Zweten en kletsen

 Gemona

 

Ik ben een slechte getuige omdat ik altijd snel vergeet hoe dingen exact gegaan  zijn, de volgorde, maar ik herinner me wel precies wat van belang is, hoe het echt ging. Christian kwam als eerste binnen met zijn gebruikelijke perfecte elegante landing. Een halve minuut later Manfred, toen Balasz en Arne. Ik voelde me gigantisch trots op Arne hoewel ik het altijd bizar vind als bij sportwinsten mensen zeggen dat ‘wij’ hebben gewonnen. Hij heeft het echt helemaal zonder ‘ons’ gedaan. Ondertussen was een klein helilkoptertje aan het rondvliegen, volstrekt idioot rond een hanggliding wedstrijd en al helemaal rond een goalveld terwijl de eerste deelnemers al binnenkomen. Op enig moment zag ik ‘m laag bij de grond (‘taxiën’ zei hij later, alsof er daar geen rotorbladen bij draaiden) richting een parkeerplek bewegen.

Ik weet niet meer of er tussen Arne en Peter nog anderen binnenkwamen, maar Peter Benes deed zijn final op dezelfde lijn als Christian zodat hij precies voor de tent zou flaren. Hij kwam gewoon goed binnen, knalt ineens opzij en crasht zo hard dat hij makkelijk botten gebroken had kunnen hebben. Nu was het alleen een upright van tegen de tweehonderd euro. Het kwam overduidelijk door de turbulentie van de helikopter; dat soort turbulentie kan minutenlang voelbaar blijven.

Het stomme was dat Peter, nadat hij de man duidelijk wel in elkaar kon timmeren, koppig volhield dat het z’n eigen fout was en dat hij een andere lijn had moeten kiezen toen hij zag dat de helikopter dicht langs het publiek vloog. Zo wordt het wel erg lastig om de helikopterpiloot te overtuigen dat hij de schade moet vergoeden.

De organisatie is ondertussen extreem slecht. Er zijn vier startplaatsen die niet zijn ingericht en waar geen kaarten van zijn gemaakt met de opbouwnummers, hq is op de verkeerde plek, er is overal verboden luchtruim waar de taken dwars doorheen gaan, er wordt niet met vrijwilligers gecommuniceerd en alles ligt kilometers uit elkaar. Als piloten een waarschuwing moeten krijgen voor het stiekem in de startrij schuiven of vooraan opbouwen en iedereen blokkeren, haalt Suan gewoon z’n schouders op. Wij zijn hier dus eigenlijk voor de kat z’n kut bezig als de foute piloten kunnen doen waar ze zin in hebben, terwijl de schatjes braaf wachten tot ik hun naam roep en dan snel in hun harnas stappen.

Trudy dreigt ermee te stoppen en ik begrijp het helemaal. Zij is nog meer dag en nacht (letterlijk, appjes over de startvolgorde komen na twaalf uur binnen) bezig om de lijsten te maken en de fouten van de wedstrijdleiding te herstellen. Jamie en ik hebben het makkelijker maar ook wij hebben nauwelijks tijd voor iets leuks.

Op naar Gemona vandaag, dichterbij Tolmezzo maar ondoenlijk om er met 120 vleugels en 160 personen te komen. We parkeerden beneden om het laatste stukje te lopen, totdat ik ontdekte dat het om bijna twee kilometer ging terwijl mijn shin splint nog steeds pijnlijk is. Ik draaide om, om de auto alsnog te gaan halen, en kwam bijna jankend beneden. Scheurde voorbij de parkeerwacht die niemand doorliet omdat er auto’s naar beneden zouden komen, kwam ergens bij een onmogelijk stuk voor mijn veel te lage Volkswagen, plempte de auto ergens in de schaduw middenop de berg, en gebruikte m’n krukken. Verderop kreeg ik gelukkig een lift want het huilen stond me echt nader dan het lachen, maar het maakte allemaal weinig uit. We waren sowieso te laat om de nummers nog goed in te steken, en veel te vroeg om aan de slag te gaan want het duurde uren voordat alle vleugels er waren en opgezet op veel te krappe plekken. Toen het window éénmaal open was gedroegen de piloten zich voorbeeldig, morgen wil ik ze proberen te bedanken bij de briefing. Het was bloedheet, er was totaal geen plek om te keren en opnieuw klopten de lijsten niet helemaal. Ik moest zeker vijf mensen ergens tussen proppen, nadat ik anderen al had verteld dat ze na Wayne, na Serge, na Joakim waren. Bovenop al die hitte kwamen er berichten over onweer op de taak en juist de minder goeie piloten, de achtersten, moesten beslissen of ze zouden starten. Voordat de allerlaatste van de berg af was werd de taak gecancelled en ik liftte met mijn knappe ambulancepleeg terug naar de auto. Eindelijk een beetje vroege avond met echt eten en boodschappen voor een normaal ontbijt.