Val Secca

Op zulke dagen is het de keuze tussen uren in het busje zitten, met als beloning goallandingen en blije piloten met verhalen uit de eerste hand, gezellig eten en laat in bed. Of helemaal alleen alle tijd van de wereld, de berg af wandelen, boodschappen en een wasje doen, zwemmen en lezen en vroeg slapen. Vanwege mijn gehalveerde nacht koos ik voor het laatste, maar daardoor mis ik wel alle opwinding. Volgens de meteoman is vandaag de mooiste dag van het hele jaar en ik geloof ‘m volkomen want de helderblauwe lucht staat vol cumultjes en in de middag blaast er een stevige wind door de dalen, bij 33,5 graad. Ze hebben een taak van dik tweehonderd kilometer gevlogen, 49 man op goal (en Manfred uitgezakt!). Supergaaf en m’n bewondering is aanzienlijk groter dan m’n jaloezie.

De start van Val Secca, Mte Crostis, ligt keihoog en je hebt een fantastisch uitzicht, maar het is ook een stijle smalle helling waar het lastig manoevreren is met 120 vleugels. Een paar nummers lag verkeerd zodat ik zeker vijf, zes man moest vragen om helemaal om iemand anders heen te sjouwen. Dat leverde her en der wat stress op dus voor het eerst deze week werd ik echt afgesnauwd. Toen de eerste tien de berg af waren ging het makkelijker en uiteindelijk hadden we ze al voor één of twee uur allemaal weg. Ik begon meteen te lopen en te genieten van de heldere lucht, de bloemen, vlinders, bijen, de koelte van de schaduw en de geur van dennehout en mos. Alle auto’s stopten om te vragen of ik een lift wilde, heel lief maar het stonk wel die uitlaatgassen. Net toen ik toch wel pijn in m’n voeten had kon ik in het busje springen en niet veel later lag ik in het ijskoude water van lago Cavazzo. Na een paar uurtjes afkoelen, lezen, wegdommelen, en weer opnieuw wisselde ik m’n couscous-voucher in en nu ga ik toch echt een keer voor tien uur slapen.