Terug in Newcastle

Paradox of choice, luxe overdosis, keuzestress… waar zal ik eens heen rijden? Verspreid over NSW zijn genoeg vliegplekken en mensen die me hebben uitgenodigd, maar alles ligt minstens een dag rijden uit elkaar dus van hot naar her crossen is niet zo zinvol. Bovendien heeft niet iedereen vrije dagen doordeweek om mee te gaan vliegen, bergstarts zijn dun gezaaid dus je moet meestal opgetrokken worden, retrievedrivers zijn al helemaal nergens te bekennen. Uit pure gemakzucht ben ik dus terug in Newcastle, waar het vandaag slecht weer was en Conrad z’n vrije tijd aan z’n kinderen besteedt. Nou ja, kon in ieder geval een nieuwe uitlaat onder m’n auto laten monteren, aan Selmsy vragen om m’n fietsrem nog een keer te repareren, een beetje gezwommen in de bogeyhole (waar de gemeente kettingen heeft gemonteerd om je aan vast te grijpen, zodat je niet door de golven wordt weggesleurd) en op- en weer afgebouwd op Merewether omdat ik geen zin had in de vlakke start bij zo weinig wind.

Een biertje met Selmsy, Hairy Karl, Harry, Rory en Charlotte in de Beach Bowling Club. Gezellig, maar tegelijk de reden om niet hier te willen wonen. Nu het vakantie is, bijzonder, geniet ik met volle teugen van de ontspannen sfeer en het ongelooflijk relaxte vliegen, elke dag, tussen het smsje dat het ‘on’ is en het moment dat je in de lucht hangt hoeft niet meer dan twintig minuten te zitten. Met de anderen klets je over vroegere vliegervaringen of doe je aan zelfbevestiging door elkaar te feliciteren met onze uitstekende levenskeuzes. Soms is het gezellig en bestel je iets te eten, soms ga je thuis koken. Maar je moet er niet aan denken dat dit het vooruitzicht voor alle dagen van de rest van je leven is, met incidenteel een uitje naar het binnenland. Zonder ooit een zinnig gesprek over politiek of beleid te kunnen voeren, omdat de heersende mening is dat iedereen met een publieke functie een corrupte zakkenvuller of een idioot is. Met alleen maar uitzicht op lelijke mensen vol tatoeages in lelijke jurkjes en shorts, die een aussie versie van jeu de boules spelen op een groot vierkant veld van plastic gras.

Dinsdag 7:00

Half zes op m’n fietsje naar de ocean pool. Het is fris, de zon komt net op, vogels zijn druk aan het kwetteren en overal vliegen fel gekleurde papegaaien tussen de bloeiende bomen. Ik doe twintig baantjes in het koude zoute water. Bij elk baantje voel ik de warmte van de opkomende zon meer. Er zwemmen nog vier anderen in de bak van vijfenzeventig bij vijfenveertig meter; op de randen zijn mensen aan het trimmen, een stel staat tai chi te doen, twee jongens gebruiken het fietsrek voor hun buikspieroefeningen. In het water drijft wat zeewier en de wind duwt me van m’n baantje af. Ik wil hier nooit meer weg.