Windshear

Ik was als eerste op het vliegveld, helemaal leeg, niks of niemand bewoog. Geen vleugels, geen dragonflies, hangars gesloten. Gek, maar ik wist dat de anderen later zouden komen dus ik las rustig m’n boek en wachtte af. De eerste die aankwam was Blenkie, leuk om hem weer te zien en ja hoor binnen tien minuten waren we als vanouds aan het kibbelen. Hij is zo’n afgrijselijke betweter dat ie je vertelt wat je fout deed in een start waar hij niet eens bij was. Even later stonden Pedro en Claudia, Primoz en Tullio, Federico en Blenkie en ik op te bouwen om door de enige beschikbare tug opgetrokken te worden. Ik heb al sinds gisterochtend koppijn en Nics ongeluk zit toch erg in m’n hoofd, maar ik verwachtte dat een potje vliegen dat allemaal wel zou genezen. Het lukte me niet om op hoogte achter de tug te komen, alsof er een olifant op m’n zeil stond, dus ik releaste vrij laag en vloog terug naar de paddock om te landen en een reflight te doen. Vlak voor ik op circuit ging vond ik een enorm goeie bel en ik spoot omhoog, fantastisch, maar op 600 meter werd het wel heel erg heftig en toen ik hard met m’n benen tegen de kiel sloeg besloot ik meteen te gaan landen. Ik wist wel dat ik spijt zou hebben zodra ik op de grond stond, zeker als de jongens ’s avonds blij terug komen van een fantastische vlucht, maar ik vond het vandaag niet de dag om me bovenmatig in te spannen of mezelf bang te maken. Het kostte nog behoorlijk veel moeite om sink te vinden, alles ging hard omhoog (de lucht was blauw en er was slechts een enkel cumultje, de wind was niet overdreven hard maar wel overdreven wisselend).

Volgens Claudia was m’n landing goed, maar het was niet op de plek waar ik had moeten landen en ik was zo gespannen dat ik de helft van alle nodige handelingen weer eens vergat. Naar het arrivalpoint kijken, benen rustig onder me houden, grondfase, trim voelen…. ik plempte ‘m gewoon neer, blij dat ik veilig aan de grond stond. Rationeel weet ik heel goed dat ik aan m’n techniek moet werken om met meer zelfvertrouwen en dus ontspannen en blij te landen. Maar in de praktijk ben ik zo gespannen dat ik alle lessen in de wind sla en simpelweg doe wat ik altijd doe: te langzaam op een vreselijk lange final. Enorm frustrerend dat ik m’n eigen hersenen niet eens kan disciplineren.

De rest van de middag voerden Claudia en ik een goed gesprek, over angst en vertrouwen en ouder worden en de lol van naïviteit. Nu zit ik met nog steeds hoofdpijn te kijken naar Conrad en Paris die gelukkig toch maar hun tent bij mij opzetten, ondanks de nieuwe eigenaar van de Apex die de prijzen enorm verhoogd heeft en bovendien allerlei rare eisen stelt.

Nog even een half uurtje over Conrads rug op en neer gelopen, hij meent dat 63 kilo exact is wat ie nodig heeft en hij is dokter dus het zal wel kloppen.