Leeg Tolmezzo

End-of-competition-blues, nu al. Ze wisten er gisteren toch nog een taak uit te persen, dankzij de onvolprezen weerman, vanaf Cuarnan wat ik met m’n stomme hoofd verwisseld had met Cornin. Dus lenzen weer uit, harnas terug in m’n eigen auto, en pas toen we al door Gemona reden ontdekte ik mijn vergissing. Ik had dolgraag vanaf Gemona willen vliegen dus ik bleef lang gefrustreerd. Geen erger verwijt dan zelfverwijt en ik had mezelf echt een mooie kans ontnomen. Maar uiteindelijk was de troost wel enorm: Igriza presenteerde de gouden oorbellen die hij voor me gemaakt heeft. Letterlijk schitterend, en het volgende uur veegde ik voortdurend m’n haren naar achter om ze aan iedereen te laten zien.

M’n laatste optreden als line manager was geen groot succes. Het ging snel zodat ik niet mijn gebruikelijke drie rondjes kon maken: eerst iedereen rustig vertellen achter wie ze staan, dan gaan zeggen dat ze in hun harnas moeten, en dan checken of ze op hun plaats in de rij staan. Bovendien waren er veel verschuivingen doordat de taak- en safety-committee leden traag waren, een paar piloten vrijwillig achteraan wilden sluiten, en ik stom genoeg met Gordon in discussie ging. Gevolg was dat ik Johnny Nilssen niet op tijd had gewaarschuwd zodat hij te laat was en ik hem naar achteren stuurde. Hij was woest en z’n vriendin was ronduit grof. Normaal gesproken excuseer ik me wel, ook al had ik volgens de ‘regels’ geen fout gemaakt en zei Trudy dat iedereen in de eerste plaats zelf verantwoordelijk is – waar heb ik dat toch eerder gehoord? O ja, m’n werk... Afijn ik ben over het algemeen aardig en conflictmijdend, in tegenstelling tot Kat die door de piloten een nazi werd genoemd (onder stress kunnen ze nogal overdrijven maar veel line managers gaan schreeuwen of zijn wel hysterisch streng), maar ik laat me niet door zo’n parapentesnol wegblazen. Trudy kreeg even later ook nog de volle laag van mevrouw Johnny, terwijl mijn terechtwijzing hem niet meer dan vier of vijf posities kostte. De echte toppiloten zijn over het algemeen veel volgzamer. Het zijn juist de mindere goden die heftig hun recht op hun exacte positie in de ordered launch verdedigen.

Goal was prachtig, met Peter Neuenschwanger die net de 400 meter cilinder niet haalde. Daarna kwamen, terwijl de lucht boven de bergen steeds zwarter werd, toch nog zo’n veertig man op goal, schitterend. Ik liftte met de Zwitsers terug en had een mooi gesprek met Damien en Olivia, aankomend politicologen, en danste na het eten met de staf. Het blijft altijd weer één van de leukste dingen van een internationale wedstrijd, het rondhoppen langs alle teams en de heel bijzondere relaties die we met elkaar door de jaren heen opbouwen. Het zijn mensen tussen de 20 en 65, mannen en vrouwen, West- en Oost-Europeanen, Japanners, Aussies en Kiwis, Noord- en Zuid-Amerikanen en een enkele Koreaan. Alle mogelijke beroepen opvattingen en lifestyles, absolute wereldtoppers, een paar iets mindere goden, chauffeurs en vrijwilligers. Mensen waar ik al meer dan twintig jaar vertrouwelijk mee omga, nieuwe gezichten, en mensen die ik nu pas wat beter leer kennen. Dit soort wedstrijden blijven hoogtepunten in mijn bestaan, zelfs nu ik niet meer mee kan doen.

De ceremonie was zoals gebruikelijk langdradig en bloedheet maar tja sponsors overheden en vrijwilligers moeten uitvoerig bedankt worden, en de top tien en de drie beste teams moeten natuurlijk toegejuicht en tussendoor was er deze keer een enthousiaste Braziliaanse drumband. Na afloop veel knuffels en wat tranen. Voor vanavond hebben we een whatsappgroep ‘leftover people’ gemaakt zodat we met elkaar kunnen eten en treuren over wat voorbij is. M’n auto is grotendeels ingepakt, nu nog onmogelijker met Jamies harnas aan boord maar zonder Kirsty, en morgenvroeg rij ik naar Iseo.