Rustdagje

Geluk met het weer en geluk met Tullio & Corinna. In twee dagen drie starts gemaakt vanaf Pisogne naar het vliegveldje in Costa Volpino, met de Fun, de Litesport en de Sport en de observaties van Tullio. Goed voor m’n zelfvertrouwen dat ie zich na de landing met m’n Litesport afvroeg waarom ik hem om begeleiding had gevraagd, ook al was dat één van de betere en ook makkelijkste landingen in tijden. Ik kan het heus wel, moet alleen zien de stress te verminderen die bij elk klein veldje en elke draaiende windzak veel te hoog oploopt. Volgens Tullio trok ik de Fun veel te hard aan, waardoor ieder bobbeltje wordt uitvergroot en waardoor ik nogal ongecontroleerd overpak en ook van schrik juist veel te langzaam op final kom. Het klinkt redelijk plausibel als verklaring voor mijn onoplosbare landingsprobleem, maar tegelijk weet ik niet zeker of dit is wat ik altijd doe. Ik vloog een stukje tit speed met de Litesport en dat leek toch wel heel erg hard, dus waarschijnlijk doe ik dat gewoonlijk niet.

Mijn post op facebook riep weer talloze ongevraagde aanwijzingen van talloze heren op, moet ik maar niet laten merken dat ik moeite met landen heb. Het is vast allemaal goedbedoeld maar toch is het irritant, omdat ze niet weten waar mijn probleem in zit en omdat ik nou juist postte dat ik me door Tullio laat begeleiden (nadat Cameron, Hans en Conrad me al alles hebben geleerd wat ze konden). De theorie weet ik helemaal, wat ik van Tullio wilde was feedback. Ik wilde graag dat hij heel precies bekeek wat ik doe en waarom ik te langzaam binnenkom, uitleg hoeft echt niet meer. Tit speed, kijken naar m’n point of arrival, benen bij elkaar, een paar meter boven de grond beginnen met uitronden en dan in de verte kijken, tenen door het gras, lichte grip en naar boven flaren, vleugel ietsje snel trimmen. Maar in alle spanning en snelheid kan ik zelf nauwelijks beoordelen wat ik nou eigenlijk doe, ik weet alleen dat ik meestal te langzaam aankom om nog goed te flaren. En dat Tom altijd hoofdschuddend vaststelt dat ik onveilig langzaam vlieg.

Jammerder dan het hele landingsgebeuren was dat ik met de Sport rechtstreeks naar het landingsterrein uitzakte, zodat ik nauwelijks kon voelen hoe anders of hetzelfde hij vliegt als m’n Litesport. Ik kreeg na de start m’n voeten niet in m’n harnas en tegen de tijd dat ik eindelijk gesettled was zat ik ver van de berg af en kreeg ik alleen nog wat turbulentie. Na ongelukken met schade vind ik dat nog wel het ergste, om prachtige kansen door m’n eigen stommiteiten niet te benutten.

Na het vliegen nam Tullio me mee naar de beste ijsbar in de regio, waar we twee dagen achter elkaar twee ijsjes namen omdat we niet konden kiezen en het zo ontzettend lekker was. ’s Avonds naar een goed restaurant met schitterend uitzicht op het meer. Ik herinner me de eerste keer dat Lon, Sarai en ik Italië binnen reden via het Comomeer. Het was al donker en overal zag je lichtjes, honderden meters boven de grond. Ik had nog nooit echte bergen gezien dus ik begreep niet goed hoe dat werkte, die lichtjes van dorpen op de hellingen. Magisch. Inmiddels ben ik talloze keren in en tussen en boven de Alpen geweest, dus ik begrijp beter wat ik zie als ik lichtjes tegen de hemel zie branden. Maar het blijft elke keer toch weer bijzonder voor een platlander.