Superdag! Afgesloten met een echt avondje uit –
schoongewassen en pakkie deftig aan en Etzi nam ons mee naar een echt goed
restaurant vlakbij zijn dorp. En bracht Kirsty en mij ook weer de twintig
kilometer terug naar Tolmezzo, wat een luxe. En dat na een heel tof vluchtje
vanaf Gemona naar het goalveld in Bordano, terwijl de wedstrijdpiloten het
moeilijk hadden was het voor mij juist ideaal. Geen turbulentie, en het
doelveld voor mij alleen. Op mijn eentje zou ik nooit op Gemona kunnen starten
omdat mijn auto niet eens de berg op komt, en ik zou in deze contreien ook niet
zo snel een retrieve weten te regelen. En zonder een start vanaf de Cuarnan zou
ik waarschijnlijk nevernooit kunnen landen in Bordano, omdat ik echt te
schijterig ben om een oversteek te maken waar ik kilometers lang niet kan landen.
Dus vandaag kwam het allemaal mooi bij elkaar, ik heb er de rugpijn graag voor
over.
De wedstrijd verliep veel minder goed. Toen ik m’n vleugel stond
in te pakken hoorden we onweer rommelen en zagen we donkergrijze prut boven de
bergen hangen, dus de taak werd gestopt. En omdat er nog niet zo lang gevlogen
was betekende het geen geldige taak vandaag, iedereen nul punten. Dat riep
natuurlijk weer een hoop discussie en emoties op op de whatsappgroep, gelukkig
gesust door Gordon die de regels nog maar eens uitlegde en erbij vertelde dat
de Britten die op final hadden gezeten ook vonden dat het onveilig werd. Mooi
om te zien hoe de emoties daarmee weer kalmeerden. Maar het blijft een
categorie 1 wedstrijd en dat is altijd gevoeliger dan een cat 2.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten