Trug

Jeetje wat een kater. De laatste dagen hebben we alleen kleumend in de stromende regen doorgebracht, ruzieënd over het al dan niet scoren van de vierde taak (hadden de Nederlanders hun zin gekregen, dan was ik een paar plaatsen beter geëindigd en als 7^e van de meisjes ipv 8^e, maar ik was het toch niet met het Nederlandse protest eens). Beide gecancellde dagen heb ik wel gevlogen, gelukkig heel vroeg want de late starters scheten zeven kleuren omdat ze de wolken ingezogen werden en met keiharde rukwinden moesten landen. Onbegrijpelijk dat ze gestart zijn, maar kennelijk was op de start niet te zien hoe gevaarlijk het werd. Dat vind ik dan wel weer een akelige gedachte, dat je op de start de omstandigheden niet kan beoordelen. Eergisteren was het vooral de regen die het erg lastig maakte. Ik had een uitstekende landing, mooie afsluiting van een niet zo’n geweldige week, maar Martin knalde hard tegen de grond en brak z’n arm. Verschrikkelijk sneu, vooral de spijt waar hij zeker last van zal krijgen, dagen weken lang door je kop malen ‘had ik maar’. Niks zo erg als dat, ik heb nog spijt van m’n gemiste seizoen van drie jaar geleden, toen ik m’n pols brak. En trouwens ook van de gemiste kansen in wedstrijden, nu weer, ik ben als 124e geeindigd omdat ik domme fouten maak of m'n aandacht af laat leiden stomstomstom. Daardoor geen kans dat ik volgend jaar mee mag doen met de EK (als het Nederlandse protest was aanvaard had ik boven Daphne gestaan, dan zou er nog een minikansje zijn).
Door het op en neer gerij naar het ziekenhuis miste ik de prijsuitreiking, maar ach daar mis je eigenlijk niet zoveel aan en al helemaal niet als het maar blijft stromen van de regen. Direct daarna ging het merendeel van de deelnemers al naar huis (veel van de Nederlanders waren al weg). Ik wilde nog feest vieren alleen bleef Koos erg lang zodat er voor mij weinig te vieren was. Uiteindelijk was de kust dan vrij en kon ik gaan dansen (in de regen, met een waardeloze band maar met goed gezelschap). Heddertje zong de stemming erin, Dave Seib gaf een stripshow weg, Dave Shields entertainde de pasgescheiden meisjes en het Zwitserse team ging compleet uit hun dak.
Gisteren in dertien uur (!) met Heather naar huis gereden, vandaag een complete dag bezig om uit te pakken tent te drogen wasje te doen mail te checken bed opmaken busje terugbrengen enz enz enz en dan maar vroeg naar bed om morgen weer helemaal fris me te werpen op m’n nieuwe huis en werk. Jeetje.

onweer

Gisteren was het al ruim voor de start erg duidelijk dat je niet laag moest komen. Boven de 2000 meter ging het goed omhoog maar daaronder was het ontzettend stabiel, dat kon je zelfs zien. Dus ik dwong mezelf om eindeloos te blijven volhouden tot ik op wolkenbasis zat, pas een half uur na de opening van de start vloog ik dan eindelijk de cirkel in. Toen had ik terug moeten vliegen naar m’n belletje, maar dat was drie kilometer terug terwijl ik toch graag op koers wilde. Bovendien zag ik in de verte mensen draaien, dus ik gokte erop. Mis. In no time zakte ik onder de 2000 meter, en ook verder piepte er niks meer. Ik zakte weer uit (net als drie jaar geleden, toen het ons ook nadrukkelijk verboden was) op het vliegveld. Keiharde wind, spannend, ik dacht kom maar op met die boete maar ik ga wel m’n botten en buizen heel houden. Trouwens ik zag nog twee anderen ook daar landen. Ik liep zo snel mogelijk naar de kant, bloedheet en zwaar met de keiharde wind. Bij de boerderij waar ik terecht kwam vond ik de mooiste afbouwplek ever: vers gemaaid gazon in de schaduw van een paar bomen, een boerin die me limonade en een banaan kwam brengen en een boer die hielp om de vleugel te tillen. Schitterend. Ondertussen zag ik verderop op de koers een enorme dikke grijze regenbui ontwikkelen en inderdaad ik zat nog niet in het busje of de taak werd gestopt. We zagen tientallen piloten keihard voor de bui uit vluchten, veel te hoog, of landen in de regen wind en dikke hagel. Heel akelig maar er is niemand echt gewond geraakt.
Er komen nu complaints en protesten omdat het niet eerlijk is de taak te scoren terwijl de priority piloten het tweede startgate moesten nemen, die lagen dus twintig minuten achter en ze hebben gelijk. Wel jammer voor mij want dat kleine vluchtje van gisteren levert me vier plaatsen stijging op de ranglijst op.

Vandaag rustdag. Er komt fohn aan en vanmiddag mogelijk zwaar onweer. Ik merk ook dat alles wat ik op wil tillen waanzinnig zwaar is, m’n spieren zijn gewoon op. Inmiddels hebben we ook bedacht dat de vleugel echt veel te groot voor me is, 13.3 terwijl ik nu minder dan 57 kilo weeg. Geen wonder dat ik totaal niet vooruit kom en dat het zo bizar zwaar is om een bocht in te zetten. Heb ik me eigenlijk nooit gerealiseerd maar tja ik woog tot kort geleden ook wat meer. Flink eten dus maar en fantaseren over een nieuwe vleugel. Eerst deze verkopen.

taak 4

Alweer dronken, nou ja dat gaat snel nu. Drukkend heet, dertig tot vijfendertig graden en humid, de hele dag op de berg en in de lucht hard werken en altijd te weinig eten. Een biertje en ik ben al van de wereld.
Om tien uur stond er al castellanus boven de ridge, om twaalf uur kregen we een serieuze bui over ons heen en de voorspelling was dat het zou kunnen overontwikkelen of toch juist inzakken. Geen idee dus. Toen het window geopend werd stond ik natuurlijk snel vooraan (is nogal standaard, ik ben meestal als een van de eersten de berg af) en we draaiden met een vijftal redelijk makkelijk naar wolkenbasis. Van daaruit richting startcirkel, we hoefden niet al te lang te wachten want het was nog acht kilometer vliegen en ik was pas drie kwartier voor de eerste start van de berg af. Maar goed ook want jeetje deze gaggle was wel heel anders dan gisteren zeg. Helemaal niet relaxed en ruim, maar juist eigenlijk gewoon doodeng. De bellen waren klein en ontzettend fel, de wolkenbasis was totaal niet plat dus af en toe zat je toch echt dik in een wolk terwijl iemand naast je nog driehonderd meter door kon draaien. Soms draai je een kwart en ineens knalt er iemand van onder je voor je neus langs, of je vliegt een stukje rustig rechtuit en de lucht gooit je met gigantische kracht op je kant. Heftig! M’n stemming was ook niet goed, moeilijk te definieren maar het was niet goed.
Ik verloor natuurlijk weer veel te veel hoogte dus tijd met m’n start, moeizaam terug naar de wolken gekrabbeld en daardoor hobbelde ik weer achter de meute aan. Voorbij de startberg kwam ik Christine weer tegen, leuk en bovendien draait ze harstikke goed dus het is ook echt een hulp. Hans had ons gewaarschuwd om vooral goed hoog te blijven bij het eerste keerpunt. Voor ik de oversteek maakte tankte ik maximaal ook al regende het flink op m’n helm en vleugel tiktiktik en recht vooruit ontwikkelde zich een grote vertikale cumulus. Onder me kwamen de eersten al terug van het keerpunt, een aantal zakte eruit dus ik was extra gewaarschuwd. Direct na het keerpunt dus niet omdraaien en tevergeefs proberen om hoogte te maken bij de ridge waar ik vandaan kwam, maar doorvliegen en proberen langs de Weissensee iets te vinden. Anderen die hoger aankwamen dan ik lukte het, maar mij (en een paar anderen die ook zo laag zaten) niet meer. Ik zat enorm te wachten op vogels, tot nu toe ben ik gewend dat ik indien nodig vaak gered word door vogels. Ze kwamen ook, maar draaiden te dicht bij de berg en gingen te langzaam omhoog, en bovendien zat ik inmiddels zo laag dat het toch tijd werd me op een landing te gaan concentreren. Helaashelaashelaas. In m’n landing nog wel gauw even het keerpuntje meegepakt, ik kon het niet laten, en vervolgens een belachelijke overshoot gemaakt die totaal niet nodig was maar er was gelukkig niemand om het te zien.
Ik was net ingepakt toen het busje van de wedstrijdorganisatie, volgeladen (dus op weg terug naar de camping) langskwam en ik mocht nog mee. Fijn. Effe een paar baantjes in het meertje gezwommen, douchen, biertje en nu in de zon m’n stukje schrijven, het is allemaal wel vol te houden. Straks gaan Christine en ik eten want Hans staat natuurlijk op goal dus die eet daaro. Hans en Christine hebben ontzettend goed voor me gezorgd, het team ook trouwens. Erg fijn om zulke mensen om me heen te hebben. Zoveel gebaren blikken opmerkingen die steun geven, dat is goud. Maar het blijft belachelijk moeilijk.

taak 3

Voordat we mogen starten, negen kilometer voor het eerste keerpunt om kwart over twee, draaien we met z’n honderdveertigen drie kwartier onder een grote wolk aan de rand van de start. Fantastisch gezicht, het gekrioel van al die vleugeltjes. Schitterend maar ook flink spannend, de wolkenbasis was laag (2200 meter) en nog variabel ook, de bellen ongeorganiseerd maar wel fel en het was gewoon beredruk. Maar tegelijk, iedereen is enorm alert want niemand wil botsen en er was ook genoeg ruimte om vrolijk een beetje rond te dobberen. Ik vond het in ieder geval prachtig, spannend, en het mooiste was ook nog toen de start dan eindelijk opende om 14:15 en de massa als een gigantische zwerm richting het eerste keerpunt gleed. Waanzinnig, dit zou niemand mogen missen in z’n leven.
M’n vlucht was traag. Wel leuk om een heel stuk met Christine en Uschi te vliegen, voortdurend afwisselend in de beste kern.

NK sleep

De dagen voor hemelvaart was ik erg gespannen, en ik mediteerde me suf om mezelf volledig te concentreren op lekker vliegen. Dat leek me wel te gaan lukken, en ondanks alle last minute klusjes die allemaal op de inschrijfochtend moesten gebeuren (upright bij Bob ophalen, chauffeur van het station halen, spullen in orde maken enz) stond ik om half twaalf toch redelijk ontspannen op te bouwen. Maar bij de preflight check bleek m'n vleugel harstikke asymmetrisch, er was geen sprake van dat ik daar mee zou kunnen vliegen.
De grond zakte echt onder m'n voeten weg. Ik had m'n kaarten helemaal gezet op een leuke NK-sleep, sowieso het NK onderdeel waar ik de beste kansen heb om een beetje te scoren omdat ik nou eenmaal beter sleep/vlakland vlieg dan bergvlieg. Voordat de eerste taak begon was al duidelijk dat ik niet meer mee kon doen.
Gelukkig mocht ik de litespeed van Rinus gebruiken, wat een waanzinnig geweldig gebaar! Ik was wel erg dankbaar maar het leverde toch geen herstel van m'n kansen op. De vleugel is toch behoorlijk te groot voor mijn (flink afgenomen) gewicht, en het stuurgedrag kostte weer een hoop gewenning. De eerste start lukte het me daardoor niet om de lastige termiek te pakken, de tweede en derde start moest ik releasen om niet in een lockout te raken.
's Avonds repareerden Koos en Harry m'n vleugel voldoende om er op te kunnen vliegen, maar helaas had het toch nog wat rare kuren en zo lukte het me ook de tweede wedtrijddag niet om hoogte te pakken. De timing was ook een probleem, want met deze iffy vleugel en de harde wind en turbulentie leek het me wel zo veilig om alleen achter de dragonfly te slepen, maar dat betekent dan wel lang wachten en laat starten.

Ook erg jammer: eindelijk, na jaren persberichten schrijven en redacties benaderen, kwam er een fotograaf van de Telegraaf en ik zag al mooie plaatjes in de zaterdagkrant of zelfs de sportTelegraaf op zondag. Geweldig! Maar helaas, een ontsnapte gorilla eiste alle aandacht op en de foto's worden niet geplaatst. Wat een teleurstelling, weer een kans op positieve publiciteit voorbij.

Geen succes dus, deze NK sleep. Nou ja dat was ook niet echt de verwachting, maar ik had natuurlijk wel gehoopt op een paar punten en een fijne vlucht. Gelukkig was er wel fijn gezelschap, uiteindelijk misschien wel het allerbelangrijkste.

mijn beste vlucht ever

De taak gerond, 160 km gevlogen in vijf-en-een-half uur, alle keerpunten gehaald. Bevroren vingers op 3400 meter, m'n vario praat niet meer met m'n gps dus ik heb geen idee waar de wind vandaan komt, geen radiocontact en een paar verkeerde beslissingen waardoor het allemaal wel heel erg spannend werd. Uiteindelijk was de vlucht vanaf Windische Höhe identiek aan die van een paar jaar geleden, toen ik tijdens de Womens World met Regina en Elena goal probeerde te halen. Maar nu wist ik dat ik het had kunnen halen, dus ik stak nu wel het zadel voor de Weissensee over met de boomtoppen slechts enkele meters onder m'n buik.
Van spanning, vermoeidheid en toch nog uitdroging (ondanks de liters vocht die ik kennelijk wel kwijt moest) was m'n concentratie naadje bij de landing, dus ik moest nog enorm ver lopen voordat ik in kon storten. Maar afijn deze vlucht heb ik wel binnen.

blond dagje

De zon heeft m'n kapsel al flink gebleekt de afgelopen weken want vandaag was ik echt blonder dan ooit. Neem m'n pakzak niet mee, zak er vervolgens natuurlijk uit op slechts 2,5 km afstand van het veld, heb geen telefoonnummers bij me van mensen die me even op kunnen halen en als klap op de vuurpijl sta ik ook nog op de landerijen van een klooster, achter gesloten hekken dus. Nou ja toch even lucht gehapt en in ieder geval buiten bezig geweest. Ik voelde me wel bijzonder suf.

Twee ezels en een steen

Zaterdag was helemaal perfect: schitterend weer, genoeg mensen om keer op keer mee naar boven te liften en dus drie prima landingen. Vooral m’n tweede landing maakte me helemaal blij: perfect circuit, optimale snelheid, keurig geflared en dus rustig op m’n voeten geland. En ik had er nog pret in ook, om zoveel mogelijk snelheid aan te trekken op final. Na het derde vluchtje was het over, ik moest de Falcon inleveren en ik was ook fysiek wel op. Net toen ik de vleugel aan JeanLuc teruggaf, kwam een Duits meisje me vragen of die Falcon misschien iets voor haar zou kunnen zijn. Ze had namelijk exact dezelfde fout gemaakt met hetzelfde toestel (een kleine Laminar 07), en ze had ook exact dezelfde mentale schade. Woedend op zichzelf, bang om onzekerder te worden over haar landingen en daardoor alleen maar slechter te gaan vliegen/landen, paniek over de mogelijkheid dat ze misschien minder of helemaal niet meer zou kunnen vliegen. Ze had heel dringend een enkeldoekertje nodig om het goed te maken, zoals ik de afgelopen dagen heb kunnen doen. Helaas, de Falcon was een 170 en zij woog maar 52 kilo, dan wordt het toch een probleem om gecontroleerd te vliegen en te landen. Beter van niet, als je niet zeker weet of het toestel de bocht wel in wil als je stuurt. Ik had haar graag wat troost willen inknuffelen maar dat kon nou juist niet, troost was nog volstrekt niet aan de orde.

’s Avonds met z’n achttienen oud-en-nieuw-diner gemaakt en gegeten, erg gezellig. Colette zorgde voor heerlijke champagne Provencal, maar trok zich terug op hun slaapkamertje om samen met Violette opera’s te bekijken. Onuitstaanbaar: Violette ligt al veertig jaar zielig en hulpbehoevend te wezen terwijl Colette echt ziek is, reuma en kanker en hartproblemen maar zij moet ondertussen wel het pension runnen. Vannacht droomde ik dat ik Colette ging redden, ze woog even weinig als een enkeldoekertje.

1 januari was het niet vliegbaar, dus we zijn lekker vroeg thuis. Morgen weer aan de slag, met pijnlijke ribbetjes maar met een paar geslaagde vluchtjes om aan terug te denken.

oudjaar

’s Ochtends is het erg. Ik word laat in de nacht wakker van de pijn, het is onmogelijk om nog te blijven liggen want m’n eigen gewicht drukt op m’n ribben. Dan maar een pil (ik slik er nog maar één per etmaal in plaats van zes) en douchen, dat helpt. Het wordt wel iedere ochtend een tikje erger, of omdat ik het zat ben en steeds minder uitgeslapen ben, of omdat ik overdag druk aan het bukken en sjouwen en vliegen ben. Overdag is het allemaal bijzonder goed te doen, alleen struikelen is niet handig.
Ik heb nu vijf vluchtjes en prima landingen gemaakt op een WillsWing Falcon 170, een heel simpel enkeldoekertje waarmee je eigenlijk onmogelijk een fout kan maken. Het ding is iets te groot voor me dus sturen en snelheid maken gaan een beetje zwaar maar ach, landen is een nobrainer en dat was nu even wat ik nodig heb. Ik heb het ding gehuurd of geleend (geen idee of JeanLuc er iets voor wil hebben) en het is m’n redding. Natuurlijk moet ik binnenkort ook weer goed kunnen landen op een prestatievleugel, en natuurlijk is dit geen echt vliegen, maar ik zie er nu wel weer een gat in. Vandaag nog een of twee vluchtjes, het zou mooi zijn als ik ook nog een beetje termiek kon pakken. Vanavond maken wij de sla en de anderen zorgen voor de rest van het eten, dan oud-en-nieuw en morgen ben ik vleugelloos. Heel misschien lukt het om m’n leading edge te sleeven en dan zou ik ook nog een laatste vlucht met m’n eigen vleugel kunnen doen, maar ik vrees eigenlijk dat de Laminar gewoon te zwaar voor me is om bij de start op te tillen. Als het al pijn doet om alleen maar op de start te stáán, hoef ik niet aan een stevige run te beginnen. Maar ik weet in ieder geval dat het binnenkort weer kan halleluja!

tv opname

Zondag kwam alles nou eens bij elkaar: we hadden een sleepveldje en sleeppiloot (de onvolprezen Guenther), de duo en de dolly zijn in orde, de complete filmploeg kon op zondag en we konden al dagen van tevoren vrij zeker zeggen dat het weer goed zou worden. Dus wij naar Kerken, in Duitsland bij Venlo. De vleugels en dolly waren in een half uurtje klaar, maar toen begon het pas. Een ploeg van vier techneuten had uren nodig om alle camera’s en microfoons precies goed te zetten, te checken of het allemaal wel ok was, instructies te geven enz. Precies op het moment dat we dachten klaar te zijn voor een eerste proefvluchtje kwam Bart Peters, de presentator, aan. Het bleek een erg vriendelijke, rustige man (met een bijzonder leuk gezin van enthousiaste vrouw en dochters, die een wonderbaarlijk vermogen hadden om niemand in de weg te lopen). Geduldig liet hij zich alles welgevallen, harnas aan, helm op, toch weer harnas uit, opnieuw aan voor de opnamen, inhangen, uithaken, eindeloos. Iedereen was enorm druk in de weer, en hij had niets anders te doen dan wachten wachten wachten tot er dan eindelijk een startje werd gemaakt. Het bleek ondertussen niet goed mogelijk voor mij om tussendoor nog even zelf te vliegen, ik moest als een goed afgerichte assistent continu touwtjes boutjes tangetjes halen of gespen dichtklikken. Vond ik ook wel erg leuk, om zo’n tv-opname van zo dichtbij mee te maken. Bovendien waren al die lui vriendelijk, enthousiast over het vliegen, relaxed. Koos en Bart maakten twee vluchtjes, het interviewtje (wat is termiek?) is gelukt, en om een uur of half zeven konden we de boel inpakken. Opgelucht dat het allemaal gelukt is. In maart komt het op tv, ‘Hoe? Zo!’ van de Teleac, op Nederland 1 om half negen. Ik probeer m’n verwachtingen een beetje bescheiden te houden maar ik hoop heel hard dat dit nieuwe deltapiloten op gaat leveren.

Thuis

Laatste verslagje zomer 2006, voorlopig geen vliegavonturen meer. Over de terugreis valt niks te melden, m’n dagcreme en tandpasta werden in beslag genomen en de vleugels werden bemonsterd en uiteraard duurde het wachten nog veel langer dan normaal. Ik heb wel enige jetleg nu, lang geslapen vannacht maar toch voelt het alsof het vijf uur ’s ochtends is. Afijn het is echt over, morgen kantoor. M’n belangstelling voor gebeurtenissen in de wereld staat wel op een erg laag pitje maar als ik een paar dagen bij de rekenkamer zit wind ik me vanzelf weer op over Kamerleden die de parlementaire regels niet kennen, over regeringen die de rechtsstaat onderuit halen en over burgers die hun democratie verkwanselen. Dan heb ik er weer lol in om de klok te luiden. Al kan ik het nu alweer niet laten om naar de lucht te kijken en m'n hart sneller te voelen slaan als ik mooie cumultjes zie. Zaterdag vliegen, lekker ouwerwets in Bruinehaar.

Laatste dag

Vandaag de laatste twee vluchtjes gedaan, niet de meest fantastische vluchten van m’n leven maar het slepen hier op Quest is toch wel een genot. Het terrein is in mijn Nederlandse ogen mega mega groot, de tugs zijn fantastisch zowel de dragonflies als de piloten je kan slapend naar boven, de lucht laat het water in je mond lopen overal fijne kleine cumultjes en het is hier nog plat ook dus in theorie kan je overal landen. En overal termieken haviken en buizerds dus je hoeft nooit naar lift te zoeken. Het kost wel twintig dollar per sleep maar ja in Nederland zijn we tegenwoordig meer kwijt. Na die twee vluchtjes van ieder een half uurtje begon het inpakken van de vleugels, altijd weer een traumatisch gebeuren. Ik heb wat schade van de heenreis dus ik wil morgen nog een paar honderd meter extra bubbeltjesplastic aanschaffen. Bob vertelde dat Paris z’n vleugel ooit zo waanzinnig dik in het bubbeltjesplastic had gewikkeld dat de airline het ding net zo goed uit het vliegtuig hadden kunnen gooien, schade was onmogelijk. Dat wil ik ook.

Om het zweet en zand af te spoelen na enkele uren inpakwerk doken we het zwembadje in, een beetje groen van de algen maar toch altijd nog aantrekkelijker dan het meertje waar tenminste een alligatortje in huist. Je weet maar nooit of z’n ouders niet op bezoek komen. Na het zwembad ontdekten we de jacuzi, gloeiend heet water puur door de zon. Het ding is afgedekt met een zwart matras dat kennelijk uitstekend isoleert, het was echt bijna te heet om er in te gaan zitten. Heerlijk, want het koelde buiten net een beetje af vanwege de dagelijkse onweersbuien met bijbehorende windvlagen. Daarna naar de Thai, het eerste echt lekkere eten dat we hier hebben gehad en spannende sleepverhalen van Neil en Jim die al elf en zestien jaar slepen. Vroeger hadden ze geen dragonflies, weaklinks, vinnen, driepuntsbridels of dollies, en dat leverde een ruim gevarieerd aantal bijna-dood-ervaringen op waar je een lange avond mee kan vullen. Slepen tussen de bomen door, eerst de tug en dan de sleep even uitduwen om er overheen te komen maar de kabel er echt tussenin, in turbulente lucht op je kop getrokken worden door een delta zonder breukstukje, slepen onder hoogspanningskabels door en starten in bochten zo scherp dat de tug met een wiel over de grond rijdt. Een sleep waarbij de tug op lage hoogte naar beneden moest duiken om een rigid te ontwijken, bij de grond aangekomen achterom kijkt en ziet dat de delta nog steeds achter ‘m zit, en dus maar gewoon doorstart met sleep en al. Schizofrene computers die een woest gevecht tussen tugpiloot en gashandle veroorzaken. Dat soort verhalen. We werden uiteindelijk het restaurant uitgegooid en kwamen terug op Quest waar nog altijd een nerd-achtig ventje nonstop spelletjes achter een computer zit te doen, op de vliering waar het altijd bloedjeheet is. Bizar tafereel. Nou slapen, de laatste keer strijd om airco aan of uit (het ding maakt zo’n herrie).

Terugweg

First baptist church, methodist, presbytarian, pentacostal ministries, apocalyptic church, freedom church, united methodist, seventh day adventists, church of christ, church of god, baptist church of christ, missionary ministries, take your family to service now, they need and deserve it, wacht niet langer kom nu naar deze kerk, cooled inside, catholic churche, service every hour, it’s not a choice it’s a child, SOB (save our borders), elect Sally Penn for circuit judge, vote for John sheriff, elect Joe Smith road commissioner, food next exit turn left. We zitten nu twee dagen in de auto en hebben elke mogelijke kerk wel gezien. Heel veel. Als het groot en van steen is en bizar keurig dan is het een kerk, verder zie je af en toe een houten huisje meestal prefab en dan op een trailer verplaatst naar de lokatie waar de koper wil wonen. Extra breed transport. Tankstations, Taco Bells, speed limit 55. Gister zijn we uit Oklahoma vertrokken en via Arkansas, Texas, Louisiana en Mississippi in Alabama aangekomen. Vandaag hebben we de kustroute in Florida genomen, honderden mijlen langs de Golf van Mexico, leuk om Amerika echt te zien want vanaf de interstate zie je alleen maar bomen en reclameborden. Het schiet alleen niet op want je mag maar 55 mijl per uur rijden. Even voorbij Mobile zijn we uren naar een dolfinarium geweest, voor mij de eerste keer dat ik dolfijnen op hun staart over het water zag lopen en vijf meter de lucht in zag springen door een hoepel. Heel bijzonder. Ook een show met zeeleeuwen, de sierlijkste zwemmers, en een duikster die de platvissen ging voeren. Tot m’n verdriet liet de Amerikaanse rivierotter zich niet zien en ook de alligator had weinig puf. Desondanks schitterend om de zeezoogdieren van zo dichtbij en zo interactief te zien. Daardoor werd het wel weer zo laat dat een duik in de Golf er niet meer in zat, ondanks de temperatuur (pak m beet 40 graden Celcius), het spierwitte fijne zachte strandzand en het lauwe lichtblauwe water. Volgens de bordjes was het gevaar van enge beesten als haaien gering en viel het met de stromingen ook wel mee.

Florida is veel voller en ik denk ook hipper dan de staten waar we nog meer geweest zijn. Er staan langs de hele kust huizen op enorm hoge palen. De kust ziet er erg onbeschermd uit, geen duinen en de huizen echt op drie meter van het water af, maar er liggen wel voor de hele kust langwerpige eilanden parallel aan de kust. Die staan natuurlijk ook weer vol met appartementen en huizen dat wel. Kennelijk maken ze zich toch niet zo heel veel zorgen over de volgende orkaan. Er staan wel overal bordjes langs de wegen om te melden dat het om een (orkaan) evacuatieroute gaat.

Nou nog een paar uurtjes rijden naar Quest, nou ja Koos rijdt ik zit er naast en kijk uit het raam in de hoop beren of een racoon te zien. Tot nu toe hebben we vooral herten en heel veel dode armadillos gezien. Wel borden die beloven dat er beren over zullen steken, aan de kust! Morgen misschien nog een vluchtje maar we hebben ook een hoop in te pakken en moeten zien dat we de auto een beetje fatsoeneren. Die ziet er nogal goor uit van buiten vooral, na meer dan 5600 mijl over dirtroads beplakt met ducktape om het vleugelrek te bevestigen.

Mount Buffalo, Oklahoma

De hummingbirds schieten om me heen, de krekels besloten een halve minuut geleden om van start te gaan, en in de verte hoor ik wat gerommel van een ver onweer. Ik zit op het balkon van Daves half-afgebouwde huis, bovenop Mount Buffalo. Het is hier een ongelooflijk zootje, zo ongeveer alsof je Wouter net naar een nieuwe antikraak hebt verhuisd, maar tegelijk is het zalig. Niet stil want de wind en de dieren maken een hoop geluid en anders babbelt Dave wel nonstop door, maar behalve Dave en Bruce en nog een zo’n kluizenaar en hun honden woont er niemand op deze berg. Geen waterleiding geen electriciteit geen riolering. We kunnen douchen achter een houten schavotje met een pieletje bronwater, de temperatuur is prima want overdag is het ongeveer 39 graden Celcius dus koud wordt het niet. Er is wat stroom van een stapel accus en een generator, maar dat ding maakt zo’n herrie dat Dave ‘m alleen aan zet als hij echt een film wil zien. De plee is een schop om een kuil te graven ergens in het bos. We slapen op een plak foam op de grond van het skelet van het huis, meer is er nog niet. Dave woont hier al drie jaar en volgens mij vordert hij nauwelijks met het huis. Vier jaar geleden hebben ze ‘m verteld dat ie nog een jaar te leven had en dat hakte er nogal in. Hij vliegt al bijna dertig jaar, is hier komen wonen omdat dit z’n favoriete stek is, en buiten het vliegen bestaat er helemaal niets. We hebben ‘m in Big Spring ontmoet waar hij hielp op de launchline. Een klein enorm dik mannetje, met een zwaar zuidelijk accent en een baard van tien dagen. Hij is blij met ons gezelschap en wij zijn blij met zijn hulp; we kunnen hier slapen en hij rijdt voor ons. Vandaag hebben hij en ik gevlogen en zou Koos rijden. Tot mijn grote sjagrijn zakten we er allebei uit, ik maakte bovendien een buiklanding met m’n gescheurde spijkerbroek (gescheurd toen de weaklink brak in Big Spring en ik op het asfalt moest buiklanden) dus m’n blote knietjes schaafden over de droge grond. Twee rijksdaaldergrote schaafplekken doen toch flink pijn. Toen ik er sterilon op moest gieten van Koos (jeetje wat is ie streng zeg maar ja een open wond in een veld dat met varkensmest wordt besproeid is niet ideaal) stond ik echt te brullen. Een mevrouw dacht dat ik geslagen werd.

M’n start was al net zo vreselijk als gisteren, ik loop te weinig energie erin en dan krijg je geen voorwaartse snelheid en dus gaat de vleugel niet vliegen. Beide keren kwam ik er nog net goed vanaf, ik heb van Pien geleerd om te blijven vliegen no matter what, en dat redt me in dit soort situaties, maar lollig is het niet. Ik merk trouwen sook dat ik ontzettend moe ben, ik kan nauwelijks meer een vleugel op de auto tillen, de hitte en het reizen beginnen me toch op te breken. Ik zou graag nog een mooie lange vlucht maken, maar dat zal dan morgen moeten gebeuren want daarna moeten we naar Florida waar het slecht weer is. Ik kan me niet voorstellen dat ik volgende week op kantoor zit…

Laatste dag

De laatste dag begon met een spotlandingwedstrijd, uitstekend vermaak. Mensen landen echt op de kegel die als spot is neergezet, bijzonder knap (voor mij geldt iets al als een spotlanding als ik in een straal van 20 meter sta). Ondertussen ontwikkelden de wolken, het kon een perfecte dag worden maar de kans op overontwikkeling was wel erg groot. Ik voelde me goed fit, en de taak was haalbaar (69 mijl) dus ik hoopte erg op een tweede goal-dag. Helaas, de startrij ging te langzaam en ik moest een keer herstarten wegens een weaklinkbreuk, dus om kwart voor drie zat ik onder een goeie wolk. Op koers zag ik echter een grote donkere regenbui, achter me ontwikkelde zich ook een bui en ik voelde zelfs een paar spetters. Westelijk van de bui waren mooie cumultjes en veel dustdevils, maar het risico op nog meer buien in die hoek was daardoor wel groot. Oostelijk was een blauw gat en bovendien verplaatste de bui zich naar het oosten. Ik begon enorm te eikelen, ik wilde proberen hoog te blijven en af te wachten tot de bui voorbij was, ik wilde er links langs en ik wilde er rechts langs, en ik wilde ook nog half gewoon gaan landen uit veiligheidsoverwegingen. Dat kan niet goed gaan dus na 12 mijl stond ik alweer aan de grond. Uiteindelijk hebben vierentwintig man (inclusief Koos met een bijzonder snelle tijd, 1 uur 32 minuten) goal gehaald, dus het was mogelijk als je vroeg en snel was. Ik had er grote moeite mee om over die teleurstelling heen te komen, maar ik zag ook wel dat het niet echt veilig was om door te vliegen.

’s Avonds was er een goed feest bij mensen thuis in hun tuin, de meesten waren er nog en de prijsuitreiking was grappig en informeel, heel goed. De margaritas hadden te weinig tequila maar ach dat is de volgende dag dan weer positief. Om een uur alle nieuwe en ouwe vrienden omhelsd, de eerste vertrekkers uitgezwaaid en alvast de eerste zooi opgeruimd. Nu is het 11 uur en wij zijn met de Duitser de laatsten in het hotel. Het regende vanmorgen, nu is het heet en enorm vochtig. Koos is jarig maar dat gaat nogal ongemerkt voorbij, afgezien van de telefoontjes midden in de nacht dan. We rijden via Dallas naar Mount Buffalo in Oklahoma om morgen nog wat te vliegen. Kent zal een feestje organiseren vanavond voor Koos dus dat wordt weer laat waarschijnlijk.

Slome hangdag

Een deprimerend dagje vandaag. De grote storm die we gisteren tegemoet vlogen is vannacht onze kant opgeschoven, wel wat minder stormachtig geworden maar het regent ten noorden van Big Spring en er vallen al de hele dag wat drupjes op het vliegveld. Gary Osoba, de absolute meteogoeroe, verwachtte dat het voorbij zou trekken en vanmiddag goed zou worden met goeie lift en weinig wind, precies mijn soort van weer. Gewoon opgebouwd dus, en inmiddels is de taak al twee keer een uur uitgesteld en zitten we allemaal moedeloos rond te hangen. Met een beetje pech krijgen we straks nog een bui op onze kop, maar als het nog een pietsie mee wil zitten kunnen we vanavond mogelijk nog een vluchtje doen, gewoon voor de lol.

Gisteren was wel een goeie dag, keimoeilijk maar daardoor wel boeiend. Ik heb 73 mijl gevlogen, grotendeels op m’n eentje en grotendeels onder de 1000 meter. Boven de taak lag een groot blauw gat en in de verte ontwikkelde zich een grote cumulonimbus. De start duurde eindeloos omdat zelfs de tugs geen lift konden vinden, dus ik kwam pas van de grond af om twee uur, toen de start al open was (en ik dus eigenlijk al 15 mijl verderop had moeten zijn). Een uur lang heb ik zitten pielen, met een oog op het vliegveld omdat ik misschien zou moeten relaunchen, en met het andere oog op m’n instrumenten want ik dreef toch wel fors weg zonder hoogte te winnen. Uiteindelijk met een paar andere trage piloten op glij gegaan, ik zag er twee, drie uitzakken en ik bedacht dat ik toch in ieder geval de startcirkel wilde halen maar het was twijfelachtig of dat zou lukken. Zo rond de startcirkel verloor ik m’n gezelschap en juist toen ik helemaal alleen was boven onlandbaar gebied, kreeg ik de beste bel van de dag. Die heb ik vooral benut om m’n handschoenen uit te doen en m’n radio aan te krijgen, want ik zag die storm in de verte en wilde wel graag radiocontact om eventueel te horen als de dag gecancelled zou worden. M’n rits was kapot dus ik kon niet comfortabel liggen, ik had kramp in m’n darmen en pijn in m’n benen van het strekken. Desondanks bleef ik in de lucht en bereikte ik het plateau waar we overheen moesten, waardoor ik helemaal laag boven de grond zat. Een keer of vijf, zes heb ik m’n rits opengemaakt en ben ik aan een landingscircuit begonnen, elke keer piepte de vario in m’n laatste bochtje en krabbelde ik weer omhoog. In dit vlakke land is dat goed te doen, als het tegenvalt kan je altijd wel landen, dus zo kwam ik toch nog twee uur en zo’n twintig, dertig mijl verder. Ik landde uiteindelijk na vier-en-een-half uur, behoorlijk tevreden. Meteen stopten er mensen die vroegen of ik hulp nodig had, en uiteindelijk werd ik mee naar huis genomen door Ray en Barbara, methodisten (ze vroegen welke religie ik dan wel aanhing en om ze niet al te erg teleur te stellen heb ik me maar als katholiek voorgesteld, ook niet helemaal wat ze bedoelden). Ik mocht douchen, kreeg macaroni met kaas en broccoli, en de rest van de avond deden de kleinkinderen gymnastiekkunstjes. Tegen tien uur arriveerden Koos en Tony. Ze hadden m’n vleugel al ontdekt en opgeladen, dus we konden direct naar huis (Andre had een lift). Twaalf uur naar bed, ’s ochtends om half acht gps-en uitlezen.

Toen iedereen al ingepakt en weg was heb ik nog een sleepje gemaakt. Ik bleek toch wel erg moeie armen te hebben, jeetje zelfs achter Bobby Bailey had ik het nog zwaar. Geen termiek gevonden, en als Bobby het niet vindt dan is het er niet. Nu naar Carlos, waar volgens mij veertig hanggliderpiloten zitten te eten, en dan vroeg slapen.

Wedstrijdsleur

Als we eind van de dag met een beetje mazzel rond een uur of acht in het hotel terugkomen is het enorm haasten om alledrie te douchen en ergens nog wat eten te scoren. Langs de 87 stikt het van de restaurantjes maar alles is om negen uur echt dicht. Zelfs de truckstop hiernaast, vierentwintig uur open met douches en wasmachines en gokkasten, levert alleen warm eten tot uiterlijk kwart over negen. Ik eet iedere avond burritos of tortillas. Beetje flauw dat Mexicaans eten maar het vult wel. ’s Ochtends een waffle met mierzoete drab erop, dan hoef je gelijk de rest van de dag nauwelijks meer te eten. Eigenlijk moet je dan de serveerster een tip geven, er staat een tipjar op de balie, maar dat vind ik toch moeilijk in m’n systeem te krijgen. Prijzen zijn altijd overal zonder tax, dus als je afrekent valt het altijd zo’n twintig procent tegen, en dan moet je ook nog tippen.

Straks nog gauw even langs de Wallmart, tig liter drinkwater halen en mueslirepen en bananen, en batterijen, dan kunnen we weer. Niet dat ik nog veel kan, ik ben nu al gevloerd maar er zijn nog vier of vijf taken te vliegen. Gisteren een driehoek bij behoorlijk harde wind, ik ben niet erg ver gekomen maar het was wel leuk. Ik vertrok bij het tweede gate, samen met de leadgaggle van zo’n veertig man, wat een schitterend gezicht om veertig vleugels allemaal tegelijk onder een wolk vandaan te zien gaan en dan met z’n allen op glij. Dat was alleen al de moeite waard van die vlucht.

Vandaag zullen ze zeker proberen een record te vestigen: de langste taak ever in een wedstrijd. Dat wordt laat en vermoeiend.

GOAL!!!

De dag was bijzonder makkelijk, de wolkenbasis steeg van zo’n 1100 meter naar 2000 eind van de middag, elke wolk werkte, zelfs oplossende wolken, ze zaten dicht genoeg bij elkaar om gewoon op redelijke hoogte aan te vliegen en ik werd voortdurend ingehaald door piloten die mij dus mooi de route en de termiek aanwezen. Twee uur en vijfendertig minuten gedaan over ongeveer 76 mijl (125 km?). Dat wil niet zeggen dat ik zo kort gevlogen heb, ik moest een uur in de lucht wachten voor de eerste startgate openging. Dat is doodeng, ik ben altijd bang dat ik eruit zak voordat de wedstrijd uberhaupt begonnen is. Je probeert dan een uur op wolkenbasis te blijven, onder een wolk waar nog tien anderen hetzelfde proberen, en ook nog liefst op dezelfde plek. Ik dreef wel een beetje uit de exit-cirkel, dus toen het half twee was moest ik eerst nog anderhalve mijl terugvliegen en opnieuw de cirkel uit.

Alles is volgens mij zo goed gegaan omdat ik de radio uit heb gelaten, als ik niet hoef te communiceren hoef ik niet teveel te denken, en omdat ik toch wel het een en ander heb geleerd de afgelopen jaren. Ik ben niet meer zo bang voor gaggles (als ze niet te groot zijn), ik heb geen seconde aan landen gedacht of naar landingsopties gekeken, en ik heb bij iedere goeie bel doorgedraaid tot ik op wolkenbasis zat. Het enige dat me gisteren naar de grond had kunnen krijgen was de pijn in m’n dij en bil, ik span m’n linkerbeen erg aan tijdens het vliegen (en mogelijk is m’n harnas toch iets te klein) en na een uur rollen de tranen over m’n wangen van de pijn. Dat krijg je dan ook niet meer goed, ondanks voortdurend verliggen en af en toe m’n rits open (ook om te piesen, tja je probeert toch je harnas schoon te houden). Ik moest nog oppassen dat niemand die benen buitenboord zou interpreteren als het cancellation-signaal, als je op je radio hoort dat de taak gecancelled is kan je het anderen laten weten door met je benen te gaan fietsen. Uiteraard word je gediskwalificeerd als je dat doet om een tegenstander desinformatie te geven.

Op een gegeven moment begon m’n vario me te vertellen dat ik het zou halen met 500 meter extra, en uiteindelijk zag ik het vliegveldje ook liggen op ongeveer tien mijl. Ik durfde toch niet al te gaan glijen, nog een paar slagen hoogte winnen en uiteindelijk kwam ik inderdaad ruim 400 meter boven goal aan. Nog even een fatsoenlijke landing (het hele vliegveld was harstikke termisch dus dat viel niet mee) en dan verder de hele middag juichen. Ook al stonden er nog vijftig anderen op goal, maakt niet uit, ik heb het gehaald en ben er dolgelukkig mee.

Koos was er natuurlijk al, die had me halverwege de vlucht ingehaald en hij had ook een later startgate, en Andre kwam een paar minuten na mij binnen maar ook hij had het tweede gate dus hij heeft ook een snellere tijd. De Dutchies doen het niet slecht!

Dag twee gecancelled

Dat schiet niet erg op, ik heb gisteren dertig mijl gevlogen in twee-en-een-half uur en nou sta ik op de tachtigste plaats zeg. Afijn de grootste teleurstelling is dat ik goal niet gehaald heb, terwijl het gisteren zeer mogelijk was. Maar het was toch een mooie vlucht en vandaag was ik er helemaal klaar voor om minstens net zo goed te vliegen. Bovendien is de scoring zo dat je niet nul punten krijgt als je te vroeg de startlijn voorbij vliegt, je krijgt alleen geen speed-punten maar wel de afstand. Eigenlijk geen straf dus voor mij, want speedpunten krijg je sowieso alleen als je goal haalt. Aan onze oostelijke kant waren al mooie cumultjes, westelijk waar we heen moesten nog totaal niet, maar ik wilde al vroeg starten om hoogte te winnen en dan gewoon met de eerste gaggle mee op koers. Helaas, m’n start (op asfalt remember!) was van erg korte duur want toen ik de dolly losliet brak m’n weaklink. Even voor de leken: je hebt een breukstukje in je release zitten, als het nou helemaal misgaat met slepen dan breekt dat stukje en zou je nog veilig kunnen landen. Maar die stomme dingen breken natuurlijk ook wel eens als je dat liever niet had gehad. En verder scheur je met zo’n dolly met ongeveer 45 km/uur over de grond, dat is even een spannend moment voordat de tug de lucht in gaat en je allebei op veilige hoogte komt. Normaal start je op gras en dan maak je gewoon een buiklanding als de weaklink breekt, maar asfalt is heel slecht voor je spijkerbroek. Gelukkig heb ik me niet laten verleiden tot het dragen van een korte broek, het is dan wel heet maar ik heb geen behoefte aan opengeschaafde knietjes. Geen verwondingen dus, wel wat gerafeld stof.

De mislukte start kostte een hoop energie en zweet maar ik ben niet van het opgeven dus ik sloot weer achteraan in de inmiddels nogal lange startrij. Toen begon het echter te regenen en niet te weinig ook, dus de taak werd gecancelled, iedereen die al in de lucht was kwam vanzelf naar beneden (zo’n onweersbui ziet er nogal indrukwekkend uit dan wil je liever veilig op de grond staan dan ergens door de lucht wapperen). Alle spullen naar de hangar gesjouwd, en de rest van deze zeer teleurstellende middag zitten we te lezen, schrijven, slapen, vervelen. Het ziet er naar uit dat het elke dag zo kan zijn, en dan kan je alleen maar hopen dat het onweer zo laat mogelijk in de avond is zodat we gewoon kunnen vliegen. Niet echt waarvoor we helemaal naar Texas zijn gekomen.

Eerste wedstrijddag

Gisteren is de wedstrijd dan echt begonnen. Meteen goed, we hadden het mooiste weer totnutoe, de launch verliep heel ordelijk en snel dacht ik (ik weet niet, ik ben altijd al vrij snel van de grond dus ik maak weinig mee van de startperikelen), bijna alle piloten stonden op goal na een dus kennelijk heel haalbare taak (ik niet snik maar ach ik ben toch heel tevreden over m’n vlucht) en we waren ook nog eens redelijk op tijd thuis. De lift was wel lastig te pakken, geen echte kernen maar verspreid over een groot gebied zat her en der wat stijg en ook veel sink. Het hielp dus nogal om bij een gaggle te blijven, en om veel geduld te hebben. Heb ik nooit, gisteren wel dus ik ben heel trots op mezelf. Daar heb ik uiteindelijk dertig mijl mee gehaald, in twee-en-een-half uur, geen topprestatie maar ik heb mezelf weinig te verwijten. Alleen, had ik de radio maar uit gedaan. Ik zat eigenlijk best goed toen Andre landde, en ik probeerde te achterhalen of hij de vleugel precies onder me was (was ie ook). Helemaal fout want daardoor ging ik enorm denken en zo verloor ik m’n concentratie en dus m’n stijg. Heel kort daarna stond ik dus ook aan de grond in een katoenveld, tussen de dustdevils. Al snel reed er een auto langs, met een hele familie mennonieten. Kei-aardig. Ze hadden me boven hun huis zien uitzakken, waren met z’n vieren in de auto gesprongen om tien kilometer te rijden om me te zien landen. Hun zoon Cornelius rijdt ook voor een van de teams en ze waren eergisteren naar de start wezen kijken. Nederlanders beweerden ze (ik vroeg natuurlijk naar die Cornelius, hoe kom je daar nu aan?) maar ze spraken echt puur Texaans en een of andere taal onder elkaar die ik voor Spaans hield maar die misschien wel Diets was ofzo.

Ik was nog niet ingepakt of Tony onze chauffeur stond al voor m’n neus. Snel Andre halen, dan naar goal voor Koos die ongeveer tegelijkertijd met mij was geland alleen vijftig mijl verder.