How good is that!?! Het was bloedje bloedje heet, de dag
gecancelled wegens keiharde wind, een aantal mensen al vertrokken voor de
prijsuitreiking en het zout vergeten in de vegetarische pasta. Desondanks
hadden we één van de meer geslaagde wedstrijdfeestjes aller tijden, dansen op
het dammetje, in ons blootje naar de waterdichte zaklamp duiken en ontsnappen
aan bloedzuigers op Nikola’s luchtbed, binnen twee minuten drogen omdat de wind
als een föhn blies, opnieuw het water in, dansen, bier, champagne, giechelkruid,
en later loungen op de tweezitsbank met een uitstekende massage van Jason en
een knuffel met Nik. Half in slaap vallen terwijl er vanalles om me heen
gebeurt, net als vroeger op de feestjes in Maastricht, zo ontspannen dat het
wel verlamming lijkt maar je moet wel lachen om wat er gezegd wordt, je voelt
de regendruppels maar blijft doodstil liggen, Conrad die spastisch danst en
Dave May die denkt dat alles om seks draait, Kath zo bezopen dat we haar wel
tien keer moesten redden, Kathryn diep in slaap in de auto terwijl de muziek
loeihard beukt… en keurig om half twee naar bed.
Vliegvelden zijn meestal saaie grote open velden, maar Ian
heeft er iets prachtigs van gemaakt. Het veld zelf is gigantisch, zijn
heerlijke huis staat er middenin, in de schaduw van de bomen maar toch met een
magnifiek uitzicht. Naast het clubhuis en de douches en wc’s is genoeg plaats
voor tientallen tenten en caravans, er kunnen zeker twintig opgebouwde
hanggliders in de hangars, en in de hoek is het ven (the dam, net als Zuid-Afrikanen
noemen ze het geheel een dam niet alleen de aarden wal om het water heen) waar
hij prijzen voor gewonnen heeft. Een deel moeras, een paar schitterende
betonnen flamingo’s, een eilandje, alles begroeid met inheemse grassen en
struiken.
Inmiddels ben ik terug bij Conrad in Newcastle. Komende week
kan ik hopelijk nog veel dunegoonen, daarna zak ik naar het zuiden af naar Tove
en Grant, Mart en Heather, Mount Buffalo en Mystic.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten