En weer door

 

Ook goeiedag. Claudio en z’n maat begonnen vrijwel onmiddellijk over het WEF en hoe ‘ze’ al lang wisten dat er covid was maar het verborgen hielden en hoe het één groot experiment is. Nou ja ze waren wel harstikke gastvrij en het eten uit eigen tuin was helemaal prima. Maar op de één of andere manier trek ik wappies aan, zie twee jaar geleden. In het boek dat ik aan het lezen ben gaat het over mensen die bang zijn om insignificant te zijn en dat is het volgens mij. Mensen voelen zich gepiepeld, door de overheid, door bedrijven, door de elite, door alles en iedereen die het wèl goed voor elkaar heeft. Geen wonder dat ze in complotten gaan geloven.

Ik werd weer moederziel alleen op de Cavallaria gedropt maar deze keer was er een perfect startwindje. Niet te hard en niet te cross. Dat bleek dan wel weer te komen doordat de meteowind van achter de bergen kwam dus ik zakte opnieuw als een baksteen. Na een uitstekende landing nam ik nog gauw even een douche, met hemd aan om zo m’n eigen airco te dragen, en nog voor twee uur was ik weer onderweg. Bij Briançon stond een enorme puist wind en ja hoor, er staat een mistral die het tent opzetten ernstig ingewikkeld maakt. Dat, en de Oostenrijkse buren die me direct toen ik uit de auto stapte begroetten met een agressief “daar mag je auto niet staan”. Zo ken ik ze weer. Heet ie ook nog Volmar, jawel hoor. Manfred, Thomas en Tschu zijn er ook bij en ze vroegen of ik mee ging eten maar gelukkig was me dat net iets te snel dus ik paste. Toen ze weg waren bedacht ik dat ik ooit had gezworen nooit meer met de Oostenrijkers te eten en trouwens in het restaurant van Serres moet je rerserveren dus ik had niks te eten gekregen ook nog.

Beter was de begroeting van Phil, die me na ons begroetingsritueel met twintig zoenen en drie omhelzingen een hamer bracht en me liet zien hoe je een handige slipknoop in je scheerlijnen maakt. Hij is jurylid voor de klasse 2 wedstrijd deze week en hij waarschuwde dat Shaun en Grumpy in z’n tent zaten. Ik hou het lekker bij een avondje alleen.

Andrate

zo'n bord moeten wij ook hebben

bankjes voor het publiek

er is een bar, schaduw, een binnen- en buitendouche en wc en een gladgemaaid gazon om in te pakken

traditionele landingsfoto

Nog nooit eerder moest ik wandelen met een servetje om voortdurend het zweet van m’n gezicht te vegen, omdat het anders in m’n ogen liep. Ongelooflijk benauwd was het vanmorgen op het landingsterrein van de club parapendio Cavallaria, vlakbij Turijn of eigenlijk Ivrea. Het was een pokke-end rijden na een klein vluchtje gisteren met Tom en zijn zoon Wout van MteCucco, maar met twee minidutjes en nauwelijks echt eten redde ik het toch nog voor elf uur. Toni had me verteld dat er water zou zijn en een wc dus ik gokte er op. Net toen m’n tentje klaarstond kwamen er vijf parapentisten langs, vermoedelijk gealarmeerd door het automatische licht. Eentje was vrij onaardig en vond dat ik maar naar een camping moest, maar van de anderen mocht ik gewoon blijven en aangezien ik omviel was ik het daar helemaal mee eens.

Bij m'n verkenningswandeling vanochtend ontmoette ik een jong stel die allebei helemaal niks met vliegen hadden. Ze waren wel vriendelijk belangstellend en toen ik meldde dat Alessandro Ploner de EK heeft gewonnen lichtte het gezicht van de jongen helemaal op. Was ik zomaar op een echte fan gestuit!

Om elf uur reed ik met de shuttle naar boven, een uur rijden voor de hoogste start op de Cavallaria. Er stond best wat wind en er waren dreigende verticale cumulussen maar het zag er allemaal toch wel erg aantrekkelijk uit. Ik kreeg de termiek niet te pakken maar ik had genoeg hoogte om wat rond te vliegen en een mooie landing te maken. Na wat boodschappen kon ik meteen weer opladen op de shuttle van drie uur, maar deze keer stapte echt iedereen uit bij de parapentestart en moest ik het dus helemaal totaal volstrekt alleen doen. Nog niet eens een wandelaar of boer ofzo. En ik had geen enkel telefoonnummer genoteerd, als ik zou besluiten om toch maar niet te starten dan kon ik niemand vragen me weer op te halen. Aangezien de omstandigheden nog vrijwel hetzelfde waren als ’s ochtends maakte ik er geen drama van en ik had toch de Fun dus wat kan mij nou gebeuren? Ik nam de tijd, koos een goed moment en startte beter dan vanochtend. Opnieuw zakte ik uit maar dat is hier dus niet zo erg omdat er sowieso een groot hoogteverschil tussen start en landing is.

Claudio, de meest enthousiaste local, nodigde me bij hem thuis uit in Brosso, en net toen ik in de auto stapte barstte een enorm onweer los. De auto heeft het al moeilijk om steile hellingen op te komen zo tot de nok toe gevuld met bagage, en nu stroomden er ook nog eens rivieren over de weg en lagen er overal net afgewaaide takken. Best spannend en het volgende avontuur wordt om te proberen elkaar te verstaan. Z’n vrouw is Spaanse en de vriend waarmee hij het huis deelt spreekt engels, Claudio en ik communiceren in kinder-frans.

Juryrapport

staf voor de 21e EK

foto Corinna

 

Het is altijd droevig als de FAI-vertegenwoordiger zegt dat de wedstrijd voorbij is. We hangen nog uren in groepjes rond, omhelzen alles en iedereen en gaan vervolgens met dezelfde mensen lunchen, raken in paniek omdat iemand al bij Bologna zit met jouw radio nog in z'n auto. Sommigen zien elkaar over een of twee weken weer bij de volgende wedstrijd, de meesten gaan elkaar weer treffen over een of twee of nog meer jaren. Misschien gaat er deze keer iemand op de uitnodiging in om langs te komen, misschien moet je onverwacht in een vreemd land zijn en brengt facebook ons bij elkaar voor een avond in de kroeg. Hoe het ook zij, dit was één van de allerbeste wedstrijden ever. Fantastisch weer. Perfect georganiseerd. De beste meetdirector en een extreem goeie meteoman. Blije piloten die twee jaar geen wedstrijd meer hadden mogen vliegen en een paar jonkies die het bijzonder goed deden. Geprofessionaliseerde teams en heel erg goeie toestellen. Op één boomlanding, drie gebroken ribben door een losrakende neuskap, een gebroken pols na een totaal uitgeputte landing en een paar niet-vlieg-verwondingen na geen enkel incident. En geen enkel protest. Natuurlijk werd er wat gezeurd hier en daar door de gebruikelijke zeurkousen maar dat richtte zich allemaal tot meetdirector en steward, als jury kwamen we niet aan de bak. Alles wat ik gedaan heb voor m'n vergoeding is altijd bij alle briefings, starts en landingen zijn en dagelijks de piloten op volgorde in de rij zetten. Eenmaal ingehaakt zijn we net drinkende giraffen die niet kunnen zien wat er om ons heen gebeurt, dus dan is het wel handig als je weet achter welke vleugel je in moet schuiven. 

Gisteren was volgens de voorspellingen (en trouwens ook voor de piloten op goal, bijna iedereen) zo ongeveer de allerbeste dag in de geschiedenis. Plafond van 4000 meter, weinig wind uit het zuidwesten en een convergence door de vallei tussen Gubbio en Sigillo. De wind begon wel een tikje uit het zuiden te waaien tegen de tijd dat wij mochten starten, maar niks verontrustends. Eerst hielp ik Wout, de derde generatie Haagdorens, van de berg af en direct daarna startte ik na een stevige bel. Alweer fout. Er zat goeie termiek maar ik kreeg het niet goed te pakken, na vijf, zes cirkels raakte ik het steeds kwijt en binnen de kortste keren stond ik alweer op de grond. Veertig seconden langer dan de dag ervoor. Deze keer baalde ik wel als een stekker want een beter startmoment had nu heel veel uitgemaakt. Jamie vloog vijf kwartier en kwam himmelhoch jauchzend naar beneden. We togen nog een laatste keer naar de gelateria van Fossato di Vico voor twee ijsjes ieder en toen moesten we al naar goal voor Juicy als tweede! En Piet haalde het ook, toen we gedoucht en omgekleed weer langs reden op weg naar Villa Anita stond ie af te bouwen, wat een held. Alle Nederlanders en Belgen op goal, en dat met absurde snelheden.

In het parkje trad een U2-coverband op maar ik ging ouderwets behendigheidsspelletjes doen met Laurent en anderen op het plein. Het voelde alsof we weer tieners waren op zoek naar de plek waar het allemaal gebeurde. Nadege wilde zo worden als ik, als ze zo oud is. Fabien onthield zich van salto's en Olav weigerde om bierflesjes te schuiven. We zijn een club ouwe knarren geworden maar gelukkig is er wat jonge aanwas en één van de mooie dingen van onze clan blijft: leeftijdsverschillen doen er weinig toe.

Laatste dagen

kiekjes 

Het is weer zover. Als ik niet onmiddellijk alles opschrijf vergeet ik de helft. En ik heb nooit tijd, of het is te warm, of ik heb net een biertje op. Vandaag was bijzonder, Damiano voorspelde de condities exact zoals het was en de meute kwam dolblij binnen. Een taak van 165 km in drie uur, ongelooflijk. Jochen zei dat z'n final glide zeventig kilometer was. Ik was blij met de deelnemers, niet langer jaloers dat ik niet meedoe. Ik had het toch niet gered, dag in dag uit taken van meer dan honderd kilometer en lastige stukken over onlandbaar terrein. Het Nederlandse team doet het goed, ze zijn een totaal andere groep dan wij destijds. Veel meer betrokken met elkaar.

Jamie en ik stonden klaar om te starten zodra we mochten, maar tien minuten daarvoor wapperde de windzak bovenop al consistent uit het noorden. Het leek ons een goed idee om toch maar klaar te gaan staan en bij de eerste de beste mogelijkheid van de berg af te hollen. Zo gezegd zo gedaan en er was niks mis met de start, maar ik donderde als een baksteen in de rotor naar de bomen. Even was ik bang dat ik daadwerkelijk in de bomen terecht zou komen en ik keek om, om te zien of ik misschien op de start moest proberen te landen. Te laat, ik zou me recht in de berg boren en gelukkig begon er iets te piepen. Moeizaam draaide ik enkele tientallen meters omhoog, net genoeg om m'n rits dicht te doen en naar Jamie te kijken die er in een rechte lijn uitzakte. Ik raakte m'n belletje snel kwijt en landde een paar minuten na haar. Tijd voor ons dagelijks ijsje met Daniele, die er echt iedere dag meteen uitzakt. Hij blijft er een schattige lach bij houden.

Gisteren gingen we naar de noordstart met goal bij Trevi, een uur rijden. We wilden allemaal vliegen en dat wordt dan lastig als de auto nog naar beneden moet en de Belgen opgehaald moeten worden. Serge zou rijden maar om dat georganiseerd te krijgen was het wel zaak dat hij direct na de eerste startgate bij ons op de Fabriano vliegclub zou landen. Dat deed hij niet en ik was behoorlijk pissig, want nu moesten wij zorgen dat de Belgische bus op goal kwam. 's Avonds bij het pilotendiner zat ik naast Francois, de Franse teamleider. Volgens hem was het echt erg dat we ruzie maakten want Serge zou altijd enthousiast over mij praten. Ok vanmorgen zijn we elkaar dan maar weer in de armen gevallen, stukken beter. Ik kan niet tegen conflicten en al helemaal niet met iemand die ik overal tegen kom.

Opnieuw Tre Pizzi

 

Emoties zijn niet het gevolg van iets buiten jezelf maar van jouw interpretatie daarvan, zoals iedereen weet. Als je het nog niet wist dan leer je het wel in vliegwedstrijden. Jamie vertelt hoe ze een prachtige vlucht maakte, een perfecte helling-landing en ze was supertevreden met zichzelf en de wereld. Maar tijdens het wachten op de retrieve kreeg ze bericht na bericht over piloten die op goal landden en na een uurtje was ze diep teleurgesteld over haar verpeste vlucht.
Ik heb in de vallei voor Tre Pizzi besloten om te stoppen met wedstrijden, omdat ik eigenlijk de taken niet meer vloog maar alleen maar van landingsmogelijkheid naar landingsmogelijkheid bewoog. Volstrekt gefixeerd op de grond en tja dan sta je ook snel op de grond. Ik benijd de meiden die nieuw en enthousiast nog niet weten hoe mis het kan gaan, ik benijd ze om hun zelfvertrouwen en de achteloosheid waarmee ze kleine veldjes in het oog houden alsof ze 'm daar neer zouden kunnen zetten. Wat dan nog kan ook. Met een performance toestel.

Damiano voorspelde nog hardere wind dan gisteren dus wij namen onze spullen weer niet mee, foutje want tegen de tijd dat de deelnemers van de berg af waren waren de startomstandigheden ideaal. Vandaag baal ik dan weer wel van de beslissing om niet te vliegen, om niet de kans te grijpen die ik zowat in m'n schoot geworpen krijg. Gelukkig kon ik me wel weer nuttig maken door een paar vleugels te helpen dragen en vooral door de piloten te helpen met de startvolgorde. Je loopt een uur als een gek heuvel op en af tussen de vleugels door om iedereen te vertellen na wie ze in de rij moeten gaan staan en of ze al op moeten schieten. Het wordt erg gewaardeerd en ik heb wat te doen. Bovendien leer ik zo ook nog de paar piloten kennen die ik nog niet kende, al is het lastig gezichten te onderscheiden onder de helpen en buffies en brillen. Ik weet inmiddels goed wie er zenuwachtig is en wie traag, wie slecht start en wie gewoon doet wat er van 'm gevraagd wordt. En je maakt dingen mee als David Gregoire die z'n ritsrunner kwijt is en dat Robert de Tjech dan gauw even een reserve voor hem haalt. Zoals Thomas mijn medejurylid opmerkt: het is echt een familie. Bij andere sporten zullen concurrenten elkaar veel minder helpen waarschijnlijk, bij ons doen ze echt veel moeite om een tegenstander goed de lucht in te krijgen.

De lucht bleek veel lastiger dan voorspeld en er werd flink uitgezakt. Ondertussen zat de voltallige staf, de chauffeurs en wij ijsjes te eten in Esanatoglia, heerlijk. Eenmaal op goal hoefden we niet lang te wachten voor we de schitteringen zagen van de Italiaanse leading edges in de leadgaggle. Ze kwamen hard racend en laag met een stuk of tien tegelijk binnen, op dat smalle diepgelegen turbulente veldje. Retespannend. Op een enkele nose-in na ging het goed. Aangezien we niet heel veel goallandingen meer verwachtten reden we vroeg naar huis om nog gauw even in het zwembad te duiken en te bloggen. Morgen vleugels mee!

Niet vliegen en toch blij

kiekjes hier
Ik had gisteravond al besloten vandaag niet te vliegen vanwege de voorspelde noordoostenwind, en éénmaal op Tre Pizzi was ik er wel blij om. Ook al kijk ik toch met enige jalouzie naar Jess en Tizia en Bob die gewoon starten zonder werkelijk bewustzijn van de risico's. Als je nog niet vaak harstikke bang bent geweest omdat je bij je landing alle kanten op wapperde dan doe je een hoop fijne vluchten meer dan iemand die inmiddels erg voorzichtig geworden is.
De piloten in mijn rij hadden niet veel zin om te starten, er stond een enorme puist wind en ze maakten zich zorgen over te weinig termiek en heftige omstandigheden op de grond. Eénmaal op goal bleek dat een verkeerde inschatting: de dag was heel veel beter dan verwacht. Dan vertelde dat hij de laatste tien kilometer overal omhoog ging. De leadgaggle met Jonny voorop kwam hoog aan en uiteindelijk stonden er tachtig op goal. Overigens is het goalveld zelf wel degelijk akelig: turbulent en ook smal dus daar wil je echt niet proberen te landen als er nog tien anderen tegelijk ook naar beneden komen. Toch ging het weer allemaal goed op Pipo na maar die heeft dan ook een forse blessure aan z'n elleboog waardoor hij minder controle had. Het bleef bij een flinke bult.
We kregen een lift naar Sigillo van de Italianen zodat we lekker vroeg konden eten. Na het bloggen duik ik nog een keertje in het zwembad en dan ga ik lekker gechloord vroeg naar bed met m'n geweldige boek.

Vermoeiend dagje

 

Ik weet nog steeds niet wat vermoeiender is: deelnemen of staf zijn. De piloten die op goal kwamen gisteren, na de langste taak ever vanaf de MteCucco (201 km) en misschien wel in Europa, waren harstikke moe. Maar wij ook, na dag in dag uit non stop in de zon en de wind met te weinig slaap en elke ochtend haast. Ik mocht al meteen na de eerste startgate van de berg af (officieel moeten de vrijvliegers wachten tot na de laatste startgate, om te voorkomen dat er ongekwalificeerde vliegers in de gaggle terecht komen) en ik vond ook wel goeie lift maar ik was volstrekt ongemotiveerd. Ik wilde de ervaring van de dag ervoor ook wel graag herhalen: een relaxte landing op een volkomen leeg veld. Nou ja leeg op Etian na dan, de stereotypische Israeli met Braziliaans personeel die meent dat de regels niet voor hem gelden. Natuurlijk stond ie middenin het veld, met de auto ernaast, af te bouwen. Ik maakte een echt perfecte landing doordat de wind draaide zodat ik verder door moest vliegen en dus lager uitkwam op m'n final, beter. In de schaduw van de tent waar een treurige uitgezakte Daniele zat pakte ik in en net toen ik ook de pocket van m'n drogue had bijgewerkt kwam Jamie beneden. We sleepten Daniele mee naar de ijssalon en daarna naar huis om vanuit het zwembadje naar de lucht te kijken. Gecombineerd met de livetracking op de telefoon konden we precies zien wie er in de gaggle vlogen die we richting tweede keerpunt zagen gaan. Na een dutje speerden we terug naar het goalveld, net te laat voor Primoz en Alex maar mooi op tijd voor Juicy en Arne die als zevende en achtste landden. En natuurlijk de geweldige shows van Jonny, Davide en Manfred in z'n eSwift.

Topdag

Piet

Topdag vandaag, zowel kwa condities en taak als het gedrag van de piloten. In vijf kwartier waren ze allemaal de berg af en al direct na de eerste start mochten wij ook. Jamie met de gifgroene Falcon en ik met m'n gifgroene Fun. Ik startte, draaide twee keer omhoog en moest vervolgens als een speer naar het landingsterrein omdat het de vraag was of ik überhaupt over het pukkeltje voor de start zou komen. Jamie had exact hetzelfde zei ze. Boven het landingsterrein deed ik m'n rits al open toen ik De Bel vond en blij piepend draaide ik naar wolkenbasis, 2850 meter. Jamie deed hetzelfde, haalde me in, vloog wat verder voorbij de Cucco en landde uiteindelijk ruim voor mij, perfect. Het leek me wel goed zo dus ik draaide lui naar beneden en zette 'm ook neer op het veld dat echt volkomen helemaal leeg was. Marino droeg m'n vleugel naar de schaduw van de tent en eenmaal ingepakt haalden we gauw een ijsje voordat de eerste wedstrijdpiloten binnenkwamen. Peter Neuenschwanger, Alex, Grant, Primoz en uiteindelijk zoveel dat we het niet meer precies bijhielden. Ondertussen verscheen Manfred met Thomas, nog altijd zoals het eerder was. Gelukkig, ik miste hem.
Veel gefrustreerde piloten die slecht landden, veel blije piloten die vonden dat ze te langzaam waren maar ze stonden wel op goal, en vooral veel ouder wordende piloten. Sommigen beginnen daar al vroeg mee, met dat ouder worden. Er is er eentje waar ik hopelijk een serieus gesprek mee kan voeren want hij doet zichzelf tekort.
Na een duik in het zwembad en teveel bier hoop ik dat de Italianen vanavond eens sneller stoppen met herrie maken. Ik heb m'n slaap hard nodig maar dat lukt hier niet. Tot een uur of twaalf maakt een groep Italianen die hier niet slapen of werken gigantisch veel herrie en daarna beginnen de honden te blaffen en te huilen.

MteCucco noord

met Regina

Arne en Djenghiz

Steve Docherty

Damien

Grant - speciaal voor Louise

Jonny en Jamie

wind op start

taakbriefing

 

Ik had gisteravond al besloten om vandaag niet te vliegen. We wisten vrij zeker dat het Cucco-noord zou worden en dan gaat de retrieve gewoon te lang duren en bovendien hadden we besloten dat wij zouden gaan helpen bij de launchorder. Dat ging prompt fout doordat ik pech had met een onervaren zenuwachtige piloot die niet klaar stond toen dat moest. Ik stuurde hem naar het einde van de rij maar in plaats van dat te doen ging ie in vol ornaat ìn de rij staan en zoveel mogelijk obstructie plegen. Ik zei tegen hem dat ie dan maar moest pushen, wat ie prompt deed, met de nodige verwarring tot gevolg. Uiteindelijk liet ik 'm er toch maar tussen om van hem af te zijn, en het starten ging zo soepel dat het vrijwel niet uitmaakte, maar het was fout en vervelend. Zeker omdat ik ook Primoz naar achteren had gestuurd alleen die maakt er niet zo'n drama van. Die liet ik er eerlijkheidshalve dan ook maar weer tussen, maar dit zou natuurlijk op slechtere dagen tot een protest kunnen leiden en dan ben ik de jury. Dat was dus mijn fout. Ik moet alleen helpen, niet beslissen. Dat wordt nog lastig morgen als ik dezelfde piloot weer in m'n rij tref.
Ik was wel erg blij dat ik niet vloog. De gaggles voor de start waren plat en druk en dus lastig en het was mij waarschijnlijk niet gelukt om over de berg heen te vliegen naar de Sigillokant. Of wel en dan had ik daar niet durven landen uit angst voor rotor. Dat viel uiteindelijk toen de deelnemers op goal aankwamen erg mee en het was weer een spectaculair gezicht om ze allemaal dwars op het veld te zien landen. Alex eerst en pas minuten later Christian en anderen.

Tre Pizzi

 

Toen we gisteren na het diner naar huis wandelden, genietend van de stilte en de zwoele lucht en de vuurvliegjes, schrokken we ons wezenloos van een reetje dat vlak achter ons door de struiken sprong. Gillend wierpen we ons in elkaars armen in de veronderstelling dat het opnieuw een wild zwijn was, waarover we net hadden besproken dat ze echt keigevaarlijk kunnen zijn. We krijgen nog elke keer de slappe lach van onze hysterische reactie en we vinden het allebei behoorlijk spannend om vanavond toch wel weer naar huis te wandelen.
Tre Pizzi vandaag omdat het rond de Cucco keihard waait. Een dalletje verderop is daar veel minder van te merken en er werd een taak van 95 km uitgezet die de mannen (en Corinna) wel in luttele uurtjes rondden. Helemaal geweldig zoveel mensen op goal de eerste dag. En ik maakte ook nog gauw een startje nadat de laatste deelnemer van de berg was. Met m'n Fun rechtstreeks richting landingsveld, daar eerst naar wolkenbasis gedraaid om vervolgens met ruime bochten richting landing te zakken. Als jurylid kan ik niet te lang wegblijven van goal en ik wilde Jamie ook niet laten wachten. Toon was zo vriendelijk om met ons naar goal te rijden, het Fabriano vliegveldje, maar we waren te laat voor de eerste binnenkomers. Niet getreurd, het bleef komen en net toen ik met iemand besprak dat ik eigenlijk veel meer respect heb voor de laatkomers dan voor de winnaars, omdat die doorgaans veel harder gestreden hebben en alleen hebben gevlogen, landde Tom. Markus Kirchner kwam nog later, en hoog, die zal wel helemaal superblij geweest zijn.
Nu gauw eten en naar bed we zijn uitgeput en de wedstrijd is net een dag aan de gang.

Dag 1 gecancelled

 

Sinds vanmorgen weet ik weer waarom ik ook alweer geen jurylid wilde zijn. Tjonge wat een gezeik zeg, over werkelijk drie keer niks. Juist de relaxte piloten zoeken naar dingen om over te miepen en dan gaan ze zich enorm lopen opwinden, zonder goed te luisteren of te lezen wat de wedstrijdleider precies zegt. Het helpt natuurlijk niet dat engels voor de meesten niet hun moerstaal is.
De dag werd gecancelled om later in de week beter de verplichte rustdag te kunnen kiezen. Jamie en ik hebben nog niet eerder tijd gehad om onze eigen dingen te doen, dus nu konden we mooi wat kleren wassen en de auto verder uitruimen. Toen Jamie me naar de camping wilde brengen werden we tegengehouden door een veldbrand. Een indrukwekkende kolom rook en best enge vuurlijnen stuurden ons terug naar de farm, waar we het via de paadjes achterom probeerden. Met stuurmanskunst en geluk en zonder reservewiel lukte het en even later zat ik met Tom op een mountainbike. Twintig meter verderop wist ik dat dit niet mijn ding is: m'n kruis in brand, vervelende helm op m'n kop en ik schijt zeven kleuren als ik een kiezelhelling af moet. En ik begrijp niks van de versnellingen. We hielden het dus bij een rondje brand - farm - camping en net toen we aan het bier en de verhalen uit de oude doos zaten kwamen de cool kids erbij. Damien, Fabien, Laurent, Simon, Davide en Nadège en vooruit ook Serge. Goed voor m'n frans.
Een pietsie wankel wandelde ik terug voor een duik in ons zwembadje. Vanavond doen we gewoon makkelijk en eten we met de rest van de organisatie in Villa Pascolo. Voor morgen is de voorspelling echt slecht maar we moeten toch weer om zes uur op.

Registratie, openingceremonie, practice day

 

Volle dagen weer en nauwelijks tijd om blogjes te schrijven, maar allemaal leuk. De registratie was nog leuker dan normaal vanwege corona. We hebben elkaar allemaal echt lang niet gezien en iedereen leek voor even elke voorzichtigheid te laten varen. Het was allemaal zoenen en omhelzen en dichtbij elkaar praten en allemaal veel te heet om mondkapjes op te houden maar we hopen er maar gewoon op dat niemand op dit moment besmettelijk is. Wel heel veel mensen die vrijwel meteen zeggen dat ze gevaccineerd zijn of een paar weken geleden covid hadden.
Met de Belgen naar boven maar we waren wat laat om te vliegen en ik wilde sowieso niet aan de noordkant vliegen omdat retrieve dan wel erg lang wordt en ik was trouwens nog niet helemaal van de reis bekomen. Piet en Tom hoefden ook niet zo nodig dus we togen naar de uitspanning aan de zuidkant voor kaasplankjes en brood en bier omdat ik waarschuwde dat het met de openingsceremonie altijd extreem laat wordt voor je de kans krijgt om iets te eten.

Dat was inderdaad weer het geval en deze keer moest ik ook nog eens alle toespraken van burgemeesters en provinciale en regionale bestuurders op het podium blijven zitten en neutraal zijn. Jamie en ik vinden dat als je heel enthousiast voor alle teams juicht dat dat dan ook neutraal is. Gelukkig verschafte Claudia de nodige entertainment met haar tongue-in-cheek vertalingen van de speeches, wij waren de enigen die het hoorden waarschijnlijk. De piloten stonden keurig opgesteld op de trappen van het stadhuis en kregen totaal niks mee van wat er allemaal gezegd werd. Toen het over was renden we naar het restaurant om als eerste te kunnen bestellen en tegen elf uur reden we naar de accomodatie. Een wild zwijn rende plotseling voor ons langs maar Jamie wist nog net op tijd te remmen zodat m'n auto geen deuk opliep.

Ondanks m'n enorme moeheid kon ik de slaap niet vatten, en 's ochtends deed m'n wekker het niet dus ik schoot na zevenen pas m'n bed uit. Geen tijd meer voor koffie of tanden poetsen, we moesten naar het auditorium racen voor de eerste teamleaderbriefing. Waar natuurlijk prompt Pedro, normaal gesproken de aardigste piloot die je kan treffen, heftig stampij maakte met een foute interpretatie van section seven, de CIVL-reglementen voor categorie-1 wedstrijden. Hij raakt dan helemaal overstuur en weet van geen ophouden en natuurlijk gaat iedereen zich er dan tegenaan bemoeien en als jurylid weet je bijna zeker dat er dus later in de wedstrijd gedonder van komt. Het ging over wolkenvliegen wat sowieso nauwelijks goed te reguleren is. Het is harstikke verboden want gevaarlijk en oneerlijk maar het is bijzonder lastig aan te tonen dat iemand een wolk ingevlogen is. Heerlijk voer voor reguleerders en ik moet zeggen dat de CIVL een uitstekende poging heeft gedaan in het verwoorden van de regels.

Fabio, de juryvoorzitter en hoogste FAI-vertegenwoordiger hier, eindigde de discussie en gelukkig bedaarde Pedro om het op een later moment rustig met Jamie en Claudia uit te praten. En zo had ik al voor negen uur op mijn allereerste dag als jurylid een hoop geleerd.
Na de safetybriefing reden we allemaal de berg op voor wat de best mogelijke dag beloofde te worden. De starts vielen een tikje tegen en het was niet helemaal duidelijk of dat kwam doordat de wind wat iffy was of doordat de piloten roestig of lui waren en op Ethan de Israeli na crashte niemand. En zelfs hij had nauwelijks schade. Maar tegen de tijd dat ik zelf met de andere vrijvliegers opgebouwd stond draaide de wind naar achteren en het duurde erg lang voor de vaantjes aan de voorkant weer onze kant op wezen. Ik verloor geen moment en holde de berg af - de beste start van de dag volgens verschillende getuigen. Dat moest ook wel want terwijl ik aan het hollen was vond ik al lang dat ik nou toch echt wel eens moest vliegen maar nee ik moest nog eens zo ver doorhollen voordat ik eindelijk veilig los kwam. Ik vond een klein belletje en begon enthousiast te draaien maar na drie slagen was ik het weer kwijt en daarna hoorde ik alleen nog maar m'n sinkalarm. In feite bevestiging van het idee dat we nu in de rotor zaten en het mooie deel van de dag voorbij was. Samen met twee anderen landde ik naar het westen en daarna werd de wind steeds draaieriger. Een uur na mij kwamen de eerste deelnemers met tientallen tegelijk landen en ze moesten alle kanten op. Ik heb zelden zo'n gevaarlijke situatie gezien maar op een paar kromme uprights na liep het allemaal goed af.
Toen iedereen op de grond stond haastten we ons naar Villa Anita voor een snelle pizza met Jiri en nu kan ik heerlijk voor tien uur naar bed.

MteCucco is gewoon te ver

 

Het was weer gruwelijk ver en heet en file en agressieve bestuurders en het waren echt drie dagen hele lange ritten maken, maar het voelde niet alleen. Ik wist dat Tom ongeveer tegelijk met mij zou vertrekken en ja hoor, we troffen elkaar op een camping vlak voor Basel. Na een kopje thee namen we weer afscheid, maar toen waze me van de ene extreme file in Zwitserland naar de volgende in Oostenrijk stuurde bleek Bassano een uitstekende optie. Tom kwam er via de Gotthard ook 's avonds aan dus nou hadden we mooi een vliegmaatje. Ik was wel bijzonder brak na veertien uur nonstop in de auto de dag ervoor maar ik besloot dat het met deze kansen bijna immoreel zijn om niet een startje te maken. Met de Fun en het is een fijn vlonder dus dat leek me probleemloos. Was het ook, alleen zat er eind van de ochtend nog nauwelijks lift en toen ik op final zat schoot er ineens een tegenliggende parapenter achter de bomen voor me langs en terwijl ik aan het inpakken was kwam een knul vertellen dat we niet alleen landingsgeld moesten betalen maar ook nog een boete omdat we niet vooraf hadden betaald. Twaalf euro de man! Bizar en om te voorkomen dat ik echt zou gaan schelden liep ik weg om de auto te gaan halen. Ik werd direct opgepikt door een man die vier maanden per jaar bovenop de berg woont, en boven aangekomen trof ik de Aussies. Dat was top, zeker omdat het bijzonder goed gaat met Blenkie na de aanrijding van drie jaar geleden.

Vijf voor acht kwam ik aan bij de luxe agriturismo waar het Italiaanse team, Jamie en ik slapen. Net te laat om in het busje naar het restaurant te springen maar niet getreurd ik mocht even douchen en de beheerder bracht me daarna alsnog naar een uitstekend diner aan de staftafel. Met de herrie was het lastig om goed kennis te maken met de anderen maar we hadden toch meteen wel een gesprek over de regels rond cloudflying. Leerzaam om te horen hoe Fabio en Jamie over zoiets redeneren. De penalty voor een eerste keer is te licht, en de bewijslast voor een echt heel zware tweede overtredingspenalty is wel erg mager. We hopen nog altijd op een goedkope, betrouwbare sensor die aangeeft hoe diep iemand in een wolk heeft gezeten.

Harde westenwind

 

Ik miste een fantastische zaterdag om het huis op te ruimen en alvast de bagage klaar te zetten die donderdag snel in de auto moet. Toen ik 's middags naar de lucht keek werd ik bijna beroerd van die prachtige wolkjes, en ik dus niet in de lucht. Vanmorgen dan ook om zes uur op, spullen en Ruud en Ruuds fiets opgeladen, en snel naar Maillen. Het woei wel recht op de baan maar wel hard, vanaf de Maas over de aardappelschuur dus dat kon wel eens turbi worden. Tom zei dat er niks zat maar hij wilde me wel tot boven de wolken slepen, en inderdaad zonder al te veel luchtbeweging trok hij me helemaal naar de Maas. Ik vond het wel spannend zo ver van het veld maar we waren er nog niet en er was weinig reden om los te willen gooien. Hij vloog recht op een forse wolk af, draaide er omheen-doorheen, en op iets boven de helft naar de top vloog hij recht op die knalwitte muur af. Ik er met bonzend hart achteraan. Het was schitterend, dat groene toestelletje en de kabel als een navelstreng tussen ons in en die imposante helwitte wolk, maar ik wist niet heel zeker of hij me er niet middenin zou gaan slepen. Afijn, ik vertrouw Tom en inderdaad we vlogen net over de top waarna hij me afzwaaide. Ik voelde wat soarstijg langs de windzijde maar onvoldoende om echt op te blijven hangen, en met een paar luie grote bochten keerde ik terug naar het veld.

Bobo vond dat ik het toch echt nog een keer moest proberen dus om een uur of vier haakte ik weer aan. Het slepen was weer probleemloos (volgens Tom donderde hij bijna stallend uit de lucht maar daar merkte ik niks van, ik had alleen wel de kabel een paar keer erg slap hangen dus dan bereid je je voor op een enorme ruk naar boven) maar eenmaal los vond ik het allemaal toch wel heftig eigenlijk. Ik besloot opnieuw met wat grote luie bochten richting landing te gaan, maar deze keer begon het te piepen dus ik draaide maar in. Het ging niet hard omhoog maar wel overal. Of ik nou linksom draaide, rechtsom, of tegen de wind in rechtuit stak, ik bleef stijgen. Tot de twee motorvliegtuigjes onder me vertrokken waren en ik toch wel moeie armen had. Ik vloog net zolang tegen de wind in tot er niks meer piepte, bereidde me voor op een flink aangetrokken landing (voor mijn doen dan) en dat was maar goed ook want het was behoorlijk heftig aan de grond. Maar wat een mooie dag! Ruud zat al klaar met een biertje, hij was ook dik tevreden met een schitterende fietstocht en een fijne Waalse lunch. Nog voor negen uur waren we thuis.

Belgische Ardennen

 

Bewonderenswaardig hoe kalm Tom blijft prutsen als z’n vg de upright in geschoten is, Staf die de kiel omhoog tilt zegt dat ie het niet meer houdt en een parapenter alsmaar opnieuw probeert te starten zo ongeveer van onder z’n achterlijk. Ik was al lang zo gestresst geraakt dat ik het toestel zou hebben ingepakt en het rustig vanaf de rug had geprobeerd. Met het risico dat je de kabels gedraaid terugstopt. Einde van het liedje was dat het lukte, dat Staf een plouf maakte en dat Tom alsnog inpakte omdat het te laat werd om nog te vliegen en de auto op te halen. Ik bood niet meer aan om even te rijden, het was belachelijk laat en ik was doodop. Zonder serieuze vlucht, alweer. Vrijdagavond stonden de Zweden weer voor de deur en die moesten vroeg op om hun vliegtuig naar huis te halen, dus uitslapen na een leuk maar erg vermoeiend toezichtfestival was er niet bij. Vrijdag was een drukke dag (eindelijk ligt m’n groendak op de keuken!) en voor het wiekend zat ik nog tot de ochtend van vertrek te twijfelen tussen Bruinehaar, EHST en Maillen. Toch maar dat laatste ondanks de verschrikkelijke benzineprijzen en de matige voorspelling voor zondag – een wiekendje weg is sowieso lekker. Ik nam bij wijze van proef m’n gouden fiets op m’n nieuwe fietsdrager mee. Dat was in elk geval geen succes. De lampen deden het niet goed, het kostte nog weer eens extra benzine en ik vind bergop fietsen gewoon echt niet leuk. Goed om te weten dat ik de boel dus niet heel Europa door ga slepen.

Ik was weer eens als eerste op het veld en het was al te heet om er tempo in te zetten dus het duurde om te beginnen al erg lang voordat we überhaupt klaar stonden om te starten. Er was bijna niemand: Jo om te slepen, Tom die zelf wilde vliegen en Pedro die z’n zevenjarige dochtertje mee de lucht in nam. De wind stond pal uit het zuiden en was harder dan beloofd, dus ik maakte geen haast. Rond twee uur lag ik dan op de dolly en het slepen ging prima maar de lucht was een effen grijze hete deken en er was nauwelijks iets van textuur te voelen. Maar ja Tom ging wel omhoog en Jo zette me min of meer onder hem af. Ik kreeg het toch niet te pakken, durfde niet te ver naar het noorden te zoeken en vond vooral flinke sink, dus in luttele minuten stond ik met een geslaagde landing precies midden tussen startplaats en auto. Daar liet ik de boel maar staan want in principe moest ik natuurlijk zeker nog een vluchtje maken, maar de motivatie ontbrak volkomen.

We eindigden met z’n tweeën in de Maas en in de pub van Profondeville waar het nog goed dansen was op een uitstekend country-en-covers-bandje. Een ouwe knar die zei dat ie 69 was, er uit zag als 89 en danste als een jonge god belaagde me vriendelijk maar onophoudelijk, en aangezien ik m’n vochttekort aanvulde met bier werd ik enigszins slaperig, dus we maakten het niet laat. Dat hielp niet want om drie uur drieënveertig trok de noordenwind zo hard aan dat ik met tent en al opgetild werd. De chocoladerepen van de afgelopen dagen hielden me stevig aan de grond maar slapen lukte niet echt. En dan word ik toch gewoon rond vijven wakker van het licht en de vogeltjes, dus zondag was ik ondanks het koelere weer zo mogelijk nòg moeier. Dat had als voordeel dat ik geen enkele aandrang voelde om wat dan ook te doen. We keutelden gezellig in Toms caravan tot Staf zich meldde, togen naar Beauraing waar ik besloot dat ik het met de Litesport te spannend voor mij was en vervolgens naar Han sur Lesse in de hoop daar iets betere omstandigheden aan te treffen. Daar zaagde ik m’n vinger zowat af met Toms zakmes in een poging de struik naast het startvlonder te kortwieken. En door het gedoe met z’n vg-touwtje reed ik uiteindelijk pas tegen zessen weg.