Ik heb nog geen meter gevlogen, maar ik zit al onder de
schrammen en krassen. Gelukkig is dat alles, Conrad had harstikke mors helemaal
dood kunnen zijn of op z’n minst z’n vleugel totalloss. In plaats daarvan
hebben we een hike van anderhalf uur gedaan om z’n vleugel in te pakken en naar
boven te sjouwen. We wilden gaan vliegen op Bombala street, maar de wind was
cross en ook nogal licht. Dus we verkasten naar Dudley, een klif zonder
landingsopties in de buurt en trouwens ook een onstartbare start. Het rook er
nog naar de brand van vorige maand, alles was zwart en scherp en akelig. Ik had
al lang gezegd dat ik daar niet zou starten, en zelfs Conrad aarzelde omdat er
zo weinig wind was. Ik zei nog dat ik eerst m’n schoenen uit de auto zou halen
voordat ik ‘m zou komen redden, en ja hoor hij startte, zakte meteen uit, en
verdween uit mijn zicht. Te ver weg om te kunnen zien of horen hoe de crash was
verlopen, misschien was hij aan het verdrinken maar als dat zo was zou ie
onherroepelijk verzopen zijn tegen de tijd dat ik me een weg naar beneden had
gebaand door de struiken, over de bijzonder steile helling. Gelukkig belde hij
binnen vijf minuten, hoera voor het next-G-network! Vervolgens was het een hoop
zoeken, klauteren, glijden en balanceren om de vleugel op te gaan halen,
druipend van het zweet en met een donkere regenbui in de verte, een invallende
avond en een binnenkomend tij. Niet ideaal allemaal maar we hadden er toch lol
in, je kan ook alleen maar lachen als iemand zoiets zonder schade overleeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten