Blano zette me weer perfect af, maar er waren zoveel mensen
voorgekropen in de startrij dat ik bijna als laatste in de lucht was.
Vervolgens maakte ik ook nog eens de fout om downwind van het keerpunt te
vliegen, doordat ik hier onbekend ben en niet in de gaten had dat het keerpunt
veel westelijker lag dan ik dacht. Tegen de tijd dat ik eindelijk eens een bel
kon zoeken die me op koers zou drijven, was de lucht zevenachtste bedekt, de
lift heel zwak en kreeg ik zowaar regenspetters op m’n vizier. Onder me landde
iemand, voor me uit zag ik heuvels en geen aantrekkelijke
landingsmogelijkheden. Toen de regen heftiger werd besloot ik het voor gezien
te houden en ik vloog terug naar een mooi lang vlak grasveld, landde uitstekend
met m’n droguechute en wachtte vervolgens drie uur op m’n retrieve. Het was
bloedjeheet, vliegen, mieren en een bij lieten me niet met rust, maar ik lag
heerlijk met m’n New Scientist op m’n kleren te genieten. Jamie had Glen en
Jonas op goal opgehaald, Bruce opgepikt, en we togen met z’n allen naar de
Indiër. Niks mis mee, ondanks de korte afstand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten