bewolkt

Vanmorgen zat het dicht, en voor de middag werd ‘foehnig’ weer voorspeld. Dat betekende rustig opbouwen, wachten tot de wolken omhoog trokken, en een simpel taakje in het dal. Ik startte als eerste, bij uitzondering alleen omdat de wind er mooi op stond. Na wat gepiel in de huisbel leek ik er toch uit te zakken, pakte een paar honderd meter boven de vloer een prima bel en dreef al draaiend (ik werd er gewoon duizelig van zo regelmatig ging het) richting keerpunt. Vlak onder de wolken kreeg ik een forse bui op m’n kop, het leek me wijs om maar ns te stoppen met hoogte winnen, en toen ik na het keerpunt weer terug stak langs de berg zag ik ernstige regenbuien en wolken aan de overkant. Tijd om te landen. Tja en dat gaat dan net niet, het hele dal ging overal fors omhoog, het was werken om naar beneden te slippen en sink te zoeken. Vlak voordat ik op circuit ging werd m’n vleugel nog ns nat van het volgende buitje, de wind trok ook wat aan, ik moest dwars op het veld landen dus ik was volop gespannen en alert. Perfecte landing dus, ook omdat ik met Ropje en Harry besproken had dat ik ‘te vroeg’ moet flaren in plaats van altijd te laat te zijn en dan op m’n buik binnen te glijden.
De meeste anderen hebben gewoon de taak uitgevlogen, daar ben ik niet meer teleurgesteld over. Ben vooral blij dat ik op tijd een goede beslissing heb genomen, en een korte maar wel prima vlucht heb gemaakt.

Morgen regen. Ropje is naar huis, het voelt een beetje allener nu.

vrij

Dinsdag regen

Een typische Greifenburgdag. Vanmorgen wakker geworden met regen en de hele dag varieerde het van motregen naar echte regen en weer terug, nu is het zes uur en begint het op te klaren. We vervelen ons allemaal een slag in de rondte, ik gebruik de tijd maar om na te denken over m’n liefdesverdriet en hoe ik nou verder kom. <> Dus dan maar zonder hem, via omwegen. Praten met de mensen die ons allebei goed kennen, die ieder hun eigen invalshoek hebben en vaak inzichten verschaffen. Ik heb hier tien mentoren, en verdomd dat helpt!

Gisteravond knapte het open, als een enorme kloppende puist. Ik zie nu hoe cynisch Koos is, hoe hij over lijken gaat voor z’n eigen gerief, plezier. Hij wordt gedreven door behoefte aan applaus, daar was ik ook verliefd op, maar die zucht is zo allesoverheersend dat niets anders telt. In mij is een knop om gegaan, uit, ik ben niet langer verliefd. Bevrijd.
Ik wil hem sowieso niet meer. <> Wat kan fantasie toch een handige afleider zijn.

snowboarding

Gisteren m’n eerste schuifjes op een snowboard gedaan, erg leuk en dodelijk vermoeiend. Het bevalt me wel om veertig te zijn: waterskiën kitesurfen en snowboarden, twintig jaar geleden had ik er echt geen zin in gehad. Er tekent zich wel een patroon af, ik ben niet bang en hou van snelheid maar enige vorm van techniek is aan mij niet besteed. Zwaaiend en struikelend knal ik zo’n baan af. Ik ga ook altijd te lang door, na een paar uur ben ik zo verschrikkelijk moe dat het alleen nog maar slechter gaat, en er zit nog wel een restje verstandigheid in me dat dan vindt dat ik zou moeten stoppen, maar als een klein kind wil ik honderd keer nog één keertje, één laatste poging om het een keer helemaal zonder vallen te doen. Dat lukt natuurlijk steeds minder. Doet er ook niet zo heel veel toe, ik hoef het ook niet goed te leren, alleen maar een middag lol hebben. Dat is wel weer gelukt.

reacties

Wel leuk, reacties op m'n blog, maar vaak zie ik niet van wie een reactie komt. Daar kan ik dan ook niet op reageren. Laat dus ajb een naam en/of emailadres achter.

Vleugels

Ik was laaiend enthousiast over het prototype waar ze me woensdag op lieten vliegen, een Airborne Sting 3 middenmaat geloof ik, dus ik heb Scott beloofd er iets over te schrijven. Beetje lastig wel want ik heb zo weinig vergelijking, ik vlieg zelden op masttoestellen. Het was in ieder geval erg licht en makkelijk, en ik had de indruk dat ie uitstekend gleed maar ook dat is moeilijk te zeggen in de soarband.
Ook de vergelijking tussen m'n laminar zero7 en de litespeedS gaat mank. Allebei heerlijke vleugels, licht, waardeloos qua glijden maar dat ligt waarschijnlijk meer aan mij dan aan de vleugel. Ik ben erg gelukkig met de litespeedS maar het is niet eerlijk, de laminar was iets te groot voor me en ik heb bij de litespeedS allemaal sjieke extra's aangeschaft: smokesail, carbon leading edges. Dat scheelt allemaal zoveel dat een vergelijking met een gewone litespeedS misschien net zo uitvalt. De laminar is in ieder geval makkelijker in te pakken al heeft Moyes eindelijk de pakzak groot genoeg gemaakt. Landen kan ik met beide vleugels niet, ligt ook al niet aan het toestel. Ze zijn ongeveer even duur, ik heb veel vertrouwen in beide dealers in Nederland, en ze wegen ook ongeveer hetzelfde.
In ieder geval wil ik ook nog een enkeldoekertje hebben, de Fun was geweldig maar een Mars of een Falcon zou ook prima zijn denk ik. Iets simpels, lichts en goedkoops.

Crackneck lookout

De laatste vlucht gisteren was weer brilliant. Met een grote Fun 190 vloog ik langzamer dan de parapenters, zodat er geen windgeruis was. Ik kon de arenden horen fluiten en piepen, de branding op de achtergrond, verder niks. Blauw-turkoise zee met witte schuimkoppen, groene begroeiing op de cliffs, gele parapents. Schitterend. Een uurtje rondgedobberd en met de zee-arenden ver boven het water omhoog gedraaid, met Cameron geraced, om de pents gedraaid. Na afloop kreeg ik een hoop fotoos van de locals kado, ze vinden het allemaal helemaal te gek een buitenlandse piloot die naar Newcastle komt en nog een meisje ook. Ik had wel willen blijven maar vermoedelijk verdwijnt het tijdloze relaxte vakantiegevoel.
Nu in Singapore proberen onze ogen open te houden. Het is weer winter, morgen sjouwen met bagage en vuile was opruimen. Jammer dat het over is. Maar ik heb geweldige vooruitzichten, ik ben binnen voor de preworlds op Laragne en het ziet er naar uit dat de EK teams van 5 + 2 heeft zodat ik daar ook mee kan doen. En dan de womens worlds. Het kan een goed jaar worden.

Newcastle

De laatste week is gelukkig niet zinloos opgegaan. Het eindfeest van de Bogong Cup was te gek, de Fransosen blijken waanzinnig goeie dansers. Vooral Mario en Laurent, jongens die kunnen bewegen. Na twee uurtjes slaap met Roman naar Sydney, in de stromende regen. Vrienden van Roland stellen hun huis open voor piloten, terwijl ze zelf een paar weken in Europa zijn. Super zulke gastvrijheid. Hans en ik hebben een dag lang door Sydney gelopen, boodschappen gedaan, sights gezien, me laten martelen door een Chinese masseur. De volgende dag met m’n nieuwe carbon leading edges gevlogen op Stanwell Park, zonder instrumenten toch prima boven iedereen uit termieken. Leuk om te merken dat ik genoeg gevoel in m’n vleugel heb.

Gisteren met Katarina naar Newcastle gereden en een uurtje gesoard op een Sting 3, fantastisch. Makkelijk, mooi, gezellig. Zelden heb ik zo ontspannen gevlogen, puur genieten, geen doel geen stress geen pijn. Nadeel van het doelloos ronddobberen is wel dat het snel saai wordt, na de zoveelste stall en duik en bocht vond ik het wel mooi geweest.
Vanmiddag kunnen we misschien in het binnenland vliegen, en dan is het echt over. Morgen vroeg op de trein, afscheid nemen in de fabriek en dan naar koud nat grijs Nederland. Ik wil hier blijven, me helemaal ongans vliegen, genieten van de zon en de laid back sfeer. De komende maanden maar eens onderzoeken of ze nog politicologen nodig hebben in Newcastle.

laatste dag

Het zeikt en de wolken hangen op dakhoogte. De protestcommittee en de toppiloten maken zich eindeloos druk over de taak van gister, wat Heather ook beslist ze zit altijd fout. De piloten laten zich van hun onvriendelijkste kant kennen, waardeloos. Het was niet gevaarlijk gisteren maar wel oneerlijk. Voor mij maakt het niet uit, of ik nou als 43e of als 47e eindig dat boeit niet. Ik was blij met de vlucht, merkte goed hoe veel ik geleerd heb. Het is niet te zien aan de scores maar ik vlieg beter, m’n beslissingen zijn beter en m’n techniek gaat vooruit, en vooral mentaal gaat het uitstekend.
Gisteravond weer een geslaagde dinerparty bij de Frenchies, lekker eten en goed gezelschap. Babbelen spelen lachen drinken. Niet teveel, een kater per wedstrijd is genoeg.
Vandaag moet ik een lift naar Sydney zien te regelen, het begint een beetje nijpend te worden. Scott heeft waarschijnlijk nog wel plaats maar hij vertrekt vanavond direct na de ceremony, en ik ben dol op parties dus ik wil liever morgen pas weg. Nic gaat waarschijnlijk gewoon naar Stanwell Park maar hij zal het pas op het allerlaatste moment beslissen en ik wil niet het risico lopen dat ik hier dalijk vast zit met m’n vleugel. Ik ben blij dat Hans ook een lift zoekt, kunnen we met z’n tweeen een plan trekken. Ik hoop de vleugel droog te vliegen maar misschien lukt dat logistiek niet meer.
Scores: http://weshill.customer.netspace.net.au/bogong%202008%20totals.html

regen

Mount Mystic vandaag, met een dunne laag stratus die langzaamaan dikker werd. Ik heb de verkeerde pijnstillers geslikt waardoor ik niet helemaal fris ben maar ach, het blijkt maar weer dat ik er vooral beter van ga vliegen. Ik start vroeg, zit lang boven iedereen maar word uiteindelijk door de gaggle ingehaald. Het is eigenlijk pas de eerste keer dat ik echt met de gaggle samen omhoog draai, langzaam, moeizaam, maar we draaien allemaal perfect in de kern die over de berg zigzagt. Als we allemaal boven zijn steekt iedereen en ik ga mee, maar ik blijf enorm achter ondanks vol vg. De volgende bel mis ik volkomen, ik hoor nooit meer een piepje en ik glij onder de steeds zwarter wordende wolken door naar een groot terrein. Corinna staat er al, en Andrew even later ook. Even verderop staat Atilla. Ik sta gewoon bij twee wereldkampioenen in het veld, ha! Kort maar erg goed dagje, ook al krijgen we er geen punten voor. Nou gauw naar bed en hopen dat er morgen nog gevlogen kan worden.

genoeg gevlogen

Ik start als tweede, eindelijk eens geen uren wachten in de hitte. Vrijwel meteen na het ontkoppelen zak ik er snel weer uit, en ik ploeter boven de rij wachtende piloten om niet te landen. Een herstart kost veel meer energie dan geduld en werken. Het lukt, en als een van de laatsten neem ik de startcirkel. Ik hoor over de radio dat ik alweer enorm achterop lig maar het maakt niet uit, de pijn in m'n spieren is draaglijk na een behandeling van Heather, het uitzicht is mooi en ik wil alleen maar vliegen, hoef niet te winnen. De hele vlucht van vier uur zit ik toch wel erg veel erg laag, meestal vind ik een belletje op het moment dat ik m'n positie aan de chauffeur doorgeef. Net alsof je een paraplu meeneemt dan weet je zeker dat het niet gaat regenen.
Na 95 km is het dan toch wel over, en goal is nog 43 km verderop. Ik zit net boven een wat heuvelachtig gebied dus ik kan niet willekeurig tot 50 meter draaien en dan op final, moet toch even opletten dat ik een ruim landingsterrein haal. Ik wil wel in ieder geval 100 km hebben, en dat lukt met een uur ploeteren onder de 100 meter.
Vrijwel meteen komt er een enorm grote boer naar me toe, heel vriendelijk en behulpzaam. Maar hij laat wel weten dat hij, z'n broer en diens twee zoons al heel lang bachelors zijn, en ik voel me toch een pietsie kwetsbaar. Geen radio- of telefooncontact met m'n team en de laatste keer dat ik m'n positie doorgaf zat ik 5 km verderop. Nou ja, ik zie wel hoe het loopt. Uiteindelijk zit ik uren bij de broer op de bank, de man zegt niet veel dus ik doe m'n best om wat conversatie te maken. Ondertussen probeer ik Montse te bellen via de landline. Om een uur of acht 's avonds hoor ik ze ineens op de radio, en een uurtje later ligt m'n vleugel op de auto en zijn we op weg naar huis.
Bij de landowner raffle wint een van mijn briefjes: de familie die me bij Grenfell ongewoon hartelijk heeft ontvangen krijgt een gigantische kadomand. Mooi zo.
Scores: http://www.moyes.com.au/forbes2008/Forbes2008Overall.htm

Inmiddels hebben we al twee rustdagen in Mount Beauty achter de rug. Die hadden we nodig ook, na wat overmatig feesten. Het maakt niet uit, ik ben zeer voldaan met 22 uur vliegen en zo'n 500 km in een week.

Forbes flatlands

Moe moe moe. M’n schouders en onderarmen doen pijn, ik slaap veel te weinig, ik ben continu enorm duizelig misschien van te weinig zout ofzo. Maar no worries, het vliegen hier is fantastisch. Schitterend landschap, no stress landingsmogelijkheden overal, een erg leuke sfeer onder de zestig deelnemers (14 landen, de wereldtop is er in ieder geval bij). Topchauffeur, een Spaans meisje dat ’s ochtends onze boterhammetjes smeert, altijd aan komt rijden als ik m’n zeil net aan het opvouwen ben.
Vanaf de grond doet het landschap me denken aan een schitterend kinderboek, Lupineke, dezelfde sfeer van groot en leeg en prachtig. We zien vaak groepjes grote konijnen dat blijken dan wallabies te zijn, lizards van een halve meter lang, witte vogels met gele kammen grijze vogels met roze buikjes groene vogels. Ik word er dromerig van en knorrend tevreden.

De vleugel is geweldig, de beste die ik tot nu toe gehad heb, maar ik moet wel nog erg wennen aan het sturen. Termieken gaat makkelijk omdat ie zo licht is, maar het glijden in de rommelige lucht is een gevecht. Ik ben gewend om forse continue input te geven en een beetje op gevoel te sturen, nu moet ik korte rukken geven. Dat vergeet ik steeds en dan ben ik meer tegen de vleugel aan het vechten dan er mee aan het glijden.
Ik probeer ook de vario van Bart te gebruiken maar ik kan het geluid alleen verdragen als ik op m’n eentje hoog zit. Het ding maakt zoveel piepjes en toontjes dat het een compleet concert is, en als ik me moet concentreren heb ik toch echt m’n vertrouwde simpele piepje nodig. Het is wel ideaal dat ik het apparaat kan leren kennen op deze manier. Shedzy helpt me de route erin te zetten en de startcirkel te programmeren, perfect.

Nog een paar dagen Forbes, ik ga ergens onderaan in de scorelijst eindigen maar waarschijnlijk niet als allerlaatste. Dan naar Victoria, bergvliegen. Ik zie wel op tegen de relatief kleine landingsterreinen want het landen is nog steeds niet je dat, maar goed ik heb nog een paar landingen hier te oefenen en ik sta wel meestal netjes op m’n benen. Ik blijf bangelijk en daardoor langzaam, spreek mezelf ernstig toe op final maar elke buiklanding is een bewijs dat het nog niet echt goed gaat.

Nu m’n boterhammetje met avocado pomodore kaas en tuinkers naar binnen werken, ontbijt en lunch ineen want ik heb geen tijd meer later om te lunchen. Dan gauw naar de briefing, en opbouwen.

oud nieuws (30 december)

Jetlag was vrij snel verdwenen, verkoudheid valt mee en ik heb zelfs best geslapen. En dat alles hier in het paradijs tussen de dolfijnen, haaien roggen zeekoeien turtles pelikanen. Ze zwemmen voortdurend rond de boot en tot op het strand, schitterend alleen durf ik niet te zwemmen. Iedereen zegt dat er al lang niemand meer is aangevallen maar ik ga het toch niet uitproberen, heb geen lol als ik probeer te zwemmen zonder me druk te maken om beesten met grote tanden.

De crew is helemaal goed, Kees de schipper helemaal in z’n element, Mickey beeldschoon miniatuur he-mannetje en Sergio steretiep klunzige lollige superfotograaf. Ik doe wat ik me voorgenomen had, helemaal niks. Beetje op het dek liggen beetje zwemmen af en toe aan een schoot trekken of het roer een duwtje geven maar verder vooral niks. Genieten van de waanzinnige kleuren en de warme lucht over m’n huid.

Vanavond oud-en-nieuw, morgen om zes uur op om naar Carnarvon te racen terwijl we door een cycloon op de hielen worden gezeten. Ik bid dat ik m’n vlucht haal. Dan vliegen, heb ik ook zin in. Eindelijk weer ns de lucht in, m’n nieuwe vleugeltje leren kennen. Perfecte landingen maken.

zie ook http://www.geocities.com/khbakker/sbxmas2007.html

winter

Het is koud helder en mooi in de stad, alles zit onder een laag rijp. Helaas nog niet schaatsbaar. Vanaf morgen wordt het weer pokkeweer, mooi zo dan is het extra leuk om naar de zon af te reizen.
Nou nog even inpakken, daar heb ik zo'n hekel aan dat ik voortdurend klusjes loop te doen die ineens veel urgenter zijn dan bedenken wat er mee moet naar Oz.

Harnas

Halleluja m'n harnas is zojuist bij Moyes afgeleverd. Ik heb nog niet gehoord hoe hoog de rekening is, maar ik kan volgende week vliegen met m'n eigen spullen, perfect. En dan nog bovendien met alle extra vario's die ik te leen heb gekregen, ideaal om uit te proberen of ik iets nieuws wil kopen.

Naar Australië

Het lijkt op de valreep goed te komen met m’n harnas. Vanmorgen kreeg ik een mail van Vicki dat de douane het vrijgegeven heeft en ik neem aan dat ze het morgenochtend in huis heeft. Pfoeh. Kan ik misschien toch nog vliegen in Forbes, zij het tegen een waanzinnige prijs (die grap met het harnas heeft me waarschijnlijk meer dan duizend euro gekost, jeetje). Lekker als ik me daar niet meer druk om hoef te maken, nou alleen nog inpakken, me passief mee laten voeren met alle vliegtuigen taxi’s trimarans enz en me geen zorgen maken om jetlag vermoeidheid of anderszins ongesteldheid. M’n verkoudheid begint een beetje af te lopen, ik heb goed getraind de laatste maanden en heb alle bijbehorende blessures redelijk in bedwang, ik ben niet meer afgevallen de laatste tijd en ik heb er gewoon zin in. Oz here I come!

mentale zaken

Met Christine besprak ik dat wij allebei graag wedstrijden vliegen, ons enorm inspannen om zo goed mogelijk te scoren. We kunnen er goed mee leven dat we uiteindelijk in de ranglijsten niet echt meetellen, het gaat niet om het scoren ten opzichte van anderen, maar we willen wel heel graag beter presteren dan in een eerdere wedstrijd.

Maar tegelijk laten we het nogal afweten bij het vliegen buiten wedstrijdverband. Als we gewoon individueel vliegen geven we relatief snel op, trouwens we beginnen niet eens met een duidelijke taak te stellen. Pas in de lucht verzin ik vaak wat ik vandaag ns zal gaan doen, ik dobber wat halfhartig rond en zak er dan na een uurtje uit, op een groot en handig naast de weg gelegen landingsterrein.

Het is wel waar dat uitzakken tijdens een individuele vlucht een drama kan betekenen voor het ophalen. Het ergste is als je niet heel ver komt, helaas uitzakt, en je dan het schompes moet sjouwen en eindeloos moet liften en rijden om jezelf en je spullen weer thuis te krijgen. En dat mogelijk allemaal voor slechts een heel klein vluchtje. Terwijl het tijdens wedstrijden meestal beter geregeld is dus het ophalen gaat altijd makkelijker, en de afweging om dit soort risico's te nemen is ook anders want je kan alleen maar scoren als je er ook echt voor gaat, inclusief ophaalongemak.

Toch maken we het zo zelf onbevredigend. Liever een hoop logistieke ellende met als beloning incidenteel een supervlucht, dan er te weinig voor gáán.

Nou ja het blijft lastig, want ik heb ook wel een paar 'traumatische' herinneringen aan gruwelijke retrieves, die de pret van de vlucht volkomen teniet deden.

sportcongres

Jezus alweer een boete, dure buurt hier! Deze keer voor het fietsen over de afgesloten Laan van NOI, ze konden hele massa's fietsers gewoon opvegen. Het viel nog mee dat ik geen boete kreeg voor het niet bij me hebben van een identiteitsbewijs. Nou ja had ik maar niet zo lang moeten kletsen in het zwembad, als ik normaal op tijd weg was gegaan was de fuik er nog niet geweest. Ik stond juist met twee zwemmaatjes die eigenlijk triathlonners zijn te praten over het innovatie in sport congres van vandaag, harstikke interessant. Een meneer die liet zien dat zwemmen eigenlijk een heel andere beweging is dan iedereen denkt, kleren met sensoren erin geweven, eindeloze onderzoeken naar golfballen en renschoenen, het nieuwste soort zeil voor de Volvo ocean race boten. Ik ga proberen de nieuwe contacten ook te gebruiken, want zeilvliegen is natuurlijk aan alle kanten harstikke innovatief maar tja we hebben weinig geld dus ik moet nog even m'n hersens breken over nuttige projecten. De meest interessante was de zwemman, die zou ons kunnen helpen met trainen en daar hebben we wel het meest direct behoefte aan denk ik. Maar helaas die zit dan weer in Japan.

Vleugel verkocht

Gek gevoel, ik ben natuurlijk keiblij dat ik de laminar verkocht heb voor een mooie prijs, nou ik een nieuwe vleugel in Australië besteld heb. Maar ik was ook behoorlijk bedroefd toch om afscheid van m’n gebakkie te nemen. Gelukkig is de koper weer een harstikke aardige piloot die meteen de sterren van de hemel vloog met m’n vleugeltje, dat maakt het makkelijker om ‘m aan hem mee te geven. Ik heb ondertussen op zijn oude Titan van Ellipse gevlogen, jeetje binnen vijf minuten was het me duidelijk dat hij de laminar wel zou kopen. Wat een zware tank zeg zo’n Titan! Een 12,5 met mast, maar minstens vierendertig kilo en niet de bocht in te krijgen. Geen wonder dat hij een andere vleugel zocht.

Geheel vleugelloos op een prachtige oktoberzondag, wat een drama. Gelukkig heb ik m’n mooie tijd goed kunnen besteden, een tante bezocht die ik erg graag zie, haar tuin geplunderd en mijn tuin volgeplempt met planten die mogelijk nog eens gaan bloeien hier. Daarna waterskieën, voor het eerst. Dat ging eigenlijk helemaal niet slecht, het lukte niet om de bocht om te komen maar ik haalde het wel tot die bocht terwijl beginners meestal niet eens bij de start weg schijnen te komen. Na een uur was ik zo verschrikkelijk koud dat ik stond te rillen als bij m’n eerste soarvlucht boven Sapeney, ik vond het wel welletjes. Thuis in het bad, geweldig, wat fantastisch om een huis met bad te hebben.

Eindelijk weer eens lieren in Nederland

Gisteren het broertje van Wouter mee voor een reportage die hij hoopt te verkopen aan een Haags krantje. Daardoor de hele dag vragen en dus proberen te formuleren hoe het is, dat vliegen, en waarom. Ik probeerde te beschrijven hoe het voelt om te spelen in een soort kijkdoos, vergissing natuurlijk want ik heb heel persoonlijke associaties met kijkdozen (vind ik prachtig) die niet iedereen deelt. De aarde, schitterend, prachtige kleuren en structuur en patronen, als achtergrond, ver weg. Wij drieën en een paar vogels in de glasheldere lucht zijn het enige wat beweegt, de drie dimensies zijn oneindig en maken een gigantische lege ruimte waarin alleen wij, heel klein, bestaan. Ik zie de zon spiegelen op de leading edge van de andere delta. De parapent draait rustig grote cirkels naar me toe. Een vogel vliegt in een rechte lijn, lijkt ons niet op te merken. Ik hoor en voel alleen mezelf, ben druk bezig om het belletje vast te houden en alles om me heen is stil.

Matthijs vroeg waarom ik vlieg. Moeilijke vraag, het antwoord was natuurlijk omdat ik niet anders kan en wil, omdat ik het altijd heb gewild, omdat ik de hoogte in wil en echt wil vliegen zoals een vogel zoals een zwemmer in de lucht. Daar nam hij geen genoegen mee, ik moest me nader verklaren. Vliegen met een zeilvlieger is ècht vliegen, je vliegt met je lichaam je hele lijf doet mee en het zijn de bewegingen de inspanningen van je lijf die maken of en hoe je beweegt in de lucht. Het is niet een vliegmachine waar je in zit, je bent zelf de vlieger. En natuurlijk het vooroverliggen, vliegen met je hoofd naar voren en je gezicht naar beneden, volgens mij de enige echte vlieghouding. Die twee aspecten maken dat ik nooit iets anders zou willen dan zeilvliegen, niet parapenten omdat je dan achterover zit en niet rigid of zweefvliegen omdat je dan niet met je lijf stuurt maar met een stick of met flaps. En natuurlijk al helemáál nooit gemotoriseerd, het idee!
Grappig dit is de eerste keer dat ik zelf begrijp waarom ik zo monomaan alleen maar wil zeilvliegen.

Slechte score

Ik ben geëindigd als 55e van de 62, iedere dag binnen anderhalf uur uitgezakt een paar keer niet eens de startcirkel gehaald. Heel slecht, maar ach ik heb gevlogen en bijna zonder schade (ok paar blauwe plekken) geland. Ik weet dat het een compleet mentaal verhaal is, best gek dat het dan toch zo lastig is om er iets aan te doen. Wat me nu echt de das om heeft gedaan denk ik is m’n focus op grote vrije landingsterreinen. Ik durf gewoon nergens heen tenzij ik heel hoog zit, en zodra ik een pietsie hoogte verlies keer ik richting een aantrekkelijk terrein.
Na m’n crash bij Aspres vier jaar geleden ben ik voortdurend bezig geweest om m’n landingstechniek te verbeteren. In december was ik daar nou net mee bezig maar wel op de verkeerde plaats zodat ik hard tegen de helling aanpletterde en twee ribben brak, een boel kneusde en vooral een enorme angst voor de landing opliep. Ik ben toen meteen zoveel mogelijk gaan vliegen en landen, ik wilde voorkomen dat die angst zo diep zou gaan zitten dat vliegen een probleem zou worden. Deze week had ik het er met Kristoffer over die er in december ook bij was, hij was toch wel verbaasd over het totale gebrek aan hulp van Koos toen. Die liet me in de steek, ging zelf van Gourdon vliegen (ik oefende vanaf Kennedy) en advies of hulp kwam alleen met de grootste tegenzin. Nu achteraf vind ik het vooral ontzettend zonde dat ik toen die week niet voortdurend begeleide landingen heb gemaakt, zodat ik eindelijk eens m’n techniek weer had kunnen opvijzelen. Het probleem is dat ik dat wel bij een instructeur kan doen (maar ja wanneer? ) maar eigenlijk had ik alleen vertrouwen in mijn held Koos. Ten onrechte dus.