Pilot diner en brass band

Toch wel flink rugpijn vanmorgen dus ik ging zeker niet vliegen vandaag. Dat is dan wel weer relaxed, zeker nadat de taak van gisteren niet geldig was zodat de startvolgorde hetzelfde bleef als gisteren, en dan ook nog op dezelfde berg. Ik hoefde dus voor niemand z’n nummertje in het gras op te zoeken en toen het starten eenmaal begon wisten ze heel redelijk zelf al achter wie ze aan moesten sluiten. Heb zelfs een paar vriendelijke woorden met Dan Vasylik gewisseld, en Roland en Nene begonnen zich bijna op tijd in hun harnas te hijsen. Het zag er moeilijk uit vandaag en de taak ging de bergen in, dus we verwachtten niet al te snel aankomsten op goal. We zetten ons neer in het cafeetje van Bordano, waar ook de officials en de Tjechen al zaten, en terwijl Manu en Francoise de livetracking volgden probeerde ik te lezen. Maar het was zo heet en benauwd dat ik om de drie regels in slaap sukkelde, zo heftig alsof ik jetlag heb. Eénmaal op goal werd ik wel wakker van de landingen van Alex, Manfred en de rest. Altijd weer een gaaf gezicht. Na zo’n vijftig landingen had ik er genoeg van en ik liftte met de fotograaf terug naar Tolmezzo voor een douche en schone kleren.

Ik had me wel opgegeven voor het pilot diner maar ik verwachtte dat het eten pas heel erg laat geserveerd zou worden en dan zou het waarschijnlijk polenta zijn, heel vies, dus Pedro, Claudia, Swiss Nic en ik haalden pizza. Toen we terug in de tent kwamen zat iedereen op het hoofdgerecht te wachten (polenta). Ik schoof bij verschillende tafels aan terwijl praten best lastig was door de serenades van een overigens leuk bandje. En toen kwam de koperband met Gianni op de sousa en een Pogues-en-Pixies-repertoire op driedubbele snelheid. Dat werd dansen en het draaide zelfs uit op een polonaise met Barbara voorop en uiteindelijk iedereen van de banken. Ik hoefde niet te vrezen voor botsende flirts want mijn mannen maakten zich uit de voeten, wel kwam er weer een nieuwe bij die liever wilden feesten dan scoren. Hier en daar werd een piloot onder dwang door zijn team weggevoerd en zelf sloop ik ook om twaalf uur weg, maar wat een feest. De band van de Britten in Laragne overtroffen.