With a little help from my friends

Vriescheloo

Monika en Robbie

Mario in de enige mogelijke kabelverwisselingsfoutherstelhouding

Na de aanpassing van de binnenste eccentric laatste keer was het probleem nu nog heel veel erger. Kennelijk heb ik de verkeerde kant op gedraaid. Het was hard werk om ook maar iets naar rechts te kunnen, en voortdurend wilde de vleugel radicaal links in de bocht vallen. Alleen vg hielp een beetje, maar dit schoot niet op. Bovendien stond er een vrij harde wind van rechts, ik m’n circuit verkeerd in en ik schrok van het gemene bochtengedrag zo dicht bij de grond. Als klap op de vuurpijl verloor ik al m’n snelheid bij het rechtop komen, en toen was er alleen nog maar een beetje objectfixatie nodig om in de sloot te belanden. In drie jaar ruig vliegen nog nooit een upright vervangen, en dan op het allergrootste platste vrije mooi grassige landingsveld ever met stinkende modder in de schoenen een upright zwaar in de kreukels… ik voelde me wel heel erg stom.

Het vervangen van de upright lukte voor geen meter, omdat ik zat te pielen aan een busje dat niet wilde en dat uiteindelijk ook niet eruit moest. Gelukkig kregen Erik en Coen het in een mum van tijd voor elkaar, nadat Mario me had geholpen de uprights aan de bovenkant te verwisselen. Ondertussen had ik ook nog die rottige eccentric te stellen, en dat betekende dat ik eerst de complete leading edge uit elkaar moest zien te halen, en die kreeg ik vervolgens niet meer in elkaar. Monika tilde met eindeloos geduld het hele gewicht de lucht in zodat ik met een zaklamp en een hoop gekreun het gaatje weer vond. Aan de telefoon legde Ropje uit hoe de tipeccentric verdraaid kon worden, en Rinus sleepte me weer omhoog voor de volgende test.

’s Avonds gebak van Cornelia, en biertje & babbeltje met Nico & Nicolette, middernacht heerlijk in het knusse kantoortje ingeslapen. Ik werd wel iets na vijven wakker van het landelijke vogelgekwetter, maar daar was de hond alleen maar blij mee want ik nam haar mee het veld in om van de zonsopgang te genieten.

Ik was het vliegveld nog niet op of Dees bood me de Fun van haar pas overleden vader aan, en ondanks m’n derde (!) deal met Araldo kon ik dat natuurlijk niet weigeren. Araldo neemt het me geloof ik niet te erg kwalijk, hij raakt de zijne ook wel kwijt.

Vanmorgen sleepte Dees me op; de bocht is grotendeels uit m’n vleugel; ik maakte een perfecte landing!!! Zo blij. De truuk is toch om heel veel eerder rechtop te komen zodat ik weer snelheid aan kan trekken.

Tussendoor Mario een beetje helpen met z’n kromme neusplaat, en Eppo met z’n losse jesusbolt, en al vroeg in de middag maakte ik m’n laatste vluchtje in de extreem heiige dus stabiele lucht. Ik wist toch een zwak belletje te pakken, en een kwartiertje bleef ik tussen de 290 en 390 meter jojo-en boven de kop van de baan. Wat een perfect wiekend. Zes starts, heerlijke sleeps, genieten van de extreem lichte handling van m’n Litesport en verbetering van de bocht, en nog een paar goeie landingen toe. Onderweg naar huis zat ik luidkeels mee te zingen met ouwelullemuziek, en straks lig ik ook nog op een menselijk tijdstip in bed.