Waarschijnlijk ben ik gewoon te onuitgeslapen om me te
concentreren, of ik had gewoon pech, een beetje onduidelijk. Zonde, want zo
bijzonder was het oud-en-nieuw natuurlijk niet in Forbes. De helft van de
piloten lag al lang te slapen, met de andere helft zaten we in de Vandenburg
tot iedereen iedereen kon zoenen en toen gauw naar bed. Ik was vergeten om m’n Europese
telefoon uit te zetten dus om vijf uur werd ik wakker van de eerste
nieuwjaarswensen uit Nederland. Lief wel, maar helaas een beetje te vroeg.
De lucht zag er onaantrekkelijk uit. Totale bedekking met
dikke cirrus, harde noordwestenwind en tegenstrijdige voorspellingen over
absoluut nul lift en gevaarlijk harde wind of juist geen wind. Eenmaal
losgekoppeld van Marco viel het me heel erg mee, er zat wel degelijk goeie
termiek alleen was het lastig om de kern te vinden. Een of andere eikel draaide
op mijn hoogte rechtsom en binnen een halve slag was het over, en stond ik weer
aan de grond. Al snel was ik opnieuw aan de beurt en Bobby sleurde me scherp
draaiend naar 800 meter, maar zodra ik was losgekoppeld was ik de lift kwijt. Ondertussen
was letterlijk iedereen weggevlogen, dus zo moeilijk kon het niet zijn. De
laatste poging achter Blano brak m’n breukstukje doordat de vg was losgeschoten
en ik onmogelijk de diepte in kon duiken toen hij de sink in viel. Op honderd
meter boven de grond probeerde ik alsnog in te draaien, maar het mocht niet
baten dus ik landde bij de hangar, waar Bill op een stoeltje zat uit te rusten
van een dag sleutelen. Hij bood me een koud drankje aan, en nadat ik had
ingepakt en Pete m’n spullen op de auto had, werd ik ontboden voor een biertje
in het clubhuis. Dat is altijd goed, met Bill kan ik tenminste lachen en hij
blijft de oeraanstichter van het feit dat ik kan vliegen. Hij is inmiddels een
aardig eind in de tachtig, heeft een heleboel kleine beroertes gehad en hij
wordt wat langzamer en staat niet meer de hele dag aan de startrij, maar hij is
nog lang niet dement. Ieder jaar vraagt ie naar Wendela, en hij vindt het leuk
om te horen dat Ropje vader wordt en dat Rinus onze sterslepert is. Zoals aan
Ian beloofd heb ik ‘m nog proberen over te halen om Gulgong vliegveld te kopen,
maar dat ziet ie niet zitten.
Ik vroeg ‘m hoe hij Molly ook alweer had versierd, toen hij
zeven was. Hij gooide stenen naar haar, om haar aandacht te trekken, en na drie
jaar viel het haar op dat hij niet probeerde om haar te raken. Dat was
duidelijk echte liefde en ze pakte hem beet en hij is met haar getrouwd. De
dagwinnaars krijgen nog altijd een koekje van Molly, en ik kan nog altijd
zorgen dat Bill me loslaat door te dreigen tegen haar te klikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten