Niet vliegen inland

Waar ik ontieglijk van geniet hier, is dat zoveel mensen zo enorm out of their way gaan om mij op allerlei manieren te helpen. Geen idee of het aan mij ligt, of aan de aussies, of aan Cameron – zijn vrienden en kennissen hebben veel over voor een Dutch Sheila waar hij mee aan komt zetten. Hoe dan ook, het is heerlijk om zo verwend te worden en bovendien heeft het het praktische effect dat ik in de gelegenheid word gesteld om m’n eigen gang te gaan. Ik ben afhankelijk van al die hulp om onafhankelijk te zijn.

Buurman Phil bouwt morgen m’n roofrack af, Conrad helpt me met m’n landingsvaardigheden, Brian heeft aangeboden voor me te rijden, van Ricky zal ik zeker een Fun kunnen lenen of huren. Lyn geeft kadootjes, Cameron biedt me een huis en advies en nog veel meer. Het is gewoon geweldig.

Vanmorgen met de vaste club (Ebs, Scotty, Jonas, Drew, Brian, Camo en ik) de berg op, maar de wind was extreem zwakjes dus we durfden het niet aan. Op naar de noordweststart van Brokenback, die waar ik een paar fantastische vluchten heb gehad maar ook waar Katharina haar ongeluk had. Ik wist nog niet zeker of ik wel durfde te vliegen, het is een stek waar je toch wel hoogte moet winnen om een redelijk landingsterrein te halen. De bombout betekent voor mij honderd procent paniek: klein en omsloten door hoge bomen. Ik besloot in ieder geval op te bouwen, en te kijken hoe het de anderen verging. Scot startte snel en draaide zonder al te veel problemen omhoog. Een half uur later was Cameron, en ik stond achter hem klaar om de berg af te lopen als hij lekker omhoog zou komen. Gelukkig ben ik inmiddels zo wijs geworden om eerst even naar hem te kijken en niet als een kip zonder kop te starten zodra de vaantjes goed staan. Hij zakte als een baksteen. Hij zonk naar beneden, harder dan Katharina. Het werd twijfelachtig of hij zelfs het bomboutveld zou halen, het kon een boomlanding worden en dat is hier niet aan te bevelen. Je zag aan z’n vliegen dat hij niet in paniek was, hij zei later dat hij ervan uit ging dat ie het wel zou halen omdat de sink altijd afzwakt dichter bij de grond (de lucht kan immers niet verder naar beneden), en uiteindelijk haalde hij de strip tussen de wijngaarden nog die ik vijf jaar geleden ontdekt heb.

Toen hij landde was ik al aan het inpakken, maar de anderen maakten zich toch klaar om alsnog te starten. Het duurde nog anderhalf uur voor ook zij besloten in te pakken, en vijf uur zaten we teleurgesteld (maar zonder schade) in Hotel Australia in Cessnock.