Volgens een aardig meneertje loop ik al veel beter dan gisteren
maar ik ben ondertussen compleet uitgeput. Ik heb het tempo van een
gehandicapte negentigjarige en na elke actie moet ik even uitblazen. Na dertig
meter ‘lopen’ doen m’n handen flink pijn van het steunen op de krukken en zodra
ik iets te enthousiast m’n tent opruim begint m’n knie weer pijnlijk te
zwabberen. Maar inderdaad, het is een fractie beter dan gisteren en misschien
krijgt de juffrouw van de verzekering toch nog gelijk en had ik best over een paar dagen zelf naar huis
kunnen rijden. Op dit moment kan ik niet eens de koppeling bedienen dus ik ben
volkomen afhankelijk van de – vele – vriendelijke Duitsers die hun hulp
aanbieden. Gisteravond mocht ik mee-eten met een grote groep van vooral ex-piloten,
heel bijzonder. Zo’n twintig, vijfentwintig man die dertig jaar geleden samen
hebben leren vliegen en die nog altijd bevriend zijn en als groep, met hun
kinderen, op vakantie gaan. De meesten vliegen al jaren niet meer. Ik ben
lichtelijk jaloers want met mijn clubje is het precies andersom gegaan. Ze
zitten in Australië, Nieuw-Zeeland en Brabant en de enigen die nog wel
(scherm)vliegen zie ik zelden. De Duitsers hebben een grote professionele
groepstent, wij behelpen ons met skype en facebook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten