Gemona

Vandaag gingen we naar Gemona en de staf mocht geen vliegspullen meenemen. Never mind, m’n rug begon toch een beetje op te spelen. Maar aan de andere kant, het is een adembenemend mooie stek waar ik met m’n eigen auto nooit zou kunnen komen, de condities waren optimaal en het goalveld ligt op halve glij-afstand. Ik baalde dus toch wel een beetje. Gelukkig kon ik me uitgebreid bezighouden met het zoeken van de nummers in het hoge gras, het leek erg op paaseieren zoeken dus dat was wel leuk. Een aantal nummers waren er gewoon niet of ze lagen verkeerd, of de kaart was verkeerd. Hoe dan ook kwamen er zo’n vijf of zes vleugels verkeerd te staan met iets meer gedoe tot gevolg. Gelukkig waren alle veertig piloten in mijn rij weer heerlijk meegaand. Ik denk dat het wel veel helpt dat ik ze allemaal bij naam ken of anders wel probeer te onthouden, en ik ben ook niet overdreven streng. Ik probeer ze wel nogal op tijd in hun harnas te krijgen, zodat ze met het langzame starten van vandaag en de bloedhete zon soms meer dan een half uur stonden te smelten.

Toen de hele meute de berg af was liftte ik met Manu en Matthieu naar het goalveld, en met een paar koffies en ijsjes onderweg hebben we weer een hoop politieke opvattingen en pilotenroddels uitgewisseld. Het Franse team blijft geloof ik toch voor eeuwig mijn favoriete team, ook al zijn we inmiddels drie teamleiders een busje en veel piloten verder. Nou ja, Mario is weer terug en Francois gaat inmiddels ook al weer een hele tijd mee.

Op goal was ik ruim op tijd om de landingen te zien, en toen op enig moment m’n ex en de heks het veld op kwamen kon ik mooi met Jamie mee terug naar Tolmezzo, zodat ik m’n vakantie niet meteen hoef te laten verpesten. Heerlijk gegeten met de FAI-officials (die ook diner vouchers hebben alleen veel deftiger dan die van ons, de staf), op weg naar m’n auto kwam ik de Aussies tegen dus daar heb ik nog even mee staan nalachen en nu kan ik weer eens vroeg m’n bed in. Nog geen letter gelezen...