Cameron is helemaal afgedraaid en blij, hij en Glen hebben
een geweldige vlucht gemaakt. Tegen harde wind in, 56 km tot iets zuidelijk van
Blue Haven (waar hij woont). Lyn en ik hebben gereden, gezellig en het kwam ook
wel goed uit dat we niet meer terug hoeven om Glens auto op te halen. Maar ik
ben wel pissig op mezelf, ik bakte er echt helemaal niets van. M’n start van
Brokenback SE was niet best, de zeven minuten in de lucht sloegen nergens op en
m’n landing was ronduit slecht. Ik had erg weinig controle over de Litesport,
die ineens veel en veel zwaarder leek te sturen dan eerst (gewoon niet meer
gewend, maar dat was ik in januari ook niet en toen voelde het toch heel
anders), en de landing was paniekerig. Ik had geen tijd om de wind goed in te
schatten, het veld is een langwerpige greppel met vrij steil oplopende
hellingen, het was behoorlijk turbulent en m’n snelheid was achterlijk hoog. Ik
landde op m’n voeten, maar m’n rug moet de klap opgevangen hebben want die doet
flink pijn nu.
Wel grappig was de kudde jonge stieren die in hetzelfde veld
stond. Ze waren nieuwsgierig en speels, dus ik wilde ze bij m’n vleugel
weghouden. Dat lukte alleen maar door met de hele kudde ver weg te lopen, ze
volgden mij, en dan te wachten tot ze hun belangstelling verloren en begonnen
te grazen. Daarna liep ik via een grote bocht terug naar m’n vleugel, om ‘m zo
snel mogelijk naar het hek te dragen en buiten het veld af te bouwen. Dat
herhaalde zich drie keer, voordat ik alle spullen in veiligheid had gebracht.
Even later landde Mohamed in hetzelfde veld en moest ik weer aan de slag om de
stieren bij hem weg te lokken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten