Eerste wedstrijddag

Kwart over vijf gewekt door de buren, alles eetbaar omstandig bij elkaar geveegd voor een hotelkamerontbijt, om zeven uur parkeerde ik naast de bus. Meteen kwam Giovanni op me afgelopen, ik weet nog steeds niet of ie me toevallig zag of dat hij op de uitkijk stond. Altijd even aardig en behulpzaam, terwijl hij waanzinnig veel verantwoordelijkheden heeft. Nooit zal ik meer een wedstrijd organiseren en al helemaal niet een WK!

Kwart voor acht staffbriefing, tijd voor één koffie en dan de bus in voor de twee uur lange rit naar Meduno. Terwijl de anderen de tenten opzetten en de broodjes uitladen bouw ik m’n Fun op en daarna komen de eerste piloten al aan. De Hollanders, goedzo! Trudy wijst ze hun plek, ik hoef helemaal niks te doen tot de start open gaat. Een broodje gebietst, een doodzonde want misschien vliegt er daardoor een competitor met honger maar ik trok het echt niet meer. Moeten ze maar genoeg vegetarische broodjes smeren. Beetje kletsen, alvast rondkijken waar mijn piloten te vinden zijn en kennismaken met de enkeling die ik nog niet eerder heb ontmoet, soms om dan te ontdekken dat we elkaar toch wel tien of vijftien jaar geleden hebben gesproken en ik heb nog een speldje van je en jij hebt me toen van het veld geholpen. Briefing om een uur of één, niet meer op de start waar je altijd onhandig in de weg staat maar in de kuil erachter, een natuurlijk theater. Daarna m’n drie early birds opjagen terwijl de winddummies van het vlonder rennen, en voordat we er erg in hadden was het window al open en moesten ze allemaal netjes in de rij. Dat ging extreem makkelijk deze keer, ik hoefde bijna niemand z’n harnas in te jagen en allemaal stonden ze netjes in de rij, soms wel twintig vleugels diep. Alleen Manfred kan er niet tegen als ik om een piloot roep die ik niet kan lokaliseren, Max bleef koppig in de weg staan en Mario dreigde te pushen. Gelijk had ie maar het werd gelukkig bijna geruisloos opgelost door ‘m er tussen te schuiven. Mitch protesteerde maar niet al te hevig, en de deelnemers waren al lang blij dat ze geen push te verduren kregen.

Meteen toen de laatste weg was maakte ik me zelf klaar en nog voor de parapenters holde ik, niet erg recht, het vlonder af. Het duurde even voor ik een goeie bel te pakken kreeg, recht boven het parapenteveldje, en dat gaf genoeg rust om dan ook maar naar Travisio door te glijden zodat de retrieve wat makkelijker zou zijn. Na een mooie landing was ik binnen een kwartier helemaal ingepakt. Ondertussen reden de busjes met joelende staf langs, liet Lucio weten dat ie eraan kwam, kreeg ik noten van de vriendin van Ubaldo en genoten we samen van het schouwspel van tientallen vleugels tegen dikke donkergrijze wolken.

Lucio en Dario waren er snel en al gauw lag ik te slapen in de bus op weg naar goal in Bordano. Daar stonden tientallen deelnemers zo snel mogelijk in te pakken voor de regen losbarstte, iedereen blij en gezellig en ontspannen. Toch zal het niet verbazen als de taak alsnog ongeldig wordt verklaard – de laatste gaggles moesten in stromende regen landen en er zijn verhalen over hagel en regen bij het keerpunt. Wij gingen voor een laatste biertje naar de kroeg, daarna terug naar hq voor onze dinervouchers en meteen door naar de tent voor vegaburgers. Ik spurtte na de laatste hap naar de Spar om morgen toch wel weer bruin brood en ongezoete kwark te hebben, de mierzoete hap die in de lokale koffietenten te krijgen is krijg ik niet weg. Ik was nog op tijd om een wasje te doen, even douchen en nu bloggen en naar bed. Morgen misschien naar Gemona.