Een vrouw fietste voorbij met een bakfiets en daarin vier
kinderen. Zij zelf droeg een helm, de kinderen niet. Een passerende vrouw keek
naar haar met een blik vol afgrijzen en verontwaardiging; Conrad legde uit dat
iedereen dit hoogst onverantwoord zou vinden en vroeger of later stuurt iemand
de kinderbescherming op haar af.
Ik zet m’n helm absoluut niet op en hoop dat ik geen agent
tegenkom want de boetes schijnen hoog te zijn. Blaming de victim:
automobilisten wordt niks in de weg gelegd als ze fietsers afsnijden of van de
weg drukken, de fietspaden hier zijn een schandaal, maar fietsers moeten wel
een helm op. Bizar.
Vanmiddag zes of zeven hopjes gedaan op Catherine Bay,
fantastische kans om te oefenen! Er was te weinig wind om te soaren dus dat
kwam perfect uit, des te beter om goed te starten en te landen en bovendien was
Conrad alleen met mij bezig in plaats van zelf te gaan vliegen. Hij coacht,
geeft feedback, en komt m’n vleugel ophalen om weer naar boven te dragen voor
een volgende start. Hij en Cameron zijn echt geschenken uit de hemel, en Conrad
werkt vaak niet overdag dus hij heeft bergen tijd om met me te gaan vliegen.
Bovendien vindt hij het echt leuk geloof ik om mensen te helpen hun
vliegvaardigheden te verbeteren (ik geloof dat Cameron meer specifiek op mij
gericht was, Conrad neemt iedereen mee die van hem wil leren).
Tegelijk is het waanzinnig frustrerend dat ik na twintig
jaar en al die hulp nog steeds niet fatsoenlijk kan landen. Camo maakte net een
grapje over de hopeloosheid van mijn vliegkunst en ik schoot meteen vol. Dat is
gewoon existentiele angst, de vrees dat ik op zou moeten geven. Gauw broccoli
en slaap erin gooien, zodat ik weer met positieve energie blij kan zijn met de
kans om aan m’n techniek te werken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten