In Bangkok is het net iets onduidelijker waar je wezen moet dan elders, de security is net iets erger, en ik zit heel zielig in het midden. Vanaf het moment dat ik de trein uitstapte was de pret voorbij en probeer ik er niet bij te zijn, totdat ik in Den Haag m’n voordeur open. Alleen maar naar, zwaar, oncomfortabel. Ik ben nogal snotverkouden ook, dat maakt het nog treuriger allemaal.
Vanmorgen had ik er enorme moeite mee om Oz weer te verlaten, terwijl ik deze keer nou juist uitzicht heb op extra snel terugkomen. Om half zeven gleed ik uit bed, bikini aan, board en peddel onder m’n arm, even een uurtje standup paddleboarden in de stilte van de opkomende zon. Daarna inpakken, en nog even met Cameron en Lynn een bakkie doen op Soldiers. Daar was een bonus: honderden dolfijnen die een fantastische show weggaven. Zoiets maakt een reis helemaal af. Na al dat spektakel moesten we ons nog haasten om m’n trein in Wyong te halen, dat lukte op het nippertje, met m’n 26 kilo zware harnas op m’n rug en nog eens zeven kilo handbagage. Hoe is het mogelijk, ik laat een halve kast aan kleren en vliegspul bij Camo achter.
Inmiddels zit ik op Heathrow te wachten op het laatste stukje, heb me voorgenomen om deze keer een taxi te nemen in plaats van te lopen. Ik word oud…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten