 |
| boven start |
 |
| Sitting Bob |
 |
| genoeg landingsruimte |
 |
| drietalige kennismaking |
 |
| windkapsel |
Elke keer weer ben ik zo ontzettend blij met alle hulp, die
ik eerlijk gezegd ook gewoon nodig heb om een potje te kunnen vliegen. Jaap en
Sitting Bob die me helpen opzetten en starten, Mario die mee de vleugel het
duin op sjouwt, en als klap op de vuurpijl Peter die nog even de auto uitstapt
waar hij net met z’n gezin mee weg wil rijden, om m’n vleugel weer naar binnen
te tillen. Slechts een half uurtje of zelfs minder gevlogen, precies het half
uur waarin de herfst definitief het land in schoof. Het woei erg hard en
vlagerig, mede door de tientallen kitesurfers en het ongelijke duin, ik
probeerde de modelvliegtuigjes maar gewoon te negeren en ik moest nog moeite
doen om Sitting Bob te ontwijken, dus al snel was ik op apegapen. Het begon ook
te druppelen, dus ik landde – perfect natuurlijk, met m’n Fun – op het strand
en bleef nog even kletsen met een Spaanse parapenter die dolenthousiast was
over deze superstek. Ik legde z’n vrouw uit dat je voor starten en vliegen
beter kan hanggliden, voor lopen en logistiek is parapenten duidelijk
superieur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten