Bill komt vandaag terug, dan heb ik de drie stoute mannetjes
weer bij elkaar. Op ieder halfrond een setje: Ad, Jacques en Han (en Bart)
zeker zijn dan wel jonkies vergeleken met Ian, Bob en Bill (en Dave Phillips),
de sfeer is hetzelfde. Ze plagen elkaar, zijn charmant tegen mij, kletsen over
dingen die ik niet begrijp of die me niet interesseren en hebben geweldige
verhalen over vroeger. Ik vind het enig, ook al worden er een hoop wenkbrouwen
gefronst omdat ik in huis zit bij drie mannen die zich uitputten in
complimenten en flirts. Ondertussen heb ik een complete kamer met voldoende
stopcontacten, honden waar ik weg van ben en een enorme koelkast. Ideaal.
Gisteren was een grijze dag. Tijdens de briefing vertelde
Cameron over z’n ontsnapping uit de storm die nogal plotseling boven goal
ontplofte: zwart aan alle kanten, 3 m/s stijg met de bar tegen z’n knieën, geen
uitweg. Hij besloot zo ver mogelijk bij de storm vandaan te vliegen (dat werd
35 km, alleen glijden!) en dat dan naar het noordwesten, omdat onweer hier
meestal van zuidwest naar noordoost beweegt. Door de enorme dichte slagregen
kon hij geen hand voor ogen zien en de koude druppels knalden tegen ze gezicht,
en nog ging ie omhoog. Water in z’n ptt verbrak z’n contact met z’n ophaalteam,
maar hij bleef melden waar hij dacht dat ie was. Arme Lyn, haar eerste keer als
chauffeur zo’n angst meemaken is niet lollig. Boven Dunedoo draaide de wind 180
graden en hij landde achterwaards in een 60 km/u wind. Gelukkig is Camo een
uitzonderlijk goeie piloot, dus hij kon het allemaal navertellen. Zo niet de
jongens die probeerden te spotlanden: Jonas brak een tipwand en een upright,
Shane idem en nog iemand had allerlei schade. Ik focuste expres niet op de spot
en oefende gewoon goeie landingen, want daar waren de omstandigheden perfect
voor. Eindelijk kreeg ik Jonny zover om de bocht uit m’n vleugel te tunen, erg
prettig om weer gewoon rechtuit te kunnen vliegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten