vooral veel rijden

Beslissingen nemen is meestal lastig, helemaal vervelend wordt het als je het ene na het andere foute besluit neemt. Het begon natuurlijk al met die tweede grappa gisteravond. En dan vanmorgen, niet eerst langs het landingsterrein om te overleggen met de locals. Alle zooi langs het modderpad naar de start sjouwen terwijl de eerste regendruppels beginnen te vallen. Te snel weer inpakken omdat het regent. Wel een half uur met Christian kletsen, om dan alsnog te vertrekken terwijl het alweer een uur droog is. Als we op weg naar beneden tandem-Bernie weer tegenkomen, niet omkeren om alsnog te gaan vliegen. Als we op de snelweg naar Bern zitten en de zon begint echt te stralen, toch niet omkeren. Nou ja, als ik niet zo moe en katterig was geweest en als de auto naast de start had gestaan dus als ik niet van die blauw-gedeukte schouders had gehad, dan was het veel logischer geweest om even te wachten, om een tweede keer de hele handel naar de start te sjouwen, om dat glijvluchtje toch maar gewoon te doen. In plaats daarvan zijn we naar Kanfen gereden, waar ik nu in een stinkende container-kamer snel zal inslapen. Hopelijk kunnen we morgen nog een startje doen.

Zondag
Het F1-motel in Thionville is geen succes. Extreem gehorig, en vol luidruchtig volk. De lakens stinken naar rook, de wifi werkt nauwelijks, plee en douche zijn buiten de kamer en het ontbijt is Frans. Never mind de lucht ziet er goed uit.

Dudelange
Vier uur rijden, tien minuten naar boven. Twintig minuten opbouwen, vijf minuten voordat m’n gespen dicht zijn. Drie minuten vliegen, half uur inpakken, twintig minuten naar boven lopen. Auto pakken, vleugels ophalen, dertig minuten en weer opbouwen. Achttien minuten opbouwen, vier minuten vliegen, vijfentwintig minuten naar boven lopen. Half uur spullen ophalen, vijftien minuten opbouwen, vijf minuten vliegen. Hahaha ik ben harstikke moe maar het was heerlijk, perfect weer, zonnetje, zacht windje, een troep Belgische schermvliegers voor wie Maya en ik een leuke bezienswaardigheid waren. Deltadames, dat zie je niet dagelijks. De sfeer was super goed, elke keer als wij klaar waren om te gaan starten mochten we vóór, gezellig keuvelend met een Fransoos het pad naar boven zwoegen. Met een trui en vijf kilo minder kon ik zelfs m’n harnas dicht krijgen. Het duurt nog uren voor ik m’n voeten erin kan steken, en de rits dichttrekken gaat ook maar half, en ik heb de angle of dangle niet bepaald onder controle, en m’n hoogte moet ik ook maar ns serieus gaan bepalen. Plek voor m’n survivalpakket (korte broek, New Scientist, landkaart, proteinedrankje, zonnebrandcreme, hoedje, mueslibars) is er zeker niet. Toch vind ik het schitterend, zo’n slick harnas heeft nog niemand.

Interlaken

Het was uren rijden en vooral zoeken naar Interlaken, Beatenberg, maar het was allemaal even schitterend. Blauwe lucht, groene spiegelgladde meren, witte bergen. Schitterend schitterend. Overal waar we fout konden rijden deden we dat ook, dus pas tegen een uur of vier waren we klaar om te starten. Ik was enigszins nerveus vanwege het onbekende gevoel van het harnas, stijf en de boot is enorm lang dus je loopt nog giraffiger dan normaal, maar de startplek zag er perfect uit en Leo en Maya vonden het helemaal prima dat ik als eerste zou gaan.
De start was een eitje, maar toen ik m’n rits probeerde dicht te trekken had ik ineens m’n Jack-the-ripper in m’n hand, zonder borgtouwtje. Shit. Eerst dat ding teruggefrot, ondertussen geprobeerde de piepjes te pakken, en op zoek naar m’n rits. Die zat helaas volkomen vast, en na tien pogingen gaf ik het op. Mogelijk daardoor lukte het niet om de angle of dangle te wijzigen, ik kon in de verste verte m’n butt lever niet vinden hoe enthousiast ik m’n reet ook de lucht in duwde, en voor ik goed en wel met m’n nieuwe speelgoed had kunnen rommelen moest ik alweer landen. Dat bleek nog een volgend dramaaatje op te leveren want in plaats van m’n beenbanden hing ik volledig met m’n tieten op de veiligheidsgesp, heel onaangenaam. M’n landing was wel prima, nogal makkelijk in een megawei met een fijn zacht windje.
Nou ben ik sjagrijnig, ik ben moe van al het rijden en net roept Nic dat m’n harnas lekt, ja hoor twee liter water uit m’n waterzak heeft fijn m’n gloednieuwe harnas + chute ingewijd. Beter dat ik vroeg naar bed ga.

Wiekendje Zwitserland

Ik ben al dagen opgewonden als een kind voor Sinterklaas. Vandaag snel naar Zwitserland gereden, te snel, Nick zou pas na zevenen thuis komen. Dan maar even een toeristisch uitstapje, naar het Habsburg, prachtig gerenoveerd. Super hier, er hangen paraplus voor wie in de nattigheid toch wil rondlopen.
M’n harnas ziet er waanzinnig mooi uit, echt perfect. Het wordt nog wel een ingewikkelde klus om de chute erin te pakken, een Metamorfosi in een WillsWing en dan ook nog met van die gladde maar lastige ritssluitingen. We zitten al aan de wijn, niet handig als er nog zo’n precisiewerkje moet, maar ja het is wel een beetje feest.

dag LA

Nog maar één dag, en ik heb nog niet eens m’n boek uit (over de informatiehuishouding in de strafrechtketen, ok ik beken ik ben een übernerd). Tijd om de balans op te maken. Het was heerlijk. Blij dat ik twee van m’n beste vrienden weer ns uitvoerig gesproken heb. Dat ik kan zien dat het ze goed gaat, dat hun geliefde precies de goeie man is. Heerlijk om mooi weer te hebben, om helemaal niks te hoeven doen, nergens over na te hoeven denken. Ik ben waarschijnlijk zo’n vijf kilo aangekomen van alleen maar lekker eten en zitten: in de tuin, op een stoel, in de auto, in een restaurant, in de spa. Fantastisch organisch voer overal, de beste exposities, en die zon, 27 graden gok ik, verrukkellijk. Frustrerend kleine kleren op Melrose avenue, hell ze weten wel hoe je je groot en lomp kan voelen. Goeie kapper, hier is de service vanzelfsprekend. Maar ook, op St Monica blvd, daklozen die hun volgeladen winkelkar moeizaam van vuilnisbak naar vuilnisbak duwen. Winkelbediendes die wanhopig proberen je iets te verkopen omdat ze de hele dag voor nop in een lege winkel staan, ze krijgen nauwelijks uurloon. Overal ‘organic’ en ‘eco’ en ‘green’ in een stad waar je zonder auto niet kan bewegen, waar de koelkasten industriële proporties hebben, waar alle kranen lekken. Calorie-aanduidingen naast de prijs van gebak en snoepgoed. Enorme tips waar belastingbetalers denken dat ze beroofd worden door werklozen.
Het is een gek land en het zijn gekke lui. Ik loop voortdurend Europa, Australië en de VS te vergelijken. Welvarende democratische markteconomieën met een cultuur van vrijheid, gelijkheid en broederschap, maar wel drie keer met verschillende kenmerken en verschillende keuzes in de trade-offs die er onvermijdelijk zijn. Ik zou de bescherming van zwakkeren willen die we in Europa hebben, de zon en het gebrek aan vormelijkheid van Oz, en het enthousiasme en positivisme van de VS. Can’t have it all though.

Nou moe ik zit bij de gate, ruim op tijd maar dat is maar goed ook want je moet hier in Washington zo ongeveer met de paardentram naar de Dulles International Airport. In wanhoop heb ik een Marokkaanse taxi gedeeld met een Spaanse en een Argentijn op weg naar Equatoriaal Guinee, erg internationaal allemaal. Wel heerlijk om even de stad in te gaan, het was prachtig weer hier en ik heb een paar schitterende Vermeers en Rembrandts gezien in het Smithsonian. En een parade, iets met St. Patricks Day denk ik, het stikte van de Ieren maar ook soldaten en Bolivianen en porsches. Kleumende dansmariekes, blèrende luidsprekers, wuivende beauty queens en vaandelzwaaiers, heel leuk allemaal. En ik heb iets kunnen eten, dat was wel nodig want United zorgt nergens voor. Ook niet voor kussentjes trouwens, op een nachtvlucht. Voor alles wat vroeger bij de prijs was inbegrepen moet je nu bijbetalen, zelfs voor beenruimte. En dan nog zit je in een oude rammelkast waar de overhead bins volledig bezet worden door gigantische koffers (‘handbagage’) zodat ik m’n rugzakje ergens weg moet proppen waar ik liever m’n voeten had gelaten. Nou ja als ik straks op tijd thuis kom en een beetje kan slapen moet ik niet klagen.

Hollywood

het projecthuis


Beverly Hills lokaal onkruid

Hancock park

Amerikanen zijn doorgaans niet zo wereldwijs, ontwikkeld, als ik de tv mag geloven. Maar dan heb je van die types, die zo verschrikkelijk ‘into’ iets zijn dat ze meteen ook compleet over the top doen. Zeer verfijnd, als Japanse meesters, alles weten over koffie, of over een bepaald soort zijde, of de ultieme wijnproever zijn. Ik fiets gewoon naar de winkel, Amerikaanse kennissen verkondigen fietsen als lifestyle en ze weten alles over titaan frames, zeemleren broekjes en de veiligste route door een stadspark. Ik wil gewoon een bak koffie ’s ochtends, Amerikanen laten weten dat het alleen verantwoord is om Italiaanse espresso of Spaanse con latte te nuttigen, uiteraard organic en gebrouwen in een ingewikkeld apparaat. Een Calefornian kan zwijmelen bij de miniaturen van een obscure zeventiende eeuwse Chinese schilder, dwepen met een garageband uit Seattle, tot in absurd detail weten hoe een lemongrass smoothy klaargemaakt moet worden.
Lon en Douglas huren een gemeubileerd appartement, heel chique. Twee meter hoog buddhabeeld, antieke bij elkaar passende meubels, luxueuze badkamer. Een soort veredelde hotelkamer en je durft je nauwelijks te bewegen want de minste schade zou een ramp zijn. Het heeft iets neurotisch, dat smaakvolle perfectionisme. We moeten vandaag maar ns gaan sjoppen op zoek naar iets lelijks.

veel lezen

Geen pictogrammen, alleen lappen tekst in het land van de beeldcultuur en de analfabeten.
Behalve deze stikte het hier ook van de beauty salons en chiropractikers.

Van LA maffe signs

niks gedogen, een vergunning!

Van LA maffe signs

maatschappelijke dienstverlening
gang noticeboard
de maan ligt hier horizontaal

de stad

LA is veel leuker dan ik me herinner, veel mooier ook. Antoinette denkt dat het vooral de buurt is waar ze woont. Vroeger woonde ze in de Valley, benauwd en plat en lelijk, tussen de snelwegachtige straten. Ik denk dat het ook helpt dat ze hier nou zo’n veertien jaar woont en het heel goed kent, bezoek niet meer hoeft te amuseren met Hollywood en Venice beach. En dat het inmiddels de vierde keer is dat ik in Amerika ben, dus m’n verwachtingen zijn wat bijgesteld, en ik vergelijk het ook erg met Australië en zo heel anders is het eigenlijk niet.
Gekke vergelijking, maar ergens deed downtown me gisteren aan Brussel denken. Kwa stadsinrichting vond ik het wel een vergelijkbare sfeer hebben, bizar want ik was in januari in de regen in Brussel, met z’n oude gebouwen en Europese straatbeeld, maar toch. Highrise hier park daar, heuvelachtig, super internationaal, niet dat kneuterige van Nederlandse steden. De term ‘stad’ voor Amsterdam of Den Haag wordt altijd nogal lachwekkend als je in een echte stad bent. Terwijl je overal ziet dat mensen een soort kleinere cirkel om zich heen maken, dorpse contacten aanleggen, vaste wegen bewandelen.
Perfect om in Den Haag te wonen en naar al die buitenlanden te kunnen reizen.s

Spa

De hond uitgelaten in een heerlijk lentezonnetje, de hele middag liggen koken in een Koreaanse sauna. Zo heet en zo lekker dat je stress waarvan je niet eens wist dat je het had voelt wegvloeien. Totdat alles vloeibaar is, slap, sloom.

Huntington Park

Het is allemaal erg relaxed, perfect weer, als drie middelbare dames en heer wandelen door het cactus- en vetplantenpark. Ongeveer elke tweede meter stilstaan en oh en ah roepen, alles was even gigantisch en schitterend in bloei en exotisch. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat de Marsmannetjes al lang onder ons zijn, en we noemen ze orchidee en libelle.
Op weg naar de vlooienmarkt zag ik een stadsbus met een fietsenrek met fiets, voorop. Dat is hier normaal, al je met fiets en al met de bus mee wil bind je het ding gewoon op het rekje. Handig. Niet dat er veel wordt gefietst hier, maar het ziet er wel allemaal wat vriendelijker uit dan tien jaar geleden. Een enkel fietspad, een metro, onderhouden straten en huizen. Door de crisis zijn veel mensen uit hun huizen gezet, en die huizen zijn vervolgens opgeknapt voor de verkoop. Overigens hebben ze de crisis hier wel heel direct gemerkt: zaken gingen failliet, winkelschappen waren leeg. Nu gaat het weer een beetje.

Los Angeles

In Chicago moest ik hard rennen om m’n aansluiting te halen, dus het begon al goed dat dat op het nippertje lukte. Bovendien kon ik m’n stoel ruilen voor een raamplaatsje, net achter de vleugel, en na de sneeuw in Chicago werd het al snel helder en zonnig, eind van de middag met een rooiige gloed en scherpe schaduwen. We vlogen vrij laag, ik schat zo’n 8 km hoogte, ieder detail was te zien. Urenlang zat ik met m’n nek in een kramp gedraaid om naar het landschap te kijken, zo verschrikkelijk mooi. Misschien wel mooier nog dan Afrika, en zeker gevarieerder en spannender dan Australië. Tegen de tijd dat we in LA aankwamen was ik euforisch. De aarde is zo ontzettend super geweldig, zo fijn dat we hier kunnen leven, ik kan er geen genoeg van krijgen. En de waanzinnige mogelijkheid om ’s ochtends in de motregen de tram in Den Haag te halen, en dan een uur of vijf ‘savonds tussen de palmen landen, meteen m’n koffertje van de band halen, op dat moment komen Antoinette en Andrew aan, super! Ik kwam niet meer van m’n high af, ook al zal het deels jetlag induced zijn geweest en het zware bier (plus het feit dat ik sinds de vroege ochtend niks meer te eten had gehad, omdat je aan boord voor alles moet betalen) hielp ook. Heel gaaf ook om hun huis nou eens van binnen te zien, de hond, de jasmijn te ruiken, het was gezellig en ik heb ook nog best redelijk geslapen. Hoera!

tikje jaloers

In Forbes is gisteren een taak van 318 km gevlogen, 29 in goal, tijden van zes tot acht uur in de lucht, en een hoop piloten hun pb's. Waanzinnig! Ik had er wat moeite mee om de kiekjes te zien de afgelopen dagen en er niet bij te zijn, zoals het hoort, maar zoals ik wel heel bewust gekozen heb. Gelukkig heb ik een perfect weekje Bassano achter de rug, dus het viel best mee met die lichte twijfel. Maar nu dit! Alleen heel hard bedenken dat ik vast als enige was uitgezakt, of dat ik misschien honderd kilometer gevlogen zou hebben en dat dat dan ineens niks meer voorstelt, helpt. Maar het valt niet mee om te proberen zó weinig zelfvertrouwen te genereren!

if you read this: http://naughtylawyertravels.blogspot.com/ you'll know why I love to fly, in Forbes, with these people (all of the voices and pictures are people I know). Jamie has the best way of blogging about it! And it's just awesome awesome awesome what they've done, third longest task in history (my personal best is 182 km, in time it's six hours).

laatste vluchtjes

De afgelopen week schijnt het hier min tien, min vijftien graden geweest te zijn, en de verwarming was uitgevallen. Zo koud, vier dekens pyama termoshirt sokken en kruik hielpen allemaal niets, slapen was gewoon onmogelijk. Inmiddels zijn we een beetje opgewarmd. Christine is naar haar werk, Hans moet vannacht werken, vandaag nog een beetje rondtutten en dan ga ik ook maar ns terug naar de harde werkelijkheid. Ook wel weer leuk spannend omdat ik bij terugkomst een nieuwe baan heb.
Gisteren hebben we rustig ingepakt en gepoetst, rond lunchtijd naar boven. Er stond een flinke dot wind en de bewolking was dik, onaantrekkelijk en mogelijk zelfs gevaarlijk om te vliegen. Dus gingen we lunchen in het barretje naast de start, en iedere tien minuten even op het vlonder staan om te zien of het toch startbaar werd. Dat gebeurde, en voor half twee was ik na 8 minuten weer beneden, snelheidsrecord. Helaas weer op m’n buik, dus vol modder, jammerjammerjammer maar toch zie ik vooruitgang in m’n landingen. M’n circuit is aanzienlijk verbeterd, m’n snelheid op final is goed, ik rond redelijk netjes uit. De aandacht moet nu echt naar de laatste fase, goed voelen of ik de vleugel op trim komt, benen naar achter, forse flare. Ik kom er wel.
Morgen naar Nederland rijden, donderdag werken.

31 dec
Ik ben gelukkig en opgewonden als een kind dat voor het eerst heeft leren schrijven. Al een jaar of tien probeer ik m’n landingstechniek te verbeteren, en al anderhalf jaar ben ik eigenlijk met niks anders meer bezig. En nu komt alles bij elkaar, begrijp ik hoe ik m’n landingen verbeteren kan, kan ik het ook uitvoeren, kan ik oefenen met iets wat goed gaat in plaats van m’n fouten te herhalen. Het mooiste is nog dat ik merk dat ik nu ook op een positieve manier landingen kan visualiseren, doordenken, mediteren. Dat ging tot nu toe eigenlijk niet, zelfs in gedachten landen leverde stress op en een soort mentale mist. Nu, na een week intensief landen, met feedback van deskundige toeschouwers, met eindeloos erover napraten en tot in detail analyseren hoe het ging, heb ik eindelijk de mentale grondstof om in gedachten een perfecte landing na te lopen.
Dat komt niet alleen door het weer, het mooie landingsterrein en de Sting, het komt ook door de jarenlange honderden aanwijzingen van Cameron en Hans en anderen. Cameron is er heel erg goed in om precies te zien waar het aan schort, en om goed duidelijk te maken hoe het wel moet. En Hans krijgt er nooit genoeg van om door te praten door te zoeken tot in de miniemste details, naar theorie, opties. Christine begrijpt hoe de emoties in de weg zitten en samen verzinnen we oplossingen, betere gedachten.

Sylvester

31 december

Christine is niet al te beschadigd, maar blijft vandaag toch thuis om even bij te komen. Ik heb weer iemand zo gek gevonden om me een tweede keer naar boven te rijden, dus weer twee landingen geoefend, het gaat geweldig! Nog nooit heb ik zo'n ideale landingsoefeningsomstandigheden een week lang meegemaakt: warm weer, geen termiek, nauwelijks wind (om het een beetje lastiger te maken), een groot veld en een nog groter veld dwars daarop, en bomen en gebouwen om de hoogte zichtbaar te maken. En dan een weg omhoog van twintig minuten, en zeker twintig Duitse zeilvliegpiloten die allemaal bereid zijn om mij nog even boven af te leveren.
Nu nog gewoon heel vaak m'n hoogte goed inschatten, ontspannen op final, goed voelen of ik al op trim zit, en benen naar achter...

landen blijft een uitdaging

Het is prachtig weer, zij het flink stabiel. Juist ideaal om landingen te oefenen en om wat uit te proberen in de lucht: snellere trim, scherpere bochten. We vertrekken ’s ochtends erg laat zodat drie vluchtjes er niet in zitten, maar twee wel. Al twee dagen achter elkaar ben ik door een verder onbekende jongen, samen met ene Christian, voor een tweede vlucht omhoog gebracht. Zo heb ik dan deze week zes vluchtjes gemaakt van ieder een kwartier, serieus termiek pakken is niet gelukt. Sommige landingen waren goed, eentje was perfect, er zitten een paar buikschuivers tussen zodat alles smeriger is dan ooit. De grond hier is leemachtige vette klei, door en door nat omdat het hotel z’n kelder leegpompt en dat grondwater op het landingsterrein loost. Er stroomt een behoorlijk beekje waar al velen middenin zijn geland. Dat is beter dan mijn modderlandingen denk ik, de ritsen en gespen van m’n harnas zijn bijna compleet verrot nu. Iedere avond sta ik een uur te boenen.
Christine is nog minder fortuinlijk. Terwijl ze één van de betere landers is kwakte ze gisteren toch knoerdhard de grond in. De schade is beperkt, maar ze voelt zich natuurlijk superstom ook al moest ze uitwijken voor een rigid die toevallig in de weg stond. Ik hoop dat ze komend wiekend nog een keer vliegfit is, dan kan ze m’n Sting vliegen, ideaal voor het terugkrijgen van landingsvertrouwen.

super landingsoefeningsweer!

MteGrappa, Bassano

zondag
We rijden in het donker over de Brennerpas, min acht graden. De sneeuw reflecteert genoeg licht om de sprookjesachtige bergen te zien. We kunnen ons niet bewegen maar dat maakt niks uit, we passen er net in. Tussen de uprights de harnassen koffers dekbedden schoenen bottombars zitten wij, en Hans rijdt. De vooruitzichten zijn een week lang zon, misschien te stabiel voor serieuze termiek maar in ieder geval kunnen we starts maken. Geen sneeuw. Noordelijke wind maar dat is volgens Hans en Christine nooit een probleem op de MteGrappa.

maandag
Kort, maar heerlijk gevlogen. In de sneeuw opgebouwd, de zon was echt warm. Makkelijke start, te makkelijke termiek zodat ik niet serieus m’n best deed en natuurlijk flink uitzakte. Veiligheidshalve ruim op tijd richting landingsterrein, prima circuit, goeie landing, alleen helaas middenin een complete rivier. Dat motiveert dan wel goed om flink te flaren en de vleugel, en vooral m’n instrumenten, goed hoog en droog te houden.
Het is druk hier en ik hang al uren rond, heb de auto gehaald en nu zit ik met Ute en Stefan aan de warme chocola, te wachten tot de anderen ingepakt zijn. Morgen weer hoera!

kerst

Hevige discussies over politiek en religie, Hans in het Duits en ik in het Engels en dan Christine als tolk tussen ons in. M’n Duits gaat steeds beter maar voor serieuze gesprekken werkt het niet. Wel gooi ik al na twee dagen drie talen door elkaar in één zin, nou ja ik zie het maar als een uitbreiding van m’n woordenschat. Het helpt allemaal niks bij familie en vrienden, iedereen spreekt Bayerisch of plat Duits, ik versta er geen hout van.
Gisterochtend m’n vleugel weer langgepakt, altijd weer een ingewikkelde puzzel om te zien of de leadingedges goed zitten. ’s Avonds kreeg ik een kadootje onder de kerstboom, een paar gympen, ik word nog een honorary adidas-meisje ;-) Vanmorgen nòg een kado, helemaal super, een paar barmits. In Bassano vriest het al op duizend meter dus dat wordt gruwelijk koud. Wel een beetje thermisch in het begin van de week, en de hele week zonnig.

Beieren

Weinig avontuur vandaag, alleen maar rijden rijden rijden. Negen uur, de bitch in the box voorspelde tot op vijf minuten accuraat dat ik precies met het avondeten bij Hans en Christine zou zijn. Maar goed ook, want ik zag de temperatuur ieder half uur dalen tot gevaarlijk dicht naar het vriespunt, en het begon te misten en te motten dus de weg kon ieder moment een waanzinnige ijsbaan worden. No worries, ik heb vier gloednieuwe winterbanden dus mij kan niks gebeuren.
In Frontenhausen is het bijna thuiskomen, fijn. De vooruitzichten voor Bassano volgende week zijn prima, en we hebben Nics huis, en natuurlijk gaan er weer allerlei vage figuren mee. Het ziet er naar uit dat ik de lucht in kom!