Ik ben wel feministisch opgevoed, maar het leek altijd
vooral een theoretisch model. In de praktijk ben ik zelden echt jaren-zestig
toestanden tegengekomen, met neerbuigende mannen en onderdanige vrouwtjes. Ja,
op de start, waar mannen eerst elke vrouw negeren omdat ze toch maar een
aanhangsel van een of andere stoere piloot zijn. Waarna ze doen alsof ze zwaar
verliefd zijn zodra ze zien dat je wel vliegt en ook in staat bent om je eigen
vleugel op je eigen auto vast te binden. Want dat is toch zo extreem bijzonder
uitzonderlijk! Of waar ze zogenaamd kabelhulp geven maar eigenlijk de
instructeur proberen te spelen, net op het moment dat je je vleugel optilt en
stabiel probeert te krijgen allerlei waarschuwende geluiden beginnen te maken.
Mannen die twintig jaar en honderden uren minder vliegervaring hebben dan jij,
maar ja het is voor hen gewoon onvoorstelbaar dat een vrouwtje zelfstandig zou
kunnen starten.
Een scene uit de boeken van Nancy Friday en Doris Lessing,
waarbij de vrouwtjes dienstig aan tafel zitten zogenaamd geinteresseerd te
luisteren naar de heldenverhalen van het mannelijk gezelschap, en gewoon
accepteren dat die mannen geen moment interesse hebben in het wel en wee van de
dames, dat kende ik eigenlijk niet uit de eerste hand. Maar goed als je de taal
slecht spreekt dan wordt het al gauw mooi zitten, dom kijken en overal van
ophoren.
Vanavond ben ik bij de Oostenrijkers weggelopen, ik ben echt
te oud voor dit soort onzin. Ik heb het eerder met de Zweden meegemaakt, geen
moment het benul dat ik hun conversatie niet kon volgen laat staan dat ze
pogingen deden om mij erbij te betrekken. Maar nu was het nog erger. Het begon
er mee dat ik hen allemaal naar hun beroep en levenssituatie vroeg, en
belangstelling veinsde voor hun vliegavonturen. Het bleek bij niemand op te
komen dat ik misschien ook een boeiende baan zou kunnen hebben. Op enig moment
ging ik ostentatief op m’n telefoon zitten kijken, maar het leek niemand op te
vallen. Toen ben ik maar vertrokken, na mijn maaltijd en de wijn te betalen,
want zulke boeren hoeven mij niet te trakteren.
Mooi, vroeg thuis en op tijd naar bed. Morgen weer voor zes
uur op en zonder vleugel naar Gemona, waar de weg naar boven te krap en te
stijl is voor zwaarbeladen busjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten