoveel plaats in dat Blenkie & familie maar weer vertrok, en ik met
geen mogelijkheid met Noel kennis kon maken. Dan maar lachen gieren brullen met
RT en Nils, de bedenker van mijn Aussie bijnaam (H-bomb).
Vanmorgen nog een keer met Andy en Stéphan van de CIVL
ontbeten en ontdekt dat Stéphan ook bij de womens worlds in Greifenburg was.
Bijna twintig jaar geleden, toen ik nog veelbelovend was. Onmiddellijk haalde
hij z’n laptop tevoorschijn en ik bleek zowaar op één van de fotoos te staan
die hij nog altijd heeft bewaard, omdat Greifenburg zo’n heftige wedstrijd was.
Drie tumbles, het startongeluk van Yungko waarbij de raketparachute in cockpit
van haar Swift afging, ik hoor d’r nog gillen. Corinna voor het eerst kampioen
en Nederland een bronzen medaille, tjonge wat zag de toekomst er toen nog
anders uit!
De WK in Tolmezzo waren veel gemoedelijker, met enkel Yoko’s
gebroken been maar dat lijkt vooral een gevalletje landingsstress. Viv biechtte
op dat hij de dag voor de wedstrijd begon wel degelijk was getumbled,
waanzinnig! Hij had z’n chute al in z’n handen maar overwoog dat hij misschien
wel uit de duik zou kunnen vliegen waarin ie belandde, en dat lukte dus toen
heeft ie de chute tussen z’n benen gestopt en is op z’n buik geland. Niemand
die het hoefde te weten, maar hij heeft er wel de schrik van in de benen gehad
en daardoor maar matig gevlogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten